Η πρώτη Δημοκρατία της Ευρώπης;

Διαφωνεί (όπως πολλοί αξιόλογοι φίλοι καλοπροαίρετα) ή συμφωνεί μαζί της κανείς (όπως πολλοί άλλοι, επίσης καλοπροαίρετα), η νέα Πρόεδρος της Επιτροπής εισήγαγε με την πρώτη της παρέμβαση κάτι νέο: εννοεί να κάνει ουσιαστική πολιτική. Είναι πολιτικός.

Πέρα από την τεχνοκρατική και οικονομική Ευρώπη, παίρνει θέση γι' αυτά που λειτουργούν στον πολίτη, σε κρίσιμα θέματα. Ιδέες, αρχές, σύμβολα.

Εκεί που ασκείται αληθινά η πολιτική. Εκεί όπου κάποιοι έχουν άλλη εύλογη άποψη ή ερμηνεία.

Κάνει αυτό που απέφευγαν οι προκάτοχοί της, (γιατί νόμιζαν ίσως πως ακόμη δεν είχε ωριμάσει η ευρωπαϊκή ταυτότητα) κρατώντας ισορροπίες. Και τελικά ξενέρωναν τον πολίτη με μια ξύλινη γλώσσα, που κατέληγε στο αφελές "όλοι ίδιοι είναι". Η καλή ή κακιά, μονοκόμματη, απρόσωπη, ΕΕ. Όχι ο Ευρωπαίος πολιτικός που συμφωνούμε κι αυτός που διαφωνούμε.

Η Ούρσουλα Βον Ντερ Λέγιεν με το καλημέρα μετέφερε τη συζήτηση εκεί που πρέπει.

Από το υπέρ ή κατά της Ένωσης (λες κι είναι μια ομοιογενής και χωρίς τάσεις η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία) στο ποιος κυβερνάει, με ποιον τρόπο και σε ποια κατεύθυνση αρχών. Κάποιοι θα βρεθούν απέναντι. Φυσιολογικό. Κάποιοι θα έχουν άλλη άποψη. Κάποιοι θα συμφωνήσουν. Απόλυτα φυσιολογικό και εύλογο. Αύριο θα διεκδικήσουν την ψήφο των Ευρωπαίων με τις δικές τους προτάσεις και κόμματα αρχών.

Της πιστώνεται ότι έκανε το πρώτο βήμα για να δημιουργηθεί αυτό το πολύ σημαντικό που λέγεται  "Ευρωπαϊκή πολιτική συνείδηση", πέρα από τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Δημοκρατική αντιπαράθεση (και σύνθεση) των φυσιολογικών σύγχρονων ιδεολογικών ρευμάτων, από ένα από τα οποία προέρχεται και η ίδια.

Ίσως (λέω ίσως) να αποδειχθεί η πρώτη πραγματική Πρόεδρος της Εκτελεστικής εξουσίας της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και όχι ενός απρόσωπου τεχνοκρατικού οργάνου.

Την πάω.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πολύ γριά για να αυτοκτονήσει η Βρετανική Δημοκρατία

Σε μια μόνο ημέρα, στη Βρετανία και στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, πριν κλείσει για ένα μήνα σχεδόν το βράδυ σήμερα, συνέβησαν τα ακόλουθα:

- Εγκρίθηκε οριστικά ο νόμος που υπαγορεύει ακόμη και το γράμμα με το οποίο υποχρεούται ο Πρωθυπουργός να ζητήσει παράταση, εφόσον δεν φέρει συμφωνία που θα εγκριθεί ως την 31η Οκτωβρίου ή δεν πάρει έγκριση για no deal brexit από το Westminster. Υπεγράφη από τη βασίλισσα και έγινε νόμος του κράτους, που σημαίνει πως ο Πρωθυπουργός πάει φυλακή εάν τον παραβεί. Από εκεί και πέρα είναι θέμα της ΕΕ αν θα το δεχθεί ή όχι.

- Ανακοίνωσε την αποχώρησή του από Πρόεδρος της Βουλής την 31η Οκτωβρίου ο θαλερός και δημοφιλής John Bercow, συντηρητικός που υπήρξε παλαιότερα ευρωσκεπτικιστής, αλλά κέρδισε την εκτίμηση όλων για την παρρησία του, τον χειρισμό των συζητήσεων, το χιούμορ, και την απαρέγκλιτη προάσπιση της Βρετανικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όσων ήταν στο περιθώριο των κομμάτων τους. Standing ovation από το σύνολο της αντιπολίτευσης και απουσία των περισσότερων Τόρις. Κάτι λέει αυτό. Ο Φερχόφσταντ δήλωσε ότι θα τον καλωσόρίζε στις Βρυξέλλες.

- Οι βουλευτές αρνήθηκαν για μια ακόμη φορά το αίτημα του Πρωθυπουργού για εκλογές πριν την 31η Οκτωβρίου υπό την ηγεσία του.

-Όμως το πιο φαρμακερό το φύλαγαν για το τέλος: με πλειοψηφία 311 έναντι 302, κατόπιν πρότασης πρώην συντηρητικού βουλευτή, το κοινοβούλιο ΔΙΕΤΑΞΕ τους υπουργούς του Μπόρις Τζόνσον να δημοσιεύσουν όλα τα έγγραφα των επικοινωνιών μεταξύ τους, μεταξύ του πρωθυπουργού και των συμβούλων του σε σχέση με τη διακοπή εργασιών του Κοινοβουλίου. Που σημαίνει ότι οφείλουν να δημοσιεύσουν και τα όποια σχέδια τους για το no-deal brexit της επιχείρησης Yellowhammer, όπως αποκαλείται.

Σε μία ημέρα, η Βουλή της παλαιότερης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του κόσμου απέδειξε ξανά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της, ότι στο κοινοβουλευτικό σύστημα η εξουσία (και η εκτελεστική και η νομοθετική) να καθορίζει την πολιτική ατζέντα και τα ερωτήματα πηγάζει από τους Αντιπροσώπους του λαού. Και εκεί επιστρέφει όταν η εκτελεστική δρα παρά τη θέληση τους. Μέχρι να εκλέξει άλλους όπως ο νόμος ορίζει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Υπογεννητικότητα ή Δημογραφικό;

2000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, καμιά 200 χιλιάδες ευρώ δημόσια και ιδιωτικά χρήματα, για να μεγαλώσει, να πάει σχολείο, να ειδικευτεί, να σπουδάσει,

για να την εγκαταλείψει μετά για να παράγει κάπου αλλού, που έχει καλύτερες προοπτικές.

Δεν θα βαρεθώ να το λέω:

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η υπογεννητικότητα, είναι το δημογραφικό.

Το δεύτερο είναι πολύ ευρύτερο και δεν έχει αποκλειστική και μονοσήμαντη σχέση με το πρώτο.

Η λύση του δεν είναι να γεννιούνται περισσότερα παιδιά από αυτούς που θα τα κάνουν για δυο χιλιάρικα.

Είναι να γίνει η χώρα ελκυστική για Έλληνες, Ευρωπαίους, νέους και μεγαλύτερης ηλικίας, για να στήσουν τη ζωή τους σε αυτήν. Να μεταφέρουν την κατοικία και τη φορολογική τους έδρα στη χώρα ή να παραμείνουν σε αυτήν.

Και αυτό απαιτεί άλλες πολιτικές. Που μερικά βήματά τους εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός.

Χρειάζονται όμως αλλά πολύ πιο δραστικά και με μεγαλύτερη φαντασία μέτρα για να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες η χώρα.

Μια πρόταση θα ήταν όσοι αποφασίσουν να μεταφέρουν τη μόνιμη κατοικία τους στην Ελλάδα, Έλληνες ή Ευρωπαίοι, να φορολογούνται για δέκα τουλάχιστον χρόνια εγγυημένα με την κλίμακα εισοδήματος της χώρας από όπου αποχωρούν, όποια είναι τη στιγμή που έφυγαν. Έως τότε και η Ελληνική θα έχει βελτιωθεί.

Οι δε Ευρωπαίοι, ειδικά μάλιστα οι Βρετανοί και κάτοικοι επιλεγμένων τρίτων χώρων, να έχουν πρόσβαση στην Ελληνική Ιθαγένεια από τη συμπλήρωση δύο χρόνων μόνιμης παραμονής. Και άμεσα όσοι ήδη έχουν δευτερεύουσα κατοικία στη χώρα, εφόσον την κάνουν κύρια.

Μπορείτε να φανταστείτε την οικονομική και κοινωνική αλλαγή, αν 100-300 χιλιάδες παραγωγικοί πολίτες της μεσαίας τάξης, Έλληνες ή Ευρωπαίοι, επιλέξουν να ζήσουν και να φορολογούνται στην Ελλάδα; Εργαζόμενοι από απόσταση  -πάρα πολλοί ήδη το κάνουν στην Ισπανία-  ή στήνοντας τις δουλειές τους στη χώρα; Να αγοράσουν σπίτια, να κάνουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε αυτήν, εντέλει ως Έλληνες;

Μια δεύτερη είναι η επιτυχημένη συνταγή της Πορτογαλίας, που απαλλάσσει φορολογικά τους συνταξιούχους που εγκαθίστανται μόνιμα στη χώρα, και έχει δημιουργήσει σημαντικό πλούτο και έσοδα.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να την αντιγράψει και βελτιώσει. Να απαλλάξει όλους τους μόνιμους κατοίκους, και τους Έλληνες, από τη φορολογία επί των συντάξεων. Μειώνοντας όσον αφορά τους Έλληνες τις συντάξεις ισόποσα, ώστε τελικά να λαμβάνουν τα ίδια ακριβώς. Ώστε να είναι συμβατό με το Ευρωπαϊκό δίκαιο.

Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει οικονομικά για μια μικρή οικονομία αν βρεθεί με 100.000 - 300.000 παραπάνω συνταξιούχους, κυρίως από τις βόρειες χώρες, που θα δαπανούν το εισόδημά τους από τρίτη χώρα στην Ελλάδα; Το όνειρο υπάρχει, η έλξη είναι εκεί, το περιβάλλον, ο καιρός, η ποιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Τα εμπόδια περισσεύουν και τα κίνητρα λείπουν.

Με βάση το Ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο τα έξοδα της υγείας τους στην Ελλάδα τα καλύπτει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας προέλευσης.

Φυσικά, είναι απαραίτητο να βελτιωθούν οι υπηρεσίες που τους παρέχονται από το δημόσιο σύστημα υγείας και γι' αυτούς και για όλους τους ηλικιωμένους, όπως και καλύτερες υποδομές και ασφάλεια, βασικά εμπόδια. Είναι πολλαπλάσια παραγωγικές δαπάνες όμως αυτές και για τους τωρινούς κατοίκους και για τους νέους. Πόσα χρήματα θα εισρεύσουν για αγορές κατοικίας, από επισκέψεις οικείων και φίλων τους όλο τον χρόνο; από τις δικές τους καθημερινές δαπάνες στην Ελληνική αγορά;

Πόσο ΑΕΠ, ποια Ελλάδα, μπορεί να δημιουργήσει όλο αυτό;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Η ιστορία των Άλλων

O Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό, ο πατέρας της Ιστορίας έγραψε εννέα βιβλία. Από τα οποία τα τεσσεράμισι αφορούσαν την ιστορία του κόσμου εκτός Ελλήνων, τους Πέρσες, τους Σκύθες, τους Λυδούς, τους Αιγύπτιους, τους Αιθίοπες. Τα υπόλοιπα τους Ελληνοπερσικούς πολέμους.

Για τα μεγάλα και θαυμαστά που πραγμάτωσε το γένος των ανθρώπων, Ελλήνων και βαρβάρων (στην αρχαιότητα ο όρος βάρβαρος δεν ήταν υποτιμητικός, αφορούσε όσους δε μιλούσαν Ελληνικά).

Ξεκινά έτσι λοιπόν την αφήγησή του:

Ἡροδότου Ἁλικαρνησσέος ἱστορίης ἀπόδεξις ἥδε, ὡς μήτε τὰ γενόμενα ἐξ ἀνθρώπων τῷ χρόνῳ ἐξίτηλα γένηται, μήτε ἔργα μεγάλα τε καὶ θωμαστά, τὰ μὲν Ἕλλησι τὰ δὲ βαρβάροισι ἀποδεχθέντα, ἀκλεᾶ γένηται, τά τε ἄλλα καὶ δι᾽ ἣν αἰτίην ἐπολέμησαν ἀλλήλοισι.

"Ο Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό εκθέτει εδώ την ιστορική έρευνά του, ώστε ούτε όσα πραγμάτωσε το ανθρώπινο γένος να ξεθωριάσουν με τον καιρό, ούτε έργα μεγάλα και αξιοθαύμαστα, άλλα Ελλήνων και άλλα βαρβάρων επιτεύγματα, να μείνουν στην αφάνεια — και όλα τα παραπάνω και επιπρόσθετα ποια ήταν η αιτία που πολέμησαν ο ένας τον άλλο."

(Μτφρ. Ηλ. Σπυρόπουλος)

Λέγεται πως όταν μίλησε στην αγορά της Αθήνας του Περικλέους, στα μέσα του 5ου αιώνα, ο νεαρός τότε Θουκυδίδης δάκρυσε. Ίσως γιατί κάποιος θεός τον έκανε να διαισθανθεί το δικό του μέλλον να αφηγηθεί την επερχόμενη ενδοελληνική σύγκρουση που θα έβαζε τέλος στο θαύμα.

Έτσι οι Έλληνες, οι αρχαίοι φυσικά, (που ολίγον αυθαιρέτως, θεωρούμε οι νεοέλληνες αποκλειστικώς προγόνους μας, σαν κάτι ιλαρούς παπάδες που αυτοανακηρύσσονται με ταπεινότητα αντιπρόσωποι του Θεού επί γης) απέκτησαν "εθνική συνείδηση" και δημιούργησαν αυτό που 20 αιώνες αργότερα θα αποκληθεί "η Δύση". Εκείνη που θα τους ονειρευτεί ξανά.

Δημιούργησαν ό,τι ξέρουμε, ό,τι ξέρουμε πως αγνοούμε κι ο,τι προσπαθούμε να μάθουμε, καμιά φορά επί ματαίω. Τον πρώτο και μοναδικό πολιτισμό, που από το πνευματικό του γονιδίωμα, επιχειρεί να κατανοήσει και συγκροτήσει τον εαυτό του μέσα από την κατανόηση και τη διάσωση στη μνήμη του ιδίου και της ανθρωπότητας, των γενομένων, των μεγάλων και θαυμαστών της ιστορίας των Άλλων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Χαιρετίσματα στη Δημοκρατία των Ηλιθίων

Όταν ήμουν πολύ γέρος πια και δυσκολευόμουν τρομερά να πεθάνω, σκεφτόμουν συνεχώς όλους εκείνους των προηγούμενων γενεών που τα κατάφεραν και πέθαναν επιτυχώς. Ευτυχώς ερχόταν να με δει συχνά ο αγαπημένος μου δισέγγονος, ο Δημοσθένης, που είχε το χάρισμα του φημισμένου αρχαίου συνονόματού του και μου έλεγε γλυκές ιστορίες για να κοιμηθώ ήσυχα ή, αν με έβρισκε βυθισμένο στη γεροντική μου κατάθλιψη, με ξεσήκωνε με απίστευτες αποκαλύψεις και συνταρακτικά νέα από τον κόσμο της επιστήμης, της τέχνης και της πολιτικής. Και όπως τα μικρά παιδιά έχουν αγαπημένες ιστορίες, έτσι ακριβώς και τα μεγάλα έχουν τις αδυναμίες τους. Η δική μου ήταν η ιστορία της Δημοκρατίας των Ηλιθίων. Μ’ αυτήν αποκοιμόμουν χαλαρά και ευχάριστα, δεν έβλεπα εφιάλτες και δεν είχα ανησυχίες, παρ’ ότι ήταν ελαφρώς δυσοίωνη, τουλάχιστον στην εκδοχή που μου τη σέρβιρε ο δισέγγονός μου, και της οποίας -όπως μπορείτε να φανταστείτε- δεν πρόλαβα ποτέ να ελέγξω την εγκυρότητα, πριν προσχωρήσω επιτέλους κι εγώ επιτυχώς στην ισοπολιτεία της αιωνιότητας.

Κατά τον Τένη λοιπόν -έτσι τον λέγαμε χαϊδευτικά- η Δημοκρατία των Ηλιθίων, που δεν ονομαζόταν πάντα έτσι, ήταν η αρχαιότερη στον κόσμο. Όχι ότι αυτό της έδινε κανένα σοβαρό προβάδισμα. Τουναντίον, της είχε αφήσει κάμποσα από τα πρώιμα κουσούρια, μεταξύ των οποίων και το πτώμα μιας άταφης βασιλείας. Κάθε φορά ο Τένης μου διηγούταν και κάποιο διαφορετικό επεισόδιο από τον πολύπαθο βίο της πολιτείας των ηλιθίων. Πώς νίκησαν τον αυτοκράτορα μιας άλλης ‘wannabe’ δημοκρατίας, που αν και δεν είχε το όνομα, ήταν αναμφίβολα εξίσου ηλίθια• πώς εφηύραν τον σύγχρονο κόσμο σε σιδηροτροχιές• πώς δεν υπήρχαν παρά τέσσερις μόνο χώρες της υφηλίου στις οποίες δεν είχαν εισβάλλει ποτέ• πώς κατασκεύασαν την πρώτη μηχανή αποκρυπτογράφησης εν μέσω βομβαρδισμών, κι άλλες χαρντ-ροκ και πανκ περιπέτειες. Εκείνο όμως το επεισόδιο που τον έβαζα να μου διηγείται ξανά και ξανά ήταν το συγκλονιστικό «εξοδολόγιο της εξόδου από το λόγο».

Με γλαφυρά χρώματα και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που παράλλασσαν από διήγηση σε διήγηση και κορύφωναν το σασπένς, ο αγαπημένος μου δισέγγονος μου περιέγραφε βήμα βήμα το κόστος των δια του θυμικού αποφάσεων της κοινωνίας των ηλιθίων. Οι αποφάσεις αυτές ήταν τα πλείστα προειλημμένες από τους επαΐοντες και όσους είχαν πρόσβαση στην εργαλειοθήκη της πειθούς και της ισχύος. Αλλά το παν ήταν να φαίνεται πως οι ηλίθιοι λαμβάνουν την απόφαση με βούληση ολωσδιόλου ελευθέρα, και κρίση και διαύγεια και γνώση. Έτσι όπως ελεύθερα και κυριαρχικά ο οδηγός οχήματος στέκει καταμεσής σιδηροδρομικής διάβασης, βέβαιος πως ο συρμός της πραγματικότητας οφείλει ν’ αλλάξει τροχιά.

Τ’ αναρίθμητα κι ανεπαίσθητα βήματα της εξόδου από τον λόγο μπορούσαν ωστόσο να συνοψιστούν σε δυο τρεις καίριες μάχες: τότε που η κολακεία πήρε τα σώβρακα της ευθύνης, όταν η αλαζονεία στραπατσάρισε τα μούτρα της πρόνοιας και, τελικά, όταν ο συνασπισμός ημιμάθειας και φθόνου γάμησαν τα πρέκια της σωφροσύνης και της γνώσης. Κι ενώ άκουγα και ξανάκουγα πώς ξεκινήσαμε από την Πνύκα να καταλάβουμε τις Συρακούσες, πώς ακουμπήσαμε τη βασανισμένη μας σκλαβιά στο τρισυπόστατο μιας υπερβατικής ανοησίας, πώς χτίσαμε τείχη όχι για να μην μπούνε οι απέξω αλλά μην τύχει και βγει κανείς από τους μέσα, πώς συναινέσαμε στην κατωτερότητα των άλλων, πώς ξεχάσαμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι γενναιόδωρου πλανήτη, μ’ έπαιρναν τα δάκρυα και δεν ήθελα διόλου να πιστέψω.

Και ρωτούσα σπαραχτικά, «καλέ μου Τένη, πες μου, είναι αλήθεια όλα αυτά; ή μήπως τα βγάζεις από το κεφαλάκι σου;» Ο Τένης με κοιτούσε αινιγματικά όπως αυτό το αρχαίο αγόρι, ο Καιρός, όταν σε έχει προσπεράσει βιαστικά και δεν υπάρχει τρόπος να το πιάσεις. Αλλά χαμογελούσε σχολιάζοντας «μην ανησυχείς παππού, δεν είναι ανάγκη να πάνε όλα καλά», κι έσκυβε να τον φιλήσω στο μέτωπο πριν φύγει και με τα αίλουρα βήματά του γράψει μια νέα εκδοχή στο ημερολόγιο της αυταπάτης. Η Δημοκρατία των Ηλιθίων, όπως όλοι οι γέρικοι οργανισμοί, φθείρεται εκ των έσω. Και είμαι βέβαιος, ότι στο τέλος θα τα καταφέρει να πεθάνει, όπως τόσες γενιές παραδοχών πριν από αυτήν. Καλή της ώρα!

Θάνος Σίδερης 

https://www.facebook.com/thanos.sideris.GR 

Υπέρ Κεραμέως αν...

Οι λίγοι φίλοι που διαβάζουν συχνά τα σχόλιά μου γνωρίζουν καλά πως θεωρώ τον εθνικισμό, με κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου και κάθε αντίδραση του αισθήματός μου, μια από τις μεγαλύτερες πηγές δεινών της ανθρωπότητας.

Ειλικρινά όμως δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς πού είναι το πρόβλημα στο ότι το σχολείο καλλιεργεί την Εθνική συνείδηση, εάν με τον όρο αυτόν εννοούμε αυτό που έλεγε ο μεγαλύτερος των Ελλήνων ποιητών (ο οποίος μάλιστα δεν ομιλούσε ως μητρική την Ελληνική), o Διονύσιος Σολωμός :

"Εθνικόν το αληθές".

Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος του καθολικού δημοσίου Ελληνικού σχολείου, ανοιχτό και χωρίς προϋποθέσεις σε όλους τους κατοίκους του τόπου, που θεμελίωσε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Είναι κατά βάση, με τα προβλήματα, τις αστοχίες, τα ιστορικά γυρίσματα, ο δημιουργός του νέου Ελληνικού Έθνους.

Αυτό δημιούργησε και ενοποίησε τη γλώσσα, ενσωμάτωσε τις μυριάδες ελληνικές και άλλες κοινότητες, από τους Αρβανίτες ως τους Βλάχους, από την Κρήτη ως τη Μακεδονία, κι από τα Επτάνησα ως τα Δωδεκάνησα.

Αυτό, με όλα του τα προβλήματα, έδωσε πρόσβαση στη γνώση, δημιούργησε συνείδηση και ταυτότητα Ελληνική (που δεν είναι ασύμβατη με τις καταβολές του καθενός) στα τεράστια συγκριτικά με τη χώρα κύματα των μεταναστών που εισέρευσαν από το '80 και μετά. Πολωνοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βαλκάνιοι, Ρωσοπόντιοι, νέα παιδιά από την Ασία, την Αφρική, εκατομμύρια νέοι Έλληνες, μέσα από το ελληνικό σχολείο ανέπτυξαν μια καινούργια ταυτότητα εντός τους. Την Ελληνική. Που είναι περήφανοι γι' αυτήν και τη διεκδικούν και τη δικαιούνται όπως όλοι όσοι μεγαλώνουν σε αυτόν τον τόπο, ο κάθε Αντετοκούνμπο, ο κάθε Ντανίλο Ζέκα και χιλιάδες άλλοι. Αυτό τους έδωσε τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες. Και, ας μην το υποτιμούμε, το έκανε καλύτερα, πιο επιτυχημένα, από πολλά αντίστοιχα Ευρωπαϊκά που αντιμετώπισαν μικρότερες προκλήσεις. Γιατί ήταν ανοιχτό και υποχρεωτικό για όλους, νόμιμους και μη, ντόπιους και μη, όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτόν τον τόπο. Και γιατί είναι αυτή η ταυτότητα, η Ελληνική, ελκυστική κι ελαστική, έχει μια πανάρχαια γοητεία που προσελκύει.

Είναι όμως η Εθνική συνείδηση μια και απαράλλαχτη; αναλλοίωτη στον χρόνο και στα γυρίσματα της Ιστορίας; Τι περιέχει η εθνική συνείδηση σήμερα ;

Περιέχει την Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και την Ελληνική παράδοση, τις μουσικές και τις καταγωγές του καθενός, τη γνώση και μια ευαισθησία, που δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι βαθύ κοινό μας ενώνει ως Έλληνες, ένα αόρατο δίχτυ αποτελούμενο από γλώσσα, μουσικές, γνώσεις, αμφιβολίες κι αντιφάσεις, τοπία, φως, εικόνες, ιστορίες και καταγωγές. Περιέχει και την αναθεώρηση των εθνικών μας μύθων άλλων εποχών και τον μετασχηματισμό τους σε σύγχρονες αλήθειες.

Αν τούτο εννοούμε με τον όρο "Εθνική συνείδηση", τη ρήση του Σολωμού, αυτό που είχε στον νου του ο Καποδίστριας και οι φωτισμένοι φιλελεύθεροι επαναστάτες της εποχής,

τότε ναι, είναι ο σημαντικότερος ρόλος του καθολικού δημοσίου Ελληνικού σχολείου να το καλλιεργήσει, να το χτίσει, να το κρατήσει ζωντανό και δημιουργικό.

Αν εννοούμε να κάνουμε τους νέους "να πεθαίνουν στην άσφαλτο, με μια σημαία του έθνους καρφωμένη στην καρδιά", όπως στην εποχή της Μελισσάνθης, των Αναγνωστάκη / Χατζιδάκι, ένα κλειστοφοβικά έγκλειστο εποχών πέτρινων, τότε πρόκειται για κάτι άλλο, κακό και άρρωστο.

Πιστεύω όμως ότι το πρώτο, το σπουδαίο, το αληθινό, είναι πράγματι στο επίκεντρο της αποστολής του ελληνικού σχολείου .

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος