Κυριολεξία ή θάνατος

Ο Humpty Dumpty στη φυλακή

Η κυριολεξία φωτίζει. Ειδικά όταν διατυπώνονται ερωτήματα. Γι' αυτό μάλλον την απεχθανόμαστε σκοπίμως.

Το ερώτημα δεν είναι αν "ένας άνθρωπος μπορεί να ΠΕΘΑΝΕΙ στη φυλακή". Αυτό θα ήταν αν ο άνθρωπος ήταν ασθενής με νόσο θανατηφόρο σε προχωρημένο στάδιο ή υπερήλικας κοντά στο τέλος. Αυτά τα έχει προβλέψει ο νόμος.

Ούτε αν "ένας άνθρωπος μπορεί να ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ στη φυλακή". Αυτό θα ήταν εάν κάποιος τον τάιζε δηλητήριο ή τον βασάνιζε ή τον εξέθετε σε άμεσο θανάσιμο κίνδυνο σκοπίμως. Η απάντηση είναι σαφής: όχι, για κανένα λόγο, κανείς και ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να δολοφονείται πουθενά, και μάλιστα όταν είναι αδύναμος να αμυνθεί, έχει στερηθεί την ελευθερία του και βρίσκεται στην ευθύνη του κράτους, αυτό έχει την πλήρη ευθύνη της προστασίας της ζωής του από κάθε απειλή.

Το σωστό ερώτημα όμως εν προκειμένω, όταν κάποιος επιλέγει να πεθάνει αρνούμενος την τροφή για οποιονδήποτε λόγο, είναι "Ένας άνθρωπος μπορεί να ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ στη φυλακή;"

Η απάντηση, εάν τεθεί το κυριολεκτικό ερώτημα, ενδεχομένως προκύπτει διαφορετική. Το ηθικό δίλημμα σε σχέση με το δικαίωμα στην αυτοκτονία ενός ανθρώπου που έχει τα λογικά του και πλήρη συνείδηση δεν έχει εύκολη απάντηση. Ούτε συμφωνούμε όλοι. Είναι ανοιχτό.

Η δική μου απάντηση είναι πως ακόμη και ο χειρότερος εγκληματίας, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει το δικαίωμα να βάλει τέλος στη ζωή του εάν κρίνει πως δεν αξίζει πλέον να τη ζει. Εντός ή εκτός φυλακής.

Είτε γιατί πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, είτε γιατί θέλει να γίνει ήρωας, είτε γιατί κρίνει ότι δεν του προσφέρει καμία χαρά πλέον, εφόσον ο κόσμος δεν είναι όπως αυτός τον φαντάστηκε και δεν συμμορφώνεται με τη θέλησή του.

Ηθική υποχρέωση των οικείων του, κάθε πολίτη και του κράτους είναι να αποτρέψει όσο μπορεί κάθε άνθρωπο να το κάνει εν θερμώ, σε μια κακή στιγμή, να του προσφέρει ψυχολογική στήριξη, να το ξανασκεφτεί. Δεν δικαιούται όμως να του αφαιρέσει τη δυνατότητα, εφόσον έχει πλήρη συνείδηση, να θέσει τέλος στη ζωή του.

Ούτε δικαιούται να προσαρμόσει τον κόσμο στη θέληση του αυτόχειρα, εάν αυτό τίθεται ως προϋπόθεση για να ζήσει. Έτσι θα διέπραττε δυο κακά: μια αδικία κι ένα νέο έγκλημα. Η αδικία θα ήταν προς όσους δεν απειλούν να αυτοκτονήσουν για να επιτύχουν τον σκοπό τους και δεν τον πετυχαίνουν. Το έγκλημα θα ήταν ότι θα πολλαπλασιάζονταν οι εργαλειακές απόπειρες αυτοκτονίας και κάποιες θα ήταν, έστω και αθέλητα, επιτυχείς.

Κατανοώ όμως ότι υπάρχει και η άλλη απάντηση. Με τα δικά της επιχειρήματα. Ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να θέσει τέλος στη ζωή του όποτε θέλει. Στον χριστιανισμό η αυτοχειρία θεωρείται αμαρτία, για παράδειγμα, και μάλιστα κολάσιμη.

Πρακτικά όμως είναι αδύνατο να εφαρμοστεί. Αν κάποιος θέλει να δραπετεύσει από τον κόσμο αυτόν και το έχει συνειδητά αποφασίσει, θα το κάνει αργά ή γρήγορα. Είτε είναι ελεύθερος είτε είναι φυλακισμένος. Δεν νομίζω ότι στην καταδίκη οποιουδήποτε είναι σωστό να περιλαμβάνεται η στέρηση αυτού του βασικού δικαιώματος κάθε ανθρώπου.

Μπορεί να μην μπορεί να δραπετεύσει κανείς από τη φυλακή ή από το σώμα του, αν έχει μείνει ανάπηρος, για παράδειγμα, όμως να δραπετεύσει από τον κόσμο δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να του στερήσει το δικαίωμα.

Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, εάν το ερώτημα που θέτει η περίπτωση του γνωστού κρατούμενου τεθεί κυριολεκτικά κι όχι μελοδραματικά κι αόριστα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εικόνα: ο Humpty Dumpty, φανταστικός χαρακτήρας από το βιβλίο του Lewis Carroll "Through the Looking-Glass".

"Οι λέξεις σημαίνουν αυτό που εγώ θέλω να σημαίνουν", έλεγε.

Δείτε ακόμη:

Μια έκκληση ΠΡΟΣ τον "άνθρωπο Κουφοντίνα"

Ο Ρούντολφ Ες και ένας Έλληνας τρομοκράτης

Μια έκκληση ΠΡΟΣ τον "άνθρωπο Κουφοντίνα"

Όλοι αυτοί που δήθεν ανησυχούν για τη ζωή του Κουφοντίνα, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσωπα που ασκούν εργολαβικά δια της βίας την υπεράσπισή του, αν νοιάζονταν αληθινά για τη ζωή του, θα ήταν κάθε μέρα έξω από τη φυλακή ή το νοσοκομείο, πιέζοντάς τον και στηρίζοντάς τον συναισθηματικά ως άνθρωπο, όπως λένε, να διακόψει την αυτοκτονία του. Αν ήθελαν να τον σώσουν, θα τον είχαν πείσει να σταματήσει. Ή θα το προσπαθούσαν. Και να ζητήσει χάρη και μετατροπή της ποινής του μετ' έμπρακτης μεταμέλειας, όπως του δίνει δικαίωμα το Σύνταγμα, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Όμως όχι. Δεν το κάνουν, γιατί ποσώς τους ενδιαφέρει ο "άνθρωπος Κουφοντίνας" και η ζωή του. Υποκρίνονται ότι ζητούν από την υπόλοιπη κοινωνία που υπήρξε θύμα του, από τον νόμο, να κάνει εξαίρεση για έναν κρατούμενο.

Μισούν το κράτος δικαίου και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή ακόμη περισσότερο.

Αν μου βρείτε έστω μερικές λέξεις από τη συντριπτική πλειοψηφία τους με μια έκκληση προς τον Κουφοντίνα να διακόψει την απεργία του, με μια πράξη προς αυτή την κατεύθυνση και να βρεθεί μια λύση στο πλαίσιο του νόμου, θα εκλπαγώ.

Όπως κάθε καθωσπρέπει "αριστερός" θέλουν θύματα, μάρτυρες, μερικούς ηλίθιους ή αρκετά φανατικούς και τον προτρέπουν σε αυτό.

Όταν οι κήρυκες του μίσους στέλνουν τον κάθε φανατικό Κουφοντίνα, τον κάθε ισλαμιστή, τον κάθε φτωχό τω πνεύματι λούμπεν χρυσαυγίτη να σκοτώνει, διεκδικούν εξουσία επί όλων των άλλων. Ο "ηρωικός" θάνατός τους, όπως πιστεύουν, δικαιώνει τη δική τους διεκδίκηση, τη ζωή τους, αυτή του μίσους.

Γι' αυτό δεν θα προσπαθήσουν ποτέ να τον σώσουν ειλικρινά, να τον πείσουν να μην πεθάνει. Με επιχειρήματα που ίσως άκουγε. Θα κάνουν οτιδήποτε για να τον οδηγήσουν σε αυτό το τέλος.

Είναι οι ηθικοί αυτουργοί και των εγκλημάτων και της αυτοκτονίας του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Δείτε ακόμη: Ο Ρούντολφ Ες και ένας Έλληνας τρομοκράτης

Sex and the City: Ποιος φοβάται τον καθρέφτη του;

Τόσον καιρό με τις καταγγελίες που άνοιξαν ένα σοβαρό ζήτημα, ακούσατε καμία σοβαρή πρόταση; κάτι πέρα από κυνήγι μαγισσών και σούπα-μούπες σε ένα μόνο επαγγελματικό χώρο;

Γιατί επικεντρώνεται στο θέατρο που προσφέρεται λόγω επωνυμίας για κλειδαρότρυπα από τον όχλο, ενώ η οικονομική ισχύς και εξουσία είναι ελάχιστη και, από τη φύση του, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό έχουν καλύτερη εκπαίδευση στη σωματική και ψυχική αντοχή, στα ακραία πάθη που πρόκειται να υποδυθούν σωματικά και ψυχικά; Αλλά και έντονους μεταξύ τους ανταγωνισμούς κι έχθρες, όπως παντού.

Γιατί δεν ακούγεται τίποτα για την καφετέρια της γειτονιάς, το γραφείο, την εφορία, την ενορία, την πολεοδομία, τη βιομηχανία, τα ξενοδοχεία, την εργατική τάξη, στα χωράφια, στις αγροτικές εργασίες; Εκεί που υπάρχει και χρήμα κι εξουσία και ατιμωρησία;

Ακούσατε κανέναν να προτείνει δομές ψυχολογικής, νομικής και οικονομικής υποστήριξης, που να μπορούν να προσφύγουν θύματα βιασμών, (εκ)βιασμών, αποπλάνησης, ενδοοικογενειακής βίας;

Οι οποίες υπάρχουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Όπου μπορούν να προσφύγουν τα θύματα αρχικά, εκτός οικογένειας και αστυνομίας. Για να λάβουν αφενός ψυχολογική στήριξη και αφετέρου να γίνει μια πρώτη διάκριση εάν πρόκειται για αδίκημα, βιασμό, αποπλάνηση, εκβιασμό ή για οποιαδήποτε άλλη παθογένεια, ή ακόμη για στόχευση ιδιοτελή ή παθολογική προσωπική του προσφεύγοντος, εκβιάζοντας κάποιον με εξουσία αντίστροφα.

Και στη συνέχεια να καθοδηγήσουν και στηρίξουν τα θύματα ανάλογα, με διακριτικότητα, αποτελεσματικότητα και επαγγελματισμό. Και να προστατεύσουν τη ζωή των φερόμενων θυτών μέχρι να υπάρξουν επαρκή τεκμήρια για παράνομη συμπεριφορά.

Δεν είναι τα σόσιαλ μίντια και τα κανάλια οι δομές αυτές. Αυτά είναι ο όχλος. Ούτε επουλώνουν πραγματικά τραύματα, ούτε διακριβώνουν την αλήθεια, ούτε προστατεύουν ζωές από εκβιασμούς.

Αν κάποιος/α σήμερα εκβιαστεί ή βιαστεί από τον/την προϊστάμενο ή έχοντα εξουσία πάνω του, πού θα πάει; Σε ποιον ειδικό; Πόσο μάλλον αν είναι αδύναμος οικονομικά η ψυχολογικά. Προσέχω τις λέξεις, εκβιαστεί ή βιαστεί, το να υπάρξει συναλλαγή αμοιβαίας συναίνεσης είναι άλλο ζήτημα, ευρύτερης κουλτούρας. Όπως ακριβώς και οι γάμοι συμφέροντος.

Αν ένα παιδί με ψυχολογικά προβλήματα και ελάχιστους φραγμούς καταγγείλει εκδικητικά τον καθηγητή του για ασέλγεια, πώς θα διευκρινιστεί αν είναι αληθές ή όχι με διακριτικότητα; Και στη συνέχεια να ληφθούν μέτρα διοικητικά, νομικά. Το ίδιο όμως παιδί μπορεί να κάνει bullying σε συμμαθητές του, μπορεί απλώς να εκδικείται μια κακή βαθμολογία. Πραγματική περίπτωση από στενή φίλη, διευθύντρια μεγάλου λυκείου στη Βαρκελώνη: κοπέλας που κατήγγειλε καθηγητή, η ζωή του οποίου και η επαγγελματική του εξέλιξη καταστράφηκε για δύο χρόνια, μέχρι που οι έρευνες ψυχολόγων και δικαστών κατέληξαν σε ομολογία της κοπέλας ότι ήταν εκδικητικό ψέμα.

Εάν ένας ανήλικος έχει πραγματικό θέμα, πού θα πάει; Πολύ δύσκολο να μιλήσει στην οικογένεια. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια γραμμή τηλεφωνική στήριξης, με ψυχολόγους, νομικούς, η οποία να μπορεί να τον/την καθοδηγήσει και στηρίξει ψυχολογικά και με διακριτικότητα και να έχει διαφημιστεί ανάλογα;

Ποιος συζητά όλα αυτά με νηφαλιότητα στην αρένα της κλειδαρότρυπας, που τα φερόμενα εγκλήματα της ιδιωτικής ζωής κάποιων γίνονται κομματικά εργαλεία, που υπουργοί παίζουν τον ρόλο δικαστών και που σε λίγο, θυμηθείτε το, στη χώρα της γραφειοκρατίας όποιος λαμβάνει αποφάσεις θα αναγκαστεί να ζητάει και πιστοποιητικό έντιμου σεξουαλικού βίου ή υπεύθυνη δήλωση του e-gov; Και να κάνει σχετική προανάκριση όταν παίρνει συνέντευξη.

Ποιον ωφελεί πάλι η μπάλα στην εξέδρα για ένα πρόβλημα πραγματικό, μιας κοινωνίας, πολλών κοινωνιών, που αρνούνται να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους σε κάθε δουλειά, σε κάθε σχέση, σε κάθε γειτονιά; Απ' το χωριό ως τα σαλόνια και τα γραφεία του χρήματος και της εξουσίας;

Ποιον ωφελεί τόση φοβική υποκρισία;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Δείτε σχετικά: Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό

Ο Ρούντολφ Ες και ένας Έλληνας τρομοκράτης

"Ο Ρούντολφ Ες, κορυφαίο στέλεχος, υπαρχηγός του ναζιστικού κόμματος, αμέσως μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης οδηγήθηκε στη Συμμαχική Φυλακή Εγκληματιών Πολέμου στο Δυτικό Βερολίνο- Σπάνταου, όπου θα αυτοκτονήσει 41 χρόνια αργότερα. Αντιμέτωπος με τις σκληρότητες των στρατοπέδων συγκεντρώσεως κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Ες δεν φάνηκε ιδιαίτερα ταραγμένος. Η τελευταία του δήλωση στη δίκη ήταν η εξής:

«Δεν υπερασπίζομαι ενάντια σε κατηγόρους, στους οποίους δεν δίνω το δικαίωμα να κατηγορήσουν εμένα και τους συμπατριώτες μου. Δεν ασχολούμαι με κατηγορίες, οι οποίες αποτελούν θέματα εσωτερικά των Γερμανών και επομένως δεν αφορούν τους ξένους. Δεν προβάλλω καμία αντίρρηση ενάντια στις εκφράσεις, οι οποίες στρέφονται κατά της τιμής μου και της τιμής ολόκληρου του γερμανικού λαού. Αντιθέτως, θεωρώ τις κατηγορίες αυτές των αντιπάλων μου τιμή. Είχα την τύχη να δράσω πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του. Ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα να σβήσω τα χρόνια αυτά από την ύπαρξή μου. Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου. Δεν μετανοώ για τίποτα. Εάν βρισκόμουν πάλι στην αρχή, θα ενεργούσα πάλι καθώς ενέργησα, ακόμα κι αν ήξερα, ότι στο τέλος θα βρω τον θάνατο στις φλόγες. Δεν έχει σημασία τι θα κάνουν οι άνθρωποι, αφού κάποτε θα βρεθώ μπροστά στο δικαστήριο της αιωνιότητας. Μόνο απέναντί του θα λαμβάνω ευθύνη, και ξέρω πως θα αθωωθώ.»

Τη δήλωση αυτή δεν την ανακάλεσε ποτέ.

Από το 1966, που οι Μπάλντουρ φον Σίραχ και Άλμπερτ Σπέερ ολοκλήρωσαν την έκτιση της ποινής τους και εγκατέλειψαν το Σπάνταου, ο Ες παρέμεινε ο μόνος κρατούμενος σε ολόκληρη τη φυλακή από το 1966 μέχρι τον θάνατό του το 1987.

Στις 17 Αυγούστου 1987, σύμφωνα με τις αρχές της φυλακής, ο Ες αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας ένα καλώδιο που είχε δέσει στο χερούλι του παραθύρου του." (Πηγή wiki)

Νομίζω πως είναι απολύτως συνεπές με τη φιλελεύθερη αντίληψη ότι ένας εγκληματίας, οποιοσδήποτε, είναι ελεύθερος να αυτοκτονήσει (ή να κόψει το αυτί του αν θέλει) προκειμένου, όπως πιθανότατα νομίζει, να ηρωοποιηθεί παραμένοντας συνεπής στις εγκληματικές απόψεις του, προβάλλοντας οποιαδήποτε απαίτηση.

Το κράτος δικαίου δεν έχει το δικαίωμα να κάνει διακρίσεις έναντι άλλων εγκληματιών ανάλογα με τη δυνατότητά τους να απειλούν να αυτοκτονήσουν ή να ακρωτηριαστούν και να το διαπράξουν. Μια τέτοια διάκριση θα έδινε, πιστεύω, τη βάση να διεκδικήσουν όλοι αυτή την ευνοϊκή διακριτική συμπεριφορά του κράτους, με την ίδια μέθοδο. Ηθικά, ενδεχομένως και νομικά, με σχετικές προσφυγές. Θα ήμουν μαζί τους σε αυτή την περίπτωση. Νομίζω πως θα είχαν δίκιο.

Δεν έχει επίσης κανένα δικαίωμα για οποιονδήποτε λόγο, δημοσίας τάξεως ή άλλον, να τον εμποδίσει δια της βίας να αυτοκτονήσει ή να κάνει κακό στον εαυτό του, παρά μόνον εάν αυτό γίνεται εν βρασμώ ψυχής ή έχει παρουσιάσει ψυχικές διαταραχές τέτοιες που να έχει το ακαταλόγιστο. Αυτά τα γνωματεύουν οι αρμόδιοι επιστήμονες ψυχίατροι.

Εάν οι αυτοκαταστροφικές πράξεις του είναι απόρροια λογικής, δεν έχει κανένα δικαίωμα το κράτος να παρέμβει στην ελεύθερη βούληση του ατόμου να μην επιθυμεί να ζήσει στις συνθήκες και τον χώρο που ζουν οι συγκρατούμενοί του με παρεμφερή εγκλήματα και να βάλει τέρμα στη ζωή του, με τον τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως αξιοπρεπή ή συνεπή. Είναι σεβασμός προς την ελεύθερη θέλησή του.

Ο ίδιος ο εγκληματίας στην Ελλάδα, ο Κουφοντίνας εν προκειμένω, διαθέτει μια επιπλέον δυνατότητα που του δίνει μεγαλόψυχα το κράτος δικαίου και το Σύνταγμα, την οποία ο εν λόγω εν δυνάμει αυτόχειρας δεν έχει ακόμη ασκήσει: έχει το δικαίωμα να ζητήσει Χάρη από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετατροπή της ποινής του σε κάτι που ενδεχόμενα ο ίδιος θα θεωρούσε ανεκτό για να συνεχίσει να έχει νόημα η ζωή του.

Φυσικά, κάτι τέτοιο για να εξεταστεί έστω θα προϋπέθετε καταρχάς τη μεταμέλειά του για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει και την έμπρακτη αποκήρυξη της βίας με λόγο και έργο.

Πώς θα σας φαινόταν εάν ο αμετανόητος Ρούντολφ Ες, ο μοναδικός τελευταίος κρατούμενος της φυλακής Σπαντάου του Βερολίνου, είχε κάνει απεργία πείνας ζητώντας, για παράδειγμα, να αλλάξουν οι συνθήκες κράτησής του και να επικοινωνεί με τον κόσμο ή με συγκρατούμενους και είχε βρεθεί κάποιος τρόπος η Δημοκρατία να το κάνει αποδεκτό για να μην γίνει ήρωας των ηττημένων ναζί;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

100 χρόνια τσαπατσουλιάς και η Μήδεια

Δεν ξέρω αν θα προτιμούσατε στ' αλήθεια να υπογειοποιούσε τα καλώδια του ρεύματος ο ΔΕΔΔΗΕ. Παρότι, φυσικά, είναι σωστότερο αισθητικά, λειτουργικά και από πλευράς ασφαλείας. Να προσέχετε τι εύχεστε και να ξέρετε τις συνέπειες και το κόστος.

Σε πόλεις όμως που πρώτα κατασκεύαζαν τα σπίτια όπως-όπως, χωρίς σχέδιο και υποδομές, και μετά τα δίκτυα επί κοντά 100 χρόνια, ένα μικρό μέρος του δικτύου καθενός είναι χαρτογραφημένο με ακρίβεια. Τηλεφωνία, δίκτυα νερού και συνδέσεις ως επί το πλείστον άγνωστα, αποχέτευσης, γκάζι τελευταία. Κάθε φορά που περνάει ένα ή χαλάει και πρέπει να βρεθεί να φτιαχτεί, κόβονται αλλά 2-3. Τα συνεργεία πάνε ψάχνοντας. Η ΕΥΔΑΠ μόνο δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του δικτύου της. Τα συνεργεία καθενός σκάβουν σαν αρχαιολόγοι: σε στρώματα, μην χτυπήσουν τα δίκτυα κάποιου άλλου. Και πολλές φορές δεν το αποφεύγουν.

Εξ ου και το ράβε-ξήλωνε, διαρροές, διακοπές κάθε που περνάει κάποια νέα γραμμή.

Ένα έθνος-αντιπαροχή, που κατασκεύαζε αυθαιρέτως και καταπατώντας σχέδια και μη σχέδια, συνοικίες ολάκερες, χωρίς να προπληρώνει τον σχεδιασμό και τα δίκτυα, που έφτιαξε πόλεις 4-5 εκατομμυρίων για 100 χρόνια τσαπατσουλιάς, δεν μπορεί να παραπονιέται γιατί του κόπηκε το ρεύμα με μια κακοκαιρία. Πρέπει να επενδύσει άλλη μια γενιά υπομονής στις διακοπές και πολλά πολλά λεφτά για να αποκτήσει ασφαλή υπόγεια δίκτυα χαρτογραφημένα πλήρως ψηφιακά.

Μάλλον να ευχαριστεί την τύχη που του κόβεται το ρεύμα ή το νερό πού και πού, με καμιά κακοκαιρία κάθε δέκα χρόνια.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν λίγες ημέρες.    Το ξαναδημοσιεύω με την απόδειξή του σε φωτογραφία. Πώς ο νόμος του Λυντς υποκαθιστά το σύστημα δικαίου ελέω (σοσιαλ)μιντιακής ασυδοσίας. Πέρα από την υποκίνηση σε μίσος και βία εναντίον μειονοτήτων, χρειάζεται επειγόντως η εφαρμογή μιας άλλης πιο βασικής πρόνοιας: η προστασία του ατόμου, κάθε ατόμου, από τη συλλογική υποκίνηση βίας και μίσους. Ο όποιος κατηγορούμενος εγκληματίας, βαρύς, ελαφρύς, κρίνεται μόνον από τον φυσικό του δικαστή με βάση τον νόμο. Κανέναν άλλον. Και ποτέ πριν αυτός αποφανθεί. Όλα τα άλλα είναι ζούγκλα, μάγισσες, μεσαίωνας. Η Ιερά Εξέταση ακολουθεί.

Στα 18 ψηφίζει κάποιος για κυβέρνηση, πάει στρατό, νωρίτερα ακόμη, μπορεί να γίνει αστυνομικός ή αστυνομικίνα, να παίρνει όπλο, να ασκεί νόμιμη βία σε ανθρώπους για την επιβολή του νόμου, να επιλέγει καριέρα και ζωή. Στα συμπληρωμένα 15 μπορεί να κάνει σεξ με όποιον θέλει.

Στα 19 μπορεί αν θέλει να διαλέξει όποιο επάγγελμα, και το επάγγελμα της ιερόδουλης/ιερόδουλου ακόμη ή και του πολιτικού λίγο μετά, το οποίο ενίοτε έχει ομοιότητες με το πρώτο, ή να φτιάξει επιχείρηση, ή να διοικεί αυτή του μπαμπά και της μαμάς. Ή να γίνει γραμματέας και σύζυγος ενός ανθρώπου σαν τον Ντόναλντ Τραμπ για τη... γοητεία του. Ή να "τυλίξει" και να παντρευτεί τα λεφτά. Ή την εξουσία.

Ή να κάνει αυτό που αγαπάει, να πάρει αυτόν ή αυτήν που αγαπάει αγνοώντας όλους τους πειρασμούς του κομφορμισμού.

Έτσι είναι η ζωή!

Τώρα, αν κάποιος ασκεί βία σωματική ή ψυχική, αν κάποιος εκ(βιάζει) με οποιονδήποτε τρόπο σε βάρος της ζωής και της ακεραιότητας ενός άλλου και των οικείων ή της περιουσίας του, είτε μικρότερος ή μεγαλύτερος είναι ο εκ(βιαστής), γυναίκα ή άνδρας, άθεος ή χριστιανός μουσουλμάνος ή βουδιστής, αυτά τα κρίνει η δικαιοσύνη. Έχουμε μια γιαγιά που δολοφονήθηκε από το εγγόνι πρόσφατα. Ηλικιωμένους που πέφτουν θύματα βίας των συζύγων ή των παιδιών τους. Γυναίκες-θύματα κυριολεκτικά αλητών, θυμηθείτε τη Ρόδο. Άνδρες, αγόρια θύματα αλητών και συμμοριών και bullying, θυμηθείτε το παιδί από την Κρήτη που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Άπειρες περιπτώσεις και σχήματα.

Ποιος σας λέει σε μια οποιαδήποτε περίπτωση αν δεν συνέβη το αντίστροφο, ότι ο ένας δεν ζήτησε κάτι, δεν του το έδωσε αυτός που είχε τη δυνατότητα και το δικαίωμα και εκδικείται ο άλλος, που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα; Ή πως δεν συνέβη κάτι άλλο; Ήμαστε παρόντες; Η αλήθεια, η νομική, η επιστημονική, κάθε αλήθεια, διερευνάται με συγκεκριμένους τρόπους. Και από συγκεκριμένους ανθρώπους. Με διακριτικότητα και μέθοδο.

Δεν μπορεί να γίνονται δημόσια λαϊκά δικαστήρια. Και να αποφαίνονται τα σόσιαλ μίντια κι οι τηλεοράσεις. Για οποιοδήποτε τέτοιο προσωπικό θέμα. Που μπορεί να είναι πράγματι βία, μπορεί να είναι και οτιδήποτε άλλο.

Ευθύνη της κοινωνίας και πολιτείας είναι να υπάρχουν μονάδες στήριξης όποιου δηλώνει πως έχει πέσει θύμα βίας, εκβιασμού. Στήριξης ψυχολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, νομικής.

Ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους κι ευάλωτους οικονομικά, ψυχολογικά, βιολογικά, γυναίκες ή άνδρες. Νέους/ες ή ηλικιωμένους/ες. Gay ή straight. Όλοι μπορούν να βρεθούν στη θέση του ισχυρού ή του αδύναμου σε μια κατάσταση. Και πρέπει να έχουν πρόσβαση σε μονάδες στήριξης, από ειδικούς, όχι μόνον την αστυνομία, απέναντι σε κάποιον ισχυρότερο άνθρωπο, σε μια κατάσταση που τους ξεπερνά.

Όλοι μπορούμε να γίνουμε από άγγελοι σατανάδες, από θύματα θύτες.

Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει, όμως, είναι να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα ως όχλος και να αναπαράγουμε όποια δημόσια καταγγελία με βεβαιότητα αλήθειας.

Δεν πρέπει να διεκδικούμε να κρίνουμε ούτε να αποφαινόμαστε ως δικαστές σε ζητήματα προσωπικά, εφόσον δεν υπάρχει νομική εμπλοκή ή αποδεικτικά στοιχεία παρά ένα διαρκές "μου 'πε, σου 'πα, του 'πε" κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν, ευτυχώς, λαϊκά δικαστήρια στις δημοκρατίες. Αυτά ξέρουμε πού καταλήγουν συνήθως: να γίνουν λαϊκοί δικαστές δολοφόνοι και διεστραμμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Τείνουν όμως να δημιουργηθούν γιατί όλοι άξαφνα απέκτησαν βήμα χωρίς εκδοτικό έλεγχο, δεοντολογία και ατομική ευθύνη για τα λεγόμενά τους.

Για την ώρα βρισκόμαστε στο γενικευμένο ξεκατίνιασμα. Επιταχύνουμε.

Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό, στο κοινωνικό, οικονομικό και τέλος φυσικό λιντσάρισμα και στην αυταρχική λαϊκίστικη αντίδραση είναι ένα βήμα δρόμος.

Πρέπει να πούμε ένα "φτάνει!". Ένα "ως εδώ!".

Φτάνει πια η διεκδίκηση της αυτόματης καθολικής θυματοποίησης από κάθε έναν με βάση την ηλικία, την αγιοσύνη και "αθωότητα" της νεότητας, το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία κ.ο.κ.

Ναι, υπάρχουν θεσμικές ή κοινωνικές διακρίσεις στατιστικά. Να αγωνιστούμε όλοι να αντιμετωπιστούν. Θεσμικά με αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως ο πολιτικός γάμος για όλους, για παράδειγμα. Κοινωνικά με την πρόσβαση στην καλή παιδεία, σε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς. Με τη δημιουργία κι ανάδειξη παντού των θετικών προτύπων από όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Διακρίσεις στατιστικά, όμως, δεν σημαίνει καθολικά θύματα. Δεν σημαίνει πως κάθε ένας που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα είναι κιόλας.

Φτάνει πια! Οι Δημοκρατίες πρέπει να αυτοπροστατευθούν από τα σόσιαλ μίντια.

Φτάνει με την ισοδυναμία του λόγου και της πορδής!

Αλλιώς δεν θα έχουν μέλλον.

Η ελευθερία και οι κατακτήσεις γενεών με αίμα, κινήματα και θυσίες, το τεκμήριο της αθωότητας, το κράτος δικαίου, οι ελευθερίες μας και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εν γένει θα έχουν ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό;

Στα 18 ψηφίζει κάποιος για κυβέρνηση, πάει στρατό, νωρίτερα ακόμη, μπορεί να γίνει αστυνομικός ή αστυνομικίνα, να παίρνει όπλο, να ασκεί νόμιμη βία σε ανθρώπους για την επιβολή του νόμου, να επιλέγει καριέρα και ζωή. Στα συμπληρωμένα 15 μπορεί να κάνει σεξ με όποιον θέλει.

Στα 19 μπορεί αν θέλει να διαλέξει όποιο επάγγελμα, και το επάγγελμα της ιερόδουλης/ιερόδουλου ακόμη ή και του πολιτικού λίγο μετά, το οποίο ενίοτε έχει ομοιότητες με το πρώτο, ή να φτιάξει επιχείρηση, ή να διοικεί αυτή του μπαμπά και της μαμάς. Ή να γίνει γραμματέας και σύζυγος ενός ανθρώπου σαν τον Ντόναλντ Τραμπ για τη... γοητεία του. Ή να "τυλίξει" και να παντρευτεί τα λεφτά. Ή την εξουσία.

Ή να κάνει αυτό που αγαπάει, να πάρει αυτόν ή αυτήν που αγαπάει αγνοώντας όλους τους πειρασμούς του κομφορμισμού.

Έτσι είναι η ζωή!

Τώρα, αν κάποιος ασκεί βία σωματική ή ψυχική, αν κάποιος εκ(βιάζει) με οποιονδήποτε τρόπο σε βάρος της ζωής και της ακεραιότητας ενός άλλου και των οικείων ή της περιουσίας του, είτε μικρότερος ή μεγαλύτερος είναι ο εκ(βιαστής), γυναίκα ή άνδρας, άθεος ή χριστιανός μουσουλμάνος ή βουδιστής, αυτά τα κρίνει η δικαιοσύνη. Έχουμε μια γιαγιά που δολοφονήθηκε από το εγγόνι πρόσφατα. Ηλικιωμένους που πέφτουν θύματα βίας των συζύγων ή των παιδιών τους. Γυναίκες-θύματα κυριολεκτικά αλητών, θυμηθείτε τη Ρόδο. Άνδρες, αγόρια θύματα αλητών και συμμοριών και bullying, θυμηθείτε το παιδί από την Κρήτη που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Άπειρες περιπτώσεις και σχήματα.

Ποιος σας λέει σε μια οποιαδήποτε περίπτωση αν δεν συνέβη το αντίστροφο, ότι ο ένας δεν ζήτησε κάτι, δεν του το έδωσε αυτός που είχε τη δυνατότητα και το δικαίωμα και εκδικείται ο άλλος, που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα; Ή πως δεν συνέβη κάτι άλλο; Ήμαστε παρόντες; Η αλήθεια, η νομική, η επιστημονική, κάθε αλήθεια, διερευνάται με συγκεκριμένους τρόπους. Και από συγκεκριμένους ανθρώπους. Με διακριτικότητα και μέθοδο.

Δεν μπορεί να γίνονται δημόσια λαϊκά δικαστήρια. Και να αποφαίνονται τα σόσιαλ μίντια κι οι τηλεοράσεις. Για οποιοδήποτε τέτοιο προσωπικό θέμα. Που μπορεί να είναι πράγματι βία, μπορεί να είναι και οτιδήποτε άλλο.

Ευθύνη της κοινωνίας και πολιτείας είναι να υπάρχουν μονάδες στήριξης όποιου δηλώνει πως έχει πέσει θύμα βίας, εκβιασμού. Στήριξης ψυχολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, νομικής.

Ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους κι ευάλωτους οικονομικά, ψυχολογικά, βιολογικά, γυναίκες ή άνδρες. Νέους/ες ή ηλικιωμένους/ες. Gay ή straight. Όλοι μπορούν να βρεθούν στη θέση του ισχυρού ή του αδύναμου σε μια κατάσταση. Και πρέπει να έχουν πρόσβαση σε μονάδες στήριξης, από ειδικούς, όχι μόνον την αστυνομία, απέναντι σε κάποιον ισχυρότερο άνθρωπο, σε μια κατάσταση που τους ξεπερνά.

Όλοι μπορούμε να γίνουμε από άγγελοι σατανάδες, από θύματα θύτες.

Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει, όμως, είναι να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα ως όχλος και να αναπαράγουμε όποια δημόσια καταγγελία με βεβαιότητα αλήθειας.

Δεν πρέπει να διεκδικούμε να κρίνουμε ούτε να αποφαινόμαστε ως δικαστές σε ζητήματα προσωπικά, εφόσον δεν υπάρχει νομική εμπλοκή ή αποδεικτικά στοιχεία παρά ένα διαρκές "μου 'πε, σου 'πα, του 'πε" κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν, ευτυχώς, λαϊκά δικαστήρια στις δημοκρατίες. Αυτά ξέρουμε πού καταλήγουν συνήθως: να γίνουν λαϊκοί δικαστές δολοφόνοι και διεστραμμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Τείνουν όμως να δημιουργηθούν γιατί όλοι άξαφνα απέκτησαν βήμα χωρίς εκδοτικό έλεγχο, δεοντολογία και ατομική ευθύνη για τα λεγόμενά τους.

Για την ώρα βρισκόμαστε στο γενικευμένο ξεκατίνιασμα. Επιταχύνουμε.

Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό, στο κοινωνικό, οικονομικό και τέλος φυσικό λιντσάρισμα και στην αυταρχική λαϊκίστικη αντίδραση είναι ένα βήμα δρόμος.

Πρέπει να πούμε ένα "φτάνει!". Ένα "ως εδώ!".

Φτάνει πια η διεκδίκηση της αυτόματης καθολικής θυματοποίησης από κάθε έναν με βάση την ηλικία, την αγιοσύνη και "αθωότητα" της νεότητας, το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία κ.ο.κ.

Ναι, υπάρχουν θεσμικές ή κοινωνικές διακρίσεις στατιστικά. Να αγωνιστούμε όλοι να αντιμετωπιστούν. Θεσμικά με αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως ο πολιτικός γάμος για όλους, για παράδειγμα. Κοινωνικά με την πρόσβαση στην καλή παιδεία, σε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς. Με τη δημιουργία κι ανάδειξη παντού των θετικών προτύπων από όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Διακρίσεις στατιστικά, όμως, δεν σημαίνει καθολικά θύματα. Δεν σημαίνει πως κάθε ένας που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα είναι κιόλας.

Φτάνει πια! Οι Δημοκρατίες πρέπει να αυτοπροστατευθούν από τα σόσιαλ μίντια.

Φτάνει με την ισοδυναμία του λόγου και της πορδής!

Αλλιώς δεν θα έχουν μέλλον.

Η ελευθερία και οι κατακτήσεις γενεών με αίμα, κινήματα και θυσίες, το τεκμήριο της αθωότητας, το κράτος δικαίου, οι ελευθερίες μας και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εν γένει θα έχουν ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Η σιγή που βρωμάει

 Τέσσερις διαφορετικές εικόνες, ένα συμπέρασμα.

Ο ήρωας ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Ρωσία, που παρολίγον να χάσει τη ζωή του με το γνωστό δηλητήριο των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, επέστρεψε στη χώρα του μετά την ανάρρωση. Για να συλληφθεί άμεσα από τον αδίστακτο ισόβιο ζάπλουτο αρχηγό και τους διεφθαρμένους ολιγάρχες με τους οποίος συγκυβερνά. Από εκεί αποκάλυψε εικόνες από το παλάτι του Πούτιν στην Κριμαία.

Όμως τι σύμπτωση! Ο άνθρωπος που συνέδραμε τα μάλα στη σωτηρία του, ο γιατρουδάκος στο νοσοκομείο στη μακρινή Σιβηρία, που τον ανέλαβε μόλις άρχισε να δρα το δηλητήριο και πρόλαβε έτσι να πάρει διεθνείς διαστάσεις η υπόθεση, πριν φτάσουν οι εντολές από το Κρεμλίνο, και να αναγκαστεί ο Πούτιν να επιτρέψει τη μεταφορά του Ναβάλνι στην Ευρώπη, απεβίωσε άξαφνα στα 55 του, υγιέστατος.

Ενώ η αστυνομία συλλαμβάνει όποιον αντιδρά κι απαγορεύει κάθε εκδήλωση συμπαράστασης στον φυλακισμένο ηγέτη της αντιπολίτευσης.

Η τέταρτη εικόνα: στην Ελλάδα το ρωσικών συμφερόντων πρακτορείο Σπούτνικ προβάλλει τη συμπαράσταση των γνωστών αγνώστων στον φυλακισμένο αμετανόητο τρομοκράτη Κουφοντίνα, που απαιτεί (!) να διαλέξει φυλακή της αρεσκείας του.

Το συμπέρασμα: είδατε πουθενά την ελληνική αριστερά, τους πνευματικούς ανθρώπους, κανέναν βασιλικό ή έστω καμμία γλάστρα, τους πανεπιστημιακούς, τους πρυτάνεις, τα "κινήματα", όλους αυτούς που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του λόγου, τις διαμαρτυρίες, να έχουν ανοίξει το στόμα τους να ξεστομίσουν κάτι για τον φυλακισμένο Ναβάλνι; Για την καταπίεση, τη βία, τις δολοφονίες, σε μια μεγάλη, ισχυρή και πολιτισμένη χώρα;

Να κάνουν έστω μια δήλωση, όχι διαδήλωση, μια σελίδα στο ίντερνετ συμπαράστασης, να μαζέψουν υπογραφές, χρήματα, να στήσουν ένα πανό μπροστά ή να στείλουν mail στη ρωσική πρεσβεία;

Άκρα του τάφου σιωπή κι άκρα του αυταρχικού βόθρου βρώμα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος