Monday, May 23, 2022

Σκέπτομαι αλλά δεν ελπίζω


Share/Bookmark

 

Μιλώντας την Κυριακή στην έναρξη των εργασιών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ο επικεφαλής του, Dr Tedros, έθεσε τα πράγματα από μια ευρύτερη σκοπιά. Κατά κάποιον τρόπο συμπυκνώνει σε μια φράση τη μεγάλη εικόνα, τη δυναμική και τα κίνητρα πίσω από τις περιφερειακές συγκρούσεις, που ξεπερνούν τα θέματα υγείας αλλά αντικατοπτρίζονται και σε αυτά.

Την οποία μεγάλη εικόνα καμιά φορά συγκαλύπτουν τα δένδρα της μιας ή της άλλης από τις περιφερειακές συγκρούσεις, όχι κατ' ανάγκη της πιο καταστροφικής σε ανθρώπινες ζωές (για την ώρα, και ελπίζουμε να μη γίνει στη συνέχεια) όπως αυτή της Ουκρανίας σήμερα. Η οποία έχει αναδυθεί μπροστά μας κρύβοντας το ευρύτερο δάσος από το οποίο προέρχεται. Και με τη σειρά της μπορεί να επιταχύνει και επιδεινώσει δεκάδες άλλες.

Είπε ο Dr. Tedros:
''Φυσικά, η πανδημία του κόβιντ δεν είναι η μόνη κρίση στον κόσμο.
Ενόσω μιλάμε εδώ, συνάδελφοί μας σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να ελέγξουν ξεσπάσματα επιδημιών της Έμπολα στο Κονγκό, την ευλογιά των πιθήκων και την ηπατίτιδα από άγνωστα αίτια και περίπλοκες ανθρωπιστικές κρίσεις στο Αφγανιστάν, την Αιθιοπία, τη Σομαλία, το Νότιο Σουδάν, τη Συρία, την Ουκρανία και την Υεμένη.
Αντιμετωπίζουμε μια εξαιρετική σύγκλιση δεινών, της ασθένειας, της ξηρασίας, της πείνας και του πολέμου, που τροφοδοτούνται από την κλιματική αλλαγή, την ανισότητα και τη γεωπολιτική αντιπαλότητα...''

Αυτή η τελευταία φράση συμπυκνώνει κατά τη γνώμη μου τις τεκτονικές δυνάμεις που πιέζουν το μάγμα σε μικρές ή μεγαλύτερες τοπικές ηφαιστειακές εκρήξεις. Η μόνη πρακτική πιθανότητα, εάν υπάρχει κάποια, να αντιστραφεί η πορεία προς τη μεγάλη έκρηξη είναι ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή.

Από την υποχώρηση της γεωπολιτικής αντιπαλότητας και ανταγωνισμού των μεγάλων παικτών. Τον τερματισμό των υπερφιλοδοξιών για παγκόσμια τεχνικοοικονομική ηγεμονία μέσω ιδεολογημάτων, όπως η οικουμενικότητα της δυτικής δημοκρατικής παράδοσης, όπως κάποτε επιχειρούσε ο κομμουνισμός να πείσει για το δικό του ιδεολόγημα με αντίστοιχο υποκείμενο στόχο.

Η ανάπτυξη δεσμών εμπορίου, δικτύων και ώσμωσης ανθρώπων, με κάθε αναγκαίο συμβιβασμό, είναι το μόνο αντίδοτο.

Προϋποθέτει αυτό όμως την αποδοχή καταρχάς ενός πολυπολικού πλαισίου διακυβέρνησης του κόσμου, στο οποίο πολλά συστήματα και πολιτιστικές παραδόσεις θα συνυπάρχουν και θα έχουν συγκρίσιμο βάρος και ισχύ και τους αναγκαίους συμβιβασμούς μεταξύ τους. Που θα επιτρέψουν να στραφούν πόροι και συζήτηση σε άλλη κατεύθυνση.

Μόνον έτσι μπορεί να μετατεθεί η προσπάθεια στο μείζον και επείγον, τα πραγματικά ζητήματα επιβίωσης για τους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη: τις ανισότητες, την παγκόσμια ανάπτυξη και την αντιμετώπιση από κοινού της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της. Που πηγαίνουν επίσης με αυτήν τη σειρά. Όχι για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα που θα αποτρέψει μια πολύ μεγάλη καταστροφή.

Φαίνεται πως οι πολίτες κάποιων μεγάλων Δημοκρατιών, όπως οι Αυστραλοί, άρχισαν να το αντιλαμβάνονται. Θα κατορθώσουν όμως να επηρεάσουν τις ηγεσίες και τα establishments εγκαίρως; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




...Speaking at Sunday's opening of his agency's World Health Assembly, Dr Tedros said: "Of course the [Covid] pandemic is not the only crisis in our world.
"As we speak our colleagues around the world are responding to outbreaks of Ebola in the Democratic Republic of Congo, monkeypox and hepatitis of unknown cause and complex humanitarian crises in Afghanistan, Ethiopia, Somalia, South Sudan, the Syrian Arab Republic, Ukraine and Yemen.
"We face a formidable convergence of disease, drought, famine and war, fuelled by climate change, inequity and geopolitical rivalry," the WHO head added.




Wednesday, May 18, 2022

The sound of silence


Share/Bookmark


O Πρωθυπουργός έκανε μια εξαιρετική ομιλία στο αμερικανικό κογκρέσο στο πλαίσιο μιας καλά οργανωμένης επίσκεψης, μέσα σε συγκεκριμένα όρια.

Είπε αυτά που περίμεναν οι ακροατές του, το αμερικανικό establishment, να ακούσουν. Τόνισε την πλήρη υποστήριξη στην πολιτική των ΗΠΑ στο Ουκρανικό, της οποίας η Ελλάδα ανέλαβε το κόστος που της αναλογεί χωρίς κάποιο προφανές όφελος, οπότε προετοίμασε το έδαφος να μιλήσει έμμεσα γι' αυτό, την απειλή για τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ από τον Τουρκικό αναθεωρητισμό. Μίλησε για την υπογραφή της νέας αμυντικής συμφωνίας, τη δημιουργία των νέων σταθμών LNG και την ευθυγράμμιση με την πολιτική ενεργειακού ελέγχου της Ανατολικής Μεσογείου από τις ΗΠΑ, αναγνωρίζοντάς τους πρωτεύοντα ρόλο και περιορίζοντας τον East Med σε αγωγό ρεύματος. Aνέπτυξε πλήρως τις βαθιές σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ από την ίδρυσή τους, για να καταλήξει να διατυπώσει προσεκτικά τα δυο ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα: τα ελληνοτουρκικά, της Kύπρου περιλαμβανόμενης, τον εξοπλισμό της γείτονος, και από την άλλη την πιθανότητα αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα.

Δεν παρέλειψε επίσης, ορθά, έστω και διακριτικά να αναφερθεί στα τρέχοντα προβλήματα των δημοκρατιών, των ΗΠΑ σε μεγαλύτερο πλέον βαθμό, την αύξηση της επιρροής του λαϊκισμού με το παράδειγμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Xωρίς όμως να μπει στην εσωτερική κρίσιμη συζήτηση των ΗΠΑ, αν οι θεσμοί τους λειτουργούν αποτελεσματικά μετά από διακόσια χρόνια για να αντιμετωπίσουν τη διάβρωση της δημοκρατίας και τις αυταρχικές τάσεις.

Όσο μπορούσε πιο διακριτικά μίλησε για πολυμέρεια στη λήψη αποφάσεων, αφού αναγνώρισε την αμερικανική ηγεμονία.

Οτιδήποτε άλλο το αμερικανικό βαθύ κράτος θα το έβλεπε με καχυποψία σε μια περίοδο που η συνέχιση της ηγεμονίας του, που αποτελεί τον υπ' αριθμόν ένα στρατηγικό του στόχο (τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, αποκόβοντας το άλλο μέρος ως ''απέναντι'') δεν μπορεί να υποστηριχθεί έξω από μια στρατηγική αντιπαράθεσης Aνατολής-Δύσης. Στην οποία αναζητούνται αφενός πρόθυμοι ''κακοί΄΄ και συνεπώς ''καλοί'' ηγούμενοι, καθείς στην πλευρά του.

Η όλη επιχείρηση, όμως, αν τη δει κανείς από απόσταση, δεν άνοιξε τους αναμενόμενους διαύλους ευρείας απήχησης στο αμερικανικό κοινό, μέσω των μεγάλων ΜΜΕ, που πρόσκεινται και στα δυο κόμματα, που ελάχιστα ασχολήθηκαν με το γεγονός και τα λοιπά δίκτυα, τηλεοράσεις, εκπομπές μεγαλύτερης ακροαματικότητας κλπ.

Ούτε άγγιξε ιδιαίτερα τα ανεξάρτητα think tanks και opìnion makers που επηρεάζουν σε μόνιμη βάση την αμερικανική πολιτική. Εκτός από το Hill δεν βρήκα κάποια σοβαρή και σημαντική αναφορά στο γεγονός της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού και στα διαμειφθέντα σε αυτήν. Και στον Ελληνικό αγγλόφωνο και ελληνοαμερικανικό τύπο.

Είναι αυτή η ευρύτερη δημοσιότητα όμως που κάνει το αμερικανικό establishment να υφίσταται την πίεση της κοινής γνώμης για τα ελληνικά θέματα. Δεν ξέρω αν έριχνε καμία πιο συγκεκριμένη κορώνα για τον πληθωρισμό, που απασχολεί τους Αμερικανούς, όσο και τους Έλληνες βέβαια, αν θα είχε καλύτερη τύχη από πλευράς δημοσιότητας. Θα δυσαρεστούσε σίγουρα όμως μέρος των οικοδεσποτών του.

Γενικώς, σιωπή.

Μεγαλύτερη σιωπή από προγενέστερες επισκέψεις του ίδιου ή άλλων Ελλήνων πρωθυπουργών στις ΗΠΑ. Αυτό βάζει μάλλον και το πλαίσιο της επίσκεψης όπως το φαντάστηκαν οι οικοδεσπότες: το αμερικανικό εκλογικό ημερολόγιο, με τις εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο και την αναγκαιότητα κάθε ψήφου για τη σημερινή πλειοψηφία, που δύσκολα θα παραμείνει. Αλλά και για κάποιους από τη μειοψηφία που έχουν να αντιμετωπίσουν την Τραμπική δεξιά. Και αναζητούν τις ψήφους των Ελληνοαμερικανών.

Φαίνεται ότι η επίσκεψη, ενέπλεξε κυρίως όσους από τους παράγοντες νομίζουν οι Αμερικανοί πολιτικοί πως μπορούν να ασκήσουν κάποια επιρροή στους Αμερικανούς ομογενείς. Στον βαθμό που κρίνουν ότι επηρεάζονται από έναν Έλληνα Πρωθυπουργό που θέτει ορισμένα ζητήματα της Ελλάδας και συναντιέται με ορισμένους πολιτικούς, από τον αρχιεπίσκοπο και την τοπική εκκλησία και άλλους παράγοντες της ομογένειας.

Πέραν αυτού δεν φαίνεται να υπήρξε αμερικανική πρόθεση ανοίγματος της συζήτησης για τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος στο ευρύ αμερικανικό κοινό, πρόκλησης ευρύτερου ενδιαφέροντος ή προς άλλες κοινότητες think tanks και stakeholders.

Δεν κρίθηκε μάλλον παραγωγικό κάτι τέτοιο στο παρόν στάδιο της αμερικανικής στρατηγικής. Η οποία εξυπηρετείται επαρκώς, ελέγχοντας γραφειοκρατικά μόνο, χωρίς άχρηστες πιέσεις από τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, τα πιθανά ανταλλάγματα και στήριξη στην Ελλάδα, ώστε να μην απειλείται πολύ άμεσα από την Τουρκία, αλλά να απειλείται τόσο ώστε να συνεχίσει να εξοπλίζεται αρκετά, με πολύ μεγάλο κόστος.

Ώστε να διαθέτει μια πολεμική μηχανή σε ετοιμότητα αναγκαία μεν στην ίδια σε σχέση με την Τουρκία, αλλά βεβαίως χρήσιμη στην αμερικανική στρατηγική στην περιοχή, την οποία αλλιώς δεν θα διατηρούσε.

Σημειώνεται ότι, εάν με έναν μαγικό τρόπο λύνονταν τα ελληνοτουρκικά θέματα και η Τουρκία έβρισκε συμφέροντα έναν στρατηγικό συμβιβασμό στο Αιγαίο και την Κύπρο που θα μετέτρεπε τη σχέση με την Ελλάδα σε σχέση θετικού αθροίσματος μέσω του εμπορίου και της διασύνδεσης, η μεν Τουρκία θα είχε άλλους λόγους να συνεχίσει να εξοπλίζεται ώστε να ασκήσει περιφερειακή στρατηγική μεσαίας δύναμης σε άλλες κατευθύνσεις, η Ελλάδα όμως όχι τόσους. Ενώ θα είχε πολύ μικρότερη ανάγκη την αμερικανική παρέμβαση και παρουσία για να κρατιούνται οι ισορροπίες. Και η πολιτική της θα προσαρμόζονταν αναλόγως.

Εν κατακλείδι, ο πρωθυπουργός έκανε μια πολύ καλή προσπάθεια. Είχε μια εξαιρετική παρουσία στις ΗΠΑ, μίλησε στο συναίσθημα, την άμεση λογική και συμφέροντα του αμερικανικού establishment.

Ελάχιστα όμως του επιτράπηκε να φθάσει σε διαύλους άμεσης επιρροής του ευρύτερου εκλογικού σώματος και των opinion makers των ΗΠΑ. Τόσο που αν αύριο γινόταν μια τουρκική εισβολή σε ένα μικρό νησί στο Αιγαίο ή ένα θερμό επεισόδιο, ελάχιστοι Αμερικανοί θα μπορούσαν έστω να καταλάβουν ελάχιστα το πρόβλημα ή να εντοπίσουν καν που βρίσκεται αυτό. Αφήνοντας στην πολιτική ηγεσία όλο το περιθώριο να το χειριστεί κατά το δοκούν και το συμφέρον.

Σε αντίθεση με την Ουκρανία, που ''δουλεύτηκε'' δημόσια για καιρό το θέμα.

Κατά κάποιον τρόπο ο Πρωθυπουργός πήρε ό,τι καλύτερο από αυτή την ευκαιρία που του δόθηκε, με δεδομένο το πλαίσιο και τα όρια. Χωρίς όμως να κάνει βήματα, δεν είχε προετοιμάσει το περιθώριο άλλωστε ούτε και μπορούσε πιθανότατα, δεδομένων των συγκυριών και της χρονικής στιγμής, για την αλλαγή αυτού του πλαισίου, στην κατεύθυνση της μόνης εναλλακτικής προοπτικής, που είναι η εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής αυτόνομης αμυντικής και στρατηγικής συνεργασίας.

Συγχαρητήρια επομένως για την επιτυχή και ρεαλιστική παρέμβασή του παρά τις εγγενείς δυσκολίες και αμερικανικούς περιορισμούς του εγχειρήματος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Saturday, May 14, 2022

Ανήκουμε στη Δύση, αλλά ποια Δύση μας ανήκει;


Share/Bookmark

 

Υπάρχει μια παρανόηση. Η Ελλάδα δεν αφήνει
και δεν πρέπει να αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία για το ότι βρίσκεται στη Δύση, στην καρδιά της Δύσης, από απόψεως αξιών, συστήματος διακυβέρνησης, φιλελεύθερης αντίληψης του κόσμου. Ενός κόσμου που στηρίζεται στην ισότητα δικαίου. Σε αυτό στηρίζεται και η διεθνής της θέση και η εξωτερική της πολιτική.

Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα δεν έχει τη γεωπολιτική θέση, μέγεθος και ισχύ της Τουρκίας, ούτε το αυταρχικό σύστημα της γείτονος, που θα της επέτρεπε (ακόμη και να ήθελε, που καλώς δεν θέλει) μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν σε ανατολίτικο παζάρι, όπως η γειτονική χώρα.

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Ας το θεωρήσουμε δεδομένο.

Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέρος της Δυτικής Συμμαχίας, και πρωτίστως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου και ανήκει γεωγραφικά, οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, συνεπάγεται την υποχρέωσή της να έχει τη δική της άποψη για τα συμφέροντα της Δύσης και πρωτίστως της Ευρώπης, στην οποία ανήκει. Ακόμη περισσότερο, όταν τα συμφέροντα αυτά είναι ζωής και θανάτου. Πολέμου και ειρήνης. Οικονομικής ή περιβαλλοντικής επιβίωσης. Σταθερότητας του άμεσου περιβάλλοντός της, της οικονομίας και της δημοκρατίας της.

Αυτή την άποψη οφείλει να την εκφράζει, με τους τρόπους που είναι απαραίτητοι, να συντάσσεται με εκείνες τις δυνάμεις της Δύσης που έχουν παρόμοια θέση και συμφέροντα, για να πετύχει το καλύτερο για την άμεση γειτονιά της και για την Ευρώπη. Αλλά και για τις αξίες που υπερασπίζεται μακροπρόθεσμα.

Γιατί, ας μην γελιόμαστε, δεν ταυτίζονται πλήρως οι στρατηγικές επιλογές και τα συμφέροντα όλων των ισχυρών παικτών της Δύσης, των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, του Καναδά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (της Γαλλίας, Γερμανίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, για να μιλήσουμε για τους βαρύνοντες εταίρους), των Δημοκρατικών χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας, όπως η Αυστραλία ή η Νέα Ζηλανδία. Δεν ταυτίζονται φυσικά ακόμη περισσότερο ούτε με αυτά της Ινδίας, των χωρών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Δεν ταυτίζονται ούτε και οι μέθοδοι για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων πάντα. Ούτε υφίστανται όλοι με τον ίδιο τρόπο τις συνέπειες των μεγάλων γεωπολιτικών επιλογών που για δικούς τους λόγους, τόσο στρατηγικής όσο και εσωτερικής ισορροπίας, μεταξύ των δικών τους λόμπυ συμφερόντων, κάνουν οι ΗΠΑ. Οι επιπτώσεις είναι πάντα ασύμμετρες.

Δεν κάνει λιγότερο δυτικούς ή αντιαμερικανούς για παράδειγμα τους Γάλλους, τους Γερμανούς, και άλλους δυτικούς συμμάχους που είχαν προειδοποιήσει για τις δραματικές συνέπειες της δεύτερης τυχοδιωκτικής εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, μαζί με την Αγγλία, την Ιταλία και την Ισπανία, η οποία αποσταθεροποίησε όλη την περιοχή και άνοιξε την πόρτα στον διάβολο. Είχαν δίκιο, όπως αποδείχθηκε τελικά. Και οι φίλοι Αμερικανοί θα έπρεπε να τους το αναγνωρίσουν και να μάθουν να ακούνε περισσότερο τους συμμάχους τους.

Ούτε κάνει αντιδυτικούς και αντιαμερικανούς όλους τους Ευρωπαίους που υπερασπίστηκαν τη συμφωνία για τον έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν και την ενσωμάτωση της χώρας στο διεθνές σύστημα, την οποία επίσης τυχοδιωκτικά κατήγγειλε η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση. Με αποτέλεσμα αφενός την ενίσχυση των πιο ακραίων φωνών στο Ιράν, και αφετέρου σήμερα, με τη ρήξη με τη Ρωσία, να είναι εκτός δυτικής αγοράς ένας από τους σημαντικότερους εναλλακτικούς παρόχους αερίου και αργού, συμβατού με τις ευρωπαϊκές ανάγκες.

Ούτε είναι αναγκαστικά αντιδυτικοί και αντιευρωπαίοι κι εχθροί των Ουκρανών όσοι στήριξαν τη διπλωματική προσπάθεια του Μινσκ για την εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης που μεσοπρόθεσμα θα ενίσχυε σταδιακά την ευημερία και ασφάλεια και ισχύ της Ουκρανίας, εάν είχε πετύχει έναν βιώσιμο συμβιβασμό με μικρότερο ανθρώπινο, οικονομικό ή και εδαφικό κόστος. Ο χρόνος δεν θα δούλευε εναντίον των Ουκρανών στην περίπτωση αυτή. Ποτέ δεν δουλεύει ο χρόνος εναντίον του πιο παραγωγικού τρόπου ζωής και σκέψης, ακόμη και σε μη ιδανικές συνθήκες, όπως έδειξε η επιτυχημένη παραγωγική κι εμπορική επιχειρηματικότητά τους πριν τον πόλεμο σε πολλούς τομείς.

Καλά λοιπόν θα κάνουν και οι Έλληνες να λένε, διπλωματικά, τη δική τους γνώμη μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους τους, χωρίς εκβιαστικό χαρακτήρα αλλά με θετικό πρόσημο για το καλό της Δύσης. Δεν το γνωρίζει μόνο ο πατριάρχης με τα συμπλέγματά του όπως όλοι, αυτό το καλό σε μια οικογένεια.

Η αδέξια και καουμπόικη πολλές φορές αμερικανική πολιτική των τελευταίων τριών δεκαετιών αποδείχθηκε ολοένα και λιγότερο σοφή για την προάσπιση των δυτικών αξιών και συμφερόντων. Και περισσότερο από όσο αντέχει η δυτική συμμαχία αλλά και η ίδια η χώρα, ανερμάτιστη, με υπερβολικές παρεμβάσεις σε περιπτώσεις που δεν χρειάζονταν και υπερβολική αδράνεια εκεί όπου χρειάζονταν να παρέμβουν. Πολιτική χωρίς επαρκές βάθος και διεθνή νομιμοποίηση, υποκινούμενη από ιδεολογήματα της εσωτερικής πολιτικής διαπάλης, πρόσκαιρους στόχους κι επιλογές που επέφεραν μεγάλο ανθρώπινο, πολιτικό και οικονομικό κόστος σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη. Επιδιώκοντας την πρόσκαιρη διατήρηση της ηγεμονίας του δολαρίου και της τεχνοοικονομικής κυριαρχίας δια της επίδειξης της στρατιωτικής ισχύος, εν τέλει αδυνατίζουν την ηγεμονία των δυτικών αξιών και τα έθνη που τις έχουν υιοθετήσει ως φορείς αρχών δικαίου και παιδείας, δηλαδή αρχών που ισχύουν ίδια για όλα τα κράτη.

Η επιλογή αυτή μεσοπρόθεσμα δεν είναι βιώσιμη. Αρκεί μια ματιά στον χάρτη για να καταλάβουμε το γιατί. Τα 7/8 των 8 δισεκατομμυρίων του πληθυσμού του πλανήτη, 7 στους 8 ανθρώπους, κατοικούν σε χώρες που δεν βρίσκονται στη Δύση με τη στενή Αμερικανοευρωπαϊκή έννοια.

Εκεί βρίσκονται και τα μεγαλύτερα αποθέματα των φυσικών πόρων, ενέργεια, πρώτες ύλες, δυνατότητες παραγωγής. Αυτό το μέρος του κόσμου αναπτύσσεται ταχύτερα. Με διάφορους τρόπους και συστήματα. Δημοκρατίες, όπως οι πιο πολλές στη Νότια Αμερική, στην Ινδία σε μεγάλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, κάποιες μεγάλες και στην Αφρική, όπως η Νότια Αφρική, καπιταλιστικές δεσποτείες κυρίως στην Ασία όπως η Κίνα, το Βιετνάμ, καπιταλιστικές μοναρχίες στη Μέση Ανατολή και όλα τα ενδιάμεσα.

Η μάχη για την ψυχή (όπως και για την ευμάρεια και την ασφάλεια) της Δύσης, είναι πρώτα από όλα μια μάχη για τη διασύνδεση, κατανόηση, αποδοχή, παράλληλη ειρηνική εξέλιξη και αλληλεπίδραση με τις αναδυόμενες δυνάμεις, κοινωνίες και οικονομίες. Η απόπειρα τεχνοοικονομικής και στρατιωτικής κυριαρχίας και επιβολής επί των 7/8 του πλανήτη, που διαθέτουν πλέον και τεχνογνωσία και τους πόρους να ακολουθήσουν δικούς τους δρόμους είναι αδιέξοδη. Η επιλογή που έχουμε είναι ανάμεσα στη συνεννόηση και την αλληλοκαταστροφή. Είτε μέσω οικονομικών πολέμων, είτε μέσω στρατιωτικών συγκρούσεων, ή της επιτάχυνσης από απραξία, όσο ασχολούμαστε με τα υπόλοιπα, της περιβαλλοντικής αλλαγής με τρόπο αναπόδραστο.

Με δυο λόγια. Ναι, ανήκουμε στη Δύση χωρίς καμία αμφιβολία. Για τον λόγο αυτό πρέπει και να στεκόμαστε και να μιλάμε όταν χρειάζεται σαν δυτικοί με ευρεία αντίληψη του κόσμου. Περήφανα κι ελεύθερα να παρουσιάζουμε τεκμηριωμένα την άποψή μας συμμετέχοντας στον διάλογο εντός της Δύσης.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει μια σημαντική, ίσως μοναδική ευκαιρία στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ να φωτίσει διπλωματικά αυτή την οπτική, αυτή τη συμμαχία αξιών, την αντίστοιχη στρατηγική της Δύσης σε έναν νέο κόσμο όπου δεν είναι δυνατή η απόλυτη κυριαρχία κανενός ούτε η επιδίωξή της. Όπως και τη σημασία της οπτικής αυτής για τη μεγάλη και φίλη χώρα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος