Οι σιωπηλοί συνένοχοι

Παρακαλώ πολύ όσους αισθάνονται την παραμικρή διαφορά μέσα τους για τα θύματα του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους στη Νέα Ζηλανδία, στη Νορβηγία, με αυτά στο Παρίσι, στη Γερμανία, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο... οπουδήποτε, και την παραμικρή συμπάθεια για τα κτήνη που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα,

πέρα από πλήρη και απόλυτη αλληλεγγύη για τα θύματα και τους οικείους τους και από πλήρη και απόλυτη απέχθεια για τους θύτες και την ιδεολογία τους, την ψυχοπαθολογία του μίσους τους όπως κι αν εκφράζεται, ό,τι κι αν χρησιμοποιεί ως δικαιολογία,

όσους αισθάνονται την παραμικρή διαφορά εντός τους για τα 11 εκατομμύρια θύματα του Χίτλερ και για τα 9-10 του Στάλιν, την παραμικρή, ελάχιστη συμπάθεια για τους θύτες πέρα από απόλυτη και πλήρη καταδίκη και απέχθεια στα κτήνη, την ιδεολογία και τα κίνητρά τους

όσους σιωπούν στα μεν ή στα δε,

να μου αδειάσουν αυτοβούλως τη γωνιά, έστω την ψηφιακή. Δεν θέλω να κάνω την προσπάθεια ούτε να τους φτύσω. Με κουράζουν.

Δεν τους θέλω μήτε στην πραγματική μήτε στην ψηφιακή ζωή μου.

Στο κάτω κάτω, ένα βήμα παραπέρα θα μπορούσα να είμαι κι εγώ κι όσοι αγαπώ δικό τους θύμα. Των μεν ή των δε. Αδιάφορο και παντελώς ίδιο.

Είναι και είμαι, είμαστε, εντελώς απέναντι. Σε άλλα χαρακώματα, άλλες ζωές.

Οι σιωπηλοί συνένοχοι, αυτοί που κρύβονται, πιο πολύ κι απ' τους θύτες, είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας. Η ίδια μάστιγα που επέτρεψε τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων, κι άλλων τόσων Ουκρανών, κι άλλων εκατομμυρίων Σύριων, Ελλήνων, Αρμενίων, Αράβων, Κινέζων, Καμποτζιανών, συγχωριανών μας στον εμφύλιο.

Τους περιφρονώ. 

Ανήκουμε σε δύο κόσμους διαφορετικούς.

Δεν αξίζουν τίποτε, δεν αξίζουμε εμείς τίποτε για αυτούς, και δεν τους αξίζουμε εμείς στη ζωή μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Βενεζουέλα, 2019

"O θάνατος των άλλων είναι πιο σκληρός από τον δικό σου"

Ήμουν σήμερα το απόγευμα με έναν γείτονά μου Βενεζουελάνο. Γύρω στα 40, είναι ένα χρόνο και κάτι στη Βαρκελώνη. Εργάζεται για μια εταιρεία παραγωγής εκδηλώσεων εδώ και σε ένα μπαρ.

Στη χώρα του είχε τη δική του εταιρεία στο Μαρακάιμπο. Τουριστικό μέρος, Ευρωπαίοι τουρίστες, μεσοαστική οικογένεια σε καλή συνοικία. Πήγαινε καλά. Αγόρασε ένα σπίτι, σε ένα αστικό μέρος, στο οποίο πια μένει μόνο η μητέρα του. Αυτός εργάζεται εδώ, η αδελφή του σε ένα Ολλανδικό νησάκι κάπου στην Καραϊβική...

Η σύνταξη της μητέρας του επαρκεί για τα 3/4 του κιλού του τοπικού τυριού στη μαύρη αγορά. Στην κανονική οι ουρές είναι ατελείωτες ώρες όταν εμφανίζεται ένα προϊόν. Και πολλές φορές οι άνθρωποι λιποθυμούν περιμένοντας.

Έφυγε γιατί δεν γίνονταν να ζήσει πια. Οι τάξεις που ήταν φτωχότερες, τώρα κυριολεκτικά πεινούν. Η μητέρα του, αν δεν εργάζονταν τα δύο παιδιά στο εξωτερικό, θα ήταν ήδη νεκρή.

Το πιο δύσκολο είναι η εγκληματικότητα. "Πολλές φορές η επιλογή", μου έλεγε, "είναι να μαζέψω λεφτά να βρω φάρμακα, να πάω ως το φαρμακείο νωρίς, πριν εξαφανιστούν, ή να μην πάω, γιατί την ώρα εκείνη παραμονεύουν οι ληστές."

Και οι θάνατοι. Οι διαρκείς θάνατοι. Μέσα σε ένα μήνα, μόνο τον τελευταίο, έχασε 4 φίλους και γείτονες. Μια κοπέλα 32 ετών, από επιπλοκές διαβήτη. Δεν λάμβανε το κοινότατο φάρμακο γιατί δεν υπήρχε. Μια κυρία 40 ετών, γειτόνισσα, από μια γρίπη που κατέληξε στο νοσοκομείο σε πνευμονία και δεν υπήρχε κανένα κατάλληλο αντιβιοτικό να χορηγήσουν, μόνο ο,τι έβρισκαν κι έφερναν συγγενείς και φίλοι, η τρίτη μια κυρία 60 ετών που, από Αλτσχάιμερ επιπέδου 1 ελεγχόμενο, εξελίχθηκε σε πλήρη άνοια τάχιστα, μη αναστρέψιμη αφού σταμάτησε την αγωγή, ένας άλλος απεβίωσε από καρκίνο θεραπεύσιμο συνήθως, επειδή δεν υπήρχε καμία αγωγή...

Απλές ιστορίες της καθημερινότητας της κάποτε εύπορης μεσαίας τάξης. Οι φτωχότεροι απλώς πεθαίνουν λίγο λίγο.

"Είμαι από χριστιανική οικογένεια, αληθινά. Δεν μας αρέσει το μίσος. Νομίζω ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι μίσος, θυμό. Όμως κάθε φορά που ακούω έναν θάνατο σαν αυτούς, νιώθω αυτό το άσχημο συναίσθημα,την οργή, να ξεχειλίζει μέσα μου για πρώτη φορά."

"Ξέρεις," μου είπε, "αυτό είναι το πιο σκληρό. Ο θάνατος των άλλων γύρω σου, είναι πιο σκληρός από τον δικό σου."

Τον ένιωσα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εικόνα:
Edvard Munch, "Next to the death bed", 1895