Sunday, September 25, 2016

Περί χειραψίας και άλλων δεινών


Share/Bookmark
Οι σκηνές δεξίωσης (το να προτείνεις το δεξί χέρι) 
είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στις αθηναϊκές 
στήλες του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. 
Η προέλευση του χαιρετισμού θεωρείται ακόμη παλιότερη.
Σχόλιο φωτογραφίας: Θάνος Σίδερης 
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα καθενός να θέλει να αγγίξει κάποιον άλλον ή να το αρνηθεί, εφόσον ο άλλος τον προσεγγίζει και δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία που περιλαμβάνει αυτό το άγγιγμα ή τον χαιρετισμό, δεν υπόκειται σε κάποιου είδους πρωτόκολλο η θέση ή η εργασία του.

Ιδιαιτέρως δε όταν κάποιος, από τη θέση ισχύος του θεσμού που εκπροσωπεί, τείνει το χέρι του για να σφίξει ένα άλλο χέρι λιγότερο ισχυρό, με δική του πρωτοβουλία, πρέπει να είναι έτοιμος και για την απόρριψη.

Εάν είναι κάποιας μορφής εργασιακή υποχρέωση, το συνειδησιακό δίλημμα είναι σοβαρότερο: "να του δώσω το χέρι ή να υποστώ τις υπηρεσιακές συνέπειες που προβλέπονται γιατί δεν τήρησα τον κανόνα του πρωτοκόλλου της δουλειάς ή της θέσης μου προκειμένου να εκδηλώσω την αντίθεσή μου".

Μέχρι στιγμής οι χειραψίες δεν είναι νομικά υποχρεωτικές, εξ όσων γνωρίζω, σε καμία περίπτωση και καλά κάνουν. Αποτελούν μέρος του άτυπου πρωτοκόλλου άλλων εργαζομένων, όμως, από τους ασφαλιστικούς συμβούλους μέχρι τους δικηγόρους.

Ουδείς μπορεί να υποχρεώσει οιονδήποτε ούτε κανείς κανόνας επιτάσσει να σφίξω το χέρι του Μιχαλολιάκου ή του Καμμένου ή δεν ξέρω τίνος άλλου, εάν μου προκαλεί αλλεργία. Για κανέναν λόγο δεν υποχρεούμαι, μόνο και μόνο διότι είναι εκλεγμένος (και επιθυμεί σφόδρα να επανεκλεγεί και να επανακαταλάβει το αξίωμα και μου τείνει το χέρι γι' αυτό). Μην τρελαθούμε!

Άλλο αυτό και άλλο να τον μουντζώσω ή να τον καθυβρίσω με πρωτοβουλία μου. Αυτός επιδιώκει τη χειραψία προτείνοντάς μου τη χερούκλα του, όχι εγώ. Εάν κρίνω ότι δεν το επιθυμώ, διότι δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της εικόνας, εφόσον δεν επεδίωξα εγώ και δεν το έτεινα εγώ πρώτος, δεν έχω καμιά υποχρέωση να ανταπαντήσω στην προτεταμένη παλάμη που επιχειρεί να αδράξει τη δική μου, και να διαχειριστώ εγώ το ρίσκο του. Ακραίες περιπτώσεις αυτές που προαναφέρθηκαν, αλλά για κάποιον μπορεί κάποιος άλλος να είναι ακραία περίπτωση. Και είναι δικαίωμά του όπως και δικαίωμα του επιζητούντος τη χειραψία να τη ζητήσει με ρίσκο να του την αρνηθούν.

Εάν δε ο «επίδοξος επαγγελματίας χειραψίας» (όπως και ο εφαψίας) είναι σε θέση ισχύος και είναι και επιδειξίας σε ευρύ κοινό, μπροστά στις κάμερες, είναι ιδιαιτέρως άκομψο να φαίνεται ότι αυτός επιζητεί το χειροσφίξιμο και όχι ότι ανταποκρίνεται στα προτεταμένα χέρια που αναμένουν το σφίξιμό του. Σαν να είναι στο Σύνταγμα γραμμένο πως ανάμεσα στα καθήκοντά του Πρωθυπουργού είναι να αναζητά χειραψίες μπροστά στις κάμερες με ανυπεράσπιστους νέους και γέρους και ορφανά, όπου τους πετύχει κι όπου τους βρει, πως είναι στις υποχρεώσεις ολονών να ανταποκρίνονται και με ζέση στην Πρωθυπουργική χείρα ή στην απλωμένη βουλευτική χερούκλα που αναζητά κανένα ψηφαλάκι.

Μπορεί οι πολιτικοί, εκλεγμένοι ή μη, οιοσδήποτε άλλος, να επαιτεί χειραψίες και οι πολίτες να τις αρνούνται. Και το αντίστροφο, φυσικά, το οποίο είναι πολύ πιο κοινό αλλά σπανίως αποτυπώνεται στις κάμερες ή κινεί το παραμικρό ενδιαφέρον, παρότι ίσως νάπρεπε: το μαραμένο χέρι του πολίτη που επιχειρεί να συναντήσει το χέρι του αξιωματούχου και αυτός το αρνείται, το αποφεύγει ή πάει πάρα κάτω.

Μπορεί επίσης άλλοι πολίτες να τις προσφέρουν οικειοθελώς τις θωπείες στον επίδοξο χειραψία. Ας πρόσεχαν εν τέλει να μην τις απαιτούσαν δημόσια ή να επιζητούσαν και να έπαιρναν μόνο αυτές που τους προσφέρονται οικειοθελώς ή λόγω πρωτοκόλλου. Είναι κι αυτή μια από τις δυσκολίες και τους κινδύνους της δουλειάς.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





No comments:

Post a Comment