Radovan Karadzic

Για να μην ξεχνάμε, το χειρότερο έγκλημα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ήπειρό μας, μέρες που είναι, διαπράχθηκε, πριν από δύο μόλις δεκαετίες, το 1995, μερικά χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορα της ακμάζουσας Ελλάδας της εποχής.

Μεθυσμένη τότε από την επιτυχία της, μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που ζούσε τον μύθο της με τη Χαρούλα και τον Νταλάρα, έκαιγε τα λεφτά της στα μπουζούκια κι ετοιμαζόταν για ολυμπιάδες, όχι μόνο το αγνόησε αλλά συμμετείχε εμμέσως. Ήταν λίγο νοτιότερα από τα σύνορα της Κροατίας και Σλοβενίας, σήμερα επίσης μέλη της Ε.Ε.

Αυτός ο άνθρωπος, διαταραγμένος (και διεφθαρμένος) ψυχοθεραπευτής, και άλλοι όμοιοί του, που γεννήθηκαν όπως όλα αυτά τα τέρατα από έναν Εμφύλιο, καλλιέργησε και καβάλησε ένα αιρετικό είδος εθνοχριστιανισμού που ευδοκίμησε στην Ευρώπη για αιώνες και οδήγησε σε τρομερά εγκλήματα και σφαγές (και δυστυχώς ευδοκιμεί στα Βαλκάνια μέχρι τις μέρες μας).

Έπραξε (μαζί με τους ακολούθους του) ετούτα τα ανείπωτα στο όνομα του Έθνους και της θρησκείας

της αγάπης, στην ουσία όμως της διεφθαρμένης εξουσίας τους: οργάνωσαν την εξόντωση οκτώ χιλιάδων ανθρώπων και τους ενταφίασαν σε μαζικούς τάφους στη Σρεμπρένιτσα, διότι ήταν Βόσνιοι μουσουλμάνοι.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών που τον καταδίκασε προχτές σε 40 χρόνια φυλάκισης για γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου: «Το να σκοτώσουν όλους τους άνδρες σε ηλικία αναπαραγωγής (από 15-16 χρονών και πάνω), ώστε να μην έχει μέλλον η κοινότητα, είναι σαφές πως ήταν ένα σχέδιο προπαρασκευασμένο για να σβήσει το μέλλον της κοινότητας».

Ο κατηγορούμενος γνώριζε την τύχη τους «από τις τακτικές αναφορές που ελάμβανε σε πραγματικό χρόνο, και ήταν ο μόνος που μπορούσε να είχε σταματήσει τη σφαγή ως Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας» (από το δεξί του χέρι, τον δολοφόνο στρατηγό Μλάντιτς).

Οι Δικαστές εξέτασαν σε βάθος τα γεγονότα στις διάφορες Βοσνιακές πόλεις στη διάρκεια του πολέμου (1992-1995) και κατέληξαν πως ο Karadzic «δημιούργησε πολιτικές δομές, στρατιωτικές, αστυνομικές και παραστρατιωτικές, για να διώξει από το Βοσνιακό έδαφος τον μη σερβικό πληθυσμό – Κροάτες και μουσουλμάνους Βόσνιους – και να διεκδικήσει τα εδάφη τους».

«Προσπάθησε να ελέγξει τους παραστρατιωτικούς και τους στρατιωτικούς μόνον όταν είχαν επιτύχει τον σκοπό τους, που ήταν οι δικές του διαταγές».

Καταδικάστηκε επίσης για τα 12.000 θύματα από τους διαρκείς βομβαρδισμούς κατά του άμαχου πληθυσμού και τους σνάιπερς κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της ιστορικής πόλης του Σαράγιεβο.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πλάι σε αυτά τα κτήνη πολέμησαν και κάποιοι Ελληνάρες, μέσα στην καταστροφική εθνοληψία της εποχής, που πληρώνουμε ακόμη σήμερα, οι οποίοι ακόμη κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Αυτοί και οι Ερινύες τους, αν έχουν τέτοιες. 

Ουδείς έχει το αποκλειστικό προνόμιο της βαρβαρότητας και της τερατογένεσης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Στη φωτογραφία μια γυναίκα (κόρη, εγγονή, αδελφή;) περπατά ανάμεσα στα μνήματα του νεκροταφείου - μνημείου της Σρεμπρένιτσα.

Πηγές πληροφοριών για τα γεγονότα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Srebrenica_massacre
El Pais
http://internacional.elpais.com/…/ac…/1412007201_730408.html,
BBC http://www.bbc.com/news/world-europe-35888859

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης το παρακάτω paper για την περίπτωση Karadzic:
Genocide in Bosnia: The Case of Dr. Radovan Karadzic
http://www.jaapl.org/content/25/4/485.full.pdf