Thursday, June 20, 2019

Ο Χατζιδάκις και ο Αρκάς


Share/Bookmark
 Στη μεταπολίτευση και τη δεκαετία του '80, ένας μόνο πνευματικός άνθρωπος, του οποίου το τεράστιο διαχρονικό έργο δεν ήταν ποτέ στρατευμένο αλλά λυρικό, ερωτικό και πολιτικό με τη βαθιά ιστορική έννοια της πολιτικής, τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ απέναντι στους κρατικούς τραμπούκους της δεξιάς και τον φασισμό και απέναντι στο διαλυτικό φαινόμενο του περονικού αυριανισμού.

Ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.

Υπερασπίστηκε την ευαισθησία μας, τη σκέψη, την αναθεώρηση, την ελευθερία, με τον εαυτό του. Δέχτηκε τόνους λάσπης και προσωπικών επιθέσεων κι από τη μια κι από την άλλη πλευρά. Όταν οι άλλοι λαλίστατοι και βολεμένοι πνευματικοί ταγοί σιωπούσαν, αυτός με αληθινό ανδρισμό βγήκε μπροστά. Ρίσκαρε το κοινό του και το κέρδισε για πάντα.



Στη δεκαετία του 2010, ο μόνος αντίστοιχός του είναι ο Αρκάς.

Δειλά στην αρχή και ταπεινά, με πεποίθηση στην απόφασή του στη συνέχεια, βγήκε από τη σιωπή. Είναι κάποιος που το ευαίσθητο διαχρονικό έργο του αγγίζει τα βαθύτερα αισθήματα, τους φόβους και τα όνειρα όλων μας τέσσερις δεκαετίες κοντά, όπως και του Μάνου. Το έργο του που ταράζει τις βεβαιότητες μας, αναστατώνει τα πιο κρυφά αισθήματα, υπήρξε πάντα υπαρξιακό και πολιτικό με τη βαθιά ιστορική έννοια. Παιδαγώγησε τις ψυχές μας όπως και το έργο του Μάνου. Ποτέ δεν ήταν κι αυτό στρατευμένο.

Όταν όμως αισθάνθηκε την απειλή του φασισμού, του νέου αυριανισμού και του ολοκληρωτικού φασισμού, κι αυτός διάλεξε να μη σιωπήσει. Μπήκε μπροστά όπως όφειλε. Δέχτηκε κι αυτός τόνους λάσπης. Όμως δεν σιώπησε, όπως οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι με αντίστοιχο έργο. Ρίσκαρε κι αυτός το κοινό του. Και θα το κερδίσει, όπως κι Μάνος.

Ένας μάγος μουσικός κι ένας μάγος σκιτσογράφος έσωσαν την τιμή του πνευματικού κόσμου της χώρας σε δύο εποχές. Απέναντι στους ίδιους εχθρούς. Μαζί με τις ευαισθησίες μας. Αυτό το αόρατο νήμα θα τους συνδέει πάντα στη νεοελληνική ιστορία, όπως όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.

Τους ευγνωμονούμε (και) γι' αυτό.




Υ.Γ. Την επισήμανση αυτή είχαμε κάνει πριν τέσσερα χρόνια σε ένα μικρό σημείωμα στο λινκ παρακάτω, χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε τη συνέχεια:

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Saturday, June 15, 2019

Άθροισμα 165!


Share/Bookmark
Άσχετα από την προσωπική άποψή μου για το έργο του κ. Γραμματικάκη ή του κ. Βασιλικού, (δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, ανέκαθεν, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) ή για την προσωπικότητά τους (επίσης δεν έχω την καλύτερη άποψη, ειδικά για τον δεύτερο, έχοντας συνυπάρξει σε κάποιους κοινούς κύκλους την δεκαετία του '90 στο Παρίσι, πιτσιρικάς εγώ τότε, σέβομαι όμως όσους τους εκτιμούν) και, άσχετα από τις πολιτικές τους θέσεις, πρόκειται αναμφίβολα για δύο ανθρώπους που έχουν μια δημιουργική πορεία και έχουν επιτύχει ορισμένα σημαντικά πράγματα στη μακρά ζωή τους.

Είναι δίχως αμφιβολία ένα ποιοτικό άλμα στα ψηφοδέλτια του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα για τα μέτρα του, αλλά και αρκετά πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών ως σύνολο. Εύχομαι στον κ. Βασιλικό καλή εκλογή, αν δεν αποσυρθεί κι αυτός σαν τον κ. Γραμματικάκη.

Ένα άλλο ζήτημα, όμως, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον (ισχύει και για άλλες υποψηφιότητες γενικά και άλλων κομμάτων).

Το άθροισμα της ηλικίας τους προσεγγίζει τα 165 χρόνια. Ο κ. Βασιλικός είναι γεννηθείς το 1934! Ζωή να έχει ο άνθρωπος! Ο κ. Γραμματικάκης είναι 80.

Τώρα γιατί ένας επιτυχημένος επαγγελματικά άνθρωπος 85 ετών μπορεί να θέλει να εκλεγεί βουλευτής, με όποιο κόμμα, ως τα 89, να συμμετέχει σε επιτροπές, να ψηφίζει αποφάσεις και νόμους που αφορούν το μέλλον άλλων, να κάνει κοινοβουλευτικό έλεγχο, να ασκεί εξουσία, αντί να αρθρογραφεί, να δίνει συνεντεύξεις, να δίνει συμβουλές στους νεώτερους, είναι το ερώτημα μου!

Και δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο. Ούτε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια απορία θα είχα εάν η ΝΔ επέλεγε την αξιολογότατη κα Αρβελέρ ως υποψήφια βουλευτή και εκείνη το αποδεχόταν.

Όπως αναρωτιέμαι και γιατί ένα κόμμα μπορεί να τους επιλέξει αντί κάποιου νεώτερου ανθρώπου με αντίστοιχη πορεία για βουλευτή. Να ψηφίζει (υποχρεωτικά) ένας δεκαοχτάρης τον προπάππο του, ένας τριανταπεντάρης τον παππού του, να αποφασίζει για το δικό του αύριο. Έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε να αποσύρονται σε άλλους, κατάλληλους, ρόλους. Από την οικογένεια ως την πολιτική.

Η μητέρα μου πρόσφατα, στα 83, μου είπε: "μωρέ ξέρω πως είναι σημαντικό, αλλά ντρέπομαι λίγο στην ηλικία μου να πάω να ψηφίσω για 4 χρόνια που αφορούν εσάς, κι εγώ δεν ξέρω αν θα ζω".

Στη χώρα του συλλογικού ονείρου των πρόωρων συνταξιούχων των 40-55 χρόνων, πώς γίνεται το πολιτικό προσωπικό να θέλει να εργάζεται μέχρι τα 90; Τι παράδοξο!

Κι ακόμη αναρωτιέμαι, ένα κόμμα, όποιο κόμμα, δεν μπορεί να βρει κάποιον νεώτερο συμβολικά παρόμοιου διαμετρήματος για το ψηφοδέλτιο επικρατείας για ενεργό βουλευτή (όχι επίτιμο), που να πείθει για την εικόνα του ως κόμμα του μέλλοντος;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, June 12, 2019

Απόπειρα εκτροπής


Share/Bookmark
Εάν αυτά που αναφέρονται από τον Αντεισαγγελέα είναι ακριβή, τότε δεν μπορεί να τεθεί θέμα ποινικοποίησης ή μη της πολιτικής ζωής.

Απόπειρα ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής ήταν η απαγγελία με δόλο κατηγοριών με ψευδομαρτυρίες και κατασκευασμένα στοιχεία εναντίον πρώην Πρωθυπουργών και άλλων στοχευμένων πολιτικών προσώπων. Δεν έχει σημασία αν τους συμπαθεί ή όχι κανείς. Δεν χωρούν κομματικές διαφορές.

Ουσιαστικά ήταν απόπειρα εκτροπής του πολιτεύματος, "πουτινοποίησης" της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτά που πρέπει να γίνουν, πρέπει να γίνουν για να μην επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα και να αποκατασταθεί το κύρος της Δικαιοσύνης. Χωρίς αλήθεια, συμφιλίωση δεν θα υπάρξει. Αλλά ένα σκοτεινό σύννεφο δυσπιστίας προς τη Δημοκρατία και τις εξουσίες της θα συνεχίζει να πλανάται παντού.

Μετά τη δίκη, που πρέπει να διεξαχθεί γρήγορα για να μη δηλητηριάζει την πολιτική, 

μετά τη δημόσια συγγνώμη, εάν ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί και πολιτικά πρόσωπα αποδειχθούν ένοχοι, 

τότε και μόνο θα μπορεί να ανοίξει με τρόπο θεμιτό η κουβέντα περί απόδοσης χάρης προς όφελος της συμφιλίωσης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Tuesday, June 11, 2019

Οι τοξικοί


Share/Bookmark
Με τον καιρό κατάλαβα τι με ενοχλεί και με ενοχλούσε ανέκαθεν σε αυτού του είδους την αριστερά (δεν εννοώ τα λαμόγια, εννοώ αυτούς που αισθάνονται αυτά που λένε χωρίς νάναι της Θεολογίας του ΚΚΕ.)

Είναι η ιδιοσυγκρασία τους που με ενοχλεί. Είναι τοξική. 

Δεν είναι μια ψυχοσύνθεση ανήσυχη, αναθεωρητική, όπως ήταν αυτή ανθρώπων σαν τον Κύρκο, τον Παπαγιαννάκη και άλλων πολλών.

Αλλά είναι διαρκής  βολεμένη άρνηση από μια ζώνη φυσικής και ψυχολογικής ευκολίας κι ασφάλειας προσωπικής (μικρής ή μεγάλης).

"Δεν μου αρέσει ο καπιταλισμός, ο κόσμος όπως είναι, είναι φοβερό ετούτο, ή εκείνο..."

Όμως όταν ρωτάς συγκαταβατικά, "OK, σύμφωνοι, ούτε εμένα μου αρέσει, πες μας τι προτείνεις,  πώς να το κάνουμε, πού να πάμε; Πώς να το λειτουργήσουμε το σύστημα;", τότε στροφάρουν σαν χαλασμένο γραμμόφωνο, επιστρέφουν στο ίδιο  και στο ίδιο:  "είναι ετούτοι που φταίνε, ή εκείνοι, δεν είναι καλό αυτό που προτείνει ο Μακρόν, ο Μητσοτάκης, η Μέρκελ, οι Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι, οι φιλελεύθεροι", όποιος τέλος πάντων προτείνει κάτι με τα καλά και τα στραβά του.  "Όχι, δεν μας γουστάρει, έχει αυτό το απαίσιο πρόβλημα ή το άλλο, κάποιος κάπου  θα ζοριστεί και εμείς τον νοιαζόμαστε".

Λες και τώρα δεν ζορίζεται κανείς, ή αν δεν κάνεις τίποτα πάλι δεν θα υπάρχει ζόρι και μάλιστα  χειρότερο.   Υπονοώντας τελικά υπόγεια πως εσύ είσαι ανάλγητος, όχι η πραγματικότητα ατελής.

 Πέφτεις έτσι στην παγίδα να αναγκάζεσαι να προτείνεις εσύ, θετικά, καλοπροαίρετα, κάτι, στο οποίο  φυσικά θα βρουν αμέσως χίλια μειονεκτήματα, ή έστω ένα που θα είναι το μόνο σημείο  που θα εντοπίσουν... ποτέ τα πλεονεκτήματα. Κι έτσι καταλήγεις διαρκώς απολογούμενος, στην άμυνα, καταναλώνοντας πολύτιμη  ενέργεια για να πείσεις (και να κάνεις), ενώ εκείνοι ασκούν απλώς κριτική... Διπλασιάζοντας τη δική σου προσπάθεια.

Είναι σαν τους τοξικούς ανθρώπους στη ζωή μας. 

Από αυτή την άποψη, προτιμώ ακόμη και τη θεολογία του ΚΚΕ ή της εκκλησίας. Είναι συνεπέστερη με τον εαυτό της. Δεν σε εξαντλεί. Δεν είναι αρνητική στο παρόν. Κινείται σε άλλο επίπεδο. Μεταφυσικό σε μέλλοντα χρόνο, Αποκάλυψης. Αλλά στον τωρινό  χρόνο είναι συνεννοήσιμοι σε 2-3 πρακτικά. Θέλουν έναν άλλο κόσμο,  που τον έχουν ξεκάθαρο και προδιαγεγραμμένο, στις  γραφές, αλλά  δεν είναι της στιγμής, είναι θέλημα Κυρίου πότε θάρθει και θα ωριμάσουν οι παραγωγικές δυνάμεις. Μέχρι τότε δεν διεκδικούν την εξουσία να τον εφαρμόσουν τώρα.  Όταν την είχαν (κι ήταν  απόλυτη), κι οι  δύο απέτυχαν τρομακτικά - στον μεσαίωνα και στον κομμουνισμό του 20ού αιώνα. Τώρα βολεύονται με την περιουσία και κάποιες τελετουργίες, να κρατιέται το μαγαζί ή, καλύτερα, το μουσείο με τα απολιθώματα.

Οι άλλοι όμως είναι τοξικοί όσο δεν παίρνει. 

Δες τώρα που γυρίζει το πράγμα.  Οι  πιο ευαίσθητοι ανάμεσά τους καταφεύγουν στη λεπτολογία και το παράπονο, σε μια αυτοαναφορική μελαγχολία, ενώ για τα τέρατα που βλέπουμε κάθε μέρα  σιωπούν!

Δεν μασάμε όμως! Θα χαλαρώσουμε μετά, αλλά όχι τώρα. Όταν θα έχουν βγει απ' τη ζωή μας οι εκπρόσωποι των τοξικών, για πολύ  ελπίζω, στις 8 Ιουλίου. Μέχρι τότε ας ζορίζονται αυτοί.

Τότε θα ξαναβρεθούμε ίσως σε παρέες, θα ανασυνταχθούν τα δίκτυά μας, θα μιλήσουμε πάλι για πράγματα όμορφα, αλλά τους τοξικούς μάλλον δεν θα τους ξαναβρούμε γύρω μας χωρίς άμυνες και τα αντισώματα της ειρωνείας μας.

Οι συριζα-ΚΚΕδες μαζί με τη λαϊκοδεξιά  ήταν το δύσκολο εμβόλιο που έκανε η αντιεμβολιαστική ελληνική κοινωνία, ήθελε δεν ήθελε. Με πολλές παρενέργειες.  Τελικά, νομίζω όμως ότι θα είναι αποτελεσματικό. Τουλάχιστον για κάνα δυο δεκαετίες!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, June 9, 2019

Οι πρώην


Share/Bookmark
Θάτσερ, Μέητζορ, Μπλαιρ, Γκονζάλες, Κολ, Σρέντερ, Ραχόι, Αθνάρ, Θαπατέρο, Ολάντ, Βαλς, Ρέντζι, Κάμερον ..... για να μείνουμε στην Ευρώπη.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί και άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός;

Υπήρξαν αρχηγοί κυβερνήσεων ή κρατών και αρχηγοί των κομμάτων τους. Πολλοί ήταν νέοι μάλιστα όταν αντικαταστάθηκαν.

Μετά το τέλος της ηγεσίας τους στη χώρα ή στο κόμμα, ουδείς τους παρέμεινε μέλος του Κοινοβουλίου υπό άλλον αρχηγό, εφόσον παρέδωσε την αρχηγία του ή/και αυτήν του κόμματός του. Δεν ταιριάζει. Μερικοί έφυγαν αμέσως, άλλοι μόλις τελείωσε η θητεία τους, και δεν ξαναπαρουσιάστηκαν προς εκλογή.

Με την παρουσία τους και μόνο στο κοινοβούλιο έχουν δυσανάλογο βάρος για τις αποφάσεις του κόμματος τους. Και αδικούν τον πρότερο εαυτό τους και τον θεσμό που υπηρέτησαν.

Κάποιοι ανέλαβαν άλλον ρόλο, Ευρωπαϊκό, Διεθνή.

Κάποιοι έκαναν δημόσιες παρεμβάσεις με το κύρος τους, που ακούγονται και συζητώνται από τους πολίτες ή τα κόμματα τους.

Είναι αυτονόητο.

Καραμανλής, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς, Έβερτ, Σημίτης, Μητσοτάκης...και άλλοι που δεν τελειώνουν, δεν το κατάλαβαν μόνοι τους.

Και όχι μόνο παρέμειναν μέχρι να τους διώξουν, αλλά ορισμένοι δεν έκαναν καν τη δουλειά του βουλευτή. Που δεν είναι αυτή του αρχηγού. Να συμμετέχουν σε επιτροπές, να προτείνουν και επεξεργάζονται νόμους, να ελέγχουν με επερωτήσεις την κυβέρνηση.

Ασχέτως προσώπων και της αξίας τους, ασχέτως της σημερινής συγκυρίας και γεγονότων, το Ελληνικό σύστημα, και μάλιστα η θεσμοθετημένη εκλογή των πρώην πρωθυπουργών πέρα από την κανονική διαδικασία επιλογής, η εμμονή πρώην πρωθυπουργών και πρώην αρχηγών των κομμάτων τους να παραμείνουν στη βουλή, στρεβλώνει την κοινοβουλευτική Δημοκρατία και μπλοκάρει τη φυσική εξέλιξη των κομμάτων με την ανάδειξη άλλων, καινούργιων στελεχών. Να πάρουν την κατεύθυνση που επιλέγουν, καλή ή όχι. Αλλά δική τους και νέα.

Των πρώην τελείωσε η εποχή σε αυτόν τον ρόλο. Είναι φυσικό. Θάπρεπε νάναι και αυτονόητο, από τους ίδιους.

"Οι πρώην Πρωθυπουργοί είναι σαν τα Κινέζικα βάζα", συνήθιζε να λέει ο Φελίπε Γκονζάλες. "Είναι πολύτιμα, αλλά είναι δύσκολο να βρεις πού να τα βάλεις στο σπίτι και σε τι μπορούν να χρησιμεύσουν".

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Tuesday, June 4, 2019

Το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού;


Share/Bookmark
Κι ενόσω οι μικροκαυγάδες μας για το ποιος θα πάρει μιαν εδρούλα εδώ ή εκεί, τη συνταξούλα και το εξοχικό του, το αμάξι και το κινητό του, η μητέρα Γη αλλάζει αδιάφορα, όπως έκαμε πάντα.

Μόνο που αυτήν την φορά αλλάζει ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ, κι αυτή η αλλαγή δεν είναι από μια απότομη τεκτονική μετακίνηση μιας ηπείρου, έναν ξεστρατημένο αστεροειδή, ένα υπερηφαίστειο που σκάει μια φορά στα 500 χιλιάδες χρόνια.

Την αλλάζουμε εμείς, η δική μας έκρηξη είναι που κρατά και καίει τώρα μονάχα 200 χρόνια.

Μια στιγμή, ένα χιλιοστό του δέκατου του δευτερολέπτου στη γεωλογική ιστορία.

Η περίπλοκη ανώτερη ζωή και οι όλο και πιο περίπλοκες κι ανώτερες κοινωνίες φαίνονται ισχυρές αλλά χρειάζονται σταθερότητα. Είναι οι πιο ευάλωτες στις γρήγορες αλλαγές.

Ζήσαμε 5-10 χιλιάδες χρόνια σχετικής κλιματικής σταθερότητας. Κι αλλά 70 χρόνια, τα τελευταία, μιας παγκόσμιας σχετικά ειρήνης. Αυτό μας έκανε ακόμη πιο περίπλοκους. Βελτίωσε τις γνώσεις, την ποιότητα και τη διάρκεια της ζωής μας, τις υποδομές, τα φάρμακα, τη διατροφή. Αλλά και πιο ευάλωτους.

Στις μεγάλες προηγούμενες ξαφνικές αλλαγές επιβίωσαν μόνο οι απλούστερες μορφές ζωής. Απόγονοι των οποίων, ενός μικρού θηλαστικού σαν αρουραίου, είμαστε κι εμείς.

Οι προβλέψεις πρόσφατης επιστημονικής έρευνας δεν είναι πια μακρινές. Βρίσκονται στο δικό μας προσδόκιμο ζωής, το 2030 - 2050 , κι αυτό της πρώτης γενιάς που μας ακολουθεί. Είμαστε ήδη 6 -7 δις. Το 2050 θα έχουμε ξεπεράσει τα 10. Μπορεί και να μην προλάβουμε.

Η παγκόσμια αποσταθεροποίηση των κοινωνιών μας όπως τις ξέρουμε δεν είναι μακριά. Μια μικρή αλλαγή του Jet Stream και μια ελάχιστη επιβράδυνση του Gulf Stream, θα κάνει αγνώριστα τα τοπία στα οποία μάθαμε να ζούμε, εδώ στην Ευρώπη, από όπου προέρχεται η τροφή και το νερό μας.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη θα αναζητούν καταφύγιο αλλού, εκεί που δεν θα υπάρχει πια. Θα αναζητούν σωτήρες. Δεν θα μιλούμε για μεταναστευτικές ροές και θρησκείες και άλλα τέτοια φαιδρά, αλλά για αλλαγές της ανθρωπογεωγραφίας του πλανήτη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μεταξύ μας σχέσεις, κρατών, εθνών, νομάδων φυλών, οικογενειών και λίγων μοναχικών ανθρώπων, που θα δουν την τελευταία σπίθα .

Μιλούμε για το αν θα επιβιώσει ό,τι και όποιος απομείνει από το είδος μας. Να ψάχνει προφήτες, Θεούς κι αγρίμια.
..............................

"The increasingly disastrous impacts of the climate crisis, coupled with inaction to tackle it are sending our planet down a bleak path towards an increasingly chaotic world which could overwhelm societies around the globe, the report’s authors contend."
..............................

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Σχετικός σύνδεσμος: www.independent.co.uk/environment/climate-change