Friday, December 29, 2017

Τα εθνικά σμαράγδια


Share/Bookmark

Ο διεθνούς κύρους σκηνοθέτης κύριος Σμαραγδής δήλωσε ότι θα κινηθεί δικαστικά εναντίον των κριτικών στους οποίους δεν άρεσε καθόλου η τελευταία ταινία του, διότι χονδρικώς, όπως λέει, συνωμότησαν εναντίον του.

« Με βρίζουν », ισχυρίστηκε, « ένας μάλιστα έγραψε ότι "εκτέλεσε ο Σμαραγδής τον Καζαντζάκη"...οι επιβεβαιωμένες πληροφορίες που έχουμε είναι ότι πριν μπουν μέσα, αυτή η ομάδα, είναι ομάδα, είπαν "μπαίνουμε τώρα να λιώσουμε τον Σμαραγδή"...».

Λες κι άλλη έγνοια δεν είχαν. Ο ίδιος το εξηγεί διότι είναι ανθέλληνες όσοι δεν τους άρεσε η ταινία του, ως ακολούθως:
« Όταν βγήκε το πρώτο τρέιλερ ακουγόταν η φράση του Καζαντζάκη που υπάρχει και στην ταινία, που λέει "χαίρομαι που είμαι άνθρωπος και Έλληνας", αυτό τους ενόχλησε. Ήταν συντονισμένο όλο αυτό να με "χτυπήσουν"...».

Έτσι κατέληξε στην απειλή κατά όλων των κριτικών της λέσχης κριτίκεμπεργκ (που κάτι θυμίζει  και δεν θυμάμαι τι):

« Αυτά όλα θα πάνε στα δικαστήρια, θα κινηθώ νομικά. Αυτοί οι κριτικοί καθοδηγούνται από ένα σύστημα. Θα πάω στη Δικαιοσύνη γιατί δεν επιτρέπεται άνθρωποι που με κάποιο τρόπο έχουν σχέση με το δημόσιο χρήμα να στρέφονται ενάντια στα πολιτιστικά προϊόντα της χώρας », είπε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Σμαραγδής.

Όλα αυτά τα υστερικά καμώματα του κυρίου Σμαραγδή, πέρα από κακόγουστο αστείο, έγκλημα ασύγκριτα χειρότερο  από μια κακόγουστη ταινία, φωτίζουν με φως καθαρό το πρόβλημα των μετρίων:

Όταν τους παίρνουν χαμπάρι, αναγορεύουν τη μετριότητα του έργου τους σε ζήτημα εθνικό, κηρύσσουν τα ατάλαντα  προϊόντα τους "πολιτιστικά προϊόντα της χώρας" (μια και ουδείς άλλος ενδιαφέρεται γι' αυτά), τις δικές τους ανεπάρκειες στα μάτια του κόσμου σε εθνικές περηφάνιες. Αυτοανακηρύσσονται εθνικοί, γλείφουν κάτι (ό,τι νομίζουν πως καταλαβαίνουν)  από Καζαντζάκη, από Χατζιδάκι, από Ελύτη, από Γκρέκο, από Καβάφη, άλλοι από Ελευθέριο Βενιζέλο, από Κωνσταντίνο Καραμανλή, από Κύρκο, από Ηλιού, από Καποδίστρια, και πιστεύουν, πολλές φορές ειλικρινώς εντός τους,  ότι έχουν κάτι από τη σημασία τους για τον κόσμο.

Κι όποιος διαφωνεί είναι προδότης και οφείλει να καταδικαστεί, εξοριστεί, αφοριστεί ή τουλάχιστον να βγάλει τον σκασμό και να το βουλώσει, διότι απειλείται η Ελλάς.

Ο κ. Σμαραγδής αναδεικνύεται έτσι ως εναλλακτική κατηγορία μετρίου και ατάλαντου από αυτήν του κυρίου Λαζόπουλου. Αντί της έμφασης στην κλάψα για την άδικη μοίρα που τον κατατρέχει, διαλέγει την επιθετική μεγαλοστομία και τις κούφιες απειλές.

Σε αυτές τις δυο λαμπερές και αρχετυπικές κατηγορίες μπορείτε χωρίς ενδοιασμό κανέναν να εντάξετε τον έναν ή τον άλλον από τους αποτυχημένους πολιτικούς μας, που καταφεύγουν είτε στην εθνική κλάψα είτε στην κομπορρημοσύνη  και τις κούφιες απειλές, πουλώντας στον κακομοίρη τη μεγαλομανία του τίποτε. Μπορείτε στη συνέχεια να επεκτείνετε την κατάταξη σε ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, γνωστούς, συγγενείς, γείτονες. Και να μετράτε...

Να μετράτε χαμένες ψήφους, να μετράτε χαμένες ευκαιρίες, χαμένες καλές ταινίες, χαμένες βιομηχανίες, χαμένες επιχειρήσεις, χαμένους επιστήμονες, χαμένους εργαζόμενους ... να μετράτε χαμένα χρήματα, χαμένες μέρες, χαμένα χρόνια, χαμένες ζωές.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, December 27, 2017

Αγοράζεται το μέλλον, Αλέξη μου; Αγοράζεται, να λες!


Share/Bookmark
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007 (του στρατηγού Πολύδωρα - ψευδώνυμο καπετάν Άνεμος -  που είχε διαλύσει την Πυροσβεστική και τις Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας,  αν θυμάστε καλά, και έκανε ο ίδιος κουμάντα) ο αμίλητος που προσφάτως μίλησε βρήκε αμέσως τη λύση: δανείστηκε μερικά εκατομμυριάκια και μοίρασε σε καμένους και άκαυτους χωρίς κανέναν έλεγχο από ένα τριχίλιαρο, αρκεί να κατοικούσαν στην Ηλεία και να δήλωναν πως έπαθαν κάποια ζημιά από τις πυρκαγιές. Ουρές στις τράπεζες να το παραλάβουν. Έντεκα χιλιάδες τριχίλιαρα με τη μια (33 εκατομμύρια χρέος) που ψάχναν να τα πάρουν πίσω μετά, καθώς πολλοί λιγότεροι είχαν πραγματικές (και μεγαλύτερες) ζημιές. Η ίδια πρακτική του χουβαρντά σε κάθε καταστροφή. Άφηνε την καταστροφή να εξελιχθεί ομαλά και μετά δανείζονταν στο όνομα των παθόντων για να τους δώσει ένα επίδομα χονδρικό κι ανέλεγκτο. Σεισμόπληκτοι, πυρόπληκτοι, ταραχόπληκτοι από τους βανδάλους της Αθήνας, παθόντες κι απάθητοι, κυρίως οι δεύτεροι, όσοι δεν διορίζονταν κάπου δα, όλοι από 'να επίδομα και όλα ντάααξ.

Τι κατάφερε; Τις έχασε τις εκλογές μόλις έσκασε η κρίση.

Τον Δεκέμβριο του 2009 ο Παπανδρέου, με τα λεφτά που αναμφίβολα «υπήρχαν», μοίραζε άλλο «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης», 1 δις ευρώ.  Τι 300 τι 301 δις χρέος, θα σκέφτηκε η αλλόκοτη κεφάλα του, ενώ η χώρα όδευε με το διψήφιο έλλειμμα που του  άφησε ο Καραμανλής ολοταχώς προς τη χρεωκοπία.

Τι κατάφερε; Τις έχασε τις εκλογές.

Το 2013-4 ο Σαμαράς εισήγαγε πρώτος τον όρο κοινωνικό μέρισμα, για το πεντακοσαρικάκι και βάλε προϊόν της υπερφορολόγησης (μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ). Αφού τόθελε ως μέρισμα, γιατί δεν τόκανε έκπτωση από τον φόρο, για τους πιο αδύναμους έστω;

Τι κατάφερε;  Τις έχασε τις εκλογές.

Ε, τι  να έκανε κι ο  Τσίπρας, άκουσε κοινωνικό μέρισμα, αυτός θα πήγαινε πίσω; Κάτι σαν κοινωνικό τουρισμό, σαν κοινωνία των εθνών ένα πράγμα, του βγήκε,  κάτι λένε για εκατόν τόσες εθνότητες, πλούσιοι και φτωχοί, υπάρχοντες κι ανύπαρκτοι, με ανάγκες ή χωρίς, όλοι κάτι θα πάρουν. Εδώ δίπλα πλακώνονταν κάτι ξαδέλφια , ποιος θα πάρει του παππού πούχει φύγει στη χώρα του με σύνταξη. Γιατί, δηλαδή, (μη λέμε και χοντράδες)  όλοι οι "τριχίλιαροι" της Ηλείας (και της Μανωλάδας, για θυμηθείτε ποιος τα δούλευε τα χωράφια)  είχαν πληρώσει φόρους κι εισφορές;

Τι να μολογήσει η τσιγγάνα για το μέλλον του Τσίπρα; Το λέει η γραμμή του αριστερού χεριού ολοκάθαρα.

Πρώτα θα χάσει κι αυτός τις εκλογές και μετά τη μιλιά του. Ύστερα θα ξαναεκλεγεί βουλευτής, θα πληρώνεται και θα κάααθεται. Κι έπειτα κάποιος θα βρεθεί να τον καλέσει επιτίμως να στηρίξει ολόψυχα, ποιος ξέρει ποιον, που θα αντιπολιτεύεται άλλον που θα μοιράζει μερίσματα συμπαντικά, άλλο καζίνο, άλλη μπίλια, κι όπου σκάσει, κι αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει.

Κι ασήμωνε εσύ πιτσιρικά των 20 και των 30 να σου πω και το δικό σου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Saturday, December 23, 2017

Συναίσθηση των Χριστουγέννων


Share/Bookmark
Υπάρχει μια περίπλοκη αλλά κοινότοπη ψυχική διεργασία σε ένα μέρος των πιστών των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, που μετατρέπει την ανασφάλεια σε επιθετικότητα, σε ολοκληρωτισμό.

Συμβαίνει σε ένα μέρος των ακολούθων του χριστιανού, του εβραίου Θεού ή του μουσουλμάνου Αλάχ, που καταφεύγουν σε αυτόν μόνο στις δυσκολίες και στον φόβο ή εν όψει αυτών. Είναι εκείνοι που αισθάνονται την ανάγκη να ρωτήσουν έναν άγνωστο άθεο και να ανοίξουν πρώτοι τη συζήτηση "μα μέσα σου αναζητάς τον Θεό όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη σαν καταφύγιο, είμαι σίγουρος, δεν είναι έτσι;" και περιμένουν εναγωνίως μια επιβεβαίωση, μια κατάφαση.

Δεν αφορά τους άλλους αυτό το ερώτημα, δεν είναι επειδή νοιάζονται να βοηθήσουν κάποιον που υποφέρει, να του δείξουν τον δρόμο. Στην ουσία αφορά τη δική τους ανασφάλεια στην πίστη τους. Δεν είναι σίγουροι για την ύπαρξη του Θεού στον οποίο πιστεύουν, ο οποίος τους είναι απαραίτητος για να διαχειριστούν τους ανθρώπινους φόβους τους.

Έχουν έρθει σε επαφή με πράγματα που τους έχουν κάνει να αμφιβάλλουν, την επιστήμη, την τέχνη, τη σύγχρονη εποχή, το διαδίκτυο ή απλώς ποτέ δεν είχαν αυτή τη βαθιά πίστη αλλά είχαν τους φόβους και βάλθηκαν να τους γιατρέψουν με αυτήν. Έτσι αποπροσανατολίζονται, κλυδωνίζονται ψυχικά. Κι αισθάνονται την ανάγκη να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους αλήθεια μέσα από τους άλλους: ότι αυτό το καταφύγιο είναι καθολικό, ότι ΟΛΟΙ (εξ ου και ο ΟΛΟκληρωτισμός) κατά βάθος αισθάνονται αυτή την ανάγκη, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους αλλιώς, αλλά το κρύβουν. Άρα ο Θεός τους υπάρχει, επιβεβαιώνεται σαν καθολική ανθρώπινη αλήθεια.

Όταν αυτό αμφισβητείται, όταν βλέπουν γύρω τους ανθρώπους που είναι σταθεροί και διαχειρίζονται τη ζωή τους, τα δύσκολα προβλήματά τους και τη θνητότητα χωρίς αυτό το καταφύγιο, ίσως με άλλα καταφύγια, αλλά δίχως Θεό, αποσταθεροποιούνται. Κατά τη διάρκεια των μεγάλων μεταβάσεων και αλλαγών οι τάξεις αυτών των ανθρώπων πυκνώνουν. Συνέβη πολλές φορές στην ιστορία. Και του Χριστιανισμού και του μουσουλμανισμού και του εβραϊσμού. Άλλοι ανάμεσά τους προσαρμόζονται, χάνουν την πίστη τους και ανακαλύπτουν άλλες διεξόδους στις αλλαγές της εποχής.

Άλλοι όμως δεν τα καταφέρνουν, αδράχονται από τους φόβους τους που τους βαφτίζουν Πίστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους νικήσουν και να δώσουν νόημα στη ζωή τους,  αποσταθεροποιούνται, αρπάζονται από έναν "Θεό" και προσπαθούν να τον επιβεβαιώσουν όχι στον εαυτό τους αλλά μέσω  των άλλων. Άλλοτε αποκόπτοντας τον εαυτό τους από τον κόσμο των απίστων, άλλοτε φορτώνοντάς τους όλες τις ψυχικές ανισορροπίες, υποτιμώντας τους, δαιμονοποιώντας τους, πείθοντας τον εαυτό τους ότι οι άθεοι ή αλλόπιστοι είναι κατώτεροι, χαμένοι. Άλλοτε προσπαθώντας να τους προσηλυτίσουν κι άλλοτε ακόμη να τους εξαφανίσουν φυσικά, όταν ριζοσπαστικοποιούνται ή γίνονται κάποιας μορφής εξουσία.

Η διεργασία αυτή δεν συμβαίνει στους ανθρώπους που με ταπεινότητα και σιγουριά αισθάνονται την πίστη τους στον Θεό τους κάθε στιγμή, στις δυσκολίες ή στις χαρές, στον χριστιανό, στον εβραίο Θεό ή στον Αλάχ. Σε αυτούς που η πίστη τους είναι τόσο βαθειά και προσωπική χαρά που δεν χωρά μια τρίχα ανάμεσα σε αυτούς και τον Θεό τους. Ρέει με φυσικότητα σαν τη γαλήνη από τα μάτια μερικών απλών ανθρώπων, από τη στάση και τις πράξεις τους, σαν το καθαρό νερό από μια εσώτερη πηγή. Δεν έχουν ανάγκη μήτε την επιβεβαίωση μήτε την απόρριψη των άλλων. Δεν θα βρεις ανάμεσά τους ούτε Αμβρόσιους, ούτε Πειραιώς, ούτε ISIS, ούτε ραβίνους φανατικούς. Στην ψυχή τους θα βρεις μόνο καλή πρόθεση, ταπεινότητα, παραδόσεις και προφύλαξη, σεβασμό να μιλούν για Αυτόν που αγαπούν κι εμπιστεύονται, τον πιο οικείο τους Εαυτόν. Κουβέντα σπάνια τους παίρνεις για τον Θεό. Κι αυτή που παίρνεις Τον περιέχει. Γι' αυτό και σέβονται τον εαυτόν των άλλων. Ο ισχυρός και ο βέβαιος δεν φοβάται, μήτε γυρεύει να επιβάλει. Αποδέχεται και συνυπάρχει.

Τους πρώτους, όταν δεν καταφεύγουν σε πράξεις μίσους και βίας για να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους πίστη και βασανίζουν μόνον τον εαυτό τους, απλά τους λυπάμαι.  Ανάμεσά τους εμφανίζονται επίσης οι πιο αποκρουστικοί, οι πιο εξουσιαστικοί, οι πιο βίαιοι. Αυτούς τους λυπάμαι διπλά.

Τους δεύτερους όμως, τους ανεκτικούς και δεκτικούς από αγάπη, που είναι συνήθως η μεγάλη πλειοψηφία, τους σέβομαι και τους αγαπώ. Μου αρέσει να είμαι κοντά τους, αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο μέρος του Θεού τους, με τρόπο φυσικό κι αβίαστο. Τον μοιράζονται σαν το ψωμί και το κρασί, χωρίς ποτέ να μας  μιλήσουν γι' Αυτόν, κι όμως είναι διαρκώς Παρών.  Έτσι κατά κάποιον τρόπο μας κάνουν να συναισθανόμαστε κι εγώ κι άλλοι πολλοί τα Χριστούγεννα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



εικόνα:
"Η Γέννηση του Χριστού", 14ος αιώνας. Τοιχογραφία, Ναός της Περιβλέπτου στον Μυστρά.







Sunday, December 17, 2017

Δώσε κλώτσο να μιλήσει... ο φαγανός βασιλιάς


Share/Bookmark
Κάποτε ένας άχρηστος και τζαναμπέτης πρίγκηπας κόντεψε να διαλύσει το βασίλειο που του άφησε ο Θείος του που δεν είχε παιδιά. Τι αυλικούς, τι δώρα μοίραζε στους υπηκόους, τι μεγαλοψυχία με τους λωποδύτες, τι αρχοντιά με τους βανδάλους που μπούκαραν στις πόλεις κι έκαιγαν και πλιατσικολογούσαν,  με όλους καλός και γλεντζές μέγας κι αγαπησιάρης! Κακό λόγο δεν είχε για κανέναν. Κι όταν δυσαρεστούσε κάποιον και του θύμωνε, άνοιγε το θησαυροφυλάκιο και τούδινε το κατιτίς ή τον έβαζε στο παλάτι μόνιμο αυλικό ή παλιάτσο.  Κι όταν στερέψαν τα ρεάλια του βασιλείου ούτε φόρους έβαλε, μήτε τις γαλαντομίες έκοψε, τόσο καλόψυχος ήταν με τους υπηκόους του. Δανείστηκε από άλλα βασίλεια, από εμπόρους και πραματευτάδες, όποιον βρήκε κι όποιον ήξερε. Μέχρι που κι αυτοί πάψανε να τον δανείζουν, γιατί φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, τον βλέπανε και κρύβονταν...Και τότε από τη στενοχώρια του παραιτήθηκε από βασιλιάς κι έμεινε άλαλος! Έχασε τη μιλιά του ο δυστυχής! Κι απόμεινε να τρώει κοψίδια σιωπηλός και λυπημένος.

Πέρασε ένας χρόνος, πέρασε κι άλλος. Ήρθαν άλλοι πρίγκηπες, βάλανε φόρους να ξεχρεώσουν, γιατί οι άλλοι βασιλιάδες και οι έμποροι και οι πραματευτάδες αγρίεψαν κι  απειλούσαν ότι θα κόψουν τις προμήθειες του βασιλείου και θάπεφτε λιμός μεγάλος και θα τους έσφαζε το πόπολο όλους κι εκείνον πρώτο.  Και θα κατάσχανε και  κανένα κομμάτι απ' το βασίλειο  και θα γινόντανε και πόλεμος και συμφορά.

Ήρθανε τότες άλλοι πρίγκηπες,  που το παλέψανε κάπως ατσούμπαλα, κάπως τα βρήκαν με τα χρεωστούμενα,  ήρθαν κι άλλοι πιο λαμόγια, που μοιάζαν με τον αμίλητο βασιλιά αλλά πιο μπασκλασαρία, κι όλοι τα ίδια πετύχαν τελικά, να βάλουν φόρους κι άλλους φόρους, μόνο που οι τελευταίοι το παρακάνανε λιγάκι με τους φόρους και τους αυλικούς.

Και ο άχρηστος ο βασιλιάς σιωπηλός κι αμίλητος, όλο τον καιρό, να τρώει και να πλαντάζει με ένα μικρό εισόδημα που του 'μεινε από τα ταμεία του βασιλείου, χρόνο το χρόνο, κοψίδι το κοψίδι.  Μη και τον πάρουν πρέφα και τον θυμηθούν, και του το κόψουν το κεφάλι.

Μέχρι που κάποια μέρα, οχτώ χρόνια μετά, ένα άλλο πριγκηπόπουλο, καλό και άξιο παλικάρι, είπε να ζητήσει τον θρόνο για να σιάξει το βασίλειο, να διώξει τα λαμόγια που στρογγυλοκάθησαν και ρήμαξαν τον κοσμάκη στους φόρους και στα χαράτσια και δεν τον αφήναν να δουλέψει. Και κάλεσε σοφούς, κάλεσε αρχοντόπουλα κι ιππότες, κάλεσε πολεμιστές, κάλεσε και πολεμάρχους, και κάλεσε κι όλους τους πρίγκηπες τους παλιούς και τους βασιλιάδες.

Τ' άκουσε ο χαραμοφάης βασιλιάς στο μακρινό το κάστρο, απ' τους τελάληδες, ότι προσφέρει χάρη κι αμνηστία ο νέος πρίγκηπας σ' όποιον τον βοηθήσει να διώξει τους ληστές και τα λαμόγια. Πετάχτηκε τότε ο άρχοντάς μας πρώτος πρώτος,  αμόλησε το κότσι που ξεκοκάλιζε με την παρέα, πάντα σιωπηλός κι αμίλητος, και, θαύμα μεγάλο!, λάλησε: "Εγώ! Εγώ, άρχοντά μου! Πρώτος στον αγώνα, πρώτος στο παλάτι, που μ' αγαπάει ο λαός γιατί όλα του τα 'δωσα, όλα!"

Και θάμασε ο κόσμος όλος!  και θάμπωσαν οι υπηκόοι με το θάμα το μεγάλο που βρήκε τη μιλιά του!  και συχωρέθηκαν τα κρίματα, κι αστράψανε τα ασημένια τα μαχαιροπήρουνα...

Και ζήσαν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Thursday, December 7, 2017

Ψυχραιμία, όλα αλλάζουν!


Share/Bookmark

Image result for ερντογαν παυλοπουλος images καναπες!
Ψυχραιμία!

Οι συνθήκες αλλάζουν, όπως ακριβώς και οι Συνθήκες.

Πολλοί φίλοι ανατριχιάζουν στο άκουσμα της ιδέας επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Συνιστώ ψυχραιμία. Οι διεθνείς Συνθήκες και ο Διεθνής νόμος δεν διαμορφώνουν μόνες τους την ιστορία, δεν σταματούν σε βάθος χρόνου την εξέλιξή της, η οποία διαμορφώνει διαρκώς νέες ισορροπίες δυνάμεων, νέες φιλοδοξίες, νέες συμμαχίες, άλλα συμφέροντα, που όταν υπογράφτηκαν δεν υπήρχαν ή δεν είχαν σημασία.

Αλλάζουν κι αυτές όπως κάθε τι, είτε μετά από διαπραγματεύσεις όταν κάποια από τα μέρη δεν αισθάνονται άνετα εντός τους και έχουν τη δυνατότητα να το επιβάλουν, είτε μετά από πολέμους και συγκρούσεις, είτε με τη διπλωματία και την οικονομική ισχύ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που λαμβάνει υπόψη το μέρος που δεν επιθυμεί την αλλαγή είναι εάν το όφελος μια αλλαγής ή ενός συμβιβασμού είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να αποκομίσει με την εμμονή στην ακινησία ή το κόστος που θα αποφύγει. Ή από την άλλη για το μέρος που επιθυμεί την αλλαγή είναι το κόστος της προσπάθειας για να την πετύχει, διπλωματικό, οικονομικό, πολιτικό, εάν είναι μικρότερο από το όφελος που προσδοκά να αποκομίσει. Αυτός είναι ο κανόνας της διάρκειας, συμφωνημένης αλλαγής ή βίαιης ανατροπής.

Η συνθήκη της Λωζάνης είναι από τις πιο μακρόβιες Διεθνείς συνθήκες. Άλλες, όπως των Βερσαλλιών, που προέκυψαν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανατράπηκαν  πολύ νωρίτερα. Άλλες βιαίως, άλλες ειρηνικά. Όπως η συνθήκη της Άλμα Άτα, που διέλυσε την ΕΣΣΔ αναγνωρίζοντας την Ανεξαρτησία των Δημοκρατιών της, πράγμα που η ισχυρότερη Ρωσία παρέκαμψε δια της βίας λίγα χρόνια αργότερα στη Γεωργία, Οσετία, Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία, δια της διπλωματίας και ήπιας βίας στη Λευκορωσία και αλλού. Ή η Συνθήκης της Γιάλτας και του Πότσδαμ. Που ανετράπη από την κατάρρευση ενός των μερών, αλλά σε κάποιον βαθμό εξακολουθεί να ισχύει με τη διάδοχη Ρωσία.

Η συνθήκη της Λωζάνης, από το '22 μέχρι σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει μια διαφορετική πραγματικότητα. Τη διαφορά ισχύος που σταδιακά αναπτύχθηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και Τουρκία, τη σημασία του εμπορίου για τη δεύτερη δια μέσου του Αιγαίου, του πιθανού ορυκτού πλούτου που έγινε εκμεταλλεύσιμος σε θαλάσσιες περιοχές που όταν υπεγράφη η συνθήκη δεν ήταν, της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα το 1946,  της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε. και πολλά άλλα. Πολλές παράμετροι έχουν αλλάξει. Κάποιες πτυχές έχουν ήδη παραβιαστεί, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων και η Στρατιά του Αιγαίου, η βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης κλπ.  Η Ελλάδα προφανώς δεν έπρεπε  και δεν μπορούσε να εκδιώξει τους μουσουλμάνους της Θράκης σε αντίποινα, αντιθέτως η μερική καταπίεσή τους για χρόνια και η βλακώδης ομογενοποίηση Τουρκικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών, Αθίγγανων και Πομάκων, με βάση το θρήσκευμα, αντί να τους ενσωματώσει στον Εθνικό κορμό, τους έσπρωξε στην 'Αγκυρα. Έχουν συμβεί και άλλα πολλά. Η σχέση δυνάμεων έχει αλλάξει.

Με αυτά δεν θέλω να πω ότι είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας το άνοιγμα της συζήτησης για τη Συνθήκη της Λωζάνης. Δεν έχει νόημα αυτή η διαπίστωση. Είναι σαν να λέει κανείς ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας η βιομηχανοποίηση της Τουρκίας, ή η εξέλιξη της τεχνολογίας, ή το διαδίκτυο, ή η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη. Πιθανόν και να μην είναι.

Όμως κανείς δεν μπορεί να οχυρωθεί πίσω από την υπεράσπιση ενός νόμου για να προστατεύσει τα συμφέροντά του όταν οι συνθήκες, οι ισορροπίες και οι δυνάμεις που γέννησαν αυτόν τον νόμο έχουν μεταβληθεί. Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι, για παράδειγμα, την απαγόρευση του διαζυγίου επί της αρχής, όταν αυτοί που δεν τη θέλουν έχουν γίνει περισσότεροι και ισχυρότεροι και το θεωρούν προτεραιότητα.

Δεν είναι θέμα καλού και κακού. Είναι θέμα ρεαλισμού.

Για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να αποφύγεις τα χειρότερα ή να επινοήσεις τρόπους για να πετύχεις τα καλύτερα δεν ωφελεί να την αγνοείς αλλά να τη δεις με τα μάτια του άλλου. Αυτό που εκείνος θεωρεί ότι δικαιούται και αυτό που μπορεί να επιτύχει. Και να εκτιμήσεις πού βρίσκεσαι εσύ, τι θα ήθελες, τι δικαιούσαι, τι μπορείς να επιτύχεις και κυρίως πότε. Τι συμμαχίες, τι συμφέροντα δημιουργείς, τι ισχύ διαθέτεις (και μη γελιόμαστε, η στρατιωτική ισχύς είναι καταρχήν αποτέλεσμα της οικονομικής και διπλωματικής, από μόνη της δεν είναι βιώσιμη), και να αναλάβεις την πρωτοβουλία να αλλάξεις αυτό που μπορείς για να βελτιώσεις τη θέση σου.

Ώστε το κόστος αλλαγής της συνθήκης να γίνει μεγαλύτερο από το όφελος γι' αυτόν που το επιδιώκει. Όπως και να βρεις αμοιβαίως επωφελείς διεξόδους με δική σου πρωτοβουλία και να βρεις τρόπους να δημιουργήσεις διεθνείς ισορροπίες ισχύος γύρω από αυτές. Και τότε να ανοίξεις εσύ τη συζήτηση. Τα περήφανα και ουσιαστικά αυτοκτονικά "μολών λαβέ", όταν είναι άκαιρα κι εκτός ισορροπίας δυνάμεων, καταλήγουν συνήθως σε Θερμοπύλες. Σε περήφανες ήττες, όχι σε διεξόδους και βελτίωση των προοπτικών για το έθνος.

Ας μείνουμε ψύχραιμοι. Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά. Το ανησυχητικό δεν είναι οι φιλοδοξίες της γείτονος. Ίσως αυτό να μας ξυπνήσει. Γιατί το ανησυχητικό είναι ότι το Ελληνικό κράτος είναι γυμνό. Χωρίς παραγωγική βάση, με την οικονομία σε αποσύνθεση, με την υποβάθμισή του στις Διεθνείς του συμμαχίες, στις οποίες αντί να προσφέρει για να μπορεί να απαιτήσει έγινε βάρος, με τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό σε αποσύνθεση, τα πράγματα είναι δύσκολα. Εκεί είναι η μάχη που προηγείται της συζήτησης με τον όποιον Εντρογάν.

Όταν εντέλει ένα κράτος δεν μπορεί να επιβάλει στοιχειωδώς τον νόμο στο εσωτερικό του και καθένας, κάθε μικροσυμμορία και μαφία, καταλαμβάνει ό,τι Δημόσιο ή ιδιωτικό θέλει, το καίει, το βανδαλίζει, όπου και όποτε του γουστάρει, χωρίς συνέπειες γιατί αυτό θεωρεί δίκαιο, πώς μπορεί το έθνος που το ανέχεται αυτό να ελπίζει ότι το ίδιο αυτό δικό του κράτος ή η Διεθνής κοινότητα θα επιβάλει τον Διεθνή νόμο έναντι ενός ισχυρότερου μέρους;

Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι Έλληνες πριν αρχίσουν να μιλούν με τον Ερντογάν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος