Ένας ακήρυχτος psycho-cyber πόλεμος

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και απόπειρες στο Λονδίνο, Χάγη, Παρίσι από πυρήνες ισλαμιστών, συμβαίνουν λίγες εβδομάδες μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από τη βόρεια Συρία, την προδοσία σε βάρος των Κούρδων που τους είχαν νικήσει, τους συγκρατούσαν και κρατούσαν αιχμαλώτους, και την παράδοσή τους στην Άγκυρα. Στην οποία αποχώρηση ήταν αντίθετοι ομόφωνα οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ο στρατός και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

Τότε ο πορτοκαλί Μουσολίνι είχε απειλήσει την Ευρώπη ότι θα αναγκαστεί να δεχτεί τους μαχητές του ISIS στο έδαφός της. Απειλές που επανέλαβε και ο φίλος του Ερντογάν .

Συμβαίνουν επίσης λίγες ημέρες πριν τις εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία και μόλις μια μέρα αφότου ο Ερντογάν έβρισε προσωπικά τον Γάλλο πρόεδρο, γιατί είχε πει πως η Τουρκία είναι πλέον πρόβλημα για το ΝΑΤΟ που ουσιαστικά το υπονομεύει. Και λίγο μετά τη γνωστή "συμφωνία" με την αμφισβητούμενη τουλάχιστον κυβέρνηση της Λιβύης, που χαρτογραφεί οικόπεδα εντός Ευρωπαϊκής επικρατείας ελάχιστα χιλιόμετρα δίπλα στην Κρήτη. Την ίδια περίοδο αυξάνονται και διατηρούνται σταθερά αυξημένες οι ροές ανθρώπων, μεταναστών και προσφύγων και άλλων ανάμεσα τους κατά πάσα πιθανότητα, από την Τουρκία. Από ένα κράτος που ελέγχει τα πάντα στην επικράτειά του και μπορεί να τις μηδενίσει, να αυξήσει λίγο ή πολύ, χωρίς ηθικές αναστολές, ανάλογα τι εξυπηρετεί τον Πρόεδρό του και τις συμμαχίες του με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τα εσωτερικά προβλήματα του ίδιου.

Ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά τα fake news, και deep fake ακόμη, με παραποιημένα στοιχεία, δηλώσεις, τουιτ, σε όλη την Ευρώπη σε κάθε θέμα, από τον σεισμό της Αλβανίας, γεγονότα, εγκλήματα, ως δηλώσεις του Κόρμπιν ή πολιτικών προσώπων, ή ακόμη εικόνες με πλαστογραφημένα σάιτς σοβαρών πρακτορείων, όπως το BBC, και συνωμοτικές ειδήσεις ή νέα που ερεθίζουν τους φόβους και το μίσος ενός ακροατηρίου. Μερικά μόνο από τα στοιχεία.

Φυσικά, δεν θα καταστρέψουν δέκα μαχαιροβγάλτες τις χώρες της Ευρώπης με πέντε βόμβες.

Όλα αυτά όμως μοιάζουν με μια καλά συντονισμένη επιχείρηση ψυχολογικής αποσταθεροποίησης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, τόσο ακραία όσο πιο ακραίο πρέπει να είναι το στρίμωγμα αυτών των δυνάμεων εκτός της Δύσης και των αντιπροσώπων τους εντός της που την επιχειρούν. Σαν το pattern που προηγήθηκε του Brexit και των προηγούμενων αμερικανικών εκλογών να επαναλαμβάνεται, με πιο προχωρημένες μεθόδους αυτή τη φορά.

Μοιάζει σαν να ζούμε στο μέσο ενός ακήρυχτου psycho-cyber πολέμου με επιχειρήσεις χαμηλής έντασης στο πεδίο, όπου άμαχοι χρησιμοποιούνται ως αναλώσιμα ή παράπλευρες απώλειες, ο οποίος εντείνεται με στόχο την αποδυνάμωση κι έλεγχο των Δημοκρατιών. Ο οποίος αργά ή γρήγορα θα εxει και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις, λόγω των συσσωρευμένων διεθνών στρεβλώσεων και ανακατατάξεων ισχύος.

 Δύσκολα μπορεί κανείς να προβλέψει πώς θα καταλήξει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εκλογικός νόμος

Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα της διαφθοράς στο πολιτικό μας σύστημα και η ολιγοπωλιακή μορφή του, η αδυναμία ανάδειξης νέου ανεξάρτητου πολιτικού προσωπικού και η διαφθορά του ξεκινά από τον  εκλογικό μας νόμο.

Οι αχανείς περιφέρειες, η ψήφος των "ετεροδημοτών", σε συνδυασμό με τον πολλαπλό σταυρό προτίμησης, κάνουν αδύνατο να εκλεγούν βουλευτές που δεν έχουν κληρονομήσει όνομα, ή δεν είναι τηλεπερσόνες, ή κάθε είδους διασημότητες, ή δεν έχουν πολλά λεφτά για να προβληθούν, ή δεν εξαρτώνται από αυτούς που έχουν τα λεφτά και τα κανάλια για να τους προβάλλουν.

Νομίζω, λοιπόν, ότι μια δραστική αλλαγή του εκλογικού νόμου θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τη σχέση των πολιτών με την πολιτική.

Θα πρότεινα τα ακόλουθα:

1. Περιορισμό του αριθμού των βουλευτών σε 200, όπως δίνει τη δυνατότητα το σύνταγμα, ώστε να αυξηθεί και το κύρος τους. Η ελληνική αναλογία βουλευτή - ψηφοφόρων είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη.

2. Άνοδο του ορίου για είσοδο στη Βουλή στο 5%. Ώστε να μην εισέρχεται ο κάθε τυχάρπαστος, αν δεν έχει πραγματική δομή και επιρροή στην επικράτεια. Σε αντιστάθμισμα, κατάργηση της προσμέτρησης σε αυτό των συνασπισμών κομμάτων. Αν δύο κόμματα προεκλογικά δεσμευτούν να συνεργαστούν, κρίνονται από τους ψηφοφόρους από κοινού, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην υπολογίζονται ως ένας συνδυασμός που κρίνεται από τους πολίτες ως τέτοιος μαζί με το πρόγραμμα και τον αρχηγό του.

3. Εκλογή 50 βουλευτών με λίστα, ώστε τα κόμματα με τους εσωτερικούς μηχανισμούς τους να επιλέγουν τα στελέχη τους που θέλουν στη Βουλή και έχουν την ευθύνη γι' αυτά.

4. Κατανομή της χώρας σε 150 μονοεδρικές περιφέρειες των 70.000 περίπου πραγματικών κατοίκων κάθε μία. Δηλαδή περίπου 40.000 -50.000 ψηφοφόρων, αν βγάλει κανείς τους ανήλικους. Κατάργηση των τμημάτων ετεροδημοτών, εφόσον οι εκλογές δεν είναι έκτακτες πριν την τετραετία. Κάθε πολίτης οφείλει να εγγραφεί και να ψηφίσει στον τόπο κατοικίας του για τον αντιπρόσωπο της περιοχής του.

Σε κάθε περιφέρεια τα κόμματα θα οφείλουν να προτείνουν έναν υποψήφιο. Δηλαδή 150. Και 50 στη λίστα τους.

5. Δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ένα για το κόμμα κι ένα ενιαίο με τους υποψήφιους. Ο ψηφοφόρος να μπορεί να επιλέξει άλλο κόμμα και να σταυρώσει με έναν σταυρό το πρόσωπο που κρίνει καλύτερο στην περιοχή του. Σε μια περιφέρεια 50.000 ψηφοφόρων, σαν την Κυψέλη, κάθε υποψήφιος μπορεί να γίνει γνωστός ακόμη και πόρτα πόρτα με τη δράση του και τα τοπικά δίκτυα. Δεν χρειάζεται χρήματα ούτε ΜΜΕ. Όπως ούτε όσοι είναι στη λίστα. Ο Αντιπρόσωπος θα είναι πραγματικός αντιπρόσωπος, με άμεση σχέση με τους κατοίκους και τα προβλήματα της περιφέρειάς του.

6. Η πρώτη κατανομή των εδρών σε όσα κόμματα μπουν στη Βουλή να είναι αναλογική, με βάση το μέτρο που προκύπτει από το ποσοστό στην επικράτεια. Οι υπολειπόμενες έδρες όσων δεν πιάνουν το 5% να πηγαίνουν στο εκάστοτε πρώτο κόμμα, ώστε να εξασφαλίζεται σταθερότερη πλειοψηφία.

7. Οι βουλευτές που θα εκλέγονται εκτός αυτών της λίστας θα εκλέγονται με σειρά ποσοστού σταυρών που πήραν στην περιφέρειά τους. Δηλαδή τα κόμματα θα παίρνουν την έδρα στις περιφέρειες που το πρόσωπο που επέλεξαν πήρε το μεγαλύτερο ποσοστό. Οι βουλευτές θα είναι τελικά εκείνοι που είχαν τη μεγαλύτερη και διακομματική αποδοχή. Και περισσότεροι πολίτες που μπορεί να μην ψήφισαν το κόμμα που πήρε την έδρα θα έχουν ένα πρόσωπο που επέλεξαν θετικά για τη Βουλή. Σε περίπτωση θανάτου ή παραίτησης η έδρα θα πηγαίνει στην επόμενη περιφέρεια που είχε το κόμμα το υψηλότερο ποσοστό σταυρών.

8. Αν και αυτό έπρεπε να έχει ρυθμιστεί συνταγματικά, και εφόσον δεν μπορεί να ρυθμιστεί νομοθετικά, να υπάρξει δέσμευση των κομμάτων για το ασυμβίβαστο θέσης βουλευτή και υπουργού με εξαίρεση τον Πρόεδρο της κυβέρνησης. Ώστε να υπάρξει ουσιαστικός διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Δεν μπορεί να είναι κάποιος ελεγκτής και ελεγχόμενος. Οι υπουργοί διοικούν και οι αντιπρόσωποι νομοθετούν και ελέγχουν τις δαπάνες. Οι βουλευτές πρέπει να γνωρίζουν πως η φιλοδοξία τους είναι να υπηρετήσουν τη Βουλή για τέσσερα χρόνια. Τυχόν υπουργοποίηση να προϋποθέτει παραίτηση από την έδρα.

9. Κόμματα που συγκεντρώνουν πάνω από 1% να λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση ώστε, εάν πράγματι έχουν κάτι να προσφέρουν, να έχουν τη δυνατότητα να οργανωθούν και να μεγαλώσουν. Όπως επίσης και πρόσβαση και υποχρεωτικά ορισμένο τηλεοπτικό χρόνο στα κρατικά κανάλια. Επίσης την εκτύπωση και αποστολή των ψηφοδελτίων όλων θα αναλαμβάνει το κράτος ενιαία.

Σε γενικές γραμμές νομίζω αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή στη χώρα. Που θα μπορούσε να ανοίξει το πιο κλειστό επάγγελμα, του πολιτικού, να αλλάξει τους όρους συμμετοχής και τη μορφή των κομμάτων και να φέρει κοντύτερα τους αντιπροσώπους στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική και στα κόμματα.

Δυστυχώς, δεν ελπίζω ιδιαίτερα. Μόνο μεγάλες προσωπικότητες σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο μπορούν να κάνουν τέτοιας μορφής αλλαγές. Και γίνονται μεγάλοι από αυτές, γιατί αλλάζουν τη χώρα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Οι δεσμοί των Εθνών

"Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ ότι η Ελλάδα ανταποκρίθηκε πρώτη", δήλωσε ο Αλβανός Πρόεδρος κ. Μέτα στον Έλληνα υπουργό των Εξωτερικών, μετά τον καταστροφικό σεισμό.

Με την ευκαιρία αυτή να θυμίσουμε δύο άλλες επίκαιρες και μεγαλύτερες ιστορίες, με άλλους σεισμούς κι άλλες συμφορές, από αυτές τις πολλές που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται, γιατί κάνουν τους ανθρώπους περήφανους που είναι άνθρωποι.

Από τους λίγους Εβραίους που γλύτωσαν επί Κατοχής από τους Ναζί ήταν αυτοί της Ζακύνθου.

Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος και ο Δήμαρχος Καρρέρ και όλοι οι κάτοικοι του νησιού συνωμότησαν με κίνδυνο της ζωής τους για να κρύψουν τους συμπατριώτες τους Εβραίους από τον χαμό. Όταν ο Γερμανός διοικητής Πολ Μπέρενς τους ζήτησε να του παραδώσουν τη λίστα σε 72 ώρες, άλλαξαν σε αυτόν τον λίγο χρόνο τις ληξιαρχικές πράξεις, τα χαρτιά, τα ονόματα και τα έγγραφα των πολιτών και τους έκρυψαν στα βουνά. Μηχανεύτηκε ο γερμανοσπουδαγμένος Δεσπότης κι ένα γράμμα, όπου ζητούσε να εξαιρεθεί η εβραϊκή τους κοινότητα, βάζοντας εγγύηση τον εαυτό του και κάποια υποτιθέμενη προσωπική σχέση με τον Φύρερ, για να κερδίσουν χρόνο. Όταν ο Φρούραρχος απαίτησε τελικά τη λίστα, αυτοί του παρέδωσαν μια που είχε δύο μόνο ονόματα, τα δικά τους, λέγοντας "πάρε εμάς". 

Με αυτά κέρδισαν χρόνο ως το '44 και οι Εβραίοι του νησιού γλύτωσαν τα κρεματόρια.

Το Ισραήλ αργότερα για να τους τιμήσει τους περιέλαβε στη λίστα των Δικαίων των Εθνών. Όταν έγινε ο τρομερός σεισμός του '53, που ισοπέδωσε το νησί, το πρώτο καράβι βοήθειας που έφτασε στη Ζάκυνθο ήταν αποστολή από το νεοσύστατο τότε Ισραήλ . https://www.kathimerini.gr/…/p…/vivlio/to-8ayma-ths-zakyn8oy

Κάπως παρόμοια είναι κι η ιστορία των Ελλήνων προσφύγων στη Συρία κι αυτών σήμερα που ήρθαν από αυτήν. Τρεις φορές η Συρία έδωσε καταφύγιο και δέχτηκε Έλληνες κυνηγημένους. 17.000 Έλληνες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Άλλοι 12.000 όταν το Σαντζάκειο της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε στην Τουρκία το '39. Κι άλλοι 20.000 στη διάρκεια της Κατοχής, που έφυγαν στη Συρία για να γλιτώσουν από τους Ναζί. Στήθηκαν στρατόπεδα υποδοχής, εντάχθηκαν στις εκεί κοινότητες.   https://www.perichoresis.ngo/template_ilama_creative/

Σήμερα η Ελλάδα ανταποδίδει κι έχει παράσχει άσυλο και καταφύγιο σε 50 χιλιάδες περίπου Σύριους πρόσφυγες. http://asylo.gov.gr/?page_id=143

Αυτές οι ιστορίες κι όχι μόνον οι πόλεμοι και η έχθρα είναι η τιμή και οι δεσμοί των Εθνών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τι θέτε στο μεταναστευτικό - προσφυγικό;

Ερωτήματα για ιδιοτελείς "ιδεαλιστές" κάθε απόχρωσης:


Κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα κοντά στα σύνορα, στα νησιά, για έλεγχο, αποτροπή, επιλογή όσων μείνουν / επιστροφή των άλλων, δεν θέτε!

Ανοιχτά ελεγχόμενα κέντρα για όσους περνούν από τα κλειστά πρώτα, ελέγχονται κι είναι δεκτοί, δεν θέτε!

Ευρωπαϊκό στρατό και ακτοφυλακή δεν θέτε, μη χαθεί η κυριαρχία!

Στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική παρέμβαση εκεί που γίνονται οι πόλεμοι και γεννιούνται τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα, ασφαλείς ζώνες με ελληνική συμμετοχή, δεν θέτε!

Να πνίγονται άνθρωποι δεν θέτε!

Να εντάσσονται δεν θέτε!

Να μην εντάσσονται δεν θέτε!

Να πάρουμε τη χώρα και να αλλάξουμε ήπειρο στη μέση του Ειρηνικού ή σε άλλο πλανήτη μήπως θέτε; ε;

Ή μόνο να ψαρέψετε κανα ψηφαλάκι με τον τρόμο απέναντι σε μια πραγματικότητα δύσκολη, αλλά πραγματικότητα, που αντί πανικό που την κάνει χειρότερη, πουλώντας ακραία κι άπιαστα ιδανικά από κάθε πλευρά, απαιτεί ρεαλισμό και οργάνωση, μήπως αυτό είναι το μόνο που θέτε;

Οι κλειστές προαναχωρησιακές δομές είναι μια αναπόφευκτη όσο και φυσική προσωρινή κατάσταση για τους νεοεισερχόμενους από τη θάλασσα.

Πώς ξέρετε αν κάποιος είναι πρόσφυγας, οικονομικός μετανάστης η απλά κακοποιός; Από την εικόνα ή τα στερεότυπα; Μπορεί μια χαρά κάποιος ενήλικος άνδρας μόνος να είναι πρόσφυγας και μια γυναίκα τρομοκράτης του ISIS. Η αξιολόγηση είναι προσωπική. Τι κάνετε λοιπόν; Τον αφήνετε ελεύθερο να τριγυρνά ανάμεσα στους κατοίκους παίρνοντας την ευθύνη για τυχόν πράξεις του ή διαφυγή προς τρίτες χώρες πριν ελεγχθεί; Ή πιθανόν να τρομοκρατεί και να ασκεί βία στους άλλους μετανάστες και πρόσφυγες ή στους ντόπιους; Δεν έχει σημασία αν είναι η πλειοψηφία αυτές οι περιπτώσεις. Αρκεί και το 10% ή το 1% για να γίνει το κακό.

Αρχικά λοιπόν του δίνετε ένα κρεβάτι, μια στέγη, φαγητό, περίθαλψη, ελέγχετε για ασθένειες και αξιολογείτε τα κίνητρα και την περίπτωσή του με βάση κάποιους κανόνες και δεδομένα, σε ένα πειθαρχημένο περιβάλλον. Ώστε να αποφεύγονται εγκληματικές ή παραβατικές συμπεριφορές και βία απέναντι στους κατοίκους της χώρας αλλά και απέναντι σε άλλους πρόσφυγες ή μετανάστες. Εάν είναι πρόσφυγας και δεν έχει άσυλο στη χώρα από όπου ήρθε, δικαιούται σε εύλογο χρόνο άσυλο και άδεια εργασίας και στήριξη στην Ελλάδα, όχι όμως ταξίδι στην Ευρώπη.

Εάν είναι οικονομικός μετανάστης, όχι. Επιστρέφει στη χώρα από όπου ήρθε. Και εάν είναι εγκληματίας, τρομοκράτης ή πράκτορας που χώθηκε μέσα στο κύμα, άμεση απέλαση ή έκδοση εκεί που καταζητείται ή φυλάκιση στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να επιστραφεί. Αυτά, φυσικά, σε εύλογο χρόνο πρέπει να ολοκληρώνονται.

Θα είναι 100% σωστές οι αξιολογήσεις; Όχι, ποτέ. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο και στις καλύτερες συνθήκες. Πόσο μάλλον σε μεγάλους αριθμούς. Δεν μπορεί να υπάρξει η πολυτέλεια του Αρείου Πάγου, όπως με τους οκτώ Τούρκους πρόσφυγες στρατιωτικούς, για πενήντα χιλιάδες ανθρώπους. Δεν γίνεται. Πρέπει να επιδιωχθεί το υψηλότερο δυνατόν ποσοστό αξιοπιστίας με την καλύτερη δυνατή οργάνωση με δεδομένες τις συνθήκες .

Η θέση των νησιών είναι μειονέκτημα και πλεονέκτημα ταυτόχρονα. Γιατί εύκολα μπορεί κανείς να διασχίσει τα θαλάσσια σύνορα και να βρεθεί ναυαγισμένος στην Ευρωπαϊκή / Ελληνική πλευρά τους και να φτάσει στα νησιά. Πλεονέκτημα, γιατί δεν μπορεί εύκολα να περάσει στην ενδοχώρα και εκεί να χαθεί ψάχνοντας τρόπο να μείνει παράτυπα ή δρόμο προς την Ευρώπη.

Βρίσκεται μακριά από την ενδοχώρα, από όπου μπορεί οποιοσδήποτε να διαφύγει και να ταξιδέψει σε χώρες με τις οποίες έχουμε συμβάσεις και συμφωνίες ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών και κατοίκων της χώρας μας.

Για τον λόγο αυτόν η διαλογή σε κλειστά κέντρα πρέπει να γίνεται εκεί.

Τι σχέση έχει αυτό με τα γκέτο, όπως λένε μερικοί;

Φυσικά, τα κέντρα πρέπει να είναι ανοιχτά σε επισκέψεις και ελέγχους από ανεξάρτητες αρχές και οργανώσεις και επίσης να είναι φιλικά στις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρουν οργανώσεις στους ανθρώπους που διαμένουν προσωρινά σε αυτά. Αλλά με τρόπο οργανωμένο, πειθαρχημένο και έλεγχο ειδικών.

Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσουν και αν θα επιτύχουν στον ρόλο τους λίγο ή πολύ. Εξαρτάται από την οργάνωσή τους, τους διευθυντές τους, τη διοικητική και τεχνική τους δομή, τους πόρους, τους μηχανισμούς ελέγχου.

Αλλά κυρίως εξαρτάται από το πόσο θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά προς τους οικονομικούς μετανάστες ή τα εγκληματικά στοιχεία, δηλαδή όσους δεν δικαιούνται ασύλου, μια και θα γνωρίζουν ότι ο δρόμος προς την Ευρώπη ή τη μόνιμη παραμονή είναι κλειστός. Δηλαδή, τελικά, από το αν θα επιτύχουν τον περιορισμό του αριθμού των εισερχομένων. Άλλον καλύτερο τρόπο δεν μπορώ να φανταστώ.

Πάντοτε πρέπει να έχουμε κατά νου τη σύγκριση με όποια άλλη εφικτή εναλλακτική επιλογή, όχι με κάτι ιδανικό. Γιατί απλώς αυτό το ιδανικό δεν υπάρχει. Και όταν το χρησιμοποιούμε ως ιδεαλιστικό άλλοθι, καταλήγουμε στους βιασμούς, στη μαφία και στα αληθινά ανεξέλεγκτα γκέτο στην Ομόνοια, στα Πατήσια, στα Εξάρχεια, σε καταλήψεις όπου συμβαίνουν πράγματι σημεία και τέρατα, όλοι εναντίον όλων και κυρίως των πιο αδύναμων, εκτός κάθε ελέγχου. Και στην έξαρση της ξενοφοβίας, την ακροδεξιά και την πολιτική πόλωση που συμφέρει και τη λαϊκίστικη αριστερά.

Θεωρητικά, θα πρέπει τα κλειστά κέντρα να λειτουργήσουν κυρίως στα νησιά. Ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα διαφυγής προς την ενδοχώρα για όσους παίρνουν προσωρινές άδειες εξόδου, εφόσον κριθεί ότι δεν δημιουργούν πρόβλημα. Και ψυχολογικά είναι αποτρεπτικά .

Στην ενδοχώρα θα πρέπει κυρίως να λειτουργήσουν ανοιχτές δομές, για όσους κρίνεται ότι καταρχάς μπορεί να παραμείνουν, αφού κριθεί η περίπτωσή τους στις κλειστές δομές στα νησιά. Ώστε σταδιακά να ενσωματωθούν.

Άλλες λογικές κι ανθρώπινες επιλογές δεν βλέπω. Όπως δεν τις βλέπουν κι όσοι ενδιαφέρονται για ατελείς, έστω, λύσεις σε έναν ατελή κόσμο, που θα τον βελτιώσουν κάπως. Και όχι να ψάχνουν για ιδανικές λύσεις σε προβλήματα που θα χειροτερεύουν αν δεν γίνει το εφικτό, λανσάροντας ακραίες ιδεαλιστικές φαντασιώσεις, από κάθε πλευρά, για να πουλήσουν το προσωπικό παραμύθι τους, τελικά το άτομο τους.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Αιρετικό: ενοχλεί η επιτυχία του Πολυτεχνείου;

Ακολουθεί μια αιρετική οπτική για το κυρίαρχο αλλά ασυνεπές δεξιοαριστερό στερεότυπο για το Πολυτεχνείο.

Κυκλοφορεί ευρύτατα ένα απαξιωτικό επιχείρημα απέναντι σε όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα, το οποίο είναι ιδιαίτερα αντιφατικό:

Τους καταλογίζεται ότι, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πολλοί κατέληξαν (επιτυχημένα ή λιγότερο) στελέχη αστικών πολιτικών κομμάτων, της Ευρώπης, είχαν μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, άλλοι σε διεθνείς οργανισμούς, τράπεζες, πανεπιστήμια, άλλοι μπήκαν σε μια μεσοαστική ή μικροαστική ζωή, άλλοι έκαναν επιχειρήσεις.

Τους καταλογίζεται, δηλαδή, ότι παρά τις αριστερίστικες τάσεις της εποχής τους, (φυσικότατες διότι είχαν απέναντι τους, πάνω στο κεφάλι τους κυριολεκτικά, μια δεξιά χούντα και όχι ένα αντίστοιχο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, όπως είχαν άλλοι, που λογικό ήταν ορισμένους να τους οδηγήσει στα αντίθετα κινήματα της εποχής τους) έγιναν σταδιακά αυτό που κατά βάθος η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει και αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μέλη εξέχοντα (ή λιγότερο) μιας ειρηνικής αστικής δημοκρατίας. Με τα κανονικά της προβλήματα και προκλήσεις.

Κατηγορούνται δηλαδή ότι εξελίχθηκαν κι έγιναν οι ίδιοι αυτό που το κυρίαρχο σύνθημα για δημοκρατία απαιτούσε, "ψωμί, παιδεία ελευθερία": έγιναν και οι ίδιοι αστοί, μεσαία τάξη.

Ενώ τι έπρεπε να είχαν γίνει για να τους επικροτήσουν οι δεξιοαριστεροί επικριτές τους; Να μείνουν στο περιθώριο; Να γίνουν ή να μείνουν οπαδοί του Μάο και του Στάλιν ή έστω του αγαθού Ρουσσώ και του Μπακούνιν;

Εγώ νομίζω (σε αντίθεση με τον Ρωμέικο φθόνο), ότι αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη επιτυχία του Πολυτεχνείου: η προσέγγιση της πλειοψηφίας μιας ανατρεπτικής και καταπιεσμένης γενιάς που ασφυκτιούσε, στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν, προς το δημοκρατικό μοντέλο. Το ότι ενσωματώθηκαν στις ελίτ και στη μεσαία τάξη της αστικής δημοκρατίας. Έστω ατελή, έστω με τα προβλήματα ενός εμφυλίου και μιας χούντας, έστω και με τα εγγενή προβλήματα της διαφθοράς ή των συντεχνιών και της οικογενειοκρατίας.

Είναι επιτυχία ότι, τελικά, παρά ορισμένα συνθήματα και τάσεις της εποχής (ψυχρός πόλεμος, νέα ανατρεπτικά κινήματα), αυτό που οι περισσότεροι περιείχαν είναι μια υγιής φιλοδοξία παιδιών της μεσαίας τάξης. Να ζήσουν σε δημοκρατικές συνθήκες, ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και η σύνδεσή της με τα δυτικά κινήματα και να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά και οικονομικά εντός της.

Η εξέλιξη των συμμετεχόντων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του και της συμβολής του στη μεταπολίτευση. Γι' αυτό κυρίως θα έπρεπε να τιμάται, όπως και όλες οι τάσεις και οι ήρωες, μικροί και μεγάλοι, του αντιδικτατορικού αγώνα. Για το ότι αστικοποίησε εντέλει τη γενιά του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Με αγάπη και χωρίς πάθος

Τη σημερινή της μορφή η Μονή Πορετσού, που λέγεται ότι πρωτοϊδρύθηκε σε άλλη θέση τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Λουκά ή τον Όσιο Μελέτιο, την πήρε μεταξύ των ετών 1608 - 1611, όταν ανακαινίστηκε "εκ βάθρων" με τη συνδρομή του άρχοντα Σπυλιώτη Κλωκόνη, σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό της, το οποίο αγιογραφήθηκε την ίδια περίοδο από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Μόσχου.

Τόσο η Μονή όσο και οι μοναχοί της διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Σε αυτήν κατέφυγε το 1824 - 1825 ο Ασημάκης Φωτήλας όταν διατάχτηκε η σύλληψή του από τον Κωλέττη. Επίσης, σε ένα σπήλαιο κοντά στο μοναστήρι κρυβόταν για μεγάλο διάστημα και ο Ανδρέας Ζαΐμης μαζί με τον πατέρα του μέχρι να τους δοθεί αμνηστία από την κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Σοβαρά προβλήματα αντιμετώπισε το μοναστήρι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Το 1943 λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και τα περισσότερα κειμήλιά του κλάπηκαν. Από αυτά τα μόνα που σώθηκαν είναι ορισμένοι χειρόγραφοι κώδικες σε μεμβράνη, ο παλιότερος των οποίων είναι του 1698, καθώς και ένα χειρόγραφο τετραευάγγελο του 13ου ή 14ου αιώνα.

Σήμερα η Μονή έχει ανακαινιστεί πλήρως, αλλά δεν διαθέτει δική της Αδελφότητα. Βρίσκεται δίπλα στο χωριό Αγράμπελα και 52 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα. (πηγή πληροφ. Wikipedia)

Αυτό το υπέροχο μνημείο, με όλες τις σχετικές προβλεπόμενες υποδομές φιλοξενίας, μαγειρείο,
περίθαλψη, θέρμανση, παρεχώρησε ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων, κάνοντας αυτό που η πίστη του επιτάσσει: να βοηθήσει με αγάπη τον αδύναμο και τον κατατρεγμένο, όποιος και να είναι.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι φιλοξενούμενοι έφτασαν στο μοναστήρι λίγο πριν τη μία μετά το μεσημέρι. Στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες με παιδιά, εφήβους και έφηβες από τη Σομαλία, το Σουδάν, το Κονγκό, το Ιράκ και ελάχιστοι από τη Συρία.

Τελικά παρέμειναν έπειτα από διαβουλεύσεις πέντε γυναίκες, τρεις από τη Συρία και δυο από το Ιράκ, μαζί με τέσσερα μικρά παιδιά, και οι υπόλοιποι έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο πιθανόν ότι ήταν οι Σύριες γυναίκες και παιδιά αυτές που αποφάσισαν να μείνουν .

Όπως αναφέρουν τοπικά μέσα ενημέρωσης, η τοποθεσία της μονής σε απομακρυσμένη περιοχή καθώς και το ορεινό σημείο όπου βρίσκεται, με έντονο το κρύο, ήταν οι λόγοι που αντέδρασαν οι πρόσφυγες και δεν θέλησαν να μείνουν εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν θρησκευτικός.

Είναι θλιβερό αλλά φαίνεται πως αρκετοί από τους φιλοξενούμενους δεν δείχνουν ότι βρίσκονται στη χώρα που ζητούν άσυλο με τη διάθεση να ριζώσουν σε αυτήν, εκεί που τους έχει και αυτή ανάγκη, στην επαρχία που ερημώνει. Και όπου μπορεί να τους φιλοξενήσει. Προτιμούν τα αστικά κέντρα και τελικά τη δημιουργία γκέτο, με την προοπτική ίσως να την εγκαταλείψουν αύριο.

Οι παππούδες μου, όταν ήρθαν πρόσφυγες χωρίς τίποτα από τη Μικρά Ασία, δεν διανοήθηκαν να αρνηθούν το μικρό προσφυγικό σπιτάκι στον Βύρωνα όπου τους τοποθέτησε το κράτος. όπως ούτε εκατομμύρια άλλοι σε χωριά, κάμπους, επαρχίες, παράγκες. Παρότι από οικογένειες αστικές κι εύπορες.

Λυπηρό είναι και το θέαμα ορισμένων κατοίκων που τα χωριά τους αδειάζουν και αργοπεθαίνουν και φανατίζονται από τα φοβικά ΜΜΕ. Ας ανοίξουν τις καρδιές και ας δεχτούν κοντά τους τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν, όχι μόνον από ανθρώπινη και ηθική υποχρέωση, όχι μόνον από συμφέρον, αλλά από τη θρησκευτική συνείδηση του χριστιανού, που δηλώνουν πως είναι.

Ένα μεγάλο μπράβο στον μητροπολίτη και στην εκκλησία που έκαναν το καθήκον τους κατά πώς επιτάσσει η θρησκεία που υπηρετούν και ο ιδρυτής της ο ίδιος.

Όσο γι' αυτούς που αρνούνται τη φιλοξενία σε δομές που έχει επιλέξει το κράτος στο οποίο έχουν προσφύγει, προσπαθώντας να αποφύγει την γκετοποίηση και να μοιράσει και το βάρος και το όφελος στην επικράτειά του, νομίζω ότι δίκαιο θα ήταν να μετρηθεί στην αξιολόγηση της αίτησης ασύλου τους, εάν έχουν υποβάλλει, ως σοβαρή ένδειξη ότι πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες και όχι για πρόσφυγες. Και εναλλακτικά να τους δίνεται η δυνατότητα για μεταφορά μόνο σε κλειστές δομές έως την ολοκλήρωση των διαδικασιών αξιολόγησης των αιτημάτων τους ή του επαναπατρισμού εάν δεν τους χορηγηθεί άσυλο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

H Κίνα κι η ελευθερία

Υπάρχει ένας δίκαιος προβληματισμός για το ζήτημα της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κίνα. Προφανώς υπάρχει καταπίεση, περιορισμός της ελευθερίας έκφρασης, έλεγχος των ΜΜΕ και του διαδικτύου, ακόμη στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και διώξεις των διαφωνούντων. Προφανώς, επίσης, η έκταση όλων αυτών είναι μικρότερη από την εποχή του Μάο. Αλλά ναι, είναι υψηλή.

Κατά βάση η συζήτηση γίνεται γι' αυτό το θεμελιώδες και πολύτιμο αλλά πάντα φευγαλέο, ποτέ πλήρως κατακτημένο ιδεώδες, που αποκαλούμε στη Δύση "ελευθερία" . Ποιος θα διαφωνούσε;

Ίσως έχει όμως νόημα να το δούμε κι από μια άλλη οπτική.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη ελευθερίας από τη φτώχεια. Ο φτωχός δεν είναι ελεύθερος να φάει, γιατί δεν έχει φαγητό, να μετακινηθεί γιατί δεν έχει πού να πάει, να ζήσει, να ωριμάσει και να γεράσει, γιατί πεθαίνει απ' τις ασθένειες και την εξάντληση, να μάθει γράμματα, να διαβάζει έστω κάτι, να επικοινωνεί, να έχει κάποια ευκαιρία να σκεφτεί πιο ελεύθερα, τελικά .

Η Κίνα που προέκυψε μετά τις μεταρρυθμίσεις του Τενγκ, μέσα σε 40 χρόνια από το τέλος του Μάο, (ο οποίος είχε εξολοθρεύσει εκατό εκατομμύρια από την πείνα με την περίφημη πολιτιστική επανάσταση), αυτή η νέα Κίνα, υπό άλλον αυτοκράτορα, άλλη δυναστεία, κατόρθωσε να βγάλει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους από την ακραία φτώχεια.

Όχι χωρίς έντονη άσκηση βίας, κατόρθωσε να αποφύγει πιθανότατα έναν πολύ ευρύτερο κι αιματηρό εμφύλιο, που θα είχε ενδεχόμενα πολύ
μεγαλύτερο κόστος ανθρωπίνων ζωών από τη βία ή τη συνέχιση της φτώχειας.

Δημιούργησε έτσι μια μεσαία τάξη ίση με το σύνολο της Ευρώπης, που συνεχίζει να μεγαλώνει. Δεν είναι ακριβώς κομμουνιστικό, φυσικά, το καθεστώς. Πλέον μόνο κατ' όνομα . Είναι η αρχαιότερη και αποτελεσματικότερη κομφουκιανή γραφειοκρατία του κόσμου. Με όλες τις απαγορεύσεις και τη βία, οι άνθρωποι ζουν πιο ελεύθεροι απ' ό,τι πριν 40 χρόνια.

Αν το δει κανείς από την άποψη αυτή, την πραγματιστική, η "ελευθερία" εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων να μεγαλώσουν, να εργαστούν, να είναι πιο υγιείς, να μορφωθούν, να δημιουργήσουν οικογένεια, να κάνουν μια δουλειά, κι ίσως και κάποιοι περισσότεροι να διαβάσουν αύριο Αριστοτέλη και Πλάτωνα, ακόμη και Επίκουρο και Ισοκράτη, και Σπινόζα και μετά τον Λοκ, τον Άνταμ Σμιθ. Με ο,τι άγνωστο αυτό συνεπάγεται.

Θα πει κανείς, και δικαίως, "ο ιδεαλιστής Μπακούνιν έλεγε ότι όταν ένα κομμάτι της ελευθερίας στερείται, τότε όλη η ελευθερία πάει και χώνεται σε αυτό το κομμάτι". Όμως ο Μπακούνιν δεν ήταν φτωχός, ήταν πριγκιπόπουλο. Το ποτάμι της ελευθερίας βρίσκει τον δρόμο του, κάποιον δρόμο, αν έχει νερό. Στην ξερή κοίτη της φτώχειας μόνο κουφάρια και σκελετοί σέρνονται.

Είναι λοιπόν αλήθεια και οι περιφερειακές αντιθέσεις και η καταπίεση και το ότι υπάρχει ακόμη αρκετή φτώχεια. Όπως αλήθεια είναι και η ταχύτατη μείωσή της. Και η βελτίωση της ζωής στις πόλεις και στην επαρχία, και τα νέα δίκτυα, και τα νέα δάση, και οι μακροχρόνιες περιβαλλοντικές πολιτικές και πολλά άλλα.

Οι επαναστάσεις των ακραία φτωχών, από την άλλη, όταν έγιναν για την ελευθερία, έφεραν ολοκληρωτισμούς. Βία και φτώχεια. Γιατί η ελευθερία ήταν άλλη γι' αυτούς που θέλαν κάτι να φάνε κι άλλη για τους ιδεολόγους αστούς που ήθελαν έναν άλλον κόσμο.

Των γιακωβίνων στη Γαλλία, των κομμουνιστών στην Κίνα, τη Ρωσία και δορυφόρους, τη Βόρεια Κορέα. Και τη συντήρησαν τη φτώχεια γιατί από αυτή ζούσαν, εκεί που μπόρεσαν.

Όπου υπήρξε, έστω υπό συνθήκες καταπίεσης, δημιουργία μεσαίας τάξης, το καθεστώς εξελίχθηκε πιο συχνά.

Η δημοκρατία, όταν και όπου γεννήθηκε, γεννήθηκε σε συνθήκες σχετικής ευμάρειας, τουλάχιστον μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Μεγαλύτερη σημασία έχει, λοιπόν, να δει κανείς την τάση, όχι τη στιγμιαία εικόνα. Το καθεστώς δεν είναι ίδιο 80 χρόνια. Υπάρχει ένα σημείο τομή. Που έγινε μια εσωτερική επανάσταση, όπως γίνονταν πάντα στην αυτοκρατορική Κίνα. Η δίκη της "Κλίκας των Τεσσάρων" και η απελευθέρωση της οικονομίας που ακολούθησε. Αυτό είναι πλέον άλλο καθεστώς. Δεν μπορούμε να το διακρίνουμε εύκολα με τα δυτικά /ελληνικά μας μάτια. Η αλλαγή είναι παρόμοια σαν να αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτεί ο τεράστιος εμπορικός στόλος που η ίδια η Κίνα κατέστρεψε τον 15ο αιώνα και κλείστηκε στον εαυτό της.

Στην πραγματικότητα, νομίζω ο μεγάλος αρχαιολόγος Βερνάν το είχε πει, αν δεν λαθεύω, γνωρίζουμε και κατανοούμε στη Δύση την κομφουκιανή Κίνα όσο ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες, με τα μάτια των οποίων τη βλέπουμε, και οι Κινέζοι τους Έλληνες/δυτικούς όσο οι αρχαίοι Κινέζοι. Από την εποχή των συμμετρικών φιλοσόφων, του Λαό Τσε και του Ηράκλειτου. Αυτό αρχίζει να αλλάζει (για τους Κινέζους, κυρίως). Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό, αλλά ο Όμηρος μεταφράστηκε για πρώτη φορά από έναν Κινέζο που αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτό, μόλις το '90. Σήμερα ξεφυτρώνουν σχολές κλασικών σπουδών παντού, σε όλη την επικράτεια. Και πολύ καλές μάλιστα.

Δεν ξέρω πού θα βγάλει αυτό. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα δημιουργηθεί από μια κοινωνία ούτε να πει γιατί μια κοινωνία δεν δημιούργησε κάτι αλλά κάτι άλλο, ούτε πως αυτό το κάτι θα υπάρχει για πάντα, δεν υπάρχει νομοτέλεια, όπως επισήμανε ο Καστοριάδης σε ανύποπτο χρόνο. Φαίνεται όμως πως μια νέα τάξη του λόγου, συνεπώς της εξουσίας, βρίσκεται στη γέννησή της κάπου στον κόσμο, την ίδια στιγμή που στη Δύση αναπτύσσονται νεομεσαιωνικά κινήματα επιστροφής στη φεουδαρχία.

ΥΓ.
Σε τρία διαγράμματα η μεγάλη εικόνα.
Προσέξτε κυρίως τον βασικό δείκτη ευημερίας ενός πληθυσμού, το προσδόκιμο ζωής. Ήδη έχει φτάσει επίπεδα δυτικά και προβλέπεται το 2030 να ξεπεράσει τις ΗΠΑ. Είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας, γιατί το προσδόκιμο εξαρτάται από την ποιότητα ζωής των πιο αδύναμων, τη φροντίδα των ηλικιωμένων , το σύστημα υγείας, τη βία και τα ατυχήματα και την ποιότητα του περιβάλλοντος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 

ν + 2 ανεκπλήρωτες προϋποθέσεις

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά το ν+2 στα δημόσια πανεπιστήμια φαίνεται λογικό αλλά δεν είναι. Είναι ο πάγκος του χασάπη.

Όταν δεν μπορεί κανείς να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά το σύστημα, καταφεύγει σε αυτές τις μαγγανείες όπως η εφορία στα "τεκμήρια".

Θα είχε δύο προϋποθέσεις για να είναι δίκαιο και να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όποιον έχει ταλέντο και διάθεση για δουλειά :

Α. Ότι η "υποτροφία" που κερδίζει κάποιος για σπουδές μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων καλύπτει διαμονή σε campus, διατροφή και βασικά έξοδα διαβίωσης. Δεν μπορεί να είναι στο ίδιο τσουβάλι νέοι άνθρωποι που εργάζονται ταυτόχρονα για να σπουδάσουν ή για να στηρίξουν και την οικογένειά τους, άλλοι που δεν έχουν καν οικογένεια, ή που έχουν κόψει τους δεσμούς με αυτήν, ή που στηρίζουν τους άρρωστους γονείς που το κράτος πρόνοιας δεν αναλαμβάνει να φροντίσει, μεγαλώνουν αδέλφια... Και είναι πολλά, παρά πολλά τα ταλαντούχα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να αφιερωθούν πλήρως στις σπουδές τους. Δηλαδή, δεν είναι φοιτητές με ίσους όρους τα παιδιά των κατώτερων θεών. Είναι πάρα πολλά!

Β. Ότι οι καθηγητές αξιολογούνται ατομικά όπως και τα ιδρύματα για το τι απαιτούν για να περάσει τις εξετάσεις ένας φοιτητής. Δεν γίνεται να είναι στην ίδια σχολή καθηγητές που έχουν ποσοστό επιτυχίας στα μαθήματα τους 5% και άλλοι 90% σε μόνιμη βάση και αυτό να μην έχει καμία συνέπεια, καμία αντικειμενική αξιολόγηση, καμία έρευνα γιατί αυτό συμβαίνει.

Τότε ναι, να διακόπτεται η υποτροφία και νωρίτερα από το ν. Πριν φτάσουμε στο +2.

Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, η παιδεία γίνεται και ταξική και τοξική. Και διεφθαρμένη . Το κοινωνικό ασανσέρ και το ασανσέρ ταλέντων σπάει. Έχει ήδη σπάσει.

Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν προτιμότερο και θα έδινε ίσες ευκαιρίες:

1. Το κράτος να μειώσει τις θέσεις στα ΑΕΙ σε αυτές που μπορεί πράγματι να στηρίξει πλήρως και χωρίς καμία εξάρτηση για τον φοιτητή. Περιλαμβανομένης κατοικίας σε campus, διατροφής, και κάποιο μικρό επίδομα διαβίωσης.

2. Να εισαγάγει ευέλικτα προγράμματα σπουδών όπου ο φοιτητής θα επιλέγει πόσα μαθήματα θα πάρει κάθε εξάμηνο και να έχει περιορισμένο αριθμό αποτυχιών σε αυτά.

3. Να ελέγχονται και αξιολογούνται καθηγητές με βάση δείκτες επιτυχίας και αποτυχίας στα μαθήματά τους . Αν κάποιος έχει υπερβολικά ποσοστά αποτυχίας, με το ίδιο υλικό, τότε πιο πιθανό είναι πως αυτός δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

4. Εργαζόμενοι φοιτητές να διαλέγουν μαθήματα και να έχουν στη διάθεσή τους τον τριπλό χρόνο να τελειώσουν, με απόδειξη εργασίας και επιλογή μαθημάτων, στα οποία θα έχουν περιορισμένο αριθμό αποτυχιών. Όπως και δικαίωμα διακοπής φοίτησης για δύο χρόνια, για λόγους προσωπικούς, και συνέχιση έπειτα .

Τέλος, όλα αυτά θα λύνονταν εάν, αντί να πληρώνει δημόσια πανεπιστήμια και μισθούς καθηγητών, το κράτος πλήρωνε 80/100.000 υποτροφίες με ένα κουπόνι τον χρόνο, που ο φοιτητής θα διάλεγε σε ποιο πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό, θα εξαργυρώσει. Με υποχρέωση παροχής εστίας και φαγητού στο campus. Όσα δεν έχουν φοιτητές ας κλείσουν κι οι καθηγητές να πάνε σπίτι τους. Ή κάπου που τους χρειάζονται. Κι όσοι φοιτητές δεν ανταποκρίνονται, ας διακόπτεται η υποτροφία .

Δηλαδή, αν το πανεπιστήμιο έπαυε να υπάρχει για τους διδάσκοντες και υπήρχε αποκλειστικά και μόνο για τους φοιτητές του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος