Ο ιός εντός μας

Μπορεί να μην είναι τόσοι πολλοί τελικά όσο νομίζουμε, όμως όσοι είναι, είναι πολύ φοβισμένοι, αν κρίνει κανείς από τον θόρυβο που προκαλούν αρνούμενοι την πραγματικότητα μιας επικίνδυνης ασθένειας που εξελίχθηκε σε πανδημία.

Η άρνηση της πραγματικότητας, το καταφύγιο σε έναν φανταστικό κόσμο, προστατεύει ψυχολογικά τους αρνητές από το ασήκωτο βάρος του κινδύνου του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι ανάμεσά τους είναι ή γίνονται πιο πολύ θρήσκοι κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Το ύστατο ψυχολογικό καταφύγιο. Είναι απολύτως κατανοητή ακόμη η επιθετικότητα απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους φέρνει αντιμέτωπους με μια ενδεχόμενα θανατηφόρα πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να διαχειριστούν.

Μια άλλη κατηγορία ανάμεσά μας πέφτει στην κατάθλιψη και πρέπει να αναζητήσει και να προσφερθεί βοήθεια.

Αλλά οι πλέον θορυβώδεις αρνητές είναι αυτοί που κατά βάθος αγαπούν τη ζωή (τους) τόσο πολύ, που δεν μπορούν λογικά να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα να τη χάσουν. Αμφιβάλλουν όμως και για την πίστη τους στη μετά θάνατον σωτηρία, αλλιώς δεν θα είχαν λόγο να επιδεικνύουν τόσο επουσιώδη στοιχεία της θρησκείας (και κατά βάθος το γνωρίζουν) όπως το αν θα προσευχηθεί κάποιος στον ναό, ή σπίτι του, ή αν θα κοινωνήσει από το ίδιο ή άλλο κουταλάκι. Πράγματα που για κάποιον που πιστεύει αληθινά βαθιά σε έναν Θεό που του εξασφαλίζει την Ανάσταση νεκρών μετά τον βιολογικό θάνατο, μέσω της προσευχής και της αγάπης για τον συνάνθρωπο, δεν θα είχαν κανένα νόημα.

Ακόμη και οι νέοι αρνητές προέρχονται από μια θεολογία, την κομμουνιστική, στην οποία κατά βάθος δεν πιστεύουν πια αλλά δίνει νόημα στη ζωή και τους απομακρύνει από τον φόβο του θανάτου (τους ή αγαπημένων τους).

Με δυο λόγια, πρόκειται για μια φυσική ανθρώπινη αδυναμία, τόσο κοινή όσο και πανάρχαιη, που τροφοδοτεί μια έντονη ψυχολογική αντίδραση. Συχνά μπορεί να εκφράζεται ως επιθετική άρνηση, που ανακουφίζει περισσότερο όταν βρίσκει αντίπαλους άλλους ανθρώπους, μέσα από έναν απλό ψυχολογικό μηχανισμό. Οι λογικοί νομίζουν πως επιχειρηματολογώντας θα πείσουν τον φοβισμένο. Αυτός τους χρησιμοποιεί για να εξανθρωπίσει τον τρομερό φόβο του. Εστιάζοντας στο πρόσωπό τους και χάρη στα παλαβά η συνωμοσιολογικά επιχειρήματά του που κάνουν τους λογικούς να αντιδρούν επίμονα, ο φοβισμένος αποτρέπει το έλλογο εγώ του να ανοίξει την πόρτα στον φόβο που κατατρώει την ψυχή του. Ψάχνει αντίπαλους και συνενόχους για να αποφύγει Αυτό που δεν έχει κανέναν αντίπαλο ή συνένοχο. Γιατί είναι εντός του. Όπως ο ιός.

Δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, με ψυχικά εμβόλια αυτός ο ιός ούτε με επιχειρήματα. Κάνουμε ψυχικά αντισώματα οι άνθρωποι βαδίζοντας, με κάθε οριστική απώλεια και τη μνήμη της που μας χαράζει, προεικάζοντας τη μελλοντική δική μας. Ίσως λίγη στοργή και λιγότερη αντιπαράθεση τα υποβοηθά πού και πού, όπως ο ήλιος τη σύνθεση ορισμένων βιταμινών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

H νέα μετάλλαξη του Homo Sapiens Οccidentalis

"Δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά", δήλωσε ο Υπουργός Υγείας της Τοπικής Κυβέρνησης της Καταλωνίας.

Όπως αναμενόταν. Δεν χρειάζεται να είναι μάγος κανείς.

Από 11.000 κρούσματα την εβδομάδα σε 7.5 εκατομμύρια κατοίκους αρχή Οκτωβρίου, πήγαμε στα 5.000-6.000 με το κλείσιμο των εστιατορίων, μπαρ και γυμναστηρίων, πλέον η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 10 το βράδυ ως το πρωί και μεταξύ δήμων το ΠΣΚ. Το Rt έπεσε αρκετά κάτω από 0.9 μέσα σε τρεις εβδομάδες. Τα μαγαζιά λιανικής δεν χρειάστηκε να κλείσουν ούτε τα μεγαλύτερα. Μόνο τηρούνταν το όριο ατόμων εντός και μάσκα παντού.

Πριν δώδεκα ημέρες, όμως, πήραν πάλι την απερίσκεπτη απόφαση να ανοίξουν τα μπαρ και εστιατόρια πρόωρα, ΚΑΙ στο εσωτερικό τους με λίγο περιορισμένη χωρητικότητα. Άφησαν τους πιτσιρικάδες να μαζεύονται για βόλεϋ και παιχνίδι κατά εκατοντάδες πάλι στις παραλίες.

Πήρε ελάχιστες ημέρες, λιγότερο από δυο εβδομάδες, για να πάει χαμένη η προσπάθεια, για να εκτιναχθεί το Rt σε 1.1 χτες και 1.45 σήμερα. Με 11.000 κρούσματα την εβδομάδα ανερχόμενα, όπως στην αρχή Οκτωβρίου.

Προφανώς, νέα αναστροφή. Νέα μέτρα. Δεν θα είναι τα Χριστούγεννα που περιμέναμε.

Όλο και παραπάνω πιστεύω ότι η COVID είναι ασθένεια του πολιτικού συστήματος της Δύσης, που είναι ευπαθές σε πιέσεις συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού. Των οποίων θίγονται περισσότερο τα συμφέροντα σε μια εξωγενή και αναπότρεπτη κατάσταση, ναι, υπάρχουν και τέτοιες, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, εμείς το ξεχνάμε.

Έστω και αν η στάση υπομονής και επιμονής σε μια απόφαση αλλαγής τρόπου ζωής για επαρκές διάστημα, ακόμη και αυτούς θα τους ωφελούσε περισσότερο. Όπως φυσικά και όλους τους υπόλοιπους, βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, έρευνα, εκπαίδευση, εμπόριο, χρηματοοικονομικά. Που έτσι θα μπορούσαν να βοηθήσουν οικονομικά και τους θιγόμενους.

Είναι επίσης αδυναμία της γενιάς μας και των ακόμη νεώτερων να σκεφτούν και να ζήσουν με προοπτική κάποιου (ανθρώπινου) βάθους χρόνου. Έστω 5-6 μηνών, προς το καλύτερο, όχι αιώνων.

Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκεφτόμαστε τη μικρή μας φούσκα, προσωπική, επαγγελματική, της συντεχνίας μας, και όχι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει και λειτουργεί, που αποτελείται από τις φούσκες, τα δίκτυα των άλλων, όλων των άλλων.

Πάσχουμε από έλλειψη μνήμης, μη έχοντας ζήσει μεγάλες συμφορές, που μας στερεί και την έλλειψη προοπτικής. Είμαστε, οι δυτικοί του 2020, άτομα και συλλογικές δομές, εξασθενημένοι, ευπαθείς οργανισμοί που έχουν αρχίσει κάπως να ρετάρουν από ένα συλλογικό αλτσχάιμερ.

Από έλλειψη διανοητικής άσκησης και φυσικών περιορισμών και ορίων για πολλά χρόνια, που άλλοτε υπήρχαν αμείλικτα. Τα οποία δεν αντικαταστάθηκαν από μια κουλτούρα υπομονής, επιμονής και στωικότητας, όπως των Ασιατών. Ούτε από την αίσθηση της ντροπής να βλάψουμε το σύνολο και τους οικείους, την οικογένεια. Ζούμε μια ζωή αποσπασματική, τμήματα ζωής, in the short term, σε έναν κόσμο (φυσικό περιβάλλον, οικονομία, παραγωγή) που λειτουργεί όμως μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πέρα από την ατομική και βιαστική θέλησή μας. Όπως έκανε πάντοτε. Αυτή την αντίφαση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε και να την αντιμετωπίσουμε. Έτσι αναπαράγουμε τους πολιτικούς που μας ταιριάζουν. Υποχωρητικούς στις πιέσεις, ανυπόμονους, αβαθείς.

Αυτή η βαθύτερη ευπάθεια, η έλλειψη αντισωμάτων από την απουσία σοβαρών φυσικών περιορισμών και δυσκολιών για τρεις γενιές κοντά, είναι πιο επικίνδυνη από τον Κόβιντ μάλλον, ο οποίος την έκανε απλώς πιο φανερή στον homo sapiens Occidentalis.

Μοιάζει να έχει δυναμική βιολογικού φυσικού φαινομένου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

εικόνα: "The Plague of Ashdod", Nicolas Poussin, 1630

Η μαύρη αγορά των φόρων

Το κράτος μεταθέτει πάλι τον φορολογικό κυκεώνα της ψηφιακής μετάβασης, τα pos, τα ηλεκτρονικά βιβλία κλπ στους πολίτες, στις παραγωγικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους ίδιους και τους λογιστές, που πληρώνονται τελικά από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Κάθε φορολογικό σύστημα και κάθε φόρος χωριστά έχει δύο κόστη στην οικονομία, που αθροίζουν σε ένα:

α. το κόστος για το κράτος, ελέγχων και διαχείρισης και

β. το κόστος συμμόρφωσης με ασφάλεια, για τον φορολογούμενο.

Το (α) αφαιρείται από τα καθαρά έσοδα του κράτους που πηγαίνουν σε χρήσιμες δημόσιες δαπάνες.

Το (β) αφαιρείται από τα έσοδα του φορολογούμενου, και δεν μπορεί να το επενδύσει στην παραγωγή, στη ζωή ή στην επιχείρησή του.

Συνολικά, το κόστος φορολογικής διοίκησης και συμμόρφωσης είναι το γ = α + β.

Όσο μεγαλύτερο είναι το (γ) τόσο χειρότερο για όλους.

Είναι ένα μη παραγωγικό κόστος στην πραγματική οικονομία. Μειώνει ισόποσα το παραγωγικό ΑΕΠ. Τον πλούτο όλων.

Είναι φανερό πως όσο μικρότερο είναι το συνολικό κόστος φορολογικής διοίκησης και συμμόρφωσης, όχι αναγκαστικά οι ίδιοι οι φόροι, τόσο πλουσιότερη, ασφαλέστερη και ανταγωνιστικότερη η οικονομία.

Το κράτος, επειδή νομίζει πως άμεσα επιβαρύνεται μόνο από το (α), το κόστος διαχείρισης της είσπραξης και ελέγχων, ελάχιστα ενδιαφέρεται για το τεράστιο (β), ώστε να το λάβει υπόψη στις αποφάσεις του.

Στην πραγματικότητα, το (β) επιβαρύνει ΚΑΙ το κράτος, γιατί οι επιχειρήσεις δεν αναπτύσσονται, οι φορολογούμενοι, πολίτες και επιχειρήσεις ή φεύγουν από τη χώρα με υψηλό (β) ή επιχειρούν να φοροαποφύγουν για να το αποσβέσουν και να επιβιώσουν.

Οπότε μικραίνει η φορολογική βάση. Και γίνονται αντικειμενικά όλοι φτωχότεροι, και οι πολίτες και οι επιχειρήσεις και το κράτος τους. Θησαυρίζουν μόνο οι διεφθαρμένοι. Όπως σε κάθε μαύρη αγορά .

Το ίδιο το κράτος επιχορηγεί με πολλούς τρόπους τις επιχειρήσεις, για να αναπτυχθούν υποτίθεται.

Δεν χρειάζεται. Αντί όλων αυτών των επιχορηγήσεων, θα αρκούσε αρχικά μια στον εαυτό του, ώστε να αναλάβει πλήρως το κόστος φορολογικής συμμόρφωσης των επιχειρήσεων. Και αν μείνουν χρήματα, βλέπουμε για τις άλλες .

Δηλαδή, να αναλάβει πλήρως όχι μόνο το κόστος είσπραξης και ελέγχου αλλά και αυτό τήρησης του νόμου από κάθε πολίτη ή επιχείρηση. Να εκπίπτει από τον φόρο του (όχι από τις δαπάνες, αλλά από τον φόρο) κάθε δαπάνη λογιστικής φύσεως προς πιστοποιημένους από το κράτος λογιστές ή να παρέχει το ίδιο για όποιον το επιθυμεί τις υπηρεσίες αυτές. Τήρηση βιβλίων, εγκατάσταση pos, δηλώσεις, τα πάντα.

Με αντάλλαγμα, βέβαια, ότι σε αυτή την περίπτωση οι επιχειρήσεις και πολίτες που κάνουν χρήση αυτής της παροχής δεν θα έχουν καμία απολύτως ευθύνη φορολογικής συμμόρφωσης και δεν θα είναι υποκείμενοι ελέγχου. Ο έλεγχος θα βαρύνει μόνο τους λογιστές, δημόσιους ή ιδιωτικούς, όπως και οι κυρώσεις του.

Οι πολίτες και επιχειρήσεις θα μπορούν μόνον να ελεγχθούν για το αν κόβουν αποδείξεις ή αν έχουν άτυπα έσοδα πάνω από ένα ελάχιστο ποσό 5-6 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, από οποιαδήποτε πηγή, που θα θεωρείται μη φορολογικού ενδιαφέροντος ως ελάχιστο εισόδημα και δεν θα έχει καμία φορολογική επιβάρυνση ή υποχρέωση δήλωσης.

Μόνον έτσι θα δημιουργηθεί ουσιαστικό κίνητρο απλοποίησης των φορολογικών νόμων προς το κράτος, αφού αυτό θα το πληρώνει. Και θα σταματήσει το αντικίνητρο, φόβος και ανασφάλεια για τους πολίτες να εργάζονται και να παράγουν. Και τελικά θα αυξηθεί και ο πλούτος και τα φορολογικά έσοδα.

Θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και δεν θα φορτώνονται το κόστος της αντιφατικής πολυνομίας, ιδιαίτερα μάλιστα οι μικρότερες επιχειρήσεις και οι μεσαίοι και φτωχότεροι πολίτες. Για τους οποίους το κόστος της φορολογικής συμμόρφωσης αποτελεί τεράστιο πολλές φορές ποσοστό του εισοδήματός τους και η διαρκής απειλή κυρώσεων τους αποτρέπει από τη δουλειά, τις συναλλαγές ή την επένδυση.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Δεκέμβριος 2008

Πριν 12 χρόνια, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου παιδιού από έναν αστυνομικό στα Εξάρχεια, ξέσπασαν οι χειρότερες ταραχές στην Αθήνα, σε καιρό δημοκρατίας, από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν το σημείο καμπής, η απαρχή του δρόμου για το ξέσπασμα της κρίσης λίγο αργότερα. Η αρχή του τέλους είχε γραφτεί όμως νωρίτερα. Η αποτυχία να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση και Παπαδόπουλου με ευθύνη του βαθέος ΠΑΣΟΚ, που αργότερα έγινε ΣΥΡΙΖΑ, είχε φέρει την ευθύνη της συνέχισης των αλλαγών σε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Κωστάκη Καραμανλή, εκ Ραφήνας ορμώμενο, που είχε εκλεγεί με 47% και με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους και ιδιωτικοποιήσεων. Αντ' αυτού εκτίναξε τις δαπάνες κάθε είδους , από φαρμακευτική ως επιδοτήσεις, διόρισε 200 χιλιάδες επιπλέον υπαλλήλους, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία για να συνεχίσει να δανείζεται σαν να μην υπάρχει αύριο, χρησιμοποίησε την κρίση της Lehman Brothers για να υποχρεώσει τις υγιείς ελληνικές τράπεζες που ανθούσαν εντός κι εκτός Ελλάδας να αγοράσουν κρατικά ομόλογα που κανείς δεν αγόραζε και τις φέσωσε στη συνέχεια.

Ήταν η αρχή της εποχής της παρακμής μετά από χρόνια διαρκούς ανάπτυξης, μιας επιτυχημένης Ολυμπιάδας, μιας με όλα της τα προβλήματα διαρκούς ανοδικής πορείας της χώρας και της πόλης από το '90 και μετά με την πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το ηγετικό τρίδυμο των υπευθύνων, πέραν του πρωθυπουργού: ο Γεώργιος Αλογοσκούφης, που έγινε εγκαίρως αόρατος, ο γνωστός σε όλους Προκόπης Παυλόπουλος, ο των Εσωτερικών και της Τάξεως μεγάλος διοριστής, ο άσχετος στρατηγός ανεμομπουφόνος της παρέας, Βύρων Πολύδωρας (αυτός που εμπόδισε την πυροσβεστική να δράσει έγκαιρα για να μην βραχούν τα καλώδια της ΔΕΗ και κάηκε η Πάρνηθα). Όλοι τους ήδη παράλυτοι από το ... πολιτικό κόστος των τεράτων που γνώριζαν ότι συνέβαιναν στην οικονομία και το κράτος. Δεν έδρασαν έγκαιρα να πατάξουν τις ταραχές από την αρχή, με κάθε τρόπο, παράλληλα με την αναγκαία συμβολική κίνηση αυστηρής τιμωρίας του δολοφόνου. Έμειναν κόκκαλο. Δεν μπορούσαν καν να διοικήσουν τις δυνάμεις του νόμου, αντίθετα τις ευνούχισαν. Άφησαν "την κοινωνία να ξεσπάσει". Να βγάλει δηλαδή το άχτι του ο κάθε μπαχαλάκιας στη ζωή και τον μόχθο των απλών ανθρώπων. Σημαίνοντας την αρχή μιας περιόδου παρακμής που κράτησε 10-11 χρόνια. Από τις χειρότερες στη μεταπολεμική ιστορία. Το τέρας του λαϊκισμού είχε αναγεννηθεί.

Όταν συμβαίνει μια καταστροφή, συνήθως υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές συνθήκες και μια σπίθα. Όπως η φωτιά που έκαψε τον δρυμό στην Πάρνηθα ή τους ανθρώπους στο Μάτι.

Νομίζω όμως πως οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν συμβαίνουν βάσει σχεδίου αλλά από την έλλειψή του για την αντιμετώπισή τους.

Τελικά, συμβαίνουν από καθαρή ανικανότητα, αδυναμία, φόβο, κοινή βλακεία μιας δράκας δειλών ανθρώπων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος