Η Ισπανική γρίπη και η ύβρις

Η Ισπανική γρίπη, που ξέσπασε στην Ευρώπη και στον κόσμο το 1918, ήταν μια μετάλλαξη του γνωστού ιού της γρίπης πολύ επιθετική. Μόλυνε περίπου 500 εκατομμύρια ανθρώπους, περίπου το 27% του τότε παγκόσμιου πληθυσμού. Σκότωσε μεταξύ 50 και 100 εκατομμύρια, το 2-3 % του παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι για τον ακριβή αριθμό. Είχε τη φρικτή ιδιαιτερότητα ότι ήταν θανατηφόρα κυρίως ανάμεσα σε νέους ανθρώπους με ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα, ανάμεσα στα 20-40.

Ονομάστηκε Ισπανική όχι διότι προήλθε ή έφτασε στην Ευρώπη από την Ισπανία, προήλθε επίσης από την Άπω Ανατολή, αλλά διότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ βρισκόταν τότε εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε οι ειδήσεις λογοκρίνονταν, για να αποφευχθεί ο πανικός στους πολίτες και στους νέους στρατιώτες που πέθαιναν σαν τις μύγες. Είτε από τα κανόνια του εχθρού στα χαρακώματα είτε από τον ιό. Η Ισπανία δεν συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο, οπότε στον Tύπο της εμφανίζονταν οι πληροφορίες για την τρομερή νόσο, έτσι πήρε το όνομά της από τη χώρα αυτή.

Ανάμεσα στα διάσημα θύματά της ο ποιητής Γκιγιόμ Απολιναίρ, ο ζωγράφος Γκούσταβ Κλιμτ, ο Έγκον Σίλε, ο μεγάλος κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, και (τι ειρωνεία!) ο άσημος τότε παππούς του σημερινού Προέδρου, Φρέντερικ Τραμπ. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Γουίντροου Γουίλσον απέκρυψε λόγω πολέμου το γεγονός παρά τις εισηγήσεις των ειδικών, γιατί φοβόταν για το ηθικό των στρατευμάτων στη Ευρώπη, όπου μαίνονταν ο πόλεμος . Και χρειάζονταν όλο και περισσότερους στρατεύσιμους για να στείλει. Η εκδίκηση της ιστορίας ήταν πως ο ίδιος ο Γουίντροου Γουίλσον υπέκυψε σε μια ξαφνική ασθένεια με όλα τα συμπτώματα της Ισπανικής γρίπης.

Ευτυχώς, μάλλον ο σημερινός ιός είναι λιγότερο θανατηφόρος, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες, με 2-3% θανάτους επί όσων μολύνονται, από όσο υπολογίζεται μέχρι στιγμής. Διαθέτουμε περισσότερα μέσα φαρμακευτικά για την αντιμετώπιση και μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι ότι κάποια φάρμακα που θα μειώνουν τη θνητότητα θα εμφανιστούν πιο γρήγορα. Το απαισιόδοξο είναι ότι μεταδίδεται μάλλον πιο εύκολα, και αρκετές προβλέψεις ειδικών δίνουν την πιθανότητα μόλυνσης στο 60-70% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Τι παράδοξη που είναι η ζωή! Κάπως έτσι αντιλαμβάνονταν οι αρχαίοι την human condition, με την τυχαιότητα της, αληθινή και ποτέ σίγουρη για τίποτα. Με άγνωστες ακόμη και στους καλοπροαίρετους θνητούς τις βουλήσεις των θεών και τα όρια των θείων νόμων. Που καμιά φορά τα διάβαιναν, δίχως να το ξέρουν, ακόμη κι όταν πάλευαν να το αποφύγουν, ακόμη κι οι ενάρετοι, ακόμη κι όταν νόμιζαν πως έκαμαν το σωστό, όπως ο καψερός ο Οιδίπους. Ή ο Αγαμέμνων. Αυτό που αποκαλούσαν ύβρη.

Εντωμεταξύ, ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο εγγονός του Φρέντερικ, νεκρού από τη γρίπη πριν έναν αιώνα, επιτίθεται στην Υπηρεσία Ειδικών Λοιμώξεων των ΗΠΑ (CDC) και στον Τύπο, γιατί προειδοποιούν τους πολίτες, εν μέσω Δημοκρατίας αυτή τη φορά και ειρήνης, και κινούν τις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης και αντιμετώπισης της κατάστασης. Όχι λόγω πολέμου αυτή τη φορά, αλλά για να μην πέσουν οι χρηματαγορές, να μη σπάσει η φούσκα της Wall Street.

Δείτε σχετικά: Frustrated Trump Considers Naming Coronavirus ‘Czar’


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

New kid in town

Σας είχαμε ειδοποιήσει εγκαίρως.

Όσο η Αμερική είναι ακόμη ικανή να παράγει grassroots κινήματα και να δημιουργεί το νέο, τόσο θα υπάρχει ελπίδα για τις δημοκρατίες.

Απέναντι σε τρεις γερουσιαστές, οι δύο με δεκαετίες παρουσίας στην Ουάσινγκτον κι έναν πρώην Αντιπρόεδρο, σε μια μικρή σχετικά συντηρητική πολιτεία, την Αϊόβα, κέρδισε τις καρδιές και τις ψήφους ο 38χρονος Δήμαρχος της μικρής, άσημης μέχρι πρότινος, αλλά πασίγνωστης πλέον, πόλης South Βend του Midwest της Indiana, ο Peter Paul Montgomery Buttigieg. Άγνωστος στην εθνική σκηνή πέρα από την πόλη του πριν ένα μόλις χρόνο. Συγκεντρώνει την προτίμηση των μετριοπαθών και προοδευτικών των δημοκρατικών, που αποτελούσαν πάντα την πλειοψηφία στο κόμμα.

Βιογραφικό

Από μεσαία οικογένεια, μιας γυναίκας από το South Bend, και ενός Μαλτέζου μετανάστη.

Μεγάλωσε στις γειτονιές του South Bend, όπου έμεναν και οι γονείς του.

Άριστος απόφοιτος του Harvard και της Οξφόρδης με υποτροφία Rhodes.

Εργάστηκε για τρία χρόνια, 2007-2009, σύμβουλος στην McKinsey.

Βετεράνος του στρατού, όπου ήταν από το 2010 ως το '17, υπηρέτησε στον στρατό ως μάχιμος, υπεύθυνος πληροφοριών. Το 2014 στάλθηκε στο Αφγανιστάν, όπου υπηρέτησε σε μάχιμες μονάδες και παρασημοφορήθηκε. Στρατό στον οποίο δεν υπηρέτησε ο σημερινός Πρόεδρος και Αρχηγός των ΕΔ όταν εκλήθη, ήταν υποχρεωτικό τότε, με ψευδή βεβαίωση γιατρού.

Παράλληλα το 2012 ο Pete εκλέχθηκε για πρώτη φορά Δήμαρχος του South Bend, πόλη που έβγαλε από την παρακμή με έξυπνη διαχείριση, θέση στην οποία επανεξελέγη το 2016, με το συντριπτικό ποσοστό 80%!

Αφού προηγήθηκε η ανακοίνωσή του ότι είναι gay, και εν συνεχεία παντρεύτηκε με τον σύντροφό του, δάσκαλο στο επάγγελμα, Chasten Glezman. Με τον οποίο έχουν αγοράσει με υποθήκη ένα μέσο σπίτι και πληρώνουν με την εργασία τους ακόμη τα σπουδαστικά τους δάνεια. Είναι μάλλον οι τύποι του απολύτως πιστού ζευγαριού.

Η συνολική περιουσία του Buttigieg υπολογίζεται σε 100 χιλιάδες δολλάρια. Έναντι 2.5 εκατομμυρίων του Sanders, 12 της Warren, μερικών δεκάδων δις του Bloomberg.

Μιλάει και καταλαβαίνει οκτώ γλώσσες: English, Norwegian, Spanish, French, Italian, Maltese, Arabic, και Dari. Έμαθε νορβηγικά για να διαβάσει στο πρωτότυπο τον σύγχρονο Νορβηγό συγγραφέα Erlend Loe. Αλλά κυρίως μιλά εξαιρετικά τη μητρική του. Με δομή, λογική, νόημα, βάθος, ολοκληρωμένες φράσεις, αποχρώσεις και ηρεμία.

Παίζει πιάνο και κιθάρα, κι έπαιζε σε μια τοπική μπάντα.

Είναι χριστιανός πιστός σε έναν χριστιανισμό της αγάπης και της ανοχής και πηγαίνει στην αγγλικανική εκκλησία, ενώ υποστηρίζει πλήρως τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Αλλά θεωρεί ότι δεν πρέπει να αφεθεί η θρησκεία ή η πίστη μόνο στη φανατική μορφή της άκρας δεξιάς. Στηρίζει επίσης το δικαίωμα των γυναικών στην επιλογή διακοπής της κύησης.

Προτείνει την αλλαγή του τρόπου επιλογής της σύνθεσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου και την αποπολιτικοποίησή του.

Υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση των δικαιωμάτων ψήφου, ώστε να μην αποκλείεται κανείς, και την αλλαγή του πλαισίου, ώστε να εκλέγεται πρόεδρος αυτός που κερδίζει τη λαϊκή εθνική ψήφο. Για να αυξηθεί η συμμετοχή των πολιτών και να βαθύνει η δημοκρατία.

Οι μεταρρυθμίσεις του είναι προοδευτικές, μετριοπαθείς, υπολογισμένες οικονομικά και εφαρμόσιμες με στόχο την ενίσχυση της μεσαίας τάξης και των ασθενέστερων στρωμάτων και ομάδων για ίσες ευκαιρίες, της παιδείας, της καινοτομίας, της υγείας.

- Την επέκταση στο σύνολο του πληθυσμού του Medicare, για όσους το θέλουν, αλλά όχι την υποχρεωτική κατάργηση της ιδιωτικής ασφάλισης, όπως προτείνουν οι Σάντερς / Γουόρεν,

- την αντιμετώπιση της αύξησης δημοσιονομικού χρέους (!) που έχει ξεφύγει,
- τη λογική φορολόγηση των εισοδημάτων των υπερπλουσίων,
- τη στήριξη του πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου συστήματος παιδείας,
- την κάλυψη των διδάκτρων στα κολλέγια και πανεπιστήμια στοχευμένα των παιδιών μεσαίας τάξης και κατώτερων εισοδημάτων,
- την ανανέωση και μαζική επένδυση στις γερασμένες υποδομές των ΗΠΑ,
- την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας των μαύρων,
- την αναγέννηση των αγροτικών και μεσαίων κέντρων των ΗΠΑ που πλήγηκαν από τη νέα οικονομία,
- τη μετάβαση στη βιώσιμη οικονομία και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής,
- είναι κατά των δασμών και των εμπορικών πολέμων.

Κυρίως όμως την επανένωση της αμερικανικής κοινωνίας γύρω από ένα νέο όνειρο, σε χαμηλούς τόνους, με την επαναπροσέγγιση σε πιο συναινετική όσο είναι δυνατόν βάση.
Τους χαμηλούς τόνους, τη συμφιλίωση, την καταδίκη της ρητορικής του μίσους και των προσωπικών επιθέσεων, τον σεβασμό στην ανεξαρτησία των θεσμών, ως βάση για να προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις. Προσελκύει τη γενιά των baby boomers, τους μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνους, ανεξάρτητους, νέους, εναλλακτικούς, ηλικιωμένους και, κυρίως, τους κινούμενους ψηφοφόρους των swing States.

Δεν έχει βεβαρημένο παρελθόν στην πολιτική και ειδικά στην Ουάσινγκτον ή στη ζωή γενικώς. Δεν είναι μέρος του establishment. Ξέρει να ακούει, να συζητά, είναι θετικός, σπάνια θυμωμένος και ξέρει να γοητεύει.

Σύνθημά του είναι ότι η Αμερική αντιμετωπίζει μια "κρίση του ανήκειν" σε ένα έθνος κι ένα όνειρο, και πρέπει να αφήσει πίσω την ένταση και τις ακρότητες, που έχουν διχάσει και κουράσει.

Στην εξωτερική πολιτική, έχοντας πολύ καλή γνώση ως βετεράνος, πιστεύει ότι το ΝΑΤΟ και η δυτική συμμαχία των Δημοκρατιών είναι το θεμέλιο της αντιμετώπισης των προβλημάτων του κόσμου. Η αποκατάσταση και ενίσχυση της σχέσης εμπιστοσύνης με τους συμμάχους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, είναι προτεραιότητα. Για την αντιμετώπιση των αυταρχικών επεκτατικών κι ανελεύθερων καθεστώτων από την μια και την πρόκληση της παραγωγικής Κινεζικής καπιταλιστικής Δεσποτείας από την άλλη.

Πιστεύει στην αμερικανική ηγεσία, ότι ο κόσμος έχει ανάγκη την Αμερική κι αυτή τον κόσμο, στις πολυμερείς σχέσεις και διεθνείς οργανισμούς και συμμαχίες. Θα συμμετέχει και πάλι στην συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή.

Με δυο λόγια, είναι το ακριβώς απολύτως αντίστροφο σε ύφος, ήθος, εικόνα, βιογραφικό, κατάσταση, καλλιέργεια και παιδεία του σημερινού Προέδρου. Ενώ θα μπορούσε να είναι γιος ή ακόμη κι εγγονός σχεδόν των άλλων σημαντικών δημοκρατικών συνυποψηφίων του.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τα προφανή που αδυνατούμε

Όλοι αναγνωρίζουν πλέον ότι χωρίς κλειστά κέντρα μεγάλης χωρητικότητας στα νησιά, η κατάσταση θα γίνει έκρυθμη.

Τα κλειστά κέντρα είναι επείγοντα και απαραίτητα. 

1. Γιατί προσφέρουν ένα ελεγχόμενο περιβάλλον για τους πρόσφυγες, μετανάστες και όποια άλλα πιθανά  στοιχεία φτάνουν στις ακτές.

2. Σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να γίνει ο αναγκαίος  πρώτος προσωπικός και υγειονομικός  έλεγχος. Να παρασχεθεί ιατρική υποστήριξη και να ολοκληρωθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες σε συνθήκες πειθαρχίας και οργάνωσης.
Να εντοπιστούν και απομονωθούν τυχόν εγκληματικά ή τρομοκρατικά στοιχεία που μπορεί να παρεισφρέουν ανάμεσα στον κόσμο.
Να κατανεμηθούν διαφορετικά εθνικότητες ασύμβατες για κοινωνικούς λόγους, οικογένειες, μόνες  γυναίκες, άντρες, παιδιά.
Και να ολοκληρωθεί σε χρόνο που πρέπει να είναι εύλογος η αρχική κατανομή ανάμεσα σε αυτούς που ενδεχόμενα δικαιούνται ασύλου, σε οικονομικούς μετανάστες και τυχόν εγκληματικά στοιχεία.

3. Είναι προφανές επίσης ότι τα κέντρα αυτά πρέπει να είναι απολύτως κλειστά. Καμμία επαφή με τους κατοίκους. Είσοδος μόνο σε  εξουσιοδοτημένο προσωπικό, νομικούς, τυχόν συγγενείς των προσφύγων, πιστοποιημένες ΜΚΟ και σε δημοσιογράφους, φυσικά, ώστε να υπάρχει διαφάνεια. Καμμία άλλη μπίζνα μέσα.

4. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να βγαίνουν από τα κλειστά κέντρα για τρεις λόγους: 
Είτε γιατί κρίθηκαν ότι είναι καταρχάς επιλέξιμοι για παροχή ασύλου ή νόμιμης  διαμονής στη χώρα για όποιον κρίνεται και δεν είναι ύποπτοι διαφυγής σε τρίτη χώρα.
Είτε για τη διαδικασία επαναπατρισμού.
Είτε για τη δικαιοσύνη και τις  φυλακές εφόσον υπάρχουν στοιχεία, εντάλματα κλπ  σχετικά με τυχόν εγκληματίες πολέμου, κοινούς εγκληματίες, τρομοκράτες.

5. Η ύπαρξη κατάλληλων, οργανωμένων, ελεγχόμενων, κλειστών κέντρων είναι  απαραίτητη  στα νησιά  και όχι στην  ενδοχώρα, γιατί αποτρέπει τυχόν απόπειρες διαφυγής. Και να βγει κάποιος σε ένα νησί θα εντοπιστεί ενώ δεν θα έχει ελπίδα  να πάει στην ενδοχώρα. Λειτουργούν έτσι αποτρεπτικά στην αύξηση ροών ανθρώπων που δεν δικαιούνται ασύλου ή που πιστεύουν ότι θα φτάσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη χωρίς διαδικασίες. Και ταυτόχρονα αποτρέπει την παραβατική συμπεριφορά από την αίσθηση του εγκλεισμού σε ένα νησί όπου, ενώ μπορείς να κυκλοφορείς "ελεύθερα",  δεν μπορείς ούτε να μείνεις μόνιμα ούτε να φύγεις. Και γίνεται στη συνείδησή σου κάτι εχθρικό. Ή αδιάφορο. Ενώ οι κάτοικοι γίνονται κι αυτοί εχθρικοί ή αδιάφοροι. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

6. Οι της πρώτης κατηγορίας, όσοι έχουν προοπτική οριστικής χορήγησης ασύλου ή μόνιμης παραμονής, με  τη ΣΥΝΤΟΜΗ έξοδό τους,  να μεταφέρονται πλέον σε ανοιχτά κέντρα υποδοχής στην ενδοχώρα, όπως το κράτος εξυπηρετείται  να τους κατανείμει. Ανάλογα με τις ανάγκες, υποδομές και δυνατότητες της κάθε περιοχής, την πιθανότητα να βρουν οποιαδήποτε δουλειά κοντά, να αρχίσουν να ενσωματώνονται σταδιακά και τις δεξιότητες και χαρακτηριστικά  των ανθρώπων αυτών. Ή σε ανάδοχες οικογένειες, εφόσον έχουν ήδη οικογένεια ή συγγενείς στην Ελλάδα.

Αυτό τουλάχιστον μέχρι να λειτουργήσει ο νέος μηχανισμός για τους πρόσφυγες και μετανάστες της ΕΕ, όπου όπως ελπίζεται θα κατανέμονται υποχρεωτικά σε όλες τις χώρες. Ενώ η εξέταση του αιτήματος θα γίνεται ενιαία  από μια ευρωπαϊκή ειδική  υπηρεσία και όχι από τις Εθνικές αρχές.

Η Ελλάδα θα είχε  συμφέρον και ισχυρό επιχείρημα σε αυτόν τον μηχανισμό, ως χώρα που επωμίστηκε και επωμίζεται  το βάρος της πρώτης υποδοχής, να διεκδικήσει τη δυνατότητα να επιλέγει πρώτη αυτούς που προτιμά να μείνουν στο έδαφός της, από τον αριθμό που της αντιστοιχεί. Ώστε να κρατά όσο μπορεί  τους πιο  μορφωμένους, με δεξιότητες, άτομα και οικογένειες πιο συμβατούς με τα δικά της κοινωνικά δεδομένα, από περιοχές πιο  οικείες, και τις   ανάγκες και ευκαιρίες στην αγορά εργασίας. Και φυσικά κατά προτεραιότητα κυρίως αυτούς που θα την ήθελαν  για τόπο τους, όχι για transit .

Όλα αυτά ξεκινούν από το πρώτο προφανές. Χωρίς αρκετά, μεγάλα, ικανά, οργανωμένα, διάφανα, ελεγχόμενα,  κλειστά κέντρα στα νησιά, που θα παρέχουν και δουλειά στους κατοίκους, κοινωνικούς λειτουργούς,  ψυχολόγους, γιατρούς, μάγειρες, άλλο  υποστηρικτικό  προσωπικό, το πρόβλημα είναι αντικειμενικά μη διαχειρίσιμο.

Έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Το βλέπαμε. Έπρεπε να έχουν γίνει χτες. Έπρεπε να γίνουν όπως το νοσοκομείο στην Κίνα. Χωρίς πολλές συζητήσεις, με απόφαση, οργάνωση, επιβολή, επιτάξεις αν χρειαστεί.
Οι κάτοικοι θα το καταλάβουν και θα το εκτιμήσουν τελικά.
Οι πραγματικοί πρόσφυγες και αδύναμοι θα βρουν προστασία, τροφή, στέγη, ασφάλεια, την οποία στερούνται όταν συνωστίζονται κατά χιλιάδες, γυναίκες, άντρες, παιδιά, πολλές φορές ασύμβατοι μεταξύ τους κοινωνικά, άλλοι πληθυσμοί και άλλα στοιχεία σε άθλιες φαβέλες. Σε έναν τόπο, ένα νησί που το αισθάνονται σαν μια μεγάλη φυλακή. Ενώ στον οικισμό τους, ο Θεός να το κάνει, θα βασιλεύουν αναπόφευκτα οι πιο βίαιοι, οι πιο μαφιόζοι, θα αναπτυχθούν ιεραρχίες και βία, και διαπλοκή με  όποιον ιδεοληπτικό ή μαυραγορίτη χώνεται απέξω.  Κακές, απάνθρωπες κι επικίνδυνες για όλους.

Εκείνο που δεν είναι προφανές είναι γιατί δεν έχουν γίνει ακόμη, επειγόντως, όπως το νοσοκομείο στην Κίνα. Γιατί κάποιοι υποκινούν ακόμη και τους κατοίκους ενάντια στο συμφέρον τους να γίνουν το συντομότερο, προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά ή οικονομικά δικά τους συμφέροντα, με τον πόνο όλων. Και των προσφύγων και των κατοίκων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος