Ο άνθρωπος που δεν κατέστρεψε την ανθρωπότητα

Στον άνθρωπο αυτόν, που πέθανε στα 77 του χρόνια, χρωστάμε πιθανότατα όλοι τη ζωή μας.

Ο κ. Stanislav Petrov, συνταξιούχος αξιωματικός του σοβιετικού στρατού, ήταν το 1983, σε στιγμή έντασης του Ψυχρού Πολέμου, ο αξιωματικός υπηρεσίας στη διαδικασία πυρηνικής ανταπάντησης της ΕΣΣΔ.

Πήρε την απόφαση, όταν οι σοβιετικοί υπολογιστές εσφαλμένα (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) σήμαναν συναγερμό για εισερχόμενους πυραύλους από τις ΗΠΑ, ότι επρόκειτο για λάθος συναγερμό και δεν το ανέφερε στους ανωτέρους του. Οι πράξεις του, που έγιναν γνωστές χρόνια μετά, πιθανότατα απέτρεψαν την άμεση απάντηση, την εκτόξευση των σοβιετικών πυραύλων σε ελάχιστα λεπτά, πριν φτάσουν οι υποτιθέμενοι αμερικανικοί πύραυλοι σε σοβιετικό έδαφος, και τον πυρηνικό πόλεμο.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1983, νωρίς το πρωί, έλαβε το σήμα ότι οι πύραυλοι των ΗΠΑ είχαν απογειωθεί. 

"Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να σηκώσω το τηλέφωνο και να μιλήσω κατευθείαν στην Ανώτατη Διοίκηση, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ, σαν να καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα", είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο BBC. Παρότι η εκπαίδευσή που είχε λάβει ήταν να καλέσει την ηγεσία άμεσα, τηλεφώνησε στον ανώτερο αξιωματικό υπηρεσίας και ανέφερε σφάλμα λειτουργίας του συστήματος και εσφαλμένο συναγερμό.

"Εάν είχα κάνει λάθος, οι πρώτες πυρηνικές εκρήξεις θα καταγράφονταν λεπτά μετά. Είκοσι τρία λεπτά μετά διαπίστωσα πως τίποτε δεν είχε συμβεί. Ήταν απέραντη ανακούφιση!"

Τι άραγε βάρυνε στον νου αυτού του πειθαρχημένου και καλά εκπαιδευμένου επαγγελματία στρατιωτικού που, σίγουρα, για να βρεθεί σε αυτή τη θέση είχε απόλυτη συναίσθηση της πειθαρχίας στην ιεραρχία; Ποια βαθειά ραγισματιά στο τείχος της εκπαίδευσής του τον ξανάκανε από πειθαρχημένο στρατιωτικό έναν απλό homo sapiens, που μπορούσε σηκώνοντας ένα τηλέφωνο να γράψει το τέλος του είδους του; Νάταν η αγάπη για τους ανθρώπους του, η ανθρωπιστική παιδεία ή ίσως μια απλή ανθρώπινη σκέψη: "ακόμη κι αν υπάρχει μια πιθανότητα να καταστραφούμε εμείς, τι σημασία έχει να καταστραφούν όλοι; ποιος θα μείνει ζωντανός να το θυμάται"; Τι τον έκανε, αυτόν, έναν μικρό κι ασήμαντο αξιωματικό μιας τεράστιας στρατιωτικής μηχανής, να αναλάβει την ευθύνη και να βάλει την επιβίωση της ανθρωπότητας πάνω από τη δική του; Ποια ανθρώπινη σπίθα; Ποιο συναίσθημα;

Κι ακόμη, ποια τύχη τον έφερε εκεί εκείνη τη μοναδική νύχτα; Τι θα είχε συμβεί αν κάποιος άλλος ήταν στη θέση του;

Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Ίσως καλύτερα.

Πέρα από τη ζωή, ο άσημος αυτός άνθρωπος μας πρόσφερε κάτι ακόμη σημαντικότερο: την εμπιστοσύνη στο καλό που περιέχει το είδος μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 

πηγή πληροφοριών BBC
http://www.bbc.com/news/world-europe-41314948