Μιλάμε για τον κορωνοϊό κι ακούς από τον άλλο "...μα η γρίπη, η ελονοσία, ο καρκίνος" και ξέρω γω τι άλλο...
Γίνεται μια συζήτηση για μια δολοφονική δράση, πχ των ισλαμιστών στο Παρίσι, και αρχίζει ο άλλος "...μα οι χριστιανοί, οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέταση, οι αποικίες ..." και δεν έχει τέλος.
Γίνεται κουβέντα για την εμφανώς προβληματική ψυχική υγεία του Τραμπ και τις εξαρχής εξαρτήσεις του από συγκεκριμένες δυνάμεις και αρχίζει αμέσως η κουβέντα "...μα η πολιτική ορθότητα, οι μαύροι δεν ξέρω κι εγώ τι, ο Μπάιντεν που είναι μεγάλος, η Κορτες που είναι πολύ αριστερή" και πάει λέγοντας.
Συμβαίνει το γεγονός που αφορά τη συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση που δικάστηκε με βάση συγκεκριμένα γεγονότα και έχει συγκεκριμένη ιδεολογία, μετά από πολλές περιπέτειες και χρόνο και ...τσουπ, πάλι τα ίδια, κάποιος θα πεταχτεί να αρχίσει..."μα οι μπαχαλάκηδες, οι δολοφόνοι της Μαρφίν, το ΚΚΕ, ο Πάσσαρης" ξέρω γω...
Η λογική διαστροφή δεν έγκειται φυσικά στο ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που κατά κάποιον τρόπο αναφέρονται. Είναι η σύνδεση και αντιπαράθεση μετά το "μα και". Φυσικά και είναι πολλά μάλιστα σοβαρότατα, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΟΒΑΡΑ, η ελονοσία, η γρίπη, ο καρκίνος, οι φανατικοί χριστιανοί κι ευαγγελιστές, η αποικιοκρατία, η Μαρφίν, οι βίαιοι αναρχομπαχαλάκηδες κλπ. σκοτώνουν εκατομμύρια, διαλύουν ζωές καταστρέφουν οικονομίες κοκ.
ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΑ είναι. Το κάθε ένα χωριστά όμως.
Οφείλουν γι' αυτό να συζητηθούν ειδικά, να αντιμετωπιστούν αυτόνομα. Να μπει στις αληθινές διαστάσεις του το κάθε ζήτημα, να γίνει αντιληπτό αυτόνομα ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Να έρθει στο κέντρο μιας άλλης συζήτησης και να το δούμε κατάματα, το κάθε ένα με τα κατάλληλα μέσα και αναλυτικά εργαλεία, να το αντιμετωπίσουμε.
Φυσικά γίνεται πολλάκις και ακριβώς αντίστροφα αυτό, από την ανάποδη, από τα δεύτερα στα πρώτα.Το ίδιο άκαιρα. Το ίδιο πονηρά ή/και ασυνάρτητα.
Το κόλπο και τα κίνητρα πίσω από αυτήν τη λογική διαστροφή είναι όμως άλλα, όχι ίδια σε όλους.
Όποιος άξαφνα πετάει και προβάλλει το ένα πράγμα μέσα στο άλλο, σε στιγμή που η συζήτηση επιχειρεί να εντοπίσει,να κάνει κατανοητό και να αντιμετωπίσει το ΕΝΑ, εκείνο που βρίσκεται στην επικαιρότητα εκείνη τη χρονική στιγμή και έχει προτεραιότητα λόγω κάποιου γεγονότος, της δίκης, της επιδημίας κλπ, στην ουσία (συνειδητά ή ασυνείδητα) επιχειρεί να μεταθέσει την κουβέντα. Επιχειρεί επίσης να υπονοήσει πολλές φορές μια σχέση αιτίου και αιτιατού, συγκρισιμότητες, συμμετρίες. Ακόμη και μια υπόρρητη δικαιολόγηση καμία φορά του ενός ή του άλλου ή και των δύο ως νομοτέλειες, όχι προβλήματα προς επίλυση κι ανθρώπινες πράξεις ή παραλείψεις με ευθύνες.
Υπονοούν ένα άρρητα ή ειπωμένα του τύπου "ε μωρέ ΟΚ, ψυχοπαθής είναι ο Τραμπ, αλλά τι να κάνουμε που είναι πιο γέρος ο άλλος", ή εμφανείς ιδεοληπτικές ή ιδιοτελείς ασυναρτησίες όπως "η ελονοσία κι η γρίπη σκοτώνουν πιο πολλούς απ' την κόβιντ", ή "ε, αφού υπάρχουν οι μπαχαλάκηδες και δεν πιάσαν ακόμη τους δολοφόνους της Μαρφίν, γιατί να ασχολούμαστε τόσο πια με τους ναζιστές", ή "μα αφού υπάρχει φτώχεια κι αποικίες κι αμορφωσιά και ευαγγελιστές φανατικοί, γιατί να πολεμήσουμε την επέκταση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού" κοκ.
Στη ουσία της αυτή η πρακτική αποσυντονίζει τη συζήτηση σε μια χρονική στιγμή, ανακατεύει όλα τα προβλήματα ταυτόχρονα, την ώρα που για κάποιον λόγο εστιάζουμε να αντιμετωπίσουμε το ένα από αυτά, να συγκεντρωθούμε σε αυτό και να δρομολογήσουμε ενέργειες που θα το επιλύσουν. Με δέσμευση για αυτές, τους πόρους, την επιμονή, την προσπάθεια, τον χρόνο που χρειάζεται.
Και να ανοίξουμε ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ την κουβέντα για το άλλο, όταν τελειώσει η πρώτη συζήτηση ή όταν το απαιτήσει η συγκυρία. Να το κατανοήσουμε, και να βρούμε επίσης πρακτικές λύσεις για ΑΥΤΟ, χωρίς εκείνη την ώρα να πεταχτεί κάποιος να θολώσει την εικόνα και να αποτρέψει τη δράση για την ελονοσία πχ χώνοντας μέσα τον covid.
Τις προτεραιότητες πολλές φορές δεν τις επιλέγουμε αποκλειστικά εμείς, τις φέρνει η ζωή, η πραγματικότητα. Έχουν τον δικό τους ρυθμό, νομοτέλεια και τυχαιότητα τα πράγματα.
Αν όμως θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί και πρακτικοί, δεν μπορούμε να πιάνουμε δέκα τη φορά, δεν μπορούμε να τα κάνουμε αχταρμά στο μυαλό μας, ούτε καθένας να πετάει στην κουβέντα το δικό του βιολί, τον δικό του καημό, της ψ@@@@ του τον χαβά, που λένε (ας το ελαφρύνουμε), είτε για να ξαλαφρώσει τα δικά του ψυχολογικά και φόβους είτε για να θολώσει τα νερά και τελικά τίποτε να μη γίνει πουθενά και για κανέναν. Κανένα βήμα.
Έχουμε καθήκον ως άτομα και ως κοινωνία να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού τους κανόνες του παραγωγικού διαλόγου. Οι οποίοι οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, σε πρακτικά αποτελέσματα και επιλογές σε μια στιγμή για ΕΝΑ συγκεκριμένο θέμα. Και να αποβάλλουμε δια του ευγενούς συνετισμού ή πιο αυστηρού κραξίματος όποια φωνή συνειδητά ή ασυνείδητα διακυβεύει το αποτέλεσμα.
Διότι όπου διαλύεται ο διάλογος σε χάβρα, δεν παράγεται κανένας λόγος αλλά διαρκής αγχωτική παράνοια. Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ποτέ, γιατί κανένα δεν μπορεί να εξεταστεί αυτόνομα και να μείνει στο επίκεντρο όσο χρειάζεται για να δρομολογηθεί η λύση του. Ή, εν πάση περιπτώσει, να συμφωνηθεί κάποιος τρόπος διαχείρισης του. Όσο όλο και κάποιος θα πετιέται με το περίφημο όσο και τρομακτικά διαλυτικό ... "μα και ο δείνα" ή "το τάδε".
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment