Σήμερα μου έλεγε μια καλή φίλη, Ελληνίδα που ο σύζυγός της είναι αλλοδαπός, διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα εδώ και εννιά χρόνια, έχει επιχείρηση, πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές κλπ, πως πήγε να εμβολιαστεί και αρνήθηκαν να τον εμβολιάσουν γιατί έπρεπε να απαντήσει τις ερωτήσεις στα ελληνικά και όχι στα αγγλικά. Οι γιατροί, φυσικά, και το νοσηλευτικό προσωπικό μιλούν αγγλικά, αρκετά για τα βασικά που απαιτούνται για τις συγκεκριμένες ερωτήσεις, αν έχει αλλεργίες κλπ. Αντ' αυτού, απαίτησαν να συνοδεύεται από κάποιον που μιλά ελληνικά, πράγμα τουλάχιστον ανόητο, εφόσον αυτό το άτομο θα μπορούσε άλλα να ακούει και άλλα να μεταφράζει χωρίς να έχει καμία ευθύνη.
Σε αντιπαραβολή, στη Βαρκελώνη όπου εμβολιάστηκα αλλά μένουν και πολλοί φίλοι που δεν μιλούν ισπανικά (που είναι η δεύτερη διεθνής γλώσσα), οι γιατροί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και συνεννοούνται και στα αγγλικά όπου είναι απαραίτητο. Επιστρατεύοντας όσα αγγλικά ή άλλες γλώσσες γνωρίζουν. Στον δε εμβολιασμό δεν με ρώτησαν τίποτε απολύτως. Ήταν όλα στο ραντεβού μου πριν πάω απαντημένα. Είτε μέσα από τον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας μου είτε γιατί βρίσκονταν αναρτημένα στην εφαρμογή που έκλεισα το ραντεβού.
Και κάτι ακόμη. Εδώ στην Ισπανία στα priority groups μαζί με τους 70 και άνω ήταν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κατάσταση περιθωριακή, κοιμούνται στους δρόμους, ρομά, ακόμη και οι μη νομιμοποιημένοι μετανάστες. Για έναν απλό πρακτικό λόγο: οι άνθρωποι αυτοί κινούνται περισσότερο και έρχονται σε στενή επαφή με πολλούς άλλους, είναι διαρκώς εκτεθειμένοι, σίγουρα θα κολλήσουν και πολύ πιθανό να μεταφέρουν τον ιό σε άλλους στην κοινότητα. Εάν μάλιστα ασθενήσουν πιο σοβαρά, φυσικά το σύστημα υγείας δεν μπορεί να αφήσει κάποιον να πεθάνει ή απλά να κυκλοφορεί ασθενής στους δρόμους, όποια και να είναι η κατάστασή του, οπότε θα επιβαρυνθεί πολύ περισσότερο από ένα απλό εμβόλιο.
Αυτό είναι εντελώς ανεξάρτητο από το εάν θα πρέπει να βοηθηθούν να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, οι ντόπιοι κλοσάρ να ενσωματωθούν και να έχουν ένα πιάτο φαγητό τουλάχιστον ή κάποιοι άλλοι να επιστραφούν στις χώρες τους, εάν δεν υπάρχει λόγος και προοπτική νόμιμης διαμονής.
Η υγειονομική αντιμετώπιση μιας επιδημίας πρέπει να είναι πρακτική χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Αφορά όλη την κοινότητα ανθρώπων που για όποιον λόγο και με όποιον τρόπο μένει σε μια χώρα, όσο είναι εκεί. Τουλάχιστον ο περιορισμένης νοημοσύνης ιός έτσι το αντιλαμβάνεται. Αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν οι άνθρωποι, που υποτίθεται έχουν υψηλότερη νοημοσύνη, είναι δικό τους το πρόβλημα.
Επίσης, όσον αφορά τους 80+ και 70+ που διαμένουν σε απομακρυσμένες περιοχές, σε δομές φιλοξενίας, δεν μπορούν να μετακινηθούν ή δεν έχουν τα μυαλά τους, ειδικά κλιμάκια τους έψαξαν και πήγαν εκεί που βρίσκονταν, έναν προς έναν. Γι' αυτό το ποσοστό εμβολιασμού στις ηλικίες αυτές έφτασε το 99.9% και 97% αντίστοιχα.
Μέχρι να γίνουν αυτά τα βασικά περίμεναν να ανοίξουν για τις άλλες κατηγορίες και ηλικίες.
Από την άλλη, αν αυτό συμβαίνει με τέτοιου είδους προσκόμματα για τους νόμιμα διαμένοντες στην Ελλάδα και σε καλή οικονομικοκοινωνική κατάσταση, φανταστείτε για τους άστεγους, Έλληνες και αλλοδαπούς, και όλους αυτούς που τριγυρνούν στους δρόμους εκτός συστήματος, τους ρομά κλπ.
Είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα οι άνθρωποι αυτοί. Που άσχετα από τη μεσοπρόθεσμη αντιμετώπισή τους ανάλογα την κατηγορία, είναι μια υγειονομική (επομένως και οικονομική) βόμβα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον τουρισμό και τις άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Δεν μπορείς να έχεις αποτέλεσμα αν την αγνοείς αυτή την πραγματικότητα και φτιάχνεις διαδικασίες που αντιμετωπίζουν μια άλλη φανταστική και ιδεατή κατάσταση.
Ίσως αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί, παρά τα πιο αυστηρά και σε διάρκεια lockdown στην Ελλάδα συγκριτικά με την Ισπανία στο δεύτερο κύμα και την παράλληλη πρόοδο του εμβολιασμού, η αποκλιμάκωση ήταν πιο αργή. Ενώ στην Ισπανία δεν έκλεισαν πλήρως μουσεία, θέατρα, σινεμά, λιανική, ακόμη και μπαρ και εστιατόρια ήταν ανοιχτά πριν από τα Χριστούγεννα με περιορισμένη χωρητικότητα σε κλειστούς χώρους. Και η συντριπτική πλειοψηφία πειθάρχησε και πειθαρχεί με τη χρήση της μάσκας ακόμη.
Γενικότερα μιλώντας, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, όχι μόνον από τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Πιερρακάκη αλλά από όλη τη διοίκηση, ότι η μόνη προοπτική ανάπτυξης για τη χώρα είναι να προσελκύσει νέους κατοίκους σε παραγωγική ηλικία που θέλουν να στήσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα (εάν το επιτύχει αυτό θα έχει πετύχει να συγκρατήσει και τους δικούς της να μην φεύγουν) και Ευρωπαίους συνταξιούχους.
Αν δεν αυξήσει τον πληθυσμό της κατά 1-2 εκατομμύρια σε αυτές τις κατηγορίες στα επόμενα 10-15 χρόνια, η ελληνική οικονομία δεν είναι βιώσιμη σε κανένα επίπεδο. Ούτε στα δημόσια έσοδα, ούτε στο χρέος, ούτε στις συντάξεις, ούτε στην παραγωγή.
Για να έρθουν όμως στην Ελλάδα και όχι στην Ισπανία ή την Πορτογαλία ή την Ιταλία, δεν αρκεί ο καλός μας ο καιρός.
Σε εποχές υψηλής κινητικότητας, που κάποιοι μπορεί να μείνουν μόνιμα ή άλλοι να θέλουν να μείνουν για 2-3 χρόνια και ίσως να φύγουν, χρειάζεται να μπορούν να συνεννοηθούν τουλάχιστον στα αγγλικά με τη διοίκηση για τις βασικές διαδικασίες, χωρίς υπερβολική προσπάθεια. Να υπάρχει σοβαρό και ευέλικτο σύστημα υγείας και υψηλής ποιότητας πρόσβαση στο διαδίκτυο σε ανταγωνιστικές χρεώσεις σε σχέση με άλλες χώρες. Και, προπαντός, κοινή λογική.
Είναι τουλάχιστον μάταιο να περιμένουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν ή μπορούν ανάλογα με την κατάστασή τους να επενδύσουν χρόνο και προσπάθεια να μάθουν μια δύσκολη γλώσσα που μιλιέται μόλις από 11 εκατομμύρια ανθρώπους. Και μάλιστα σε βαθμό που να αισθάνονται ασφαλείς για τις βασικές συναλλαγές τους με τη διοίκηση.
Οι πολλοί άνθρωποι και οι πολλές μικρές ζωές τους και επιχειρήσεις που στήνονται καθημερινά φέρνουν την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα της οικονομίας και της κοινωνίας. Όχι μερικές μεγάλες εταιρείες, που καλώς να έρθουν. Αλλά κι αυτές ακόμη έχουν θετικό οικονομικό αποτύπωμα όταν βρίσκουν καταρτισμένους και πρόθυμους ανθρώπους ή προσελκύουν ανθρώπους να εγκατασταθούν στη χώρα, όχι όταν εγκαθιστούν μια έδρα ή μονάδες χαμηλής εγχώριας προστιθέμενης αξίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότερες βασικές υπηρεσίες του e-gov και των φορέων και η επίσημη πληροφόρηση ακόμη δεν παρέχεται ούτε καν και στα αγγλικά.
Καλές οι ωραίες ιδέες του σχεδίου ανάπτυξης, αλλά πολλά πολλά γεφύρια υπάρχουν ακόμη να χτιστούν (πολύγλωσση και αποτελεσματική διοίκηση, φορολογία, ανταγωνισμός, καλές και χαμηλού κόστους βασικές υπηρεσίες). Κι άλλοι τόσοι διοικητικοί φράχτες και κοινωνικές νοοτροπίες να γκρεμιστούν για να μπορέσουν να έχουν πραγματικό αποτέλεσμα οι ιδέες.
Αλλιώς, οι όμορφες ιδέες όμορφα καίγονται.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment