Μια χωματερή στο Αγκίστρι

 Πηγαίνοντας από τη θάλασσα με πλεούμενο προς το Αγκίστρι, στο σημείο ανάμεσα στην Αίγινα και στο πανέμορφο αυτό μικρό πευκόφυτο νησί, βλέπει κανείς μια απίστευτη εικόνα: μια πλαγιά ολόκληρη, πάνω από 100 μέτρα ψηλή, σκεπασμένη από διαλυμένες τηλεοράσεις, σακούλες ανοιγμένες, μπαταρίες, σερβιέτες, πεταμένα υλικά, μπάζα, οργανικά σκουπίδια, φλούδες, κρέατα, κουτιά από συσκευασίες, πλαστικά μπουκάλια, κάθε είδους περιττώματα, να σχηματίζουν έναν παράδοξο γκριζόχρωμο παγετώνα που έχει μεγάλο βάθος και, γαντζωμένος στα βράχια, κατρακυλά και σβήνει στη γαλάζια θάλασσα.

Αν πλησιάσεις λίγο κοντύτερα, σε παίρνει η μπόχα. Στην κορυφή της πλαγιάς, πάνω από τη μάζα αυτή, υπάρχει μια εξέδρα. Αν περιμένει κανείς λίγο, θα δει σε τακτικά διαστήματα το σκουπιδιάρικο του Δήμου να αδειάζει από την άκρη της εξέδρας τη σοδειά του.

Όχι πάνω από 20 μέτρα παραδίπλα και σε όλο το μήκος της χωματερής, καθώς αυτή καταρρέει προς τη θάλασσα, ξεκινούν τα πρώτα πεύκα του δάσους που σκεπάζει το νησί. 

Δεξιά ακριβώς από τα βράχια όπου καταλήγει ο καταρράκτης από σκουπίδια, υπάρχει μια από τις ομορφότερες απόκρημνες παραλίες του νησιού. 

Η χωματερή αυτή πιάνει συνήθως φωτιά το καλοκαίρι, η οποία δεν μπορεί να σβήσει,

καθώς σιγοκαίει στα βάθη της βρωμερής μάζας. Την έχω δει πολλές φορές να καίγεται. 

Το κράτος, για να περιορίσει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί η φωτιά στο δάσος, διατηρεί μόνιμα μια επανδρωμένη πυροσβεστική μεταξύ χωματερής και δάσους, με πυροσβέστες που εναλλάσσονται σε βάρδιες μες  στη μπόχα για έξι μήνες τον χρόνο. Το όχημα αυτό αποτελεί μάλλον και το μοναδικό όχημα του καταπράσινου νησιού. 

Αυτή η εικόνα υπάρχει τα τελευταία έξι χρόνια τουλάχιστον που περνώ από εκεί.

Είμαι βέβαιος ότι, εάν ο Δήμαρχος επιχειρούσε να ανοίξει παραδίπλα μια απλή τρύπα για να

πετάει μέσα τα σκουπίδια που κάθε μέρα παράγουν οι κάτοικοι  της πόλης του, μέχρι να βρεθεί και να σχεδιαστεί μια κάπως καλύτερη λύση, κι ίσως ύστερα μια ακόμη καλύτερη, θα τον κατηγορούσαν ότι θα καταστρέψει το περιβάλλον, ότι θα προκαλεί διαρροές στα υπόγεια ύδατα που θα καταλήγουν στη θάλασσα, ότι δεν έχει γίνει περιβαλλοντική μελέτη, ότι δεν χρησιμοποιεί τις πιο σύγχρονες τεχνικές ανακύκλωσης, θα γίνονταν δεκάδες προσφυγές, θα κινητοποιούνταν οι αγανακτισμένοι κάτοικοι, θα γίνονταν θέμα στα κανάλια, θα εξεγείρονταν οι οικολόγοι, θα επενέβαινε εισαγγελέας, θα έβγαζαν ανακοινώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η Χρυσή Αυγή θα πρότεινε να ρίχνουν εκεί τους μετανάστες ... και μάλλον ο Δήμαρχος θα κατέληγε στη φυλακή και γι’ αυτό και για τα προηγούμενα κρίματά του. 

Και όμως, μια απλή τρύπα, μια τόσο απλή τρύπα, θα ήταν χιλιάδες φορές καλύτερη από τη σκουπιδόμαζα που κυλάει στην πλαγιά και καταλήγει στη θάλασσα και κάνει όλα τα παραπάνω και απείρως περισσότερα...από το δάσος που θα αφανιστεί, από την μπόχα που κατακλύζει τον τόπο, από την ανοιχτή πληγή σε ένα από τα ομορφότερα σημεία του Σαρωνικού. 

Η διαφορά της απλής τρύπας από την υφιστάμενη κατάσταση είναι 100.000 σε σύγκριση με τη διαφορά της τρύπας από τη μονάδα ανακύκλωσης, που είναι μεγάλη αλλά αναλογικά δεν ξεπερνά το 10. 

Κι όμως, για την υπαίθρια χωματερή δεν επεμβαίνει κανένας εισαγγελέας, δεν συλλαμβάνεται κανένας δήμαρχος, δεν εμφανίζεται κανένα κόμμα, δεν ενδιαφέρεται κανείς πολιτικός, δεν διαμαρτύρεται κανείς ... εκτός από κάτι περίεργους τύπους σαν κι εμένα και ίσως κι εσάς, που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το τερατώδες και το παράλογο. 

Το ίδιο ισχύει παντού, σε κάθε δράση σε κάθε ενέργεια, σε κάθε πρόβλημα. 

Η καλύτερη δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτα είναι να αγνοήσουμε το πρόβλημα, να αγνοήσουμε τη λογική της πραγματικότητας, το γεγονός ότι τα σκουπίδια παράγονται κάθε μέρα και από κάπου κάπως πρέπει να αρχίσουμε, ότι οι μετανάστες έχουν από την πείνα καταβροχθίσει τα αδέσποτα της Αθήνας και κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε να τους μετράμε, να τους βάζουμε σ’ έναν χώρο, να κάνουμε κάτι βρε αδελφέ... 

Συνεχίζουμε όπως είμαστε αμέριμνοι, με τη συνείδηση ήσυχη και κοιμισμένη, μέχρι οι ακαθαρσίες να ξεχειλίσουν τη θάλασσα, να μπουν στα σπίτια, στις τηλεοράσεις μας, στην ψυχή μας, ανακαλύπτοντας προβλήματα, ατέλειες, δυσκολίες, παρανομίες, λάθη σε κάθε προσπάθεια, σε κάθε πρακτική προσέγγιση, σε κάθε κίνηση να αλλάξει κάτι, σε κάθε νέα προσπάθεια, σε κάθε νέο κόμμα, δεν είναι καλός όσο πρέπει, δεν μ’ αρέσει ο λόγος του, είναι αυταρχικός, είναι μασόνος, είναι ιεχωβάς... τα υπόλοιπα τα ξέρουμε, είναι φιλόδοξοι, αντιδημοκρατικοί, σε κάθε νέα ιδέα, σε κάθε δημιουργική πράξη... 

Και εν τω μεταξύ οι ακαθαρσίες μάς σκεπάζουν ήδη...


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος