Κορνήλιος Καστοριάδης
Σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό έντονα δεκάδες εξαιρετικές ιδέες που άκουσα στη ζωή μου ως τώρα, από δημιουργικούς ανθρώπους γύρω μου, ανθρώπους με κέφι και διάθεση να χτίσουν μ’ αυτές τη ζωή τους και τη ζωή άλλων, που δεν πήραν ποτέ μορφή γιατί κόλλησαν στην πραγματικότητα, δεν βρήκαν μια υπογραφή που έλειπε, δεν υπήρχαν οι πόροι που χρειάζονταν, για μια περιουσία που δεν κληρονόμησαν, γιατί έπρεπε να φροντίσουν οι ίδιοι κάτι για το οποίο πληρώνουμε όλοι μας, ένα παιδί που έπρεπε να κρατήσουν, γιατί δαπάνησαν τις ζωές τους για γονείς που ήταν ανήμποροι και δεν υπήρχε πρόνοια, γιατί χάθηκαν στον σπαταλημένο χρόνο για μικροπράγματα, για εκατομμύρια τιποτένια μικροπράγματα που τους έτρωγαν και τους τρώνε λεπτό με το λεπτό τη ζωή. Σκέφτομαι τις επιχειρήσεις που δεν έγιναν, τις καλλιέργειες που δεν φυτεύτηκαν, τα πλοία που δεν ταξίδεψαν, τα αρχιτεκτονήματα που δεν φτιάχτηκαν, την ομορφιά του ανθρώπινου μόχθου και του ανθρώπινου πνεύματος που δεν πήρε μορφή, τις ζωές που όλα αυτά δεν στέγασαν, τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν φτιάχτηκαν μέσα τους, τις αγωνίες και τις χαρές που δεν γέννησαν.
Σκέφτομαι, μιλώντας με νέα παιδιά, δεκάδες νέα παιδιά, που δεν βρίσκουν δουλειά για να στεγάσουν τα όνειρά τους, τις όμορφες παραστάσεις που δεν παίχτηκαν ενώ θα μπορούσαν, τις μουσικές που δεν ακούστηκαν ποτέ έξω από το μυαλό του ανθρώπου που τις συνέλαβε, τα έργα που δεν γράφτηκαν, τις έρευνες που δεν κατόρθωσαν να γίνουν και τα πράγματα που δεν ανακαλύφθηκαν, την ομορφιά που χάθηκε γιατί δεν κατόρθωσε να γεννηθεί ποτέ, γιατί σκόνταψε σε χιλιάδες κλεισμένους δρόμους κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιατί η ενέργεια χαραμίστηκε σε γραφεία που στέγαζαν μόνο μια σφραγίδα και δεκάδες άσχημα πρόσωπα ολόγυρα, γιατί το νεογέννητο κάηκε στην πρέζα του πυρπολητή, γιατί έσβησε κάτω από τόνους εύκολων χρημάτων που έτρεξαν στον ποταμό της ασχήμιας, του βολέματος, της τακτοποίησης, του κομφορμισμού, της αδιαφορίας και τώρα στέρεψαν.
Σκέφτομαι τις πραγματικές επαναστάσεις που δεν ξεκίνησαν στον τόπο αυτό, γιατί χάθηκαν στα μεγάλα λόγια, γιατί έσβησαν στην άγνοια που παράγει η παιδεία μας, κάτω από τόνους φλυαρίας εκατοντάδων μετρίων ανθρώπων που αναπαράγουν τον εαυτό τους για τον εαυτό τους, σκέφτομαι τη μελαγχολία στα μάτια των σημερινών Ελλήνων εικοσιπεντάρηδων που ψάχνουν να κάνουν κάτι όμορφο αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο, δεν βρίσκουν τη θέση, δεν βρίσκουν σημείο να το στηρίξουν για να κινήσουν το σύμπαν.
Σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό έντονα δεκάδες εξαιρετικές ιδέες που άκουσα στη ζωή μου ως τώρα, από δημιουργικούς ανθρώπους γύρω μου, ανθρώπους με κέφι και διάθεση να χτίσουν μ’ αυτές τη ζωή τους και τη ζωή άλλων, που δεν πήραν ποτέ μορφή γιατί κόλλησαν στην πραγματικότητα, δεν βρήκαν μια υπογραφή που έλειπε, δεν υπήρχαν οι πόροι που χρειάζονταν, για μια περιουσία που δεν κληρονόμησαν, γιατί έπρεπε να φροντίσουν οι ίδιοι κάτι για το οποίο πληρώνουμε όλοι μας, ένα παιδί που έπρεπε να κρατήσουν, γιατί δαπάνησαν τις ζωές τους για γονείς που ήταν ανήμποροι και δεν υπήρχε πρόνοια, γιατί χάθηκαν στον σπαταλημένο χρόνο για μικροπράγματα, για εκατομμύρια τιποτένια μικροπράγματα που τους έτρωγαν και τους τρώνε λεπτό με το λεπτό τη ζωή. Σκέφτομαι τις επιχειρήσεις που δεν έγιναν, τις καλλιέργειες που δεν φυτεύτηκαν, τα πλοία που δεν ταξίδεψαν, τα αρχιτεκτονήματα που δεν φτιάχτηκαν, την ομορφιά του ανθρώπινου μόχθου και του ανθρώπινου πνεύματος που δεν πήρε μορφή, τις ζωές που όλα αυτά δεν στέγασαν, τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν φτιάχτηκαν μέσα τους, τις αγωνίες και τις χαρές που δεν γέννησαν.
Σκέφτομαι, μιλώντας με νέα παιδιά, δεκάδες νέα παιδιά, που δεν βρίσκουν δουλειά για να στεγάσουν τα όνειρά τους, τις όμορφες παραστάσεις που δεν παίχτηκαν ενώ θα μπορούσαν, τις μουσικές που δεν ακούστηκαν ποτέ έξω από το μυαλό του ανθρώπου που τις συνέλαβε, τα έργα που δεν γράφτηκαν, τις έρευνες που δεν κατόρθωσαν να γίνουν και τα πράγματα που δεν ανακαλύφθηκαν, την ομορφιά που χάθηκε γιατί δεν κατόρθωσε να γεννηθεί ποτέ, γιατί σκόνταψε σε χιλιάδες κλεισμένους δρόμους κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιατί η ενέργεια χαραμίστηκε σε γραφεία που στέγαζαν μόνο μια σφραγίδα και δεκάδες άσχημα πρόσωπα ολόγυρα, γιατί το νεογέννητο κάηκε στην πρέζα του πυρπολητή, γιατί έσβησε κάτω από τόνους εύκολων χρημάτων που έτρεξαν στον ποταμό της ασχήμιας, του βολέματος, της τακτοποίησης, του κομφορμισμού, της αδιαφορίας και τώρα στέρεψαν.
Σκέφτομαι τις πραγματικές επαναστάσεις που δεν ξεκίνησαν στον τόπο αυτό, γιατί χάθηκαν στα μεγάλα λόγια, γιατί έσβησαν στην άγνοια που παράγει η παιδεία μας, κάτω από τόνους φλυαρίας εκατοντάδων μετρίων ανθρώπων που αναπαράγουν τον εαυτό τους για τον εαυτό τους, σκέφτομαι τη μελαγχολία στα μάτια των σημερινών Ελλήνων εικοσιπεντάρηδων που ψάχνουν να κάνουν κάτι όμορφο αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο, δεν βρίσκουν τη θέση, δεν βρίσκουν σημείο να το στηρίξουν για να κινήσουν το σύμπαν.
Σκέφτομαι κομμάτια από τις ζωές που κάθε μέρα συναντάμε γύρω μας, κομμάτια της δικής μας.
Κι όσο περισσότερο το
σκέφτομαι, τόσο βαθύτερα πιστεύω ότι σήμερα η μόνη πιθανή εκδοχή της Αριστεράς,
δηλαδή του χώρου εκείνου που αντιπολιτεύεται την πραγματικότητα για να δώσει τη
δυνατότητα να γεννηθεί το ομορφότερο μωρό που η πραγματικότητα του αρνείται την
ύπαρξη, που κάνει τον κόσμο να προχωρά, που πραγματεύεται επομένως την ελπίδα,
έστω και ουτοπική, είναι ο φιλελεύθερος προοδευτικός μεταρρυθμιστικός χώρος.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment