Η δήθεν κλαψούρα για τον Μακρόν

Πολλοί καλοθελητές εμφανίζονται ανήσυχοι από τις πρώτες ρήξεις που προκαλεί η μεταρρυθμιστική πολιτική του Μακρόν σε μια χώρα που είχε περιπέσει στην καραμανλική ακινησία της "ήπιας προσαρμογής" για πολλά συναπτά έτη.

Εγώ θα ανησυχούσα για το αντίθετο. Εάν δεν υπήρχαν συγκρούσεις και ρήξεις.

Ο Γάλλος Πρόεδρος δείχνει ότι έχει καταλάβει ότι το πολιτικό χρονοδιάγραμμα, τόσο το Εθνικό όσο και το Διεθνές, επιβάλλει το σύνολο των δύσκολων μεταρρυθμίσεων να γίνει στην αρχή της θητείας του, οι περισσότερες τους πρώτους μήνες, ώστε αφενός να προκαλέσουν αναπτυξιακό σοκ στη χειμαζόμενη με τεράστιο δυναμικό χώρα και αφετέρου να του δώσουν τη δυνατότητα μιας νέας διαπραγμάτευσης με τη Γερμανία για το σχέδιο της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, η μείωση των δαπανών του κράτους κατά 4,5 δις, από τα οποία 850 εκατομμύρια αφορούσαν τις στρατιωτικές δαπάνες, κυρίως προμηθειών αυτού του έτους, από 33 στα 32 δις, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας και η διευκόλυνση προσλήψεων και απολύσεων, η αντικατάσταση του συστήματος ασφαλιστικών εισφορών, η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 110.000, η επεξεργασία και χρηματοδότηση ενεργών πολιτικών προσέλκυσης της καινοτομίας και ανάδειξης της έρευνας, η μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, η ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της Γαλλίας για τις διεθνείς επιχειρήσεις και ιδιαίτερα με τη μεγάλη ευκαιρία του brexit και του προστατευτισμού του Τραμπ.

Όλα αυτά, που έχει ήδη εξαγγείλει προεκλογικά, και σε ένα δυο χρόνια, εάν επιτύχουν, μπορεί να προσδοκά βάσιμα ότι θα του δώσουν το πλεονέκτημα να επαναφέρει και τις στρατιωτικές δαπάνες στο ύψος που μπορεί βιώσιμα να συντηρήσει η χώρα και να στηρίξει τις αναγκαίες (και παραγωγικές) κοινωνικές δαπάνες. Αλλά, κυρίως, ότι θα δώσουν το πλεονέκτημα μιας έντονης και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας και συνάμα το πολιτικό πλεονέκτημα. Αυτά που αν είχε κάνει ο Καραμανλής με 48% το 2004, ενδεχόμενα να ήταν ακόμη Πρωθυπουργός.

Το να μην υπήρχαν συγκρούσεις θα ήταν ύποπτο.

Γνωρίζει όμως, όπως το γνώριζε και η Θάτσερ και ο Σρέντερ και ο Ρέηγκαν και όσοι στη μια ή άλλη κατεύθυνση επέλεξαν να σπάσουν αυγά για να βγάλουν τη χώρα τους από την ακινησία, πως αν κάνεις πίσω σε έναν, δεν μπορείς να επιβληθείς σε κανέναν. Πώς θα αντιμετώπιζε τα συνδικάτα αύριο εάν υποχωρούσε στους στρατιωτικούς; Με τι επιχείρημα και κύρος θα επέβαλλε τις απαραίτητες περικοπές σε άλλες δαπάνες, εάν αποδέχονταν να διαλέγεται δημόσια με έναν στρατιωτικό που αντιπαρατέθηκε με την πολιτική του Αρχηγού του κράτους και Αρχηγού του (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι αδελφός του Γάλλου Καμμένου, αντιευρωπαϊστή λαϊκοεθνικιστή Ντε Βιλιέ, που εδώ και χρόνια έχει αποχωρήσει από τη γαλλική συντηρητική παράταξη και κινείται μεταξύ Λεπέν και ρεπουμπλικανών);

Τι θα συνέβαινε αν τον κρατούσε; Αν του επέτρεπε να αμφισβητεί τις επιλογές του ανοιχτά; Μήπως καθένας θα αισθάνονταν ότι μπορεί , πιέζοντας και διαπραγματευόμενος με ό,τι ακραίο χαρτί έχει, διαδηλώσεις, απεργίες κλπ, να ρίξει το βάρος των περικοπών σε κάποιον άλλο, γιατί όλες οι δαπάνες είναι τελικά πάντα "αναγκαίες", για κοινωνικά προγράμματα, υγεία (για εκείνον που τις διαχειρίζεται πρωτίστως πολλές φορές); 'Η να μπλοκάρει τελικά κάθε μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στις πραγματικά αναγκαίες δαπάνες να επανέλθουν και να αυξηθούν όταν παραχθεί περισσότερος πλούτος;

Το ενδιαφέρον είναι η αμηχανία της αντιπολίτευσης. Το εθνικολαϊκό κρατικίστικο μέρος της δεξιάς χαριεντίζεται με τη Λεπέν. Οι σοσιαλιστές, με τον αριστερολαϊκιστή Μελανσόν, που ξαφνικά εθλίβη για τους στρατιωτικούς (μύρισε ψηφαλάκια). Οι σοβαρότεροι ανάμεσα στους ρεπουμπλικανούς και σοσιαλιστές κατανοούν και αντιδρούν ήπια.

Εγώ πάλι, όσο υπάρχουν συγκρούσεις, ρήξεις, αποχωρήσεις αυτή την περίοδο, τόσο πιο αισιόδοξος θα γίνομαι. Τόσο, νομίζω, θα απομακρύνεται από τη Γαλλία (και την Ευρώπη και την Ελλάδα από σπόντα) το ελληνικό φάντασμα των τελευταίων δέκα χρόνων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος