Ούτε κατά διάνοια. Με δυσκολία υπομένει τις κυρώσεις κατά του Πούτιν που έπληξαν λίγο τα ζαρζαβατικά του ο πατριώτης νεοέλλην, που είναι υπέρ του Διεθνούς Δικαίου μόνο όταν αφορά τον ίδιο. . .
Ο μόνος λόγος που θα τον οδηγούσε να αποδεχτεί το κόστος και να ρισκάρει τη ζωή του θα ήταν να αισθανθεί την Ουκρανία λίγο πατρίδα του, ότι έχει συμφέροντα και δεσμούς με τη χώρα και τη ζωή της. Ότι έχει επενδύσει εκεί με τους φόρους του, στις υποδομές που του ανήκουν επίσης, πως κινδυνεύουν άνθρωποι που θεωρεί συμπατριώτες του, Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι που ζουν εκεί, ότι κινδυνεύουν επιχειρήσεις και συμφέροντά του, πως έχει λόγο στις αποφάσεις των Ουκρανών για τις πολιτικές τους και στους θεσμούς τους, κι αυτοί στις δικές του.
Καταλαβαίνετε τώρα, υποθέτω, για ποιον λόγο η μόνη περίπτωση να πειστεί ένας Γάλλος, ένας Φινλανδός, ένας Γερμανός , ένας Ισπανός να κινδυνέψει τη ζωή των παιδιών του και την οικονομία του στα Ελληνικά σύνορα, να πληρώσει το κόστος μιας κοινής αντιμετώπισης τρίτων, είναι να αισθανθεί την Ελλάδα και δική του πατρίδα, δική του υπόθεση. Μέρος της Ευρώπης, που την πληρώνει με τους φόρους του, στην οποία έχει λόγο, συμφέροντα και δικαιώματα, όπως και οι Έλληνες στη δική του χώρα, και από τους οποίους περιμένει αναπόφευκτα το ίδιο.
Δεν είναι το όποιο Διεθνές Δίκαιο που θα τον πείσει, θα έπρεπε να το κάνει για κάθε γωνιά του κόσμου που παραβιάζεται, σαν παγκόσμιος αστυνόμος. Είναι το κοινό Ευρωπαϊκό συμφέρον, οι κοινές Ευρωπαϊκές επενδύσεις και φόροι, οι κοινές εξουσίες και θεσμοί, ο κοινός στρατός, οι λοιποί Ευρωπαίοι με κατοικία και συμφέροντα στην Ελλάδα, οι κοινοί θεσμοί, με δυο λόγια ο κοινός Ευρωπαϊκός πατριωτισμός.
Αυτό ακριβώς στο οποίο οι κουτοπόνηροι συμπατριώτες υστερούν, με την τυχοδιωκτική, καχύποπτη κι ασυνάρτητη αντίληψή τους, εντός (από περιφέρεια σε περιφέρεια) κι εκτός του κράτους τους.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
εικόνα: " Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι", στις 5 Ιανουαρίου 1824.
(ελαιογραφία του Θ. Βρυζάκη, 1861)
No comments:
Post a Comment