Περηφάνια

Δεν καταλαβαίνω και δεν εκτιμώ κανέναν που είναι περήφανος που είναι Έλληνας. Ούτε Γάλλος. Ούτε Αμερικανός. Ούτε Ρώσος. Ούτε Αλβανός. Ούτε Τούρκος... Τίποτα από αυτά. 

Γιατί είναι τούτη η εύκολη περηφάνια όποιου δεν έχει τίποτε άλλο να περηφανεύεται. Όποιου δεν έχει τη μεγαλοψυχία να βρει κάτι άλλο να θαυμάσει και πιάνεται από μια δόξα που δεν του ανήκει γιατί δεν της έχει τίποτε προσφέρει. Του δόθηκε η ιδιότητα, δεν την κατέκτησε.

Αντίθετα, εκτιμώ αφάνταστα αυτόν που όντας Έλληνας έγινε σπουδαίος επιστήμονας, επιχειρηματίας. Εκείνον που όντας Αμερικανός έγινε μεγάλος ποιητής, φιλόσοφος. Που όντας Τούρκος έγινε μεγάλος ζωγράφος... 

Γιατί αυτό το κατέκτησε. Γιατί τίμησε την καταγωγή του, την ξεπέρασε, την έκανε παγκόσμια, ξεπερνώντας ακόμη και τους περιορισμούς που η ίδια του είχε θέσει.

Κι ακόμη περισσότερο εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι ικανοί να θαυμάσουν όσους τα κατάφεραν αυτά, όποια και νάναι η καταγωγή τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι μεγάλο. Αυτοί οι τελευταίοι ευθύνονται για τις λίγες στιγμές ειρήνης και δημιουργίας της ανθρώπινης ιστορίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος