"Έλα μωρέ, παιδιά είναι!"

Να μην ξανακούσουμε ηλιθιότητες για "αγνούς" μαθητές και εφήβους και άλλες μπούρδες. Οι καταλήψεις, η βία, τα μεθύσια, ο χουλιγκανισμός, είναι κι αυτά στοιχεία μιας αποπροσανατολισμένης, ανώριμης, απαίδευτης και θεοποιημένης εφηβείας. Που δεν έχει μάθει από τους γονείς και το σχολείο ότι υπάρχουν όρια. Σε μια κοινωνία που παραμένει ανώριμη και κακομαθημένη, στην ίδια κατάσταση με τους εφήβους, αυτά φαντάζουν φυσικά. Αλλά δεν είναι. Είναι αυτοκαταστροφικά.

Όπως σε όλες τις ηλικίες, υπάρχουν παιδιά ευαίσθητα, φλούφληδες, και τσογλανάκια. Δεν τους απαλλάσσει η ηλικία από το βάρος της ευθύνης. Και, κυρίως, δεν απαλλάσσει την κοινωνία, τους γονείς και το κράτος, το αντίθετο, τους επιβαρύνει, η ανοχή της παραβατικότητας, της βίας, και των αντικοινωνικών πράξεων. Όπως και της αναγνώρισης λόγου, να τα κάνει μέρος των συγκρούσεων και της πόλωσης, για θέματα που δεν πρέπει να έχουν λόγο, γιατί δεν έχουν αντισώματα και αντιστάσεις, γιατί είναι φορτισμένα συναισθηματικά, με τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και παραβατικό, είτε είναι τα μνημόνια, είτε η οικονομική πολιτική, είτε το μακεδονικό, είτε ό,τι άλλο.

Το "έλα μωρέ, παιδιά είναι", είναι καταστροφικό. Και για τα παιδιά, και για την κοινωνία που το ανέχεται, και για το μέλλον της.

Μια κοινωνία που μεταφέρει τη δική της πόλωση, μίσος και συγκρούσεις στα παιδιά της, την στιγμή που περισσότερο χρειάζονται πειθαρχία, συγκέντρωση και γνώση, την πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους, είναι καταδικασμένη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος