Υπάρχουν πολλά είδη δολοφόνων. Άλλοι που σκότωσαν από πάθος, ζήλεια ή μίσος, άλλοι σε βρασμό ψυχής, άλλοι για εκδίκηση, κάποιοι για να ληστέψουν, μερικοί από παράνοια, άλλοι από αμέλεια.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος όμως, που διαφέρει από όλα τα άλλα.
Είναι εκείνοι, όπως οι ναζί, για τους οποίους η δολοφονική βία δεν απορρέει από την έλλειψη ηθικής αντίστασης σε κάποια πάθη ή ανάγκες, αλλά πηγάζει από μια διαφορετική ηθική τάξη, μια διεστραμμένη ιδεολογία, στην οποία η βία και ο φόνος είναι ένα ουδέτερο και θεμιτό εργαλείο για την επίτευξη ενός υπέρτερου σκοπού: μιας νέας τάξης πραγμάτων, κοινωνικής ή/και θρησκευτικής, της οποίας οι ίδιοι αυτοανακηρύσσονται εκπρόσωποι, προάγγελοι, προφήτες, μαχητές, δικαστές, εκτελεστές και εντέλει κυρίαρχοι μέσω του τρόμου.
Στην κατηγορία αυτήν ανήκει ο Κουφοντίνας και η συνομοταξία του.
Για τον λόγο αυτό η κατηγορία αυτή δεν είναι ηθικό ούτε δίκαιο ούτε παραγωγικό να αντιμετωπίζεται με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζονται οι υπόλοιποι εγκληματίες.
Τα εγκλήματά τους δεν αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους αλλά την ιδεολογία τους.
Η μεταμέλεια δεν αφορά την πράξη τους αλλά τη διεστραμμένη και βίαιη ηθική που την παράγει, από την οποία η δημοκρατική και ανοιχτή κοινωνία έχει δικαίωμα και υποχρέωση προστασίας. Δεν είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού αλλά εγκληματίες πολέμου, ενός πολέμου που συνειδητά και σχεδιασμένα οι ίδιοι κήρυξαν στην ανοιχτή κοινωνία.
Προϋπόθεση για να τύχουν της όποιας ευνοϊκής μεταχείρισης, όπως ακριβώς και οι ναζί , θα έπρεπε να είναι η πλήρης αποδοχή της ήττας τους, η αποκήρυξη της αιμοσταγούς ιδεολογίας τους και η έμπρακτη συνεργασία με τις δυνάμεις της δημοκρατίας.
Δεν νοείται να κόβουν βόλτες ανάμεσα στους πολίτες εν ενεργεία μαχητές ενός πολέμου που δεν έχει κερδηθεί και στον οποίο εξακολουθούν να είναι στρατευμένοι ή σύμβολα της απέναντι πλευράς. Είτε λέγονται Μπρέιβικ, είτε Αμπντεσαλάμ, είτε Ρούντολφ Ες, είτε Κουφοντίνες.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος όμως, που διαφέρει από όλα τα άλλα.
Είναι εκείνοι, όπως οι ναζί, για τους οποίους η δολοφονική βία δεν απορρέει από την έλλειψη ηθικής αντίστασης σε κάποια πάθη ή ανάγκες, αλλά πηγάζει από μια διαφορετική ηθική τάξη, μια διεστραμμένη ιδεολογία, στην οποία η βία και ο φόνος είναι ένα ουδέτερο και θεμιτό εργαλείο για την επίτευξη ενός υπέρτερου σκοπού: μιας νέας τάξης πραγμάτων, κοινωνικής ή/και θρησκευτικής, της οποίας οι ίδιοι αυτοανακηρύσσονται εκπρόσωποι, προάγγελοι, προφήτες, μαχητές, δικαστές, εκτελεστές και εντέλει κυρίαρχοι μέσω του τρόμου.
Στην κατηγορία αυτήν ανήκει ο Κουφοντίνας και η συνομοταξία του.
Για τον λόγο αυτό η κατηγορία αυτή δεν είναι ηθικό ούτε δίκαιο ούτε παραγωγικό να αντιμετωπίζεται με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζονται οι υπόλοιποι εγκληματίες.
Τα εγκλήματά τους δεν αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους αλλά την ιδεολογία τους.
Η μεταμέλεια δεν αφορά την πράξη τους αλλά τη διεστραμμένη και βίαιη ηθική που την παράγει, από την οποία η δημοκρατική και ανοιχτή κοινωνία έχει δικαίωμα και υποχρέωση προστασίας. Δεν είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού αλλά εγκληματίες πολέμου, ενός πολέμου που συνειδητά και σχεδιασμένα οι ίδιοι κήρυξαν στην ανοιχτή κοινωνία.
Προϋπόθεση για να τύχουν της όποιας ευνοϊκής μεταχείρισης, όπως ακριβώς και οι ναζί , θα έπρεπε να είναι η πλήρης αποδοχή της ήττας τους, η αποκήρυξη της αιμοσταγούς ιδεολογίας τους και η έμπρακτη συνεργασία με τις δυνάμεις της δημοκρατίας.
Δεν νοείται να κόβουν βόλτες ανάμεσα στους πολίτες εν ενεργεία μαχητές ενός πολέμου που δεν έχει κερδηθεί και στον οποίο εξακολουθούν να είναι στρατευμένοι ή σύμβολα της απέναντι πλευράς. Είτε λέγονται Μπρέιβικ, είτε Αμπντεσαλάμ, είτε Ρούντολφ Ες, είτε Κουφοντίνες.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment