"O θάνατος των άλλων είναι πιο σκληρός από τον δικό σου"
Ήμουν σήμερα το απόγευμα με έναν γείτονά μου Βενεζουελάνο. Γύρω στα 40, είναι ένα χρόνο και κάτι στη Βαρκελώνη. Εργάζεται για μια εταιρεία παραγωγής εκδηλώσεων εδώ και σε ένα μπαρ.
Στη χώρα του είχε τη δική του εταιρεία στο Μαρακάιμπο. Τουριστικό μέρος, Ευρωπαίοι τουρίστες, μεσοαστική οικογένεια σε καλή συνοικία. Πήγαινε καλά. Αγόρασε ένα σπίτι, σε ένα αστικό μέρος, στο οποίο πια μένει μόνο η μητέρα του. Αυτός εργάζεται εδώ, η αδελφή του σε ένα Ολλανδικό νησάκι κάπου στην Καραϊβική...
Η σύνταξη της μητέρας του επαρκεί για τα 3/4 του κιλού του τοπικού τυριού στη μαύρη αγορά. Στην κανονική οι ουρές είναι ατελείωτες ώρες όταν εμφανίζεται ένα προϊόν. Και πολλές φορές οι άνθρωποι λιποθυμούν περιμένοντας.
Έφυγε γιατί δεν γίνονταν να ζήσει πια. Οι τάξεις που ήταν φτωχότερες, τώρα κυριολεκτικά πεινούν. Η μητέρα του, αν δεν εργάζονταν τα δύο παιδιά στο εξωτερικό, θα ήταν ήδη νεκρή.
Το πιο δύσκολο είναι η εγκληματικότητα. "Πολλές φορές η επιλογή", μου έλεγε, "είναι να μαζέψω λεφτά να βρω φάρμακα, να πάω ως το φαρμακείο νωρίς, πριν εξαφανιστούν, ή να μην πάω, γιατί την ώρα εκείνη παραμονεύουν οι ληστές."
Και οι θάνατοι. Οι διαρκείς θάνατοι. Μέσα σε ένα μήνα, μόνο τον τελευταίο, έχασε 4 φίλους και γείτονες. Μια κοπέλα 32 ετών, από επιπλοκές διαβήτη. Δεν λάμβανε το κοινότατο φάρμακο γιατί δεν υπήρχε. Μια κυρία 40 ετών, γειτόνισσα, από μια γρίπη που κατέληξε στο νοσοκομείο σε πνευμονία και δεν υπήρχε κανένα κατάλληλο αντιβιοτικό να χορηγήσουν, μόνο ο,τι έβρισκαν κι έφερναν συγγενείς και φίλοι, η τρίτη μια κυρία 60 ετών που, από Αλτσχάιμερ επιπέδου 1 ελεγχόμενο, εξελίχθηκε σε πλήρη άνοια τάχιστα, μη αναστρέψιμη αφού σταμάτησε την αγωγή, ένας άλλος απεβίωσε από καρκίνο θεραπεύσιμο συνήθως, επειδή δεν υπήρχε καμία αγωγή...
Απλές ιστορίες της καθημερινότητας της κάποτε εύπορης μεσαίας τάξης. Οι φτωχότεροι απλώς πεθαίνουν λίγο λίγο.
"Είμαι από χριστιανική οικογένεια, αληθινά. Δεν μας αρέσει το μίσος. Νομίζω ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι μίσος, θυμό. Όμως κάθε φορά που ακούω έναν θάνατο σαν αυτούς, νιώθω αυτό το άσχημο συναίσθημα,την οργή, να ξεχειλίζει μέσα μου για πρώτη φορά."
"Ξέρεις," μου είπε, "αυτό είναι το πιο σκληρό. Ο θάνατος των άλλων γύρω σου, είναι πιο σκληρός από τον δικό σου."
Τον ένιωσα.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Στη χώρα του είχε τη δική του εταιρεία στο Μαρακάιμπο. Τουριστικό μέρος, Ευρωπαίοι τουρίστες, μεσοαστική οικογένεια σε καλή συνοικία. Πήγαινε καλά. Αγόρασε ένα σπίτι, σε ένα αστικό μέρος, στο οποίο πια μένει μόνο η μητέρα του. Αυτός εργάζεται εδώ, η αδελφή του σε ένα Ολλανδικό νησάκι κάπου στην Καραϊβική...
Η σύνταξη της μητέρας του επαρκεί για τα 3/4 του κιλού του τοπικού τυριού στη μαύρη αγορά. Στην κανονική οι ουρές είναι ατελείωτες ώρες όταν εμφανίζεται ένα προϊόν. Και πολλές φορές οι άνθρωποι λιποθυμούν περιμένοντας.
Έφυγε γιατί δεν γίνονταν να ζήσει πια. Οι τάξεις που ήταν φτωχότερες, τώρα κυριολεκτικά πεινούν. Η μητέρα του, αν δεν εργάζονταν τα δύο παιδιά στο εξωτερικό, θα ήταν ήδη νεκρή.
Το πιο δύσκολο είναι η εγκληματικότητα. "Πολλές φορές η επιλογή", μου έλεγε, "είναι να μαζέψω λεφτά να βρω φάρμακα, να πάω ως το φαρμακείο νωρίς, πριν εξαφανιστούν, ή να μην πάω, γιατί την ώρα εκείνη παραμονεύουν οι ληστές."
Και οι θάνατοι. Οι διαρκείς θάνατοι. Μέσα σε ένα μήνα, μόνο τον τελευταίο, έχασε 4 φίλους και γείτονες. Μια κοπέλα 32 ετών, από επιπλοκές διαβήτη. Δεν λάμβανε το κοινότατο φάρμακο γιατί δεν υπήρχε. Μια κυρία 40 ετών, γειτόνισσα, από μια γρίπη που κατέληξε στο νοσοκομείο σε πνευμονία και δεν υπήρχε κανένα κατάλληλο αντιβιοτικό να χορηγήσουν, μόνο ο,τι έβρισκαν κι έφερναν συγγενείς και φίλοι, η τρίτη μια κυρία 60 ετών που, από Αλτσχάιμερ επιπέδου 1 ελεγχόμενο, εξελίχθηκε σε πλήρη άνοια τάχιστα, μη αναστρέψιμη αφού σταμάτησε την αγωγή, ένας άλλος απεβίωσε από καρκίνο θεραπεύσιμο συνήθως, επειδή δεν υπήρχε καμία αγωγή...
Απλές ιστορίες της καθημερινότητας της κάποτε εύπορης μεσαίας τάξης. Οι φτωχότεροι απλώς πεθαίνουν λίγο λίγο.
"Είμαι από χριστιανική οικογένεια, αληθινά. Δεν μας αρέσει το μίσος. Νομίζω ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι μίσος, θυμό. Όμως κάθε φορά που ακούω έναν θάνατο σαν αυτούς, νιώθω αυτό το άσχημο συναίσθημα,την οργή, να ξεχειλίζει μέσα μου για πρώτη φορά."
"Ξέρεις," μου είπε, "αυτό είναι το πιο σκληρό. Ο θάνατος των άλλων γύρω σου, είναι πιο σκληρός από τον δικό σου."
Τον ένιωσα.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Εικόνα:
Edvard Munch, "Next to the death bed", 1895
Edvard Munch, "Next to the death bed", 1895
No comments:
Post a Comment