Οι σιωπηλοί συνένοχοι

Παρακαλώ πολύ όσους αισθάνονται την παραμικρή διαφορά μέσα τους για τα θύματα του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους στη Νέα Ζηλανδία, στη Νορβηγία, με αυτά στο Παρίσι, στη Γερμανία, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο... οπουδήποτε, και την παραμικρή συμπάθεια για τα κτήνη που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα,

πέρα από πλήρη και απόλυτη αλληλεγγύη για τα θύματα και τους οικείους τους και από πλήρη και απόλυτη απέχθεια για τους θύτες και την ιδεολογία τους, την ψυχοπαθολογία του μίσους τους όπως κι αν εκφράζεται, ό,τι κι αν χρησιμοποιεί ως δικαιολογία,

όσους αισθάνονται την παραμικρή διαφορά εντός τους για τα 11 εκατομμύρια θύματα του Χίτλερ και για τα 9-10 του Στάλιν, την παραμικρή, ελάχιστη συμπάθεια για τους θύτες πέρα από απόλυτη και πλήρη καταδίκη και απέχθεια στα κτήνη, την ιδεολογία και τα κίνητρά τους

όσους σιωπούν στα μεν ή στα δε,

να μου αδειάσουν αυτοβούλως τη γωνιά, έστω την ψηφιακή. Δεν θέλω να κάνω την προσπάθεια ούτε να τους φτύσω. Με κουράζουν.

Δεν τους θέλω μήτε στην πραγματική μήτε στην ψηφιακή ζωή μου.

Στο κάτω κάτω, ένα βήμα παραπέρα θα μπορούσα να είμαι κι εγώ κι όσοι αγαπώ δικό τους θύμα. Των μεν ή των δε. Αδιάφορο και παντελώς ίδιο.

Είναι και είμαι, είμαστε, εντελώς απέναντι. Σε άλλα χαρακώματα, άλλες ζωές.

Οι σιωπηλοί συνένοχοι, αυτοί που κρύβονται, πιο πολύ κι απ' τους θύτες, είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας. Η ίδια μάστιγα που επέτρεψε τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων, κι άλλων τόσων Ουκρανών, κι άλλων εκατομμυρίων Σύριων, Ελλήνων, Αρμενίων, Αράβων, Κινέζων, Καμποτζιανών, συγχωριανών μας στον εμφύλιο.

Τους περιφρονώ. 

Ανήκουμε σε δύο κόσμους διαφορετικούς.

Δεν αξίζουν τίποτε, δεν αξίζουμε εμείς τίποτε για αυτούς, και δεν τους αξίζουμε εμείς στη ζωή μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος