Να καταργηθούν πλήρως οι αποκλειστικές/οι νοσοκόμες/οι!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καμιά αποκλειστική νοσοκόμα/ος και θα έπρεπε να απαγορεύονται πλήρως στα δημόσια νοσοκομεία. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες με σοβαρό κοινωνικό κράτος αυτό δεν υφίσταται ως έννοια.
Είναι υποχρέωση του νοσοκομείου να παρέχει αυτή την υπηρεσία. Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ (8.38%) με την Ισπανία (9.17%) ή την Ιρλανδία (7.76%) (στοιχεία eurostat link εδώ) Αν δεν παρέχει αυτά που οφείλει, οι πολίτες πρέπει να τα απαιτήσουν. Τα πληρώνουν. Ήδη. Με φόρους και εισφορές. Και να κάνουν αγωγές στα νοσοκομεία για ελλιπή περίθαλψη και μηνύσεις για βλάβες στην υγεία των ασθενών από την έλλειψη ή ανεπάρκειά τους. Αν κάποιοι ασθενείς έχουν ανάγκη διαρκούς προσοχής, το νοσοκομείο οφείλει το ίδιο να προσθέσει νοσοκόμο/α στον θάλαμό τους.
Αντιθέτως, πρόσωπα συνοδείας (όχι νοσοκόμοι) που μένουν με τον ασθενή για να του κάνουν παρέα, να τον εμψυχώσουν, να τον βοηθήσουν σε μικροανάγκες ή προσωπικές δραστηριότητες, επικοινωνία ή να ειδοποιήσουν την ή τον νοσοκόμο υπηρεσίας για να κάνει τα πρέποντα ιατρικά, όπως οφείλει, να τον αλλάξει, να καθαρίσει, να φροντίσει τους ορούς, τα φάρμακα, θα έπρεπε να επιτρέπονται χωρίς κανέναν περιορισμό. Στον βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ασθενούς το επιτρέπει ή το καθιστά αναγκαίο και εκτός ωρών επισκεπτηρίου. Όπως και όταν επιτρέπονται και οι οικείοι του.
Πώς και ποιος τα πληρώνει, αν πληρώνονται, διότι μπορεί απλά να είναι φίλοι, συγγενείς ή οι άνθρωποι που τον βοηθούν και στο σπίτι κλπ, είναι αποκλειστικό θέμα του ασθενούς και των οικείων του. Εμπίπτει στην ιδιωτική του ζωή και τις προσωπικές του σχέσεις . Μπορεί από ενδιαφέρον, μπορεί από συμφέρον, να τους αφήσει την περιουσία του, από οτιδήποτε. Δεν αφορά το κράτος.
Εάν έχει ανάγκη διαρκούς στήριξης, η οικογένεια θα έπρεπε επίσης να λαμβάνει ένα επίδομα φροντίδας του ασθενούς, το οποίο να καλύπτει είτε άτομο φροντίδας ή ακόμη τις ώρες που αφιερώνουν οι οικείοι του για να τον φροντίζουν, αφήνοντας άλλες δουλειές. Είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο.
Μόνο στην Ελλάδα του ψευτοκοινωνικού κράτους (για τον εαυτό του και τις συντεχνίες του) συμβαίνουν αυτά.
Φτάνει πια με την κοροϊδία! Η φροντίδα του ασθενούς είναι κατά 30% ο γιατρός, που κάνει την διάγνωση και αποφασίζει τη θεραπεία, και κατά 70% οι υλικές και ανθρώπινες υποδομές εφαρμογής της.
Το Ελληνικό κράτος μετά βίας παρέχει το μισό από το πρώτο και το 1/5 από το δεύτερο. Ενώ εισπράττει και δαπανά το 100% και για τα δύο.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καμιά αποκλειστική νοσοκόμα/ος και θα έπρεπε να απαγορεύονται πλήρως στα δημόσια νοσοκομεία. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες με σοβαρό κοινωνικό κράτος αυτό δεν υφίσταται ως έννοια.
Είναι υποχρέωση του νοσοκομείου να παρέχει αυτή την υπηρεσία. Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ (8.38%) με την Ισπανία (9.17%) ή την Ιρλανδία (7.76%) (στοιχεία eurostat link εδώ) Αν δεν παρέχει αυτά που οφείλει, οι πολίτες πρέπει να τα απαιτήσουν. Τα πληρώνουν. Ήδη. Με φόρους και εισφορές. Και να κάνουν αγωγές στα νοσοκομεία για ελλιπή περίθαλψη και μηνύσεις για βλάβες στην υγεία των ασθενών από την έλλειψη ή ανεπάρκειά τους. Αν κάποιοι ασθενείς έχουν ανάγκη διαρκούς προσοχής, το νοσοκομείο οφείλει το ίδιο να προσθέσει νοσοκόμο/α στον θάλαμό τους.
Αντιθέτως, πρόσωπα συνοδείας (όχι νοσοκόμοι) που μένουν με τον ασθενή για να του κάνουν παρέα, να τον εμψυχώσουν, να τον βοηθήσουν σε μικροανάγκες ή προσωπικές δραστηριότητες, επικοινωνία ή να ειδοποιήσουν την ή τον νοσοκόμο υπηρεσίας για να κάνει τα πρέποντα ιατρικά, όπως οφείλει, να τον αλλάξει, να καθαρίσει, να φροντίσει τους ορούς, τα φάρμακα, θα έπρεπε να επιτρέπονται χωρίς κανέναν περιορισμό. Στον βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ασθενούς το επιτρέπει ή το καθιστά αναγκαίο και εκτός ωρών επισκεπτηρίου. Όπως και όταν επιτρέπονται και οι οικείοι του.
Πώς και ποιος τα πληρώνει, αν πληρώνονται, διότι μπορεί απλά να είναι φίλοι, συγγενείς ή οι άνθρωποι που τον βοηθούν και στο σπίτι κλπ, είναι αποκλειστικό θέμα του ασθενούς και των οικείων του. Εμπίπτει στην ιδιωτική του ζωή και τις προσωπικές του σχέσεις . Μπορεί από ενδιαφέρον, μπορεί από συμφέρον, να τους αφήσει την περιουσία του, από οτιδήποτε. Δεν αφορά το κράτος.
Εάν έχει ανάγκη διαρκούς στήριξης, η οικογένεια θα έπρεπε επίσης να λαμβάνει ένα επίδομα φροντίδας του ασθενούς, το οποίο να καλύπτει είτε άτομο φροντίδας ή ακόμη τις ώρες που αφιερώνουν οι οικείοι του για να τον φροντίζουν, αφήνοντας άλλες δουλειές. Είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο.
Μόνο στην Ελλάδα του ψευτοκοινωνικού κράτους (για τον εαυτό του και τις συντεχνίες του) συμβαίνουν αυτά.
Φτάνει πια με την κοροϊδία! Η φροντίδα του ασθενούς είναι κατά 30% ο γιατρός, που κάνει την διάγνωση και αποφασίζει τη θεραπεία, και κατά 70% οι υλικές και ανθρώπινες υποδομές εφαρμογής της.
Το Ελληνικό κράτος μετά βίας παρέχει το μισό από το πρώτο και το 1/5 από το δεύτερο. Ενώ εισπράττει και δαπανά το 100% και για τα δύο.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Δείτε όλα τα σχετικά στοιχεία εδώ:
No comments:
Post a Comment