Στη μεταπολίτευση και τη δεκαετία του '80, ένας μόνο πνευματικός άνθρωπος, του οποίου το τεράστιο διαχρονικό έργο δεν ήταν ποτέ στρατευμένο αλλά λυρικό, ερωτικό και πολιτικό με τη βαθιά ιστορική έννοια της πολιτικής, τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ απέναντι στους κρατικούς τραμπούκους της δεξιάς και τον φασισμό και απέναντι στο διαλυτικό φαινόμενο του περονικού αυριανισμού.
Ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Υπερασπίστηκε την ευαισθησία μας, τη σκέψη, την αναθεώρηση, την ελευθερία, με τον εαυτό του. Δέχτηκε τόνους λάσπης και προσωπικών επιθέσεων κι από τη μια κι από την άλλη πλευρά. Όταν οι άλλοι λαλίστατοι και βολεμένοι πνευματικοί ταγοί σιωπούσαν, αυτός με αληθινό ανδρισμό βγήκε μπροστά. Ρίσκαρε το κοινό του και το κέρδισε για πάντα.
Στη δεκαετία του 2010, ο μόνος αντίστοιχός του είναι ο Αρκάς.
Δειλά στην αρχή και ταπεινά, με πεποίθηση στην απόφασή του στη συνέχεια, βγήκε από τη σιωπή. Είναι κάποιος που το ευαίσθητο διαχρονικό έργο του αγγίζει τα βαθύτερα αισθήματα, τους φόβους και τα όνειρα όλων μας τέσσερις δεκαετίες κοντά, όπως και του Μάνου. Το έργο του που ταράζει τις βεβαιότητες μας, αναστατώνει τα πιο κρυφά αισθήματα, υπήρξε πάντα υπαρξιακό και πολιτικό με τη βαθιά ιστορική έννοια. Παιδαγώγησε τις ψυχές μας όπως και το έργο του Μάνου. Ποτέ δεν ήταν κι αυτό στρατευμένο.
Όταν όμως αισθάνθηκε την απειλή του φασισμού, του νέου αυριανισμού και του ολοκληρωτικού φασισμού, κι αυτός διάλεξε να μη σιωπήσει. Μπήκε μπροστά όπως όφειλε. Δέχτηκε κι αυτός τόνους λάσπης. Όμως δεν σιώπησε, όπως οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι με αντίστοιχο έργο. Ρίσκαρε κι αυτός το κοινό του. Και θα το κερδίσει, όπως κι Μάνος.
Ένας μάγος μουσικός κι ένας μάγος σκιτσογράφος έσωσαν την τιμή του πνευματικού κόσμου της χώρας σε δύο εποχές. Απέναντι στους ίδιους εχθρούς. Μαζί με τις ευαισθησίες μας. Αυτό το αόρατο νήμα θα τους συνδέει πάντα στη νεοελληνική ιστορία, όπως όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
Τους ευγνωμονούμε (και) γι' αυτό.
Ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Υπερασπίστηκε την ευαισθησία μας, τη σκέψη, την αναθεώρηση, την ελευθερία, με τον εαυτό του. Δέχτηκε τόνους λάσπης και προσωπικών επιθέσεων κι από τη μια κι από την άλλη πλευρά. Όταν οι άλλοι λαλίστατοι και βολεμένοι πνευματικοί ταγοί σιωπούσαν, αυτός με αληθινό ανδρισμό βγήκε μπροστά. Ρίσκαρε το κοινό του και το κέρδισε για πάντα.
Δειλά στην αρχή και ταπεινά, με πεποίθηση στην απόφασή του στη συνέχεια, βγήκε από τη σιωπή. Είναι κάποιος που το ευαίσθητο διαχρονικό έργο του αγγίζει τα βαθύτερα αισθήματα, τους φόβους και τα όνειρα όλων μας τέσσερις δεκαετίες κοντά, όπως και του Μάνου. Το έργο του που ταράζει τις βεβαιότητες μας, αναστατώνει τα πιο κρυφά αισθήματα, υπήρξε πάντα υπαρξιακό και πολιτικό με τη βαθιά ιστορική έννοια. Παιδαγώγησε τις ψυχές μας όπως και το έργο του Μάνου. Ποτέ δεν ήταν κι αυτό στρατευμένο.
Όταν όμως αισθάνθηκε την απειλή του φασισμού, του νέου αυριανισμού και του ολοκληρωτικού φασισμού, κι αυτός διάλεξε να μη σιωπήσει. Μπήκε μπροστά όπως όφειλε. Δέχτηκε κι αυτός τόνους λάσπης. Όμως δεν σιώπησε, όπως οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι με αντίστοιχο έργο. Ρίσκαρε κι αυτός το κοινό του. Και θα το κερδίσει, όπως κι Μάνος.
Ένας μάγος μουσικός κι ένας μάγος σκιτσογράφος έσωσαν την τιμή του πνευματικού κόσμου της χώρας σε δύο εποχές. Απέναντι στους ίδιους εχθρούς. Μαζί με τις ευαισθησίες μας. Αυτό το αόρατο νήμα θα τους συνδέει πάντα στη νεοελληνική ιστορία, όπως όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
Τους ευγνωμονούμε (και) γι' αυτό.
Υ.Γ. Την επισήμανση αυτή είχαμε κάνει πριν τέσσερα χρόνια σε ένα μικρό σημείωμα στο λινκ παρακάτω, χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε τη συνέχεια:
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment