Είναι προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα, που αφορά μεταξύ 0,5% και 1,5% του πληθυσμού, έχει πλήρη άγνοια.
Συγχέει τα θέματα κοινωνικής αποδοχής και ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων της σεξουαλικότητας, ομοφυλόφιλης, ετεροφυλόφιλης ή αμφιφυλόφιλης, που αφορούν το 99% του πληθυσμού, με ένα διαπιστωμένο επιστημονικά βιολογικό πρόβλημα. Συνανθρώπων μας, των οποίων ο εγκέφαλος αναπτύσσεται από πολύ νωρίς με τον τρόπο που αναπτύσσεται αυτός του αντίθετου φύλου από αυτό με το οποίο αναπτύσσεται το σώμα τους. Και για τον λόγο αυτόν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ταυτότητας και αποδοχής του σώματος και της εμφάνισής τους από τον εαυτό τους και από τους άλλους. Αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι.
Είναι επίσης προφανές ότι η αντιμετώπιση αυτού του δυισμού απαιτεί κατανόηση, αποδοχή από την κοινωνία και ιατρική / ψυχολογική στήριξη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν η δημόσια συζήτηση και σύγκρουση για το θέμα που για αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου βοηθά ή όχι τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση. Όπου ο κάθε αστοιχείωτος, κομπλεξικός ή απλά άσχετος (και είναι πολλοί, άλλοι απρόσμενοι κι άλλοι όχι) αισθάνεται την ανάγκη να πετάξει την μπαρούφα του, το αστείο του, την κοτσάνα του, την ιδεοληψία του. Ή ακόμη όσοι -παρότι καταλαβαίνουν- έχουν θεμιτό πολιτικό συμφέρον να μαζέψουν ψήφους και από αυτούς που προαναφέρθηκαν και αισθάνονται αναγκασμένοι να τους προσεγγίσουν.
Είναι προφανές ότι αυτός ο καταιγισμός από ένταση, και σε αρκετές περιπτώσεις μίσος, προκαλεί μεγαλύτερο άγχος στους ανθρώπους που έχουν αυτό το πρόβλημα σήμερα.
Ταυτόχρονα όμως η Δημόσια συζήτηση, ο δημόσιος διάλογος, αναγκαστικά ευαισθητοποιεί ή αναγκάζει να ενδιαφερθούν και να μάθουν χιλιάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι και να κατανοήσουν το ζήτημα επιστημονικά. Είναι η πλειοψηφία; Όχι, προφανώς. Όμως μετά τη δημόσια συζήτηση σίγουρα αυτοί αυξήθηκαν (ακόμη και εάν δεν έγινε με τους καλύτερους όρους), ιδιαίτερα διότι η πολιτική έκβασή της δεν ήταν ατυχής.
Το ερώτημα που ανακύπτει για τις δημοκρατίες είναι εάν είναι σκόπιμο ή όχι να ανοίγει κανείς μια συζήτηση για ένα υπαρκτό πρόβλημα που εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι θα στεναχωρήσει, ίσως θα πλήξει αυτούς που σήμερα αντιμετωπίζουν ένα ευαίσθητο ζήτημα, που δεν είναι κατανοητό αυτή τη στιγμή από μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Με την ελπίδα ότι η δυναμική της λογικής σταδιακά, μετά το πρώτο σοκ, θα επικρατήσει. Ή να προσπαθούν οι πολιτικοί, με καλή πρόθεση ας δεχτούμε, να το αντιμετωπίσουν πίσω από κλειστές πόρτες.
Η απάντησή μου τείνει προς το πρώτο. Ο Δημόσιος διάλογος, ιδιαίτερα αν γίνεται με ισότιμους όρους, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που αφήνει παράθυρο στον παραλογισμό , στους μικροπολιτικούς υπολογισμούς, στη φτηνή ηθικολογία ή ακόμη και στον φανατισμό, μου φαίνεται προτιμότερος.
Το κόστος είναι ο ψυχικός πόνος γι' αυτούς τους ανθρώπους που αισθάνονται ότι ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων τους δεν τους καταλαβαίνει ή δεν θέλει να τους καταλάβει, και η ψυχή και η ζωή τους βρίσκονται στο έλεος κάθε φανατικού ή άσχετου.
To όφελος είναι η έστω και δύσκολη, συγκρουσιακή, ενημέρωση της κοινής γνώμης και η ενασχόληση με το πρόβλημα, ώστε, παρά τον πόνο αυτού του 1% σήμερα, όλο και λιγότεροι θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και την έλλειψη κατανόησης στο μέλλον.
Το όφελος είναι και κάτι ακόμη: η δημοκρατική ωρίμανση. Κατά βάθος η Δημοκρατία έχει τα ίδια προβλήματα ενηλικίωσης με οποιονδήποτε γεννιέται διαφορετικός. Διότι η Δημοκρατία έχει γεννηθεί διαφορετική. Δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση στην παγκόσμια ιστορία.
Και περνά κι αυτή τα ίδια στάδια που περνά οποιοσδήποτε έφηβος, ανακάλυψη του εαυτού, των συνεπειών των πράξεών του και της ευθύνης γι' αυτές, της ελευθερίας, της αμφιβολίας, της ρήξης, καμιά φορά και της αυτοκτονίας, αλλά στις περισσότερες της αποδοχής, της ωριμότητας.
Η Δημοκρατία είναι εντέλει μια διαρκής, δύσκολη αλλά συναρπαστική ενηλικίωση.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment