Κράτος Δικαίου ή Χίμαιρα

Πριν δυο αιώνες τα σύγχρονα Έθνη έκαναν μια μεγάλη ανακάλυψη: το κράτος Δικαίου. Όχι ένα δίκαιο κράτος αλλά έναν μηχανισμό που έχει μόνο σκοπό να εφαρμόζει τον νόμο. Όποιος κι αν είναι. Από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο ζήτημα: από το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, το παράνομο παρκάρισμα, ως τους εκβιασμούς, το λαθρεμπόριο, την κατάχρηση εξουσίας, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τις μικροκλοπές, τις μεγαλοκλοπές, τις απειλές, τον ρατσισμό, τη βία, τα φακελάκια, τις μίζες, την κατάχρηση εξουσίας, τις απαγορεύσεις, τον κοκ...

Το ιδιαίτερο γνώρισμα αυτής της επινόησης ήταν ότι το κράτος δικαίου έλαβε δυο εντολές και μια απαγόρευση: πρώτη να είναι καθολικό, να ισχύουν οι νόμοι σε κάθε περίπτωση, μικρή ή μεγάλη, δεύτερη να είναι τυφλό, να μη διακρίνει σε ποιόν. Και του απαγορεύτηκε να αδρανεί. Μπορεί να μην κατορθώνει να επιτύχει την επιβολή του νόμου 100%, πολλές φορές γιατί οι νόμοι είναι υπερβολικά αυστηροί, άλλες γιατί οι παρανομούντες είναι καλύτερα οργανωμένοι. Όμως του απαγορεύτηκε δια ροπάλου να μην προσπαθεί. Να απέχει από το καθήκον του. Η αδράνεια του κράτους δικαίου μπροστά σε μια παρανομία είναι το υψηλότερο αδίκημα. Διότι αυτοκαταργεί τον νόμο. Κάθε νόμο. 

Οι Έλληνες δεν κοινώνησαν ποτέ αυτή την ανακάλυψη. Επιχειρήθηκε να τους επιβληθεί από τον Καποδίστρια και γι' αυτό τον εξόντωσαν. Έκτοτε ζούν σε μια επίφαση κράτους Δικαίου. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό κουτσακό. Που επεμβαίνει κατά περίπτωση, όπου φτάνει, όπου το αφήνουν κι όπου δεν βαριέται. Ακόμη κι οι δικτατορίες τους φέουδα ήταν περισσότερο, παρά υφαρπαγή ενός κρατικού μηχανισμού απο σφετεριστές.

Επιβίωσαν με αυτό το κράτος α λα καρτ, δυο αιώνες. Το θεωρούν πλέον κανονικότητα, φυσική τάξη.

Από αυτή την άποψη οι λογής μαφίες, μηχανισμοί αυτοδικίας και απειλών για την επιβολή του νόμου (ή της παρανομίας) , οι κάθε λογής χρυσαυγές, ρουβίκωνες, δεκαεφτά νοέμβρηδες και άλλες ημερομηνίες, κάθε λογής εκδικητές, υπερασπιστές και προστάτες, οι ρομπέν και οι σερίφηδες, οι βεντέτες και οι συμμορίες, είναι προϊόντα της κρατικής παρανομίας. Αναπόφευκτα και αναγκαία μορφώματα κοινωνικής εξισορρόπησης του φαντασιακού ενός ελλειμματικού έθνους. Κρατούν μια ψυχολογική ισορροπία (όχι πραγματική), όταν η πίστη ότι υπάρχει νόμος καθολικής εφαρμογής έχει εκλείψει. Όλοι παίζουν τους δίκαιους κι όλοι τους εγκληματίες, αυτό ισορροπεί κάπου κι επιβιώνουμε.

Η Ελλάς είναι μια μοναδική περίπτωση, μια ζώσα χίμαιρα που συνενώνει αναπάντεχα και ρεαλιστικά το όνειρο κάθε λιμπερτάριαν ταυτόχρονα με το όνειρο κάθε κομμουνιστή! Μια κοινωνία χωρίς νόμο και κράτος, όπου ταυτόχρονα όλα είναι κράτος και καθετί και καθένας είναι ο νόμος και το κράτος μόνος ή με τους οικείους και τους ομοϊδεάτες του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος