Κατσαρίδες

Υπάρχει μια χρήσιμη κατηγορία ανθρώπων που με αηδιάζει. Είναι εκείνοι που όταν τα πράγματα βρίσκονται σε σταυροδρόμι και πρέπει να διαλέξεις πλευρά, ακόμη κι αν πρέπει να πνίξεις την απώθηση για ορισμένους της πλευράς που διαλέγεις, γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο, παίρνουν μια απόσταση δήθεν και αφ' υψηλού και αυτοπροτείνονται ως διαμεσολαβητές. 

Όλοι εκείνοι που, όταν η Ελλάδα βρίσκονταν στο σταυροδρόμι να βγει από την Ευρώπη, έλεγαν ότι το φταίξιμο είναι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (που είναι αλήθεια) και γι' αυτό εκείνοι δεν μπορούν να βρεθούν μαζί τους, και με όποιον άλλον στην ίδια πλευρά, ή κρύβονταν στο λαγούμι τους, οι "ισαποστάκηδες" - λες και η ιστορία γράφεται από κάποιον άλλο. 

Εκείνοι που έλεγαν πως "δεν υπάρχει περίπτωση, το βλέπουμε το πράγμα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν οι Ευρωπαίοι να καταστραφούμε, θα μας το επιβάλουν, θα την κάνει την κωλοτούμπα", κι αυτοανακηρύσσονταν διαμεσολαβητές υπέρ της συμφιλίωσης, με τα χέρια καθαρά γιατί τους "εμποδίζουν οι αρχές τους", κατά της πόλωσης (όταν δεν έγλειφαν τη νέα εξουσία). Μόνο που αν δεν υπήρχε το 40% που σήκωσε σημαίες, στον δρόμο και στον χώρο του ο καθείς, και ανάμεσά τους όλοι όσοι σιχαινόμαστε τις σημαίες, κάθε σημαία, και αρκετούς από αυτούς που τις σήκωσαν μαζί μας, τρώγοντας τα σωθικά μας, αν δεν υπήρχε αυτό το 40%, αν ήταν 10, 5, 3, κανένας δεν θα μπορούσε να το επιβάλει. 

Είναι οι ίδιοι που μετά επιστρέφουν λέγοντας "βλέπεις, εγώ στο έλεγα, έτσι θα συμβεί" για να γλείψουν τα αποφάγια. Υπάρχουν παντού, σε κάθε ιστορική στιγμή, σε κάθε δίλημμα, όχι μόνο στην Ελλάδα.

Είναι αηδιαστικοί σαν τις κατσαρίδες: τρώνε τη βρωμιά και, κατά κάποιον τρόπο, χρήσιμοι όπως αυτές, καθαρίζουν τα αποφάγια, επιβιώνουν πάντα, πιάνοντας εν συνεχεία τα πόστα για να "συμφιλιώσουν" αυτά που πέτυχαν άλλοι. 

Αναγνωρίζω τη χρησιμότητά τους αλλά δεν τους θέλω στο τραπέζι μου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος