Συμβαίνει σε ένα μέρος των ακολούθων του χριστιανού, του εβραίου Θεού ή του μουσουλμάνου Αλάχ, που καταφεύγουν σε αυτόν μόνο στις δυσκολίες και στον φόβο ή εν όψει αυτών. Είναι εκείνοι που αισθάνονται την ανάγκη να ρωτήσουν έναν άγνωστο άθεο και να ανοίξουν πρώτοι τη συζήτηση "μα μέσα σου αναζητάς τον Θεό όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη σαν καταφύγιο, είμαι σίγουρος, δεν είναι έτσι;" και περιμένουν εναγωνίως μια επιβεβαίωση, μια κατάφαση.
Δεν αφορά τους άλλους αυτό το ερώτημα, δεν είναι επειδή νοιάζονται να βοηθήσουν κάποιον που υποφέρει, να του δείξουν τον δρόμο. Στην ουσία αφορά τη δική τους ανασφάλεια στην πίστη τους. Δεν είναι σίγουροι για την ύπαρξη του Θεού στον οποίο πιστεύουν, ο οποίος τους είναι απαραίτητος για να διαχειριστούν τους ανθρώπινους φόβους τους.
Έχουν έρθει σε επαφή με πράγματα που τους έχουν κάνει να αμφιβάλλουν, την επιστήμη, την τέχνη, τη σύγχρονη εποχή, το διαδίκτυο ή απλώς ποτέ δεν είχαν αυτή τη βαθιά πίστη αλλά είχαν τους φόβους και βάλθηκαν να τους γιατρέψουν με αυτήν. Έτσι αποπροσανατολίζονται, κλυδωνίζονται ψυχικά. Κι αισθάνονται την ανάγκη να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους αλήθεια μέσα από τους άλλους: ότι αυτό το καταφύγιο είναι καθολικό, ότι ΟΛΟΙ (εξ ου και ο ΟΛΟκληρωτισμός) κατά βάθος αισθάνονται αυτή την ανάγκη, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους αλλιώς, αλλά το κρύβουν. Άρα ο Θεός τους υπάρχει, επιβεβαιώνεται σαν καθολική ανθρώπινη αλήθεια.
Όταν αυτό αμφισβητείται, όταν βλέπουν γύρω τους ανθρώπους που είναι σταθεροί και διαχειρίζονται τη ζωή τους, τα δύσκολα προβλήματά τους και τη θνητότητα χωρίς αυτό το καταφύγιο, ίσως με άλλα καταφύγια, αλλά δίχως Θεό, αποσταθεροποιούνται. Κατά τη διάρκεια των μεγάλων μεταβάσεων και αλλαγών οι τάξεις αυτών των ανθρώπων πυκνώνουν. Συνέβη πολλές φορές στην ιστορία. Και του Χριστιανισμού και του μουσουλμανισμού και του εβραϊσμού. Άλλοι ανάμεσά τους προσαρμόζονται, χάνουν την πίστη τους και ανακαλύπτουν άλλες διεξόδους στις αλλαγές της εποχής.
Άλλοι όμως δεν τα καταφέρνουν, αδράχονται από τους φόβους τους που τους βαφτίζουν Πίστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους νικήσουν και να δώσουν νόημα στη ζωή τους, αποσταθεροποιούνται, αρπάζονται από έναν "Θεό" και προσπαθούν να τον επιβεβαιώσουν όχι στον εαυτό τους αλλά μέσω των άλλων. Άλλοτε αποκόπτοντας τον εαυτό τους από τον κόσμο των απίστων, άλλοτε φορτώνοντάς τους όλες τις ψυχικές ανισορροπίες, υποτιμώντας τους, δαιμονοποιώντας τους, πείθοντας τον εαυτό τους ότι οι άθεοι ή αλλόπιστοι είναι κατώτεροι, χαμένοι. Άλλοτε προσπαθώντας να τους προσηλυτίσουν κι άλλοτε ακόμη να τους εξαφανίσουν φυσικά, όταν ριζοσπαστικοποιούνται ή γίνονται κάποιας μορφής εξουσία.
Η διεργασία αυτή δεν συμβαίνει στους ανθρώπους που με ταπεινότητα και σιγουριά αισθάνονται την πίστη τους στον Θεό τους κάθε στιγμή, στις δυσκολίες ή στις χαρές, στον χριστιανό, στον εβραίο Θεό ή στον Αλάχ. Σε αυτούς που η πίστη τους είναι τόσο βαθειά και προσωπική χαρά που δεν χωρά μια τρίχα ανάμεσα σε αυτούς και τον Θεό τους. Ρέει με φυσικότητα σαν τη γαλήνη από τα μάτια μερικών απλών ανθρώπων, από τη στάση και τις πράξεις τους, σαν το καθαρό νερό από μια εσώτερη πηγή. Δεν έχουν ανάγκη μήτε την επιβεβαίωση μήτε την απόρριψη των άλλων. Δεν θα βρεις ανάμεσά τους ούτε Αμβρόσιους, ούτε Πειραιώς, ούτε ISIS, ούτε ραβίνους φανατικούς. Στην ψυχή τους θα βρεις μόνο καλή πρόθεση, ταπεινότητα, παραδόσεις και προφύλαξη, σεβασμό να μιλούν για Αυτόν που αγαπούν κι εμπιστεύονται, τον πιο οικείο τους Εαυτόν. Κουβέντα σπάνια τους παίρνεις για τον Θεό. Κι αυτή που παίρνεις Τον περιέχει. Γι' αυτό και σέβονται τον εαυτόν των άλλων. Ο ισχυρός και ο βέβαιος δεν φοβάται, μήτε γυρεύει να επιβάλει. Αποδέχεται και συνυπάρχει.
Τους πρώτους, όταν δεν καταφεύγουν σε πράξεις μίσους και βίας για να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους πίστη και βασανίζουν μόνον τον εαυτό τους, απλά τους λυπάμαι. Ανάμεσά τους εμφανίζονται επίσης οι πιο αποκρουστικοί, οι πιο εξουσιαστικοί, οι πιο βίαιοι. Αυτούς τους λυπάμαι διπλά.
Τους δεύτερους όμως, τους ανεκτικούς και δεκτικούς από αγάπη, που είναι συνήθως η μεγάλη πλειοψηφία, τους σέβομαι και τους αγαπώ. Μου αρέσει να είμαι κοντά τους, αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο μέρος του Θεού τους, με τρόπο φυσικό κι αβίαστο. Τον μοιράζονται σαν το ψωμί και το κρασί, χωρίς ποτέ να μας μιλήσουν γι' Αυτόν, κι όμως είναι διαρκώς Παρών. Έτσι κατά κάποιον τρόπο μας κάνουν να συναισθανόμαστε κι εγώ κι άλλοι πολλοί τα Χριστούγεννα.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
εικόνα:
"Η Γέννηση του Χριστού", 14ος αιώνας. Τοιχογραφία, Ναός της Περιβλέπτου στον Μυστρά.
No comments:
Post a Comment