Η νεοελληνική κοινωνία λατρεύει τη βία. Εδώ και δυο γενιές έχει τόσο εθιστεί σε αυτήν που ερεθίζεται με την υπόμνησή της.
Τι θυμάται περισσότερο; τι επιλέγει να την συγκινεί σε κάθε επέτειο; να μετατρέπει σε γεγονός μνημοσύνης;
Δολοφονίες, θανάτους, βίαια γεγονότα.
Ενδεικτικά: Καποδίστριας, Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Μπακογιάννης, Φύσσας, Γρηγορόπουλος, Κοτσιφάς, Αξαρλιάν, Μαρφίν, η κοπέλα στη Ρόδο τώρα, Ζακ και άλλοι και άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός.
Ποιος ασχολείται με τα θετικά επιτεύγματα κάποιων από αυτά τα πρόσωπα, ποιος τα ανακαλεί; Ή εστω τις αστοχίες και τα αρνητικά τους εν ζωή;
Το ίδιο με τα ιστορικά γεγονότα. Ανακαλεί τη βίαιη όψη των πολέμων, των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων. Του '21, της Μικρασίας, του '40, του Πολυτεχνείου κοκ. Όχι την ανθρώπινη, τη θετική ή, έστω, αυτό στο οποίο αστόχησαν. Ακόμη και στις θρησκευτικές γιορτές λατρεύει τους μάρτυρες και τα μαρτύρια περισσότερο από τη λύτρωση.
Φυσικά είναι όλα αυτά τα περιστατικά, γεγονότα και πρόσωπα πολύ διαφορετικά αλλά, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησής μας. Έχουν κάτι κοινό, έναν κοινό παρονομαστή. Είναι ότι αυτά τα βίαια περιστατικά στοιχειώνουν τις μνήμες, ερεθίζουν τη φαντασία, προκαλούν μια συναισθηματική διέγερση στον κόσμο και σταδιακά καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο θυμικό και στην σκέψη του. Ανακαλούνται διαρκώς, μαρκάρουν το ημερολόγιο και τον χρόνο των ημερών μας, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Καλύπτουν οτιδήποτε θετικό. Κάθε έργο της ειρήνης, κάθε μη βίαιη πράξη, έρωτα, δημιουργία, γεννήσεις, επιτυχίες, προσπάθειες νίκες.
Επικρατούν στο θυμικό και στο ημερολόγιο δολοφονίες, φόνοι, εγκλήματα, θάνατοι, βιασμοί, δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία.
Λες και δεν υπάρχουν, δεν έχουν συμβεί και δεν συμβαίνουν καθημερινά, άλλα γεγονότα, γεννήσεις σημαντικών ανθρώπων, επιτεύγματα, νίκες, επιτυχίες, πρόοδος. Η Ελληνική κοινωνία μένει αδιάφορη, αγνοεί και λησμονεί, όταν δεν κακολογεί ζηλόφθονα, τα θετικά τοπόσημα της μνήμης. Αυτά και αυτοί που την μετέτρεψαν από μια κοινωνία κατσαπλιάδων, φτωχή και οπισθοδρομική, σε μια χώρα με ένα συγκριτικά καλό επίπεδο ζωής, σε πολίτες που προοδεύουν σε όλο τον κόσμο, με τις σοβαρές φυσικά προκλήσεις και δυσκολίες της. Λες και δεν είχε επιτυχίες, θετικές προσπάθειες που καρποφόρησαν και απέδωσαν, που μπορούν να συμπυκνωθούν σε γεγονότα και σε πρόσωπα.
Αντ' αυτού, κάθε μέρα αναθυμάται έναν φόνο, ένα έγκλημα, μια δολοφονία. Το ημερολόγιο μετατρέπεται σε μια αέναη σειρά βίαιων μνημών που ερεθίζουν το θυμικό των νεοελλήνων, τις συζητούν, τις αναμασούν, φτιάχνονται να τσακώνονται βίαια για αυτές, ανεβάζουν αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, μετατρέπεται ο συναισθηματικός τους κόσμος σε μια πηγή βίας που καθορίζει το λογικό τους. Εθίζονται, εν τέλει επιζητούν τη βία όπως το πρεζόνι την πρέζα. Η συζήτηση έτσι καταλαμβάνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από μια βίαιη θεματολογία. Ακόμη και η γλώσσα.
Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι Έλληνες, αναμασώντας την διαρκώς, κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα, πολεμώντας την με άλλη τόση βία, μετατρέπουν τη βία σε κανονικότητα. Μέχρι που κάποια στιγμή, όχι αργά, αν τούτο δεν ανατραπεί, αν δεν μεταφέρουμε την κουβέντα στη χαρά της ζωής, στις επιτυχίες της, μας καταπίνει ατομικά και θα μας αφανίσει.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Τι θυμάται περισσότερο; τι επιλέγει να την συγκινεί σε κάθε επέτειο; να μετατρέπει σε γεγονός μνημοσύνης;
Δολοφονίες, θανάτους, βίαια γεγονότα.
Ενδεικτικά: Καποδίστριας, Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Μπακογιάννης, Φύσσας, Γρηγορόπουλος, Κοτσιφάς, Αξαρλιάν, Μαρφίν, η κοπέλα στη Ρόδο τώρα, Ζακ και άλλοι και άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός.
Ποιος ασχολείται με τα θετικά επιτεύγματα κάποιων από αυτά τα πρόσωπα, ποιος τα ανακαλεί; Ή εστω τις αστοχίες και τα αρνητικά τους εν ζωή;
Το ίδιο με τα ιστορικά γεγονότα. Ανακαλεί τη βίαιη όψη των πολέμων, των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων. Του '21, της Μικρασίας, του '40, του Πολυτεχνείου κοκ. Όχι την ανθρώπινη, τη θετική ή, έστω, αυτό στο οποίο αστόχησαν. Ακόμη και στις θρησκευτικές γιορτές λατρεύει τους μάρτυρες και τα μαρτύρια περισσότερο από τη λύτρωση.
Φυσικά είναι όλα αυτά τα περιστατικά, γεγονότα και πρόσωπα πολύ διαφορετικά αλλά, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησής μας. Έχουν κάτι κοινό, έναν κοινό παρονομαστή. Είναι ότι αυτά τα βίαια περιστατικά στοιχειώνουν τις μνήμες, ερεθίζουν τη φαντασία, προκαλούν μια συναισθηματική διέγερση στον κόσμο και σταδιακά καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο θυμικό και στην σκέψη του. Ανακαλούνται διαρκώς, μαρκάρουν το ημερολόγιο και τον χρόνο των ημερών μας, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Καλύπτουν οτιδήποτε θετικό. Κάθε έργο της ειρήνης, κάθε μη βίαιη πράξη, έρωτα, δημιουργία, γεννήσεις, επιτυχίες, προσπάθειες νίκες.
Επικρατούν στο θυμικό και στο ημερολόγιο δολοφονίες, φόνοι, εγκλήματα, θάνατοι, βιασμοί, δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία.
Λες και δεν υπάρχουν, δεν έχουν συμβεί και δεν συμβαίνουν καθημερινά, άλλα γεγονότα, γεννήσεις σημαντικών ανθρώπων, επιτεύγματα, νίκες, επιτυχίες, πρόοδος. Η Ελληνική κοινωνία μένει αδιάφορη, αγνοεί και λησμονεί, όταν δεν κακολογεί ζηλόφθονα, τα θετικά τοπόσημα της μνήμης. Αυτά και αυτοί που την μετέτρεψαν από μια κοινωνία κατσαπλιάδων, φτωχή και οπισθοδρομική, σε μια χώρα με ένα συγκριτικά καλό επίπεδο ζωής, σε πολίτες που προοδεύουν σε όλο τον κόσμο, με τις σοβαρές φυσικά προκλήσεις και δυσκολίες της. Λες και δεν είχε επιτυχίες, θετικές προσπάθειες που καρποφόρησαν και απέδωσαν, που μπορούν να συμπυκνωθούν σε γεγονότα και σε πρόσωπα.
Αντ' αυτού, κάθε μέρα αναθυμάται έναν φόνο, ένα έγκλημα, μια δολοφονία. Το ημερολόγιο μετατρέπεται σε μια αέναη σειρά βίαιων μνημών που ερεθίζουν το θυμικό των νεοελλήνων, τις συζητούν, τις αναμασούν, φτιάχνονται να τσακώνονται βίαια για αυτές, ανεβάζουν αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, μετατρέπεται ο συναισθηματικός τους κόσμος σε μια πηγή βίας που καθορίζει το λογικό τους. Εθίζονται, εν τέλει επιζητούν τη βία όπως το πρεζόνι την πρέζα. Η συζήτηση έτσι καταλαμβάνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από μια βίαιη θεματολογία. Ακόμη και η γλώσσα.
Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι Έλληνες, αναμασώντας την διαρκώς, κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα, πολεμώντας την με άλλη τόση βία, μετατρέπουν τη βία σε κανονικότητα. Μέχρι που κάποια στιγμή, όχι αργά, αν τούτο δεν ανατραπεί, αν δεν μεταφέρουμε την κουβέντα στη χαρά της ζωής, στις επιτυχίες της, μας καταπίνει ατομικά και θα μας αφανίσει.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment