Νομίζω πως διακρίνω τα παράλληλα αισθήματα λατρείας και μίσους που δημιουργεί η σύγχρονη Ελλάς, σε όλα τα άκρα.
Αν το δει κανείς από απόσταση, πρόκειται για δύο ιδεατές χώρες που συνυπάρχουν.
Μια νεομεσαιωνική αναρχολιμπερτάριαν, χωρίς εφαρμοσμένο νόμο, όπου καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Χτίζει όπου γουστάρει, κλέβει όποιον γουστάρει, αντεπιτίθεται όπως γουστάρει, δέρνει, καίει, σπάει ό,τι γουστάρει, δουλεύει μαύρα, λειτουργεί μαύρα, επιχειρήσεις, ζωές, κάνει σεξ όπως γουστάρει και όπου γουστάρει αλλά και βιάζει ακόμη όποτε τούρθει, τρώει ό,τι και όποτε θέλει, πουλάει λαθραία και μη, παίρνει ό,τι φάρμακα θέλει, βρίσκει ό,τι ναρκωτικά θέλει κ.ο.κ. αρκεί να ανήκει στους ισχυρότερους, σε σόι. Σε αυτή την Ελλάδα ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου, του υγιέστερου, το νεώτερου, του πιο μαφιόζου και καπάτσου, του πιο εύρωστου, αυτού πούχει το μακρύτερο λοστάρι ή το γρηγορότερο καλάσνικοφ, ή έστω τις καλύτερες άκρες και ανήκει στο ισχυρότερο σόι.
Αυτή είναι η ελευθερία μερικών που καταβροχθίζει, εξαλείφει την ελευθερία όλων των άλλων, που με τη σειρά τους όσο και όποτε μπορούν οργανώνονται σε ομάδες και συντεχνίες, που τις καλούν συλλογικότητες, για να επιβιώσουν, διαφορετικά σβήνουν κυριολεκτικά. Το δυστοπικό λιμπερταριακό όραμα.
Και υπάρχει και μια άλλη παράλληλη Ελλάς, κομμουνιστική. Ένα κράτος που υποκρίνεται ότι ψηφίζει νόμους κι ακόμη περισσότερο ότι τους εφαρμόζει, ότι παρέχει δικαιοσύνη σε όλους με κόστος και χρόνους που την κάνουν καθολική, κοινωνική προστασία του πιο αδύναμου, ασφάλεια για όλους, προστασία της ιδιοκτησίας, της ζωής, του περιβάλλοντος, χωροθέτηση, κυκλοφορία, δρόμους, μεταφορές υποδομές. Υποδύεται το κράτος με όλα του τα εξαρτήματα που έχουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τους τίτλους, αλλά δεν λειτουργούν, ούτε στο 10%. Και πληρώνεται διπλά για να φτιάχνει νόμους και να τους εφαρμόζει αλλά και για να κάνει τα στραβά μάτια στους νόμους και τις ρυθμίσεις που το ίδιο θεσπίζει.
Όμως εισπράττει τα λεφτά για να συντηρήσει τα κρατικά σόγια που το έχουν ιδιοποιηθεί, από την αναρχοκαπιταλιστική Ελλάδα, που έτσι εξαγοράζει την ατιμωρησία της και εξακολουθεί να λειτουργεί άνομη, άδικη, αντιπαραγωγική κι ασύδοτη. Από τη μια ένα κράτος μαφιόζος, που πουλάει προστασία από τον νόμο που αποφασίζει κι εκπροσωπεί ο ίδιος, κι από την άλλη μια αναρχοκαπιταλιστική δυστοπία.
Οι δύο αυτές Ελλάδας μισιούνται και λατρεύονται, γιατί η μια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Χωρίς τη συνενοχή, τη στήριξη και την αέναη διαπάλη τους θα καταρρεύσουν αγκαλιασμένες. Μαζί με τους μηχανισμούς και τα σόγια που τις διαφεντεύουν, εις βάρος των κολίγων, που υποδύονται τους πολίτες. Τόσο καλά κι αυτοί, που έχουν φτάσει μερικοί να το πιστέψουν και να παίρνουν στα σοβαρά θεσμούς, δικαιώματα, ελευθερίες κι ευθύνες.
Είναι το σημείο που αρχίζουν οι ταραχές και η αμφισβήτηση του άσπονδου δίδυμου της αναρχοκαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Ελλάδος. Τότε είναι που οι δύο Ελλάδες ενώνονται αδελφικά για να το καταπνίξουν έντρομες. Αυτό το παράδοξο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς εξηγεί και τις πολιτικές της συγκυρίες και συμμαχίες. Ιδίως, πολύ καθαρά, τις τρέχουσες των τελευταίων ετών.
Αν το δει κανείς από απόσταση, πρόκειται για δύο ιδεατές χώρες που συνυπάρχουν.
Μια νεομεσαιωνική αναρχολιμπερτάριαν, χωρίς εφαρμοσμένο νόμο, όπου καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Χτίζει όπου γουστάρει, κλέβει όποιον γουστάρει, αντεπιτίθεται όπως γουστάρει, δέρνει, καίει, σπάει ό,τι γουστάρει, δουλεύει μαύρα, λειτουργεί μαύρα, επιχειρήσεις, ζωές, κάνει σεξ όπως γουστάρει και όπου γουστάρει αλλά και βιάζει ακόμη όποτε τούρθει, τρώει ό,τι και όποτε θέλει, πουλάει λαθραία και μη, παίρνει ό,τι φάρμακα θέλει, βρίσκει ό,τι ναρκωτικά θέλει κ.ο.κ. αρκεί να ανήκει στους ισχυρότερους, σε σόι. Σε αυτή την Ελλάδα ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου, του υγιέστερου, το νεώτερου, του πιο μαφιόζου και καπάτσου, του πιο εύρωστου, αυτού πούχει το μακρύτερο λοστάρι ή το γρηγορότερο καλάσνικοφ, ή έστω τις καλύτερες άκρες και ανήκει στο ισχυρότερο σόι.
Αυτή είναι η ελευθερία μερικών που καταβροχθίζει, εξαλείφει την ελευθερία όλων των άλλων, που με τη σειρά τους όσο και όποτε μπορούν οργανώνονται σε ομάδες και συντεχνίες, που τις καλούν συλλογικότητες, για να επιβιώσουν, διαφορετικά σβήνουν κυριολεκτικά. Το δυστοπικό λιμπερταριακό όραμα.
Και υπάρχει και μια άλλη παράλληλη Ελλάς, κομμουνιστική. Ένα κράτος που υποκρίνεται ότι ψηφίζει νόμους κι ακόμη περισσότερο ότι τους εφαρμόζει, ότι παρέχει δικαιοσύνη σε όλους με κόστος και χρόνους που την κάνουν καθολική, κοινωνική προστασία του πιο αδύναμου, ασφάλεια για όλους, προστασία της ιδιοκτησίας, της ζωής, του περιβάλλοντος, χωροθέτηση, κυκλοφορία, δρόμους, μεταφορές υποδομές. Υποδύεται το κράτος με όλα του τα εξαρτήματα που έχουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τους τίτλους, αλλά δεν λειτουργούν, ούτε στο 10%. Και πληρώνεται διπλά για να φτιάχνει νόμους και να τους εφαρμόζει αλλά και για να κάνει τα στραβά μάτια στους νόμους και τις ρυθμίσεις που το ίδιο θεσπίζει.
Όμως εισπράττει τα λεφτά για να συντηρήσει τα κρατικά σόγια που το έχουν ιδιοποιηθεί, από την αναρχοκαπιταλιστική Ελλάδα, που έτσι εξαγοράζει την ατιμωρησία της και εξακολουθεί να λειτουργεί άνομη, άδικη, αντιπαραγωγική κι ασύδοτη. Από τη μια ένα κράτος μαφιόζος, που πουλάει προστασία από τον νόμο που αποφασίζει κι εκπροσωπεί ο ίδιος, κι από την άλλη μια αναρχοκαπιταλιστική δυστοπία.
Οι δύο αυτές Ελλάδας μισιούνται και λατρεύονται, γιατί η μια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Χωρίς τη συνενοχή, τη στήριξη και την αέναη διαπάλη τους θα καταρρεύσουν αγκαλιασμένες. Μαζί με τους μηχανισμούς και τα σόγια που τις διαφεντεύουν, εις βάρος των κολίγων, που υποδύονται τους πολίτες. Τόσο καλά κι αυτοί, που έχουν φτάσει μερικοί να το πιστέψουν και να παίρνουν στα σοβαρά θεσμούς, δικαιώματα, ελευθερίες κι ευθύνες.
Είναι το σημείο που αρχίζουν οι ταραχές και η αμφισβήτηση του άσπονδου δίδυμου της αναρχοκαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Ελλάδος. Τότε είναι που οι δύο Ελλάδες ενώνονται αδελφικά για να το καταπνίξουν έντρομες. Αυτό το παράδοξο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς εξηγεί και τις πολιτικές της συγκυρίες και συμμαχίες. Ιδίως, πολύ καθαρά, τις τρέχουσες των τελευταίων ετών.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment