Σε άλλες εποχές γίνονταν με τα μάτια, με το κούνημα της βεντάλιας στις εκκλησίες, με το στρίψιμο του μουστακιού, με ένα χαμόγελο, με ένα κέρασμα, μια πρόσκληση, ένα γράμμα, ένα μαντήλι, με ένα δώρο, με χειρονομίες, με υπονοούμενα, κλπ κλπ.
Με άπειρους τρόπους.
Που περιλάμβαναν και την άρνηση και σε κάποιον βαθμό την επιμονή, μέχρι ένα σημείο που ήταν μέρος των κωδίκων επικοινωνίας και της ανταλλαγής μηνυμάτων.
Είναι μέρος της ζωής.
Κάθε εποχή και κοινωνία επινοεί άλλους κώδικες και βάζει αλλού το όριο και με άλλον τρόπο, της οριστικής άρνησης που παύει να είναι μέρος του παιχνιδιού και το τελειώνει.
Σε άλλες εποχές είχαν διακεκριμένο ρόλο μεσάζοντες, υπηρέτες, συγγενείς, φίλοι ή προξενήτρες.
Σήμερα ζούμε μια μεταβατική περίοδο σε μια fusion κωδίκων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, με άλλες αντιλήψεις, θρησκείες ή μη θρησκείες, ιδεολογίες, συμπεριφορές, που παλιότερα δεν ανακατεύονταν. Γιατί ήταν διακριτά και κάθε κοινωνικό στρώμα είχε τους δικούς του περιοριστικούς κώδικες. Άλλους οι αστοί, οι ευγενείς, οι πλούσιοι, οι φτωχοί, οι καθολικοί, οι προτεστάντες, οι Εβραίοι κλπ.
Η διαταξική και διαστρωματική κινητικότητα του έρωτα στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, του παγκόσμιου χωριού, δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας και κατανόησης. Είτε το αντικείμενο του φλερτ είναι άνδρας είτε γυναίκα.
Λύνεται αυτό με μια λεπτομερή νομική κωδικοποίηση; Γνώμη μου είναι πως όχι. Μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Μπορεί να λυθεί με προξενήτρες ή γραπτές συναινέσεις; Δεν πιστεύω.
Χρειάζεται κανείς μηχανισμούς προστασίας από την επιμονή όταν συνεχίζει πέρα από το όριο της οριστικής άρνησης και, φυσικά, από την βία κάθε μορφής, λεκτική, φυσική, απειλές, προσβολές; Ναι, και πρέπει να την έχει.
Χρειάζεται όμως και κατανόηση από καθεμία και κάθε έναν πως, μέχρι αυτό το όριο, το φλερτ είναι κάτι φυσικό και μέρος της ζωής. Ότι είναι φυσικό να μας φλερτάρουν και εξίσου φυσικό να το αποκρούουμε αν δεν μας ενδιαφέρει ή να ενδίδουμε ή να φλερτάρουμε και εμείς.
Και όταν βάζουμε το όριο καθαρά να απαιτούμε να γίνει σεβαστό. Αλλά οφείλουμε να κάνουμε την προσπάθεια να βάλουμε το όριο καθαρά. Και να το ξεχάσουμε εφόσον έγινε σαφές και το παιχνίδι σταμάτησε εκεί.
Είναι τόσο φυσικό όσο το να περπατάμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε, να επικοινωνούμε. Και όταν γίνεται με μέτρο και με τρόπο είναι εξίσου απολαυστικό, όσο ένα καλό φαγητό. Όταν γίνεται άσχημα, όσο μια βαρυστομαχιά ή μια δηλητηρίαση. Μόνο που αυτό το δεύτερο είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Δεν είναι λύση ο νεοπουριτανισμός. Ούτε η δημιουργία λεπτομερών αποστειρωμένων κανόνων, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε νέα εγκλήματα, εκβιασμούς, απειλές για φανταστικά γεγονότα. Και θα εισάγουν τον τρόμο αντί για την εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις.
Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η καλύτερη άμυνα είναι το χιούμορ. Και απέναντι στις εμμονές τρίτων και απέναντι στα δικά μας κολλήματα.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment