Άσχετα από την προσωπική άποψή μου για το έργο του κ. Γραμματικάκη ή του κ. Βασιλικού, (δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, ανέκαθεν, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) ή για την προσωπικότητά τους (επίσης δεν έχω την καλύτερη άποψη, ειδικά για τον δεύτερο, έχοντας συνυπάρξει σε κάποιους κοινούς κύκλους την δεκαετία του '90 στο Παρίσι, πιτσιρικάς εγώ τότε, σέβομαι όμως όσους τους εκτιμούν) και, άσχετα από τις πολιτικές τους θέσεις, πρόκειται αναμφίβολα για δύο ανθρώπους που έχουν μια δημιουργική πορεία και έχουν επιτύχει ορισμένα σημαντικά πράγματα στη μακρά ζωή τους.
Είναι δίχως αμφιβολία ένα ποιοτικό άλμα στα ψηφοδέλτια του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα για τα μέτρα του, αλλά και αρκετά πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών ως σύνολο. Εύχομαι στον κ. Βασιλικό καλή εκλογή, αν δεν αποσυρθεί κι αυτός σαν τον κ. Γραμματικάκη.
Ένα άλλο ζήτημα, όμως, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον (ισχύει και για άλλες υποψηφιότητες γενικά και άλλων κομμάτων).
Το άθροισμα της ηλικίας τους προσεγγίζει τα 165 χρόνια. Ο κ. Βασιλικός είναι γεννηθείς το 1934! Ζωή να έχει ο άνθρωπος! Ο κ. Γραμματικάκης είναι 80.
Τώρα γιατί ένας επιτυχημένος επαγγελματικά άνθρωπος 85 ετών μπορεί να θέλει να εκλεγεί βουλευτής, με όποιο κόμμα, ως τα 89, να συμμετέχει σε επιτροπές, να ψηφίζει αποφάσεις και νόμους που αφορούν το μέλλον άλλων, να κάνει κοινοβουλευτικό έλεγχο, να ασκεί εξουσία, αντί να αρθρογραφεί, να δίνει συνεντεύξεις, να δίνει συμβουλές στους νεώτερους, είναι το ερώτημα μου!
Και δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο. Ούτε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια απορία θα είχα εάν η ΝΔ επέλεγε την αξιολογότατη κα Αρβελέρ ως υποψήφια βουλευτή και εκείνη το αποδεχόταν.
Όπως αναρωτιέμαι και γιατί ένα κόμμα μπορεί να τους επιλέξει αντί κάποιου νεώτερου ανθρώπου με αντίστοιχη πορεία για βουλευτή. Να ψηφίζει (υποχρεωτικά) ένας δεκαοχτάρης τον προπάππο του, ένας τριανταπεντάρης τον παππού του, να αποφασίζει για το δικό του αύριο. Έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε να αποσύρονται σε άλλους, κατάλληλους, ρόλους. Από την οικογένεια ως την πολιτική.
Η μητέρα μου πρόσφατα, στα 83, μου είπε: "μωρέ ξέρω πως είναι σημαντικό, αλλά ντρέπομαι λίγο στην ηλικία μου να πάω να ψηφίσω για 4 χρόνια που αφορούν εσάς, κι εγώ δεν ξέρω αν θα ζω".
Στη χώρα του συλλογικού ονείρου των πρόωρων συνταξιούχων των 40-55 χρόνων, πώς γίνεται το πολιτικό προσωπικό να θέλει να εργάζεται μέχρι τα 90; Τι παράδοξο!
Κι ακόμη αναρωτιέμαι, ένα κόμμα, όποιο κόμμα, δεν μπορεί να βρει κάποιον νεώτερο συμβολικά παρόμοιου διαμετρήματος για το ψηφοδέλτιο επικρατείας για ενεργό βουλευτή (όχι επίτιμο), που να πείθει για την εικόνα του ως κόμμα του μέλλοντος;
Είναι δίχως αμφιβολία ένα ποιοτικό άλμα στα ψηφοδέλτια του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα για τα μέτρα του, αλλά και αρκετά πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών ως σύνολο. Εύχομαι στον κ. Βασιλικό καλή εκλογή, αν δεν αποσυρθεί κι αυτός σαν τον κ. Γραμματικάκη.
Ένα άλλο ζήτημα, όμως, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον (ισχύει και για άλλες υποψηφιότητες γενικά και άλλων κομμάτων).
Το άθροισμα της ηλικίας τους προσεγγίζει τα 165 χρόνια. Ο κ. Βασιλικός είναι γεννηθείς το 1934! Ζωή να έχει ο άνθρωπος! Ο κ. Γραμματικάκης είναι 80.
Τώρα γιατί ένας επιτυχημένος επαγγελματικά άνθρωπος 85 ετών μπορεί να θέλει να εκλεγεί βουλευτής, με όποιο κόμμα, ως τα 89, να συμμετέχει σε επιτροπές, να ψηφίζει αποφάσεις και νόμους που αφορούν το μέλλον άλλων, να κάνει κοινοβουλευτικό έλεγχο, να ασκεί εξουσία, αντί να αρθρογραφεί, να δίνει συνεντεύξεις, να δίνει συμβουλές στους νεώτερους, είναι το ερώτημα μου!
Και δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο. Ούτε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια απορία θα είχα εάν η ΝΔ επέλεγε την αξιολογότατη κα Αρβελέρ ως υποψήφια βουλευτή και εκείνη το αποδεχόταν.
Όπως αναρωτιέμαι και γιατί ένα κόμμα μπορεί να τους επιλέξει αντί κάποιου νεώτερου ανθρώπου με αντίστοιχη πορεία για βουλευτή. Να ψηφίζει (υποχρεωτικά) ένας δεκαοχτάρης τον προπάππο του, ένας τριανταπεντάρης τον παππού του, να αποφασίζει για το δικό του αύριο. Έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε να αποσύρονται σε άλλους, κατάλληλους, ρόλους. Από την οικογένεια ως την πολιτική.
Η μητέρα μου πρόσφατα, στα 83, μου είπε: "μωρέ ξέρω πως είναι σημαντικό, αλλά ντρέπομαι λίγο στην ηλικία μου να πάω να ψηφίσω για 4 χρόνια που αφορούν εσάς, κι εγώ δεν ξέρω αν θα ζω".
Στη χώρα του συλλογικού ονείρου των πρόωρων συνταξιούχων των 40-55 χρόνων, πώς γίνεται το πολιτικό προσωπικό να θέλει να εργάζεται μέχρι τα 90; Τι παράδοξο!
Κι ακόμη αναρωτιέμαι, ένα κόμμα, όποιο κόμμα, δεν μπορεί να βρει κάποιον νεώτερο συμβολικά παρόμοιου διαμετρήματος για το ψηφοδέλτιο επικρατείας για ενεργό βουλευτή (όχι επίτιμο), που να πείθει για την εικόνα του ως κόμμα του μέλλοντος;
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment