Αυτός μάνα δεν έχει;

Άραγε αυτός ο νέος, 25χρονος πάνω κάτω, που διακινδυνεύει τη ζωή του για να κάνει τη σκληρή και δύσκολη δουλειά να επιβάλλει τον νόμο, να προστατεύει τους πολίτες, την ελευθερία και το βιός τους, δημόσιο και ιδιωτικό,

αυτός, λέω, που τρώει τσιμεντόλιθους στο κεφάλι για να επιστρέψει εν προκειμένω στο Δημόσιο νοσοκομείο Ευαγγελισμός την περιουσία του, που την έχουν καταλάβει βίαιοι καταχραστές, και ακόμη κι αυτούς θα τους νοσηλέψει αν τραυματιστούν, γιατί αυτό είναι το σωστό κι ανθρώπινο,

αυτό το νέο παιδί, δεν έχει άραγε γονείς; Σύντροφο; Όνειρα; Μωρά παιδιά; Δεν είναι άνθρωπος αυτός;

Μάνα δεν έχει που να τρέμει κάθε μέρα μήπως της φέρουν το παιδί της από τη δουλειά, σε ένα φέρετρο ή διαλυμένο, καμένο, ανάπηρο;

Μα το πιο πιθανό είναι πως και να έχει, δεν θα είναι μήτε διάσημη μήτε επιφανής μήτε εύπορη τόσο για να μη χρειάζεται να δουλεύει ο γιόκας της σε τέτοιες δουλειές, αλλά να του πληρώνει τις σπουδές στο LSE, να κληρονομήσει την οικογενειακή επιχείρηση ή να τον διορίσει κάπου να κάθεται σε κάποιο γραφείο, όταν βαρεθεί τις καταλήψεις και τα σπασίματα.

Οπότε, γιατί να ενδιαφέρει τα ευαίσθητα συναισθήματα των ΜΜΕ μας, να τη βρουν ανώνυμα να τη ρωτήσουν πώς νοιώθει, πώς ζουν καθημερινά, τις ανθρώπινες ιστορίες τους, 

Τι να μας νοιάζει στην τελική;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


ΥΓ.
 Θα ήθελα να κάνω σαφές ότι το ποστ αφορά τα ΜΜΕ μας και τη μη παρουσίαση ισότιμα της ανθρώπινης πλευράς των νέων ανθρώπων που υπηρετούν στην Αστυνομία. Αυτό είναι μια τρομακτική έλλειψη και διάκριση κατά τη γνώμη μου. Που είναι ταυτόχρονα και απάνθρωπη, και αντιδημοκρατική και ανοιχτά ταξική και τοξική. 
Διαμορφώνει συνειδήσεις.

Γ.Γ.Γ.