Η μέρα της γυναίκας (για μια μαστόρισσα)

Για κάποιο λόγο χαίρομαι περισσότερο για την πρόοδο και την ελευθερία και των γυναικών και των ανδρών όταν βλέπω μια γυναίκα μαστόρισσα, παρά μια ακόμη πρωθυπουργό. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο από πρώτη άποψη, μου φαίνεται πολύ μεγαλύτερο βήμα προς την αληθινή ισότητα, δηλαδή την απελευθέρωση από τα καταπιεστικά στερεότυπα. Του αποκλειστικά βαρβάτου κι αναίσθητου ανδρισμού και της ντελικάτης και υπερευαίσθητης θηλυκότητας.

Και τα δύο κληρονομιά του πουριτανισμού κυρίως και του ρομαντισμού των ανώτερων τάξεων του 18ου και 19ου αιώνα, αυτά που ήδη κορόϊδευε ο Θερβάντες στις Δουλτσινέες και τους ιππότες ήδη από τον 16ο.

Για αιώνες είχαμε και γυναίκες αυτοκράτειρες, και βασίλισσες, γυναίκες που άσκησαν πραγματική εξουσία, μερικές με πολύ τσαγανό για τη διακυβέρνηση, καπατσοσύνη, πολλές φορές και αγριότητα, από το σεξ μέχρι τον πόλεμο. Από τη Θεοδώρα στην Αικατερίνη τη Μεγάλη, στη Ζαν ντ'Αρκ, στην Ίντιρα Γκάντι, τη Γκόλντα Μάγιερ, πιο πρόσφατα τη Θάτσερ, τη Μέρκελ και πολλές πολλές άλλες, παντού πλέον, και χαίρομαι γι' αυτό. Πρωθυπουργίνες και Προέδρους, υπουργούς, βουλευτίνες, διευθύντριες, δικαστίνες, γίνεται πλέον όλο και παραπάνω μια ευχάριστη όσο και αδιάφορη κανονικότητα.

Όμως για αιώνες επίσης οι γυναίκες έκαναν όλες τις δουλειές, το ίδιο σκληρές με τις αντρικές, στα χωράφια, στην αγροτική παραγωγή, στη βιομηχανία.

Η εικόνα της εύθραυστης ύπαρξης, που έχει ανάγκη αντρικής λατρείας και προστασίας για να υπάρξει, είναι μια διαστροφή που εμφανίζεται στις ανώτερες φεουδαρχικές τάξεις από τον 15ο αιώνα, βαθαίνει σταδιακά ως τον 19ο αιώνα και μετά γενικεύεται και στις μεσαίες και κατώτερες μέχρι τα μέσα του 20ού . Βαθιά καταπιεστική και ανελεύθερη, και για τις γυναίκες και για τους άντρες. Ένα στερεότυπο που μεταβάλλει τις γυναίκες από ανθρώπινες υπάρξεις κάθε μία με δυνατότητες και αδυναμίες, καλοσύνη και κακία, ομορφιά κι ασχήμια, σε κοινωνικά μπιμπελό. Και τους άνδρες το ίδιο, τους βαραίνει, από ανθρώπινες υπάρξεις με αντιφατικά, άλλοι με ευαισθησίες, άλλοι με επιθετικότητα, με στοργή ή με αδιαφορία, σε κοινωνικά ρομπότ που πρέπει να υποκρίνονται το πρότυπο της αναισθησίας και υποχρεωτικής γενναιότητας.

Λοιπόν, γι' αυτό χαίρομαι περισσότερο όταν βλέπω μια γυναίκα μαστόρισσα, ταξιτζού, οδηγό, μηχανικό, στρατιωτίνα μάχιμη, αγρότισσα με το τρακτέρ. Όσο κι όταν βλέπω έναν άντρα νηπιαγωγό, νοσοκόμο, φροντιστή ηλικιωμένων...

Γιατί κανενός φύλου δεν είναι προνόμιο ούτε η ευαισθησία, ούτε η αντοχή, ούτε η γενναιότητα, ούτε η στοργή. Γιατί αυτά τα πρότυπα, της γυναίκας μπιμπελό και του άνδρα ρομπότ, είναι καταπιεστική επινόηση που γεμίζουν και τους δύο ενοχές κι απογοητεύσεις. Γιατί το δημιουργικό μας μέρος είναι πάντα εκείνο από το άλλο φύλο που περιέχουμε επίσης καθένας από εμάς.

Γι' αυτό σήμερα, μέρα της γυναίκας, διαλέγω να την αφιερώσω ειδικά στην κοπελιά, στη μαστόρισσα που φτιάχνει άψογα τη μηχανή μου κάθε φορά, ίσια και καλύτερα με τους άντρες συναδέλφους της, στη μαγκιά και το μεράκι της.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος