Σταματήστε το μέτρημα!

Αυτό είναι ίσως το πιο εμβληματικό τουιτ της εποχής μας, που ξεστόμισε ένας φοβισμένος άνθρωπος, ένας σαιξπηρικος ήρωας, ένας βασιλιάς σε ρόλο μεγαλύτερο του εαυτού του. Σαν την εποχή μας ακριβώς, φαντασμένη κι ασυλλόγιστη, τραγική, νομίζει πως είναι μεγαλύτερη από αυτό που της πέφτει, στην ιστορία του είδους μας, στον πλανήτη, στη βιολογία μας.

Σταματήστε το μέτρημα, όλα χύμα κι αμέτρητα.

Σταματήστε το μέτρημα, αυτά είναι της επιστήμης, ακούει κανείς;

Σταματήστε το μέτρημα, μη μετράτε τα χρόνια, τις ψήφους, τις ώρες, τις ζωές, τους νεκρούς, τους πλούσιους, τους φτωχούς, τον πλούτο, τη φτώχεια, την αρρώστια, το έλλειμμα, τη θλίψη, τη δυστυχία, τους λευκούς, τους πρόσφυγες, τους μαύρους, τις γυναίκες, τα παιδιά, τη θερμοκρασία της γης ...

Σταματήστε το μέτρημα, φοβάμαι αυτό που φεύγει, που λιγοστεύει ...

Σταματήστε το μέτρημα, μη με μετράτε, μη μετράτε τα λόγια του Χάμπτυ Ντάμπτυ, μη μετράτε τα δικά μου λόγια όσο στέκομαι στη μέση της 5ης λεωφόρου και πυροβολώ με ομοιώματα...

Σταματήστε το μέτρημα, μη μετράτε τα δικά σας λόγια, τις λέξεις σας, πείτε ό,τι και όσο θέλετε, κι αυτό και τ' άλλο, λέξεις σαν πολυβόλα από βαρύ κούφιο μολύβι, αλλά σταματήστε το μέτρημα.

Σταματήστε το μέτρημα, όσο μετράμε ο χρόνος γίνεται απτός και λιγοστεύει.

Σταματήστε το μέτρημα, μια εποχή υπακούει, μια άλλη μας αγνοεί, και αυτό μετράει.

Σταματήστε το μέτρημα, stop the count...

Σταματήστε να μετράτε τον κόσμο, δεν θέλω να κατέβω, είμαι ο Καίσαρ, ο Νέρων, ο Καρακάλας, ο Βοναπάρτης, ο Μουσολίνι, ο πρώτος Κινέζος αυτοκράτωρ και τελευταίος μαζί, το παιδί σας, ο γιος σας ο μεγάλος κι ο μικρός, o Κλαύδιος του Άμλετ, η Δυσδαιμόνα, ο καημένος ο Μπενβόλιο.

Κάντε ό,τι θέλετε μα σας παρακαλώ, σας διατάζω, σας ικετεύω, σας φτύνω, είναι κανείς εκεί;    ... Σταματήστε το μέτρημα.

Σταματήστε το μέτρημα, τα ρολόγια, τις αριθμομηχανές, τους σοφούς, τις δημοκρατίες, τα νούμερα, σταματήστε το γ@@@@@νο το αμείλικτο, το ανεπίστρεπτο, το τρομερό, ίδιο για όλους, αυτό το ασταμάτητο μέτρημα... που μας μετρά απάνθρωπα, μας χαρίζει το μέτρο που από φόβο χάνουμε, μας σταθμίζει, μας βρίσκει λειψούς ή περίσσιους, μας φέρνει στα μέτρα μας και τέλος πάντα μας τα παίρνει αναπόδραστα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος