Πριν 12 χρόνια, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου παιδιού από έναν αστυνομικό στα Εξάρχεια, ξέσπασαν οι χειρότερες ταραχές στην Αθήνα, σε καιρό δημοκρατίας, από την εποχή του Εμφυλίου.
Ήταν το σημείο καμπής, η απαρχή του δρόμου για το ξέσπασμα της κρίσης λίγο αργότερα. Η αρχή του τέλους είχε γραφτεί όμως νωρίτερα. Η αποτυχία να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση και Παπαδόπουλου με ευθύνη του βαθέος ΠΑΣΟΚ, που αργότερα έγινε ΣΥΡΙΖΑ, είχε φέρει την ευθύνη της συνέχισης των αλλαγών σε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Κωστάκη Καραμανλή, εκ Ραφήνας ορμώμενο, που είχε εκλεγεί με 47% και με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους και ιδιωτικοποιήσεων. Αντ' αυτού εκτίναξε τις δαπάνες κάθε είδους , από φαρμακευτική ως επιδοτήσεις, διόρισε 200 χιλιάδες επιπλέον υπαλλήλους, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία για να συνεχίσει να δανείζεται σαν να μην υπάρχει αύριο, χρησιμοποίησε την κρίση της Lehman Brothers για να υποχρεώσει τις υγιείς ελληνικές τράπεζες που ανθούσαν εντός κι εκτός Ελλάδας να αγοράσουν κρατικά ομόλογα που κανείς δεν αγόραζε και τις φέσωσε στη συνέχεια.
Ήταν η αρχή της εποχής της παρακμής μετά από χρόνια διαρκούς ανάπτυξης, μιας επιτυχημένης Ολυμπιάδας, μιας με όλα της τα προβλήματα διαρκούς ανοδικής πορείας της χώρας και της πόλης από το '90 και μετά με την πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το ηγετικό τρίδυμο των υπευθύνων, πέραν του πρωθυπουργού: ο Γεώργιος Αλογοσκούφης, που έγινε εγκαίρως αόρατος, ο γνωστός σε όλους Προκόπης Παυλόπουλος, ο των Εσωτερικών και της Τάξεως μεγάλος διοριστής, ο άσχετος στρατηγός ανεμομπουφόνος της παρέας, Βύρων Πολύδωρας (αυτός που εμπόδισε την πυροσβεστική να δράσει έγκαιρα για να μην βραχούν τα καλώδια της ΔΕΗ και κάηκε η Πάρνηθα). Όλοι τους ήδη παράλυτοι από το ... πολιτικό κόστος των τεράτων που γνώριζαν ότι συνέβαιναν στην οικονομία και το κράτος. Δεν έδρασαν έγκαιρα να πατάξουν τις ταραχές από την αρχή, με κάθε τρόπο, παράλληλα με την αναγκαία συμβολική κίνηση αυστηρής τιμωρίας του δολοφόνου. Έμειναν κόκκαλο. Δεν μπορούσαν καν να διοικήσουν τις δυνάμεις του νόμου, αντίθετα τις ευνούχισαν. Άφησαν "την κοινωνία να ξεσπάσει". Να βγάλει δηλαδή το άχτι του ο κάθε μπαχαλάκιας στη ζωή και τον μόχθο των απλών ανθρώπων. Σημαίνοντας την αρχή μιας περιόδου παρακμής που κράτησε 10-11 χρόνια. Από τις χειρότερες στη μεταπολεμική ιστορία. Το τέρας του λαϊκισμού είχε αναγεννηθεί.
Όταν συμβαίνει μια καταστροφή, συνήθως υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές συνθήκες και μια σπίθα. Όπως η φωτιά που έκαψε τον δρυμό στην Πάρνηθα ή τους ανθρώπους στο Μάτι.
Νομίζω όμως πως οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν συμβαίνουν βάσει σχεδίου αλλά από την έλλειψή του για την αντιμετώπισή τους.
Τελικά, συμβαίνουν από καθαρή ανικανότητα, αδυναμία, φόβο, κοινή βλακεία μιας δράκας δειλών ανθρώπων.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment