Όπως αναμενόταν. Δεν χρειάζεται να είναι μάγος κανείς.
Από 11.000 κρούσματα την εβδομάδα σε 7.5 εκατομμύρια κατοίκους αρχή Οκτωβρίου, πήγαμε στα 5.000-6.000 με το κλείσιμο των εστιατορίων, μπαρ και γυμναστηρίων, πλέον η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 10 το βράδυ ως το πρωί και μεταξύ δήμων το ΠΣΚ. Το Rt έπεσε αρκετά κάτω από 0.9 μέσα σε τρεις εβδομάδες. Τα μαγαζιά λιανικής δεν χρειάστηκε να κλείσουν ούτε τα μεγαλύτερα. Μόνο τηρούνταν το όριο ατόμων εντός και μάσκα παντού.
Πριν δώδεκα ημέρες, όμως, πήραν πάλι την απερίσκεπτη απόφαση να ανοίξουν τα μπαρ και εστιατόρια πρόωρα, ΚΑΙ στο εσωτερικό τους με λίγο περιορισμένη χωρητικότητα. Άφησαν τους πιτσιρικάδες να μαζεύονται για βόλεϋ και παιχνίδι κατά εκατοντάδες πάλι στις παραλίες.
Πήρε ελάχιστες ημέρες, λιγότερο από δυο εβδομάδες, για να πάει χαμένη η προσπάθεια, για να εκτιναχθεί το Rt σε 1.1 χτες και 1.45 σήμερα. Με 11.000 κρούσματα την εβδομάδα ανερχόμενα, όπως στην αρχή Οκτωβρίου.
Προφανώς, νέα αναστροφή. Νέα μέτρα. Δεν θα είναι τα Χριστούγεννα που περιμέναμε.
Όλο και παραπάνω πιστεύω ότι η COVID είναι ασθένεια του πολιτικού συστήματος της Δύσης, που είναι ευπαθές σε πιέσεις συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού. Των οποίων θίγονται περισσότερο τα συμφέροντα σε μια εξωγενή και αναπότρεπτη κατάσταση, ναι, υπάρχουν και τέτοιες, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, εμείς το ξεχνάμε.
Έστω και αν η στάση υπομονής και επιμονής σε μια απόφαση αλλαγής τρόπου ζωής για επαρκές διάστημα, ακόμη και αυτούς θα τους ωφελούσε περισσότερο. Όπως φυσικά και όλους τους υπόλοιπους, βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, έρευνα, εκπαίδευση, εμπόριο, χρηματοοικονομικά. Που έτσι θα μπορούσαν να βοηθήσουν οικονομικά και τους θιγόμενους.
Είναι επίσης αδυναμία της γενιάς μας και των ακόμη νεώτερων να σκεφτούν και να ζήσουν με προοπτική κάποιου (ανθρώπινου) βάθους χρόνου. Έστω 5-6 μηνών, προς το καλύτερο, όχι αιώνων.
Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκεφτόμαστε τη μικρή μας φούσκα, προσωπική, επαγγελματική, της συντεχνίας μας, και όχι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει και λειτουργεί, που αποτελείται από τις φούσκες, τα δίκτυα των άλλων, όλων των άλλων.
Πάσχουμε από έλλειψη μνήμης, μη έχοντας ζήσει μεγάλες συμφορές, που μας στερεί και την έλλειψη προοπτικής. Είμαστε, οι δυτικοί του 2020, άτομα και συλλογικές δομές, εξασθενημένοι, ευπαθείς οργανισμοί που έχουν αρχίσει κάπως να ρετάρουν από ένα συλλογικό αλτσχάιμερ.
Από έλλειψη διανοητικής άσκησης και φυσικών περιορισμών και ορίων για πολλά χρόνια, που άλλοτε υπήρχαν αμείλικτα. Τα οποία δεν αντικαταστάθηκαν από μια κουλτούρα υπομονής, επιμονής και στωικότητας, όπως των Ασιατών. Ούτε από την αίσθηση της ντροπής να βλάψουμε το σύνολο και τους οικείους, την οικογένεια. Ζούμε μια ζωή αποσπασματική, τμήματα ζωής, in the short term, σε έναν κόσμο (φυσικό περιβάλλον, οικονομία, παραγωγή) που λειτουργεί όμως μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πέρα από την ατομική και βιαστική θέλησή μας. Όπως έκανε πάντοτε. Αυτή την αντίφαση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε και να την αντιμετωπίσουμε. Έτσι αναπαράγουμε τους πολιτικούς που μας ταιριάζουν. Υποχωρητικούς στις πιέσεις, ανυπόμονους, αβαθείς.
Αυτή η βαθύτερη ευπάθεια, η έλλειψη αντισωμάτων από την απουσία σοβαρών φυσικών περιορισμών και δυσκολιών για τρεις γενιές κοντά, είναι πιο επικίνδυνη από τον Κόβιντ μάλλον, ο οποίος την έκανε απλώς πιο φανερή στον homo sapiens Occidentalis.
Μοιάζει να έχει δυναμική βιολογικού φυσικού φαινομένου.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
εικόνα: "The Plague of Ashdod", Nicolas Poussin, 1630
No comments:
Post a Comment