Πλούσιοι γάμοι, στιγμιαία και διαρκή ηθικά παραπτώματα, ψυχικά τραύματα και κοινή βία

Μια ελκυστική γυναίκα παντρεύεται έναν τύπο που δεν γουστάρει για τα φράγκα. Εκείνος την προσεγγίζει και τη γοητεύει με το πορτοφόλι του. Τον ανέχεται σεξουαλικά, προσποιείται, κάνει παιδιά.

Ένας όμορφος άντρας παντρεύεται μια γυναίκα που δεν γουστάρει για τα λεφτά της οικογένειας, εκείνη ή εκείνος προσεγγίζει πρώτος, κάνει κι αυτός πλούσιο γάμο όπως παραπάνω. Την ικανοποιεί αναγκαστικά, κάνει παιδιά, να χωρίσει καν δεν μπορεί γιατί θα χάσει τα παιδιά του πιθανότατα.

Μια υπάλληλος ή ένας υπάλληλος γοητεύει τον αφεντικό του ή την αφεντικίνα του, ή υποκύπτει σε μια καθόλα ορθή προσέγγιση, χωρίς βία ή υπόνοια βίας, χωρίς όμως να γουστάρει κάθεται, έχουν μια φορά ή συχνά σεξουαλικές σχέσεις, γιατί περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Παίρνει το αντάλλαγμα, ανεβαίνει στην ιεραρχία προσπερνώντας άλλους, μπαίνει στην πολιτική ίσως, λαμβάνει δώρα, οποιαδήποτε διευκόλυνση...

Παλιότερα τα λέγανε και προξενιά και προίκες.

Δείτε γύρω σας.

Από αρχηγούς υπερδυνάμεων ως επιχειρηματικές οικογένειες, την ευρύτερη δική σας οικογένεια ή κύκλο, ή τον εργασιακό χώρο. Βγάλτε λίγο τα όποια πολιτικά ή προσωπικά προστατευτικά γυαλιά σας.

Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια γυναίκες και άνδρες, στις δικές μας προωθημένες δημοκρατίες, όχι στις θεοκρατίες, χρησιμοποιούνται ερωτικά έναντι ανταλλάγματος. Πωλούν την ευχάριστη εμφάνιση τους, τη συντροφιά τους, με τη δική τους θέληση κι απόφαση, καθείς και καθεμία στην τιμή που πιάνει, στη συναλλαγή που κρίνει συμφέρουσα... Πολλοί και πολλές για μια ζωή, με κάποιον άνθρωπο που δεν γουστάρουν, δεν αγαπούν, γίνεται τελικά συνήθεια, καθημερινότητα, ζωή. Η βία είναι αμφίδρομη πολλές φορές. Οικονομικός εκβιασμός, κοινωνικός εκβιασμός, το περιβάλλον, εκβιασμός με τα παιδιά και τον αποκλεισμό του συντρόφου από αυτά, συναισθηματικός ...

Πολλά από αυτά, η εν δυνάμει βία, δεν θα ειπωθούν πότε ανοιχτά, όπως δεν χρειάζεται να εφαρμοστεί κάθε ρήτρα ενός συμβολαίου, είναι όμως εκεί και τα ξέρει το κάθε συμβαλλόμενο μέρος, κάθε στιγμή υπονοούνται. Και με βάση αυτά ορίζει τη συμπεριφορά του και υπομένει, υποκρίνεται, συνεχίζει ή ανέχεται. Και το άλλο μέρος, το εκάστοτε ισχυρό, δέχεται την υποκρισία επίσης, ικανοποιώντας τον ναρκισσισμό ή τους φόβους της μοναξιάς του.

Είναι αυτός ο βαθύτερος κομφορμισμός της ύπαρξης. Δεν είναι αυτό ένα ουσιαστικό ηθικό πρόβλημα; Δεν είναι ένα βαθύ, πολύ βαθύτερο τραύμα;

Ίσως ακόμη βαθύτερο από μια στιγμιαία εκτόνωση μιας έντασης (χωρίς αυτό φυσικά να τη δικαιολογεί κι αυτή).

Μήπως αυτό όμως, το μεγάλο, το καθολικό, είναι η πηγή όλων των αδικιών, όλων των ανισοτήτων στις ευκαιρίες κι όλων των νευρώσεων; Μήπως αυτό, όταν εμφανίζεται και γενικεύεται στην ιστορία η κυριαρχία του οικογενειακού δικαίου και ήθους έναντι του δημοκρατικού δημοσίου νόμου και ήθους, πρώτα στους θεσμούς κι ύστερα στην ψυχή των ανθρώπων, δεν είναι αυτό που σήμανε την αρχή του τέλους όλων των δημοκρατιών που γνώρισε η ανθρωπότητα; Της κλασικής Αθήνας, της Ρώμης, σήμερα ...

Μήπως γι' αυτό ασχολούμαστε, βλέπουμε άξαφνα τόσο έντονα το στιγμιαίο κι αποφεύγουμε να κοιτάξουμε καν το διαρκές; Γιατί το έχουμε ενσωματώσει τόσο πολύ, ως κανονικότητα;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος