Οι εθνικοί μας μύθοι αυτοκτονούν ποτέ;

Στη διοικητική υποστήριξη στο γραφείο μου εργάζεται ένα νέο παιδί. Εργατικό και καλοπροαίρετο. Χθες το απόγευμα μου ζήτησε να φύγει άμεσα ταραγμένος. Είχε αυτοκτονήσει ένας φίλος του στον στρατό. Μία από τις αυτοκτονίες που έγιναν τις τελευταίες ημέρες και χάθηκαν στα ψιλά της συνείδησής μας.

Η μητέρα του ήδη άνεργη, έμεινε και ο πατέρας του επίσης. Του το έκρυβαν και το έμαθε από τρίτους.

Αδύναμος να βοηθήσει την οικογένειά του, ούτε καν τον εαυτό του. Απόφοιτος ΤΕΙ με μεταπτυχιακό. Δίχως βύσμα, στα μαύρα στρατόπεδα όπου λόγω ελλείψεων τρεις μέρες της βδομάδας σερβίρεται ένα γεύμα.

Όμηρος ενός «δίκαιου» συστήματος που αναγκάζει τους νέους ανθρώπους να παρέχουν δωρεάν την εργασία τους προς το κράτος στο όνομα των «εθνικών μας δικαίων» και πάλι. Εργασία την οποία το ίδιο αυτό κράτος σκορπά σε εκατοντάδες άχρηστα στρατόπεδα και υπηρεσίες όπως ακριβώς και τους φόρους μας. Έτσι η Δημοκρατία μας έχει επιβάλει, μέσα στον παραλογισμό των εθνικών μας μύθων, ως «δίκαιο» το παιδί του φτωχού, του ανέργου, ο νέος που δεν έχει σχέση με την οικογένειά του, να καλείται να ζήσει για μήνες δίχως μισθό, δίχως αποζημίωση, χωρίς τα στοιχειώδη, με ένα πιάτο φαΐ. Γνωρίζω νέους που σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν τα αδέλφια τους και ο στρατός τούς στέρησε και αυτή τη δυνατότητα. Κάποιοι αποδείχτηκαν δυνατοί ή τυχεροί. Κάποιοι όχι, και χάθηκαν για πάντα.

Το δημιουργικότερο δυναμικό της χώρας, άμισθο υπηρετικό προσωπικό για χιλιάδες στρατηγούς και αξιωματικούς δίχως στράτευμα. Και πάντα λείπουν, πάντα χρειάζονται κι άλλοι, πάντα υπάρχουν κι άλλες «ανάγκες», κι άλλες «ελλείψεις», όπως παντού. Μόνο που εδώ οι εργαζόμενοι είναι φαινομενικά «τζάμπα». Κανείς δεν μετράει πόσο είναι το εναλλακτικό κόστος, πόσο αφαιρείται από τον πλούτο της κοινωνίας, πόσο πραγματικά κοστίζει η διακοπή της σταδιοδρομίας των νέων, πόσοι χάνονται, πόσοι από τους υφιστάμενους επαγγελματίες θα μπορούσαν να κάνουν αυτή την εργασία αν ήταν οργανωμένη αλλιώς. Χωρίς κανείς να μετρά την απόδοση, τη λειτουργία, τις εναλλακτικές δυνατότητες λειτουργίας, το εναλλακτικό κόστος, την κοινωνική δαπάνη, την ισχύ που θα παρήγαγε μια διαφορετική σύγχρονη λειτουργία.

Για ένα ψευδεπίγραφο διακύβευμα, για μια κατ’ επίφαση άμυνα. Κατάλοιπο του μετεμφυλιακού ευνουχισμού για τη δημιουργία πειθήνιων πολιτών και λουφαδόρων δημόσιων υπαλλήλων, σήμερα έχει χάσει και αυτόν τον στόχο. Παραμένει έτσι αυτοσυντηρούμενο απομεινάρι που αντλεί από τα ιδεολογήματά μας, ένας μεγάλος ΕΟΜΜΕΧ, μια ακόμη δημόσια διοίκηση αποπροσανατολισμένη, αυτοαναφορική, που λειτουργεί σαν ιμάντας μεταφοράς πόρων με τρόπο αντιπαραγωγικό (δανεικών που δεν υπάρχουν πια) από την πόλη στην ύπαιθρο κι από όλους προς πανάκριβα παιχνίδια. Χωρίς έλεγχο, χωρίς λογοδοσία.

Η θλιβερή εικόνα μιας πολιτείας που καταναλώνει τους λιγοστούς πλέον πόρους των οικογενειών και τα τελευταία περιθώρια αντοχής αυτής της γενιάς, στην οποία οι πατεράδες και οι παππούδες τους χρωστούν το χρέος που δημιούργησαν, δημιουργήσαμε, και το φορτώσαμε χωρίς καν να απολογηθούμε. Σαν να ήταν μια φυσική καταστροφή, μια μοιραία κατάληξη κι όχι αποτέλεσμα επιλογών και συμπεριφορών. Δίχως να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά αυτά και να ζητήσουμε έστω μία συγγνώμη…

Δεν είναι να απορεί κανείς πόσοι νέοι άνθρωποι κάθε μέρα στρέφουν το όπλο στον εαυτό τους.

Είναι να απορεί πόσο λίγοι είναι (ακόμη;) αυτοί που το έχουν στρέψει εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας που τους οδήγησε και τους κρατά σε ομηρεία, στην απόλυτη αδυναμία, στο μελαγχολικό αδιέξοδο.

Αν το δει κανείς αντιστραμμένα, αυτή η στωικότητα, αυτή η πίστη στη νεωτερικότητα, αυτή η αυτοτιμωρία που μας την πετούν στα μούτρα τα παιδιά αυτά, αν δεν είναι απλά παράδοση και αδυναμία, θα μπορούσε να είναι και αυτή μια κάποια ελπίδα. Ας πιάσει τόπο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εικόνα: "Ο θάνατος του Σαρπηδόνος", λεπτομέρεια από ερυθρόμορφη υδρία από την Ηράκλεια της Μεγάλης Ελλάδας, περ.400 π.Χ.