Στις ΗΠΑ πριν αρκετά χρόνια (το 1992) ο φανατικός νεαρός Timothy McVeigh διέπραξε τη χειρότερη τρομοκρατική πράξη στο έδαφος των ΗΠΑ από Αμερικανό πολίτη, ανατινάζοντας κτήριο της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, σκοτώνοντας 168 και τραυματίζοντας 800 πολίτες σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη. Συνελήφθη με την ισχύ και τη βία του νόμου, όσο απαιτήθηκε. Δεν έγινε καμιά επίδειξη περιττής ισχύος. Η δικαιοσύνη έκρινε και η ποινή που προβλεπόταν (θανατική, με την οποία δεν συμφωνώ) εκτελέστηκε επτά χρόνια μετά.
Στη Νορβηγία, μια ήρεμη χώρα, ένας άλλος φανατικός ιδεοληπτικός, ο Anders Breivik, τον Ιούλιο του 2012 εισέβαλε σε μια κατασκήνωση νέων σπέρνοντας τον θάνατο σε δεκάδες νέους ανθρώπους. Η αστυνομία, ασυνήθιστη σε τέτοια περιστατικά, καθυστέρησε στην αντίδρασή της. Συνέλαβε τον δολοφόνο ασκώντας μόνο όση βία χρειάζονταν και ο Anders Breivik αντιμετωπίζει την πιο επιεική δικαιοσύνη της χώρας του.
Στις χώρες αυτές έγινε συζήτηση για τα αίτια, τον λόγο, τη διαστροφή που οδηγεί νέους ανθρώπους στην παράνοια της φανατικής βίας, στους ταλιμπάν, στον ιδεολογικό φονταμενταλισμό. Τους κοινωνικούς, τους πολιτικούς, τους οικογενειακούς.
Τα αντίστοιχα στην Ελλάδα τα ξέρουμε, τα ξαναείδαμε.
Υπάρχει μια καθαρή συνάρτηση ανάμεσα στην ένταση της ασκούμενης βίας και την ανασφάλεια, τον φόβο αυτού που την ασκεί.
Όσο ασφαλέστερη είναι μια πολιτεία, όσο περισσότερη εμπιστοσύνη αισθάνονται τα κρατικά όργανα στον εαυτό τους και στην αποτελεσματικότητά τους, τόσο περισσότερο αναπτύσσουν μηχανισμούς αυτοελέγχου και συμμόρφωσης. Εν τέλει, η ανεξέλεγκτη βία δεν τους συμφέρει.
Όσο περισσότερο ανασφαλής και έμφοβη είναι η εξουσία, τόσο περισσότερο η επιδεικτική άχρηστη βία μεγαλώνει.
Δυστυχώς, αυτό το δεύτερο είναι αυτό που μας συμβαίνει: ανασφάλεια, φόβος, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς αποδομούν το κράτος δικαίου από μέσα.
Η ΕΛΑΣ φοβάται, γι' αυτό δέρνει. Το Κράτος φοβάται, γι’ αυτό εκδικείται.
Το αποτέλεσμα, να συζητάμε πάλι για το ξύλο που έφαγαν.
Αντί να συζητούμε
πώς και γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι έφτασαν σε αυτό το σημείο παραλογισμού και εγκλήματος,
για το ψυχικό τους βάθος, την πιθανή παθογένεια του οικογενειακού περιβάλλοντος, τον υπερπροστατευτισμό,
για την έλλειψη παιδείας, τη στρεβλή κοινωνική τους παιδεία,
για τον λόγο του μίσους που τα τροφοδοτεί,
για τα αριστερά και δεξιά στερεότυπα του μίσους που νομιμοποιήσαμε,
για όλα αυτά αυτό που τελικά κάνουν την κοινωνία μας να γεννά τέρατα.
Όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι η γελοία και αντιεπαγγελματική Δημόσια Διοίκηση μας διευκολύνει, μας βολεύει, γι’ αυτό δεν τη φτιάχνουμε.
Μας βολεύει να αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Δεν θα χαρούμε με αυτό που θα αντικρίσουμε.
No comments:
Post a Comment