Η σύγκρουση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις και στις δυνάμεις της διάλυσης, τις δυνάμεις του εθνικισμού και του λαϊκισμού (ακροαριστερού και ακροδεξιού) συνεχίζει τον δρόμο της στην Ευρώπη. Με περισσότερο ή λιγότερο εκλεπτυσμένο τρόπο. Με άλλο lifestyle.
Το παράδοξο και συνάμα τραγικό είναι ότι οι λαϊκίστικες και αντικειμενικά αντιευρωπαϊκές δυνάμεις στις χώρες της νοτιοανατολικής Μεσογείου ενισχύονται από ακριβώς εκείνο το στοιχείο που αποτελεί το μόνο που μπορεί να ενισχύσει τις πρώτες: το όραμα της οικονομικής σταθερότητας σε μια δημοκρατική Ευρώπη που θα είναι ταυτόχρονα ισχυρή στον σύγχρονο κόσμο και ασφαλής απέναντι στο παρελθόν της.
Μπορεί αυτό να αποδoθεί μόνο στην ανικανότητα και διαφθορά των πολιτικών συστημάτων; Μήπως θάπρεπε να σκεφθούμε κάπως την ομοιότητα στον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε συνδυασμό με τη σταδιακή αποδόμηση της παιδείας; Μήπως εκεί ανοίγεται το πεδίο του φθηνού λόγου;
Εν τέλει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όλοι αισθάνονται την ίδια δυσφορία, την ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης, καθώς διαισθητικά καταλαβαίνουν.
"Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρονος". "Σκληρό να σε εξουσιάζει κάποιος κατώτερος", κατά τον σοφό Δημόκριτο. Ειδικά αν σε έχει εκπαιδεύσει να μην είσαι και πολύ ανώτερος εσύ ο ίδιος. Από τον Μπερλουσκόνι στον Γκρίλλο το βήμα είναι από την αυτάρεσκη καρικατούρα στη μαριονέτα που αυταπατάται.
Ο φαύλος κύκλος της δυσπιστίας και της μετριότητας.
Διανύουμε τη μακρότερη περίοδο ειρήνης της Ευρωπαϊκής και συνολικά της παγκόσμιας ιστορίας, που είναι σπαρμένη με περιφερειακές μικροσυρράξεις, αν τηρήσουμε τις αναλογίες με την προ του 1940 περίοδο τριών αιώνων.
Η έκβαση της σύγκρουσης αυτής θα κρίνει ενδεχόμενα αν η περίοδος αυτή θα συνεχίσει να είναι το ίδιο ανέμελα ξέγνοιαστη, σπαρμένη από μικρές καθημερινές δυσκολίες, συγκρούσεις κι ανατροπές αλλά κι από επιτεύγματα και πρόοδο κι όχι από σύνορα και κρατήρες.
Είναι η αναμενόμενη αλαζονεία του ηλιθίου ή κάτι βαθύτερο;
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment