Το 2014 οι κάτοικοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκαναν 1.183 εκατομμύρια ταξίδια (έκτοτε έχουν αυξηθεί). Από αυτά το 75% εντός της χώρας τους, το 6,2% εκτός της Ε.Ε. και το 18,8% σε άλλη χώρα της Ένωσης. Τα ταξίδια εντός της ΕΕ αντιπροσωπεύουν επιπλέον το 58,8% των διανυκτερεύσεων (διότι ήταν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας κατά μέσο όρο από τα εγχώρια)
Δηλαδή 222 εκατομμύρια ταξίδια (περίπου o μισός πληθυσμός της ΕΕ), μέσης διάρκειας 7,2 ημερών.
Συζητούσα νωρίτερα για τη σημασία της κατάργησης του roaming, με έναν φίλο που αγαπώ ιδιαίτερα, ο οποίος ταξιδεύει λιγότερο εκτός της χώρας αλλά ταξιδεύει, παρόλα αυτά.
Η πρώτη του αντίδραση ήταν "οκ, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί αφορά μόνο αυτούς που ταξιδεύουν πολύ" και η δεύτερη "αυτό το κόστος που θα γλυτώσουν όσοι ταξιδεύουν θα μεταφερθεί από τις εταιρείες σε όλους, επιβαρύνοντας τα τιμολόγια των άλλων υπηρεσιών".
Άντε, μπορείς να εξηγήσεις ότι αφορά τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης, που μετακινείται εκτός της χώρας του κάθε χρόνο. Μπορείς να εξηγήσεις ότι αν υπολογίσει κανείς το πρόσθετο κόστος των δεδομένων και της περιαγωγής για αυτά τα 222 εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται κατά μέσο όρο 7 ημέρες εκτός της χώρας τους, σε σχέση με το πακέτο που πληρώνουν κανονικά, είναι ένα πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποσό, με το οποίο οι εταιρείες επιβάρυναν τους καταναλωτές και το οποίο τους ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΕ να καταναλώσουν παραπάνω υπηρεσίες.
Πώς να εξηγήσεις όμως ότι, όταν υπάρχει ανταγωνισμός και ανοιχτή αγορά, αυτό δεν θα επιβαρύνει το σύνολο των τιμολογίων; Διότι οι εταιρείες θα αναγκαστούν να αναδομήσουν τις υπηρεσίες τους, να προσαρμόσουν το business model τους στα νέα δεδομένα, να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, να συγχωνεύσουν υπηρεσίες, από την μια πλευρά. Και από την άλλη διότι οι πελάτες τους θα καταναλώσουν περισσότερο, θα αυξηθούν οι κλήσεις και η χρήση δεδομένων που την απέφευγαν ή την έκαναν με το σταγονόμετρο; Και μαζί με αυτή θα αναπτυχθούν περισσότερο χιλιάδες υπηρεσίες που σχετίζονται με τη χρήση δεδομένων στο κινητό και προσφέρονται μέσω διαδικτύου, ενώ θα αφαιρεθεί ένα κόστος και εμπόδιο από το ταξίδι και θα αυξηθεί η ευκολία για κάποιον να ταξιδεύει και να συνεχίζει την εργασία και τη ζωή του κανονικά, χωρίς να ψάχνει παντού wifi;
Πώς, εν τέλει, να εξηγήσεις σε έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο ότι στην οικονομία, όπως και σε κάθε ανθρώπινη σχέση και συναλλαγή κάθε είδους, όχι μόνον οικονομική, όταν ρυθμίζεται ανοιχτά και καταπολεμούνται οι ολιγοπωλιακές κλειστές και αόρατες πρακτικές, οι win-lose καταστάσεις είναι πολύ λιγότερες από τις win-win;
Ότι 1+2+3 κάνει 6 και αυτό έχεις να μοιράσεις μόνο σε έναν κόσμο εσώκλειστο κι ακίνητο, σαν εκείνον του Μεσαίωνα. Το κακό είναι ότι αυτό φαντάζει λογικοφανές, διότι δεν μπορεί να αντιληφθεί κανείς μια αγορά περισσότερο ελεύθερη γιατί δεν μπορεί να αισθανθεί την ίδια τη ζωή περισσότερο ελεύθερη, προσαρμοστική, δημιουργική, αναθεωρητική, καινοτόμα. Πως στον πραγματικό κόσμο, στις ανοιχτές οικονομίες, στις ανοιχτές ζωές, στα ανοιχτά μυαλά, είναι πολλαπλασιασμός και όχι άθροισμα. 1Χ2Χ3 κάνει 9, από το οποίο όλοι παίρνουν λίγο παραπάνω από ό,τι είχαν πριν, άλλος λίγο πιο πολύ, άλλος λίγο λιγότερο, αλλά όλοι παραπάνω.
Πώς να εξηγήσεις πως το κέρδος σου δεν είναι απαραίτητα η ζημιά μου αλλά είναι, πολύ πιο συχνά, και δικό μου κέρδος;
Ίσως τούτο είναι το πιο βαθύ και δύσκολο πρόβλημα της ψυχολογίας που διαχωρίζει τους ανθρώπους, σε κάθε τομέα, γιατί με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνονται κάθε πτυχή της ζωής τους. Και γι' αυτό δεν λύνεται μόνο με τη λογική.
Δηλαδή 222 εκατομμύρια ταξίδια (περίπου o μισός πληθυσμός της ΕΕ), μέσης διάρκειας 7,2 ημερών.
Συζητούσα νωρίτερα για τη σημασία της κατάργησης του roaming, με έναν φίλο που αγαπώ ιδιαίτερα, ο οποίος ταξιδεύει λιγότερο εκτός της χώρας αλλά ταξιδεύει, παρόλα αυτά.
Η πρώτη του αντίδραση ήταν "οκ, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί αφορά μόνο αυτούς που ταξιδεύουν πολύ" και η δεύτερη "αυτό το κόστος που θα γλυτώσουν όσοι ταξιδεύουν θα μεταφερθεί από τις εταιρείες σε όλους, επιβαρύνοντας τα τιμολόγια των άλλων υπηρεσιών".
Άντε, μπορείς να εξηγήσεις ότι αφορά τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης, που μετακινείται εκτός της χώρας του κάθε χρόνο. Μπορείς να εξηγήσεις ότι αν υπολογίσει κανείς το πρόσθετο κόστος των δεδομένων και της περιαγωγής για αυτά τα 222 εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται κατά μέσο όρο 7 ημέρες εκτός της χώρας τους, σε σχέση με το πακέτο που πληρώνουν κανονικά, είναι ένα πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποσό, με το οποίο οι εταιρείες επιβάρυναν τους καταναλωτές και το οποίο τους ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΕ να καταναλώσουν παραπάνω υπηρεσίες.
Πώς να εξηγήσεις όμως ότι, όταν υπάρχει ανταγωνισμός και ανοιχτή αγορά, αυτό δεν θα επιβαρύνει το σύνολο των τιμολογίων; Διότι οι εταιρείες θα αναγκαστούν να αναδομήσουν τις υπηρεσίες τους, να προσαρμόσουν το business model τους στα νέα δεδομένα, να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, να συγχωνεύσουν υπηρεσίες, από την μια πλευρά. Και από την άλλη διότι οι πελάτες τους θα καταναλώσουν περισσότερο, θα αυξηθούν οι κλήσεις και η χρήση δεδομένων που την απέφευγαν ή την έκαναν με το σταγονόμετρο; Και μαζί με αυτή θα αναπτυχθούν περισσότερο χιλιάδες υπηρεσίες που σχετίζονται με τη χρήση δεδομένων στο κινητό και προσφέρονται μέσω διαδικτύου, ενώ θα αφαιρεθεί ένα κόστος και εμπόδιο από το ταξίδι και θα αυξηθεί η ευκολία για κάποιον να ταξιδεύει και να συνεχίζει την εργασία και τη ζωή του κανονικά, χωρίς να ψάχνει παντού wifi;
Πώς, εν τέλει, να εξηγήσεις σε έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο ότι στην οικονομία, όπως και σε κάθε ανθρώπινη σχέση και συναλλαγή κάθε είδους, όχι μόνον οικονομική, όταν ρυθμίζεται ανοιχτά και καταπολεμούνται οι ολιγοπωλιακές κλειστές και αόρατες πρακτικές, οι win-lose καταστάσεις είναι πολύ λιγότερες από τις win-win;
Ότι 1+2+3 κάνει 6 και αυτό έχεις να μοιράσεις μόνο σε έναν κόσμο εσώκλειστο κι ακίνητο, σαν εκείνον του Μεσαίωνα. Το κακό είναι ότι αυτό φαντάζει λογικοφανές, διότι δεν μπορεί να αντιληφθεί κανείς μια αγορά περισσότερο ελεύθερη γιατί δεν μπορεί να αισθανθεί την ίδια τη ζωή περισσότερο ελεύθερη, προσαρμοστική, δημιουργική, αναθεωρητική, καινοτόμα. Πως στον πραγματικό κόσμο, στις ανοιχτές οικονομίες, στις ανοιχτές ζωές, στα ανοιχτά μυαλά, είναι πολλαπλασιασμός και όχι άθροισμα. 1Χ2Χ3 κάνει 9, από το οποίο όλοι παίρνουν λίγο παραπάνω από ό,τι είχαν πριν, άλλος λίγο πιο πολύ, άλλος λίγο λιγότερο, αλλά όλοι παραπάνω.
Πώς να εξηγήσεις πως το κέρδος σου δεν είναι απαραίτητα η ζημιά μου αλλά είναι, πολύ πιο συχνά, και δικό μου κέρδος;
Ίσως τούτο είναι το πιο βαθύ και δύσκολο πρόβλημα της ψυχολογίας που διαχωρίζει τους ανθρώπους, σε κάθε τομέα, γιατί με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνονται κάθε πτυχή της ζωής τους. Και γι' αυτό δεν λύνεται μόνο με τη λογική.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment