Φωτιά στο πευκοδάσος

Κάποτε σε έναν οικισμό πλάι σε ένα πευκοδάσος, με όμορφα σπιτάκια με αυλές κήπους και πεύκα, πήρε φωτιά μεγάλη. Χρόνια δεν είχαν φροντίσει να καθαρίσουν τα ξερά, κι είχαν αφήσει σκόρπιες εστίες να σιγοκαίνε για καιρό. Μάλιστα μερικοί καλόβλεπαν να καεί να βγάλουν και μερικά φιλέτα οικοπεδάκια. Οι κάτοικοι κοίταζαν τις θεόρατες φλόγες στο δάσος, που κατακαίγαν τους πλαϊνούς οικισμούς, με δέος αλλά και μια αδιάφορη παγωμάρα. Σαν να αφορούσε άλλους. Μέχρι που άρχισαν να πετιούνται σπίθες και κουκουνάρια στις αυλές τους και να λαμπαδιάζουν τα δικά τους πεύκα. 

Πολλοί σκέφτηκαν, μάλλον σωστά, πως πρέπει να κάνουν κάτι να προστατέψουν τα σπίτια τους, πήραν τις μάνικες να καταβρέξουν τα οικήματα και τους φράχτες, κι έλεγαν μήπως έκοβαν και τα δικά τους πεύκα πριν τ' αρπάξει η φωτιά. Ενώ τα κουκουνάρια έσκαγαν κι έπεφταν όλο και κοντύτερα, κι οι γείτονες έτρεχαν αλλοπαρμένοι. 

Δεν τους πέρασε από τον νου (από μικρόνοια, από υπολογισμό για το κόστος, από φόβο για τον κίνδυνο;) πως αν δεν ανασηκώσουν τα μανίκια να σβήσουν τη φωτιά που τους έζωνε από παντού, να ριχτούν στις φλόγες με ό,τι έχουν και δεν έχουν, οι προσπάθειές τους, όσο αναγκαίες κι αν είναι, θα μείνουν μάταιες κι ατελέσφορες. Και εντέλει, ακόμη κι αν γλυτώσουν τα σπίτια τους, θα ζουν σε έναν κρανίου τόπο, φόβου και θυμού, ανέστιων κι απελπισμένων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος