The Greek collusion?

Όσο οι αποκαλύψεις βαθαίνουν (έρευνα Μίλερ/ΗΠΑ, υπόθεση Cambridge Analytica/facebook, Τσεχία, Γαλλία/Λεπέν, Ιταλία/Λέγκα, Ισπανία/Καταλωνία, Μεγάλη Βρετανία/Brexit, σχεδόν παντού...) για την έκταση, τις μεθόδους και τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσα από τη χειραγώγηση των social media και του διαδικτύου, τόσο πιο ανησυχητικά είναι τα νέα για τις Δημοκρατίες.

Τόσο πιο ευάλωτες φαντάζουν σε καμπάνιες μαζικής παραπληροφόρησης, εντοπισμού και διέγερσης των πιο βαθιών φόβων ή των πιο άλογων ελπίδων ομάδων του πληθυσμού, με στόχο τον αποπροσανατολισμό από τη λογική σκέψη και κρίση σε ζητήματα πολιτικών επιλογών.

Η επένδυση σε αυτές τις μεθόδους κοστίζει πολύ λιγότερο από τις παραδοσιακές πολιτικές εκστρατείες, ενώ κοστίζει ελάχιστα σε σχέση με τις παραδοσιακές διεθνείς τακτικές διπλωματικού, οικονομικού ή πολεμικού ανταγωνισμού για να αποσταθεροποιήσεις τον αντίπαλο. Πολλαπλασιασμός ψευδών ή ημιαληθών ειδήσεων, φούσκωμα των συναισθημάτων (μέσω μεγιστοποίησης ή και πρόκλησης γεγονότων που αγγίζουν εθνικές ή τοπικές ή κοινωνικές ευαισθησίες), έγκαιρος και έντεχνος διασυρμός των σοβαρότερων και ορθολογικών φωνών, ακόμη και εκβιασμοί, παγίδες.

Απαιτούν πολύ καλή οργάνωση και εξειδικευμένη τεχνογνωσία, κατάλληλα ανθρωποδίκτυα και τεχνικές υποδομές και πρόσβαση σε εκτεταμένες βάσεις big data, όπως αυτές που μπορούν να δημιουργηθούν μέσω του δικτύου που μας φιλοξενεί, ικανές με κατάλληλους χειρισμούς να αναπαράγουν ως διαταξικό και διαγεωγραφικό ηχείο τον ψίθυρο των ψιθυριστών. Μεγάλες χώρες με πολύ ισχυρούς θεσμούς, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, πιάστηκαν απροετοίμαστες και κλονίζονται τα θεμέλια των Δημοκρατιών και της ισχύος τους. Μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει πως δεν ήταν η Ελληνική Δημοκρατία καλύτερα προετοιμασμένη. Ίσως κάπως μετρίασε την επίπτωση στα πρώτα χρόνια η ψηφιακή υστέρηση της χώρας μας, αλλά ελάχιστα και για λίγο. Διότι η διεφθαρμένη πληροφορία διαχέεται αργά ή γρήγορα σε όλα τα media και από όλα τα media.

Ιδωμένο υπό αυτό το φως, αυτό που ζήσαμε (και ζούμε εν πολλοίς ακόμη) στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα όσοι ανεξάρτητοι πολίτες τα τελευταία χρόνια θέλησαν να ασχοληθούν με τα κοινά και όσοι ενεργοποιήθηκαν μέσω της πύλης ελευθερίας που φαίνονταν να αποτελεί το διαδίκτυο, αποκτά μια διαφορετική διάσταση.

Δεν φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό ότι η εκτενέστατη και οργανωμένη δράση και χρήση των τεχνικών αυτών στα social media και στο υπόλοιπο διαδίκτυο, στα Ελληνικά πολιτικά πράγματα, με τρόπο παραπλανητικό, με συγκεκριμένη στόχευση σε πρόσωπα, οργανώσεις, πράγματα και με προχωρημένες μεθόδους, είναι κάτι που θα μπορούσε να έχει οργανώσει τόσο συστηματικά και αποτελεσματικά όσο οργανώθηκε ο μηχανισμός ενός περιθωριακού κόμματος αχρήστων και ανεπάγγελτων καφενόβιων τεχνοφοβικών μεσηλίκων, κάποιων πρώην πασόκων των κλαδικών, που δεν ξέραν πώς μοιάζει το πληκτρολόγιο, και μερικών εξίσου τεχνοφοβικών χουλιγκανομπαχαλάκηδων.

Ούτε πριν ούτε καν στα υπόγεια του Μαξίμου μετά. Πιθανότατα όχι χωρίς τη βοήθεια (?), τη στήριξη (?), το συμβόλαιο (?), τη συμπαιγνία (?) με αυτούς που ξέρουμε ότι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος