Ο φόβος και η οργή των αγελαίων

Όταν η μάζα τα βάζει συλλήβδην με τους μουσουλμάνους, γίνομαι αμέσως μουσουλμάνος. Όταν το κοπάδι αφηνιάζει με όλους τους χριστιανούς, τους βουδιστές, τους Εβραίους, τους άθεους, σα νάναι το αντίπαλο κοπάδι, γίνομαι με μιας χριστιανός, βουδιστής, Εβραίος, άθεος . Όταν η αγέλη αφιονίζεται με τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Αμερικανούς, τους βορειομακεδόνες, τους Αλβανούς, γίνομαι ενστικτωδώς Γερμανός, Τούρκος, Αμερικανός, βορειομακεδόνας, Αλβανός. Σαν αφηνιάζουν τα ζωντανά με τους gay, gay είμαι, με τις γυναίκες γυναίκα, με τους μαύρους μαύρος, με τους λευκούς λευκός. Όταν η αγέλη αφιονίζεται με τα ζώα, ζώο κι εγώ με νύχια και με δόντια.

Κι όταν στρέφεται στους Έλληνες αδιακρίτως η φρικτή οργή των αγελαίων, Έλληνας γυρίζω μέχρι το μεδούλι, μέχρι την τελευταία ανάσα.

Γιατί είναι αυτό το πιο σπουδαίο δώρο που μου έκαναν εκείνοι που κάποτε ζήσαν γύρω από αυτό το γαλανό πέλαγος που σήμερα βρίσκεται η Ελλάδα: με μάθανε πως όλα είμαστε οι άνθρωποι, όλα τα περιέχουμε, Τρώες τε και Αχαιοί: και τ' αγρίμι και τον άνθρωπο. .

Το πρώτο, το αγρίμι, ξεπροβάλλει όταν ο φόβος φτιάχνει κοπάδι, σκυλιών ή βουβάλων. Τσούρμο κυνηγών για κυνηγημένων, εντέλει το ίδιο.

Αυτό που πιο πολύ περιέχουμε είναι κείνο που πιότερο μας τρομάζει. Γι' αυτό το μισούμε στον άλλο και μας πανικοβάλλει. Είμαστε πρόσφυγες του εαυτού μας.

Για τούτη την αιτία το δεύτερο, ο άνθρωπος μέσα μας, αναδύεται όταν το άτομο νικά τον πανικό του, ξεχωρίζει τον εαυτό του σαν μοναδικότητα, στέκεται απέναντι κι αντικριστά σε κάθε αγέλη, στη δική του πρώτα πρώτα, και λογίζεται τα δύσκολα, με ψυχραιμία, γνώση, αρετή και τόλμη. Κι ίσως μια πρέζα ενσυναίσθησης. Αυτό που η κάθε αγέλη προσπαθεί να ξεσκίσει πανικόβλητη, ο άνθρωπος προσπαθεί να το καταλάβει, να το εν-νοήσει. Τότε υπάρχει ελπίδα. Και για το κοπάδι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος