Τη σημερινή της μορφή η Μονή Πορετσού, που λέγεται ότι πρωτοϊδρύθηκε σε άλλη θέση τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Λουκά ή τον Όσιο Μελέτιο, την πήρε μεταξύ των ετών 1608 - 1611, όταν ανακαινίστηκε "εκ βάθρων" με τη συνδρομή του άρχοντα Σπυλιώτη Κλωκόνη, σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό της, το οποίο αγιογραφήθηκε την ίδια περίοδο από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Μόσχου.
Τόσο η Μονή όσο και οι μοναχοί της διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Σε αυτήν κατέφυγε το 1824 - 1825 ο Ασημάκης Φωτήλας όταν διατάχτηκε η σύλληψή του από τον Κωλέττη. Επίσης, σε ένα σπήλαιο κοντά στο μοναστήρι κρυβόταν για μεγάλο διάστημα και ο Ανδρέας Ζαΐμης μαζί με τον πατέρα του μέχρι να τους δοθεί αμνηστία από την κυβέρνηση Κουντουριώτη.
Σοβαρά προβλήματα αντιμετώπισε το μοναστήρι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Το 1943 λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και τα περισσότερα κειμήλιά του κλάπηκαν. Από αυτά τα μόνα που σώθηκαν είναι ορισμένοι χειρόγραφοι κώδικες σε μεμβράνη, ο παλιότερος των οποίων είναι του 1698, καθώς και ένα χειρόγραφο τετραευάγγελο του 13ου ή 14ου αιώνα.
Σήμερα η Μονή έχει ανακαινιστεί πλήρως, αλλά δεν διαθέτει δική της Αδελφότητα. Βρίσκεται δίπλα στο χωριό Αγράμπελα και 52 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα. (πηγή πληροφ. Wikipedia)
Αυτό το υπέροχο μνημείο, με όλες τις σχετικές προβλεπόμενες υποδομές φιλοξενίας, μαγειρείο,
περίθαλψη, θέρμανση, παρεχώρησε ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων, κάνοντας αυτό που η πίστη του επιτάσσει: να βοηθήσει με αγάπη τον αδύναμο και τον κατατρεγμένο, όποιος και να είναι.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι φιλοξενούμενοι έφτασαν στο μοναστήρι λίγο πριν τη μία μετά το μεσημέρι. Στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες με παιδιά, εφήβους και έφηβες από τη Σομαλία, το Σουδάν, το Κονγκό, το Ιράκ και ελάχιστοι από τη Συρία.
Τελικά παρέμειναν έπειτα από διαβουλεύσεις πέντε γυναίκες, τρεις από τη Συρία και δυο από το Ιράκ, μαζί με τέσσερα μικρά παιδιά, και οι υπόλοιποι έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο πιθανόν ότι ήταν οι Σύριες γυναίκες και παιδιά αυτές που αποφάσισαν να μείνουν .
Όπως αναφέρουν τοπικά μέσα ενημέρωσης, η τοποθεσία της μονής σε απομακρυσμένη περιοχή καθώς και το ορεινό σημείο όπου βρίσκεται, με έντονο το κρύο, ήταν οι λόγοι που αντέδρασαν οι πρόσφυγες και δεν θέλησαν να μείνουν εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν θρησκευτικός.
Είναι θλιβερό αλλά φαίνεται πως αρκετοί από τους φιλοξενούμενους δεν δείχνουν ότι βρίσκονται στη χώρα που ζητούν άσυλο με τη διάθεση να ριζώσουν σε αυτήν, εκεί που τους έχει και αυτή ανάγκη, στην επαρχία που ερημώνει. Και όπου μπορεί να τους φιλοξενήσει. Προτιμούν τα αστικά κέντρα και τελικά τη δημιουργία γκέτο, με την προοπτική ίσως να την εγκαταλείψουν αύριο.
Οι παππούδες μου, όταν ήρθαν πρόσφυγες χωρίς τίποτα από τη Μικρά Ασία, δεν διανοήθηκαν να αρνηθούν το μικρό προσφυγικό σπιτάκι στον Βύρωνα όπου τους τοποθέτησε το κράτος. όπως ούτε εκατομμύρια άλλοι σε χωριά, κάμπους, επαρχίες, παράγκες. Παρότι από οικογένειες αστικές κι εύπορες.
Λυπηρό είναι και το θέαμα ορισμένων κατοίκων που τα χωριά τους αδειάζουν και αργοπεθαίνουν και φανατίζονται από τα φοβικά ΜΜΕ. Ας ανοίξουν τις καρδιές και ας δεχτούν κοντά τους τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν, όχι μόνον από ανθρώπινη και ηθική υποχρέωση, όχι μόνον από συμφέρον, αλλά από τη θρησκευτική συνείδηση του χριστιανού, που δηλώνουν πως είναι.
Ένα μεγάλο μπράβο στον μητροπολίτη και στην εκκλησία που έκαναν το καθήκον τους κατά πώς επιτάσσει η θρησκεία που υπηρετούν και ο ιδρυτής της ο ίδιος.
Όσο γι' αυτούς που αρνούνται τη φιλοξενία σε δομές που έχει επιλέξει το κράτος στο οποίο έχουν προσφύγει, προσπαθώντας να αποφύγει την γκετοποίηση και να μοιράσει και το βάρος και το όφελος στην επικράτειά του, νομίζω ότι δίκαιο θα ήταν να μετρηθεί στην αξιολόγηση της αίτησης ασύλου τους, εάν έχουν υποβάλλει, ως σοβαρή ένδειξη ότι πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες και όχι για πρόσφυγες. Και εναλλακτικά να τους δίνεται η δυνατότητα για μεταφορά μόνο σε κλειστές δομές έως την ολοκλήρωση των διαδικασιών αξιολόγησης των αιτημάτων τους ή του επαναπατρισμού εάν δεν τους χορηγηθεί άσυλο.
Τόσο η Μονή όσο και οι μοναχοί της διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Σε αυτήν κατέφυγε το 1824 - 1825 ο Ασημάκης Φωτήλας όταν διατάχτηκε η σύλληψή του από τον Κωλέττη. Επίσης, σε ένα σπήλαιο κοντά στο μοναστήρι κρυβόταν για μεγάλο διάστημα και ο Ανδρέας Ζαΐμης μαζί με τον πατέρα του μέχρι να τους δοθεί αμνηστία από την κυβέρνηση Κουντουριώτη.
Σοβαρά προβλήματα αντιμετώπισε το μοναστήρι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Το 1943 λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και τα περισσότερα κειμήλιά του κλάπηκαν. Από αυτά τα μόνα που σώθηκαν είναι ορισμένοι χειρόγραφοι κώδικες σε μεμβράνη, ο παλιότερος των οποίων είναι του 1698, καθώς και ένα χειρόγραφο τετραευάγγελο του 13ου ή 14ου αιώνα.
Σήμερα η Μονή έχει ανακαινιστεί πλήρως, αλλά δεν διαθέτει δική της Αδελφότητα. Βρίσκεται δίπλα στο χωριό Αγράμπελα και 52 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα. (πηγή πληροφ. Wikipedia)
περίθαλψη, θέρμανση, παρεχώρησε ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων, κάνοντας αυτό που η πίστη του επιτάσσει: να βοηθήσει με αγάπη τον αδύναμο και τον κατατρεγμένο, όποιος και να είναι.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι φιλοξενούμενοι έφτασαν στο μοναστήρι λίγο πριν τη μία μετά το μεσημέρι. Στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες με παιδιά, εφήβους και έφηβες από τη Σομαλία, το Σουδάν, το Κονγκό, το Ιράκ και ελάχιστοι από τη Συρία.
Τελικά παρέμειναν έπειτα από διαβουλεύσεις πέντε γυναίκες, τρεις από τη Συρία και δυο από το Ιράκ, μαζί με τέσσερα μικρά παιδιά, και οι υπόλοιποι έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο πιθανόν ότι ήταν οι Σύριες γυναίκες και παιδιά αυτές που αποφάσισαν να μείνουν .
Είναι θλιβερό αλλά φαίνεται πως αρκετοί από τους φιλοξενούμενους δεν δείχνουν ότι βρίσκονται στη χώρα που ζητούν άσυλο με τη διάθεση να ριζώσουν σε αυτήν, εκεί που τους έχει και αυτή ανάγκη, στην επαρχία που ερημώνει. Και όπου μπορεί να τους φιλοξενήσει. Προτιμούν τα αστικά κέντρα και τελικά τη δημιουργία γκέτο, με την προοπτική ίσως να την εγκαταλείψουν αύριο.
Οι παππούδες μου, όταν ήρθαν πρόσφυγες χωρίς τίποτα από τη Μικρά Ασία, δεν διανοήθηκαν να αρνηθούν το μικρό προσφυγικό σπιτάκι στον Βύρωνα όπου τους τοποθέτησε το κράτος. όπως ούτε εκατομμύρια άλλοι σε χωριά, κάμπους, επαρχίες, παράγκες. Παρότι από οικογένειες αστικές κι εύπορες.
Λυπηρό είναι και το θέαμα ορισμένων κατοίκων που τα χωριά τους αδειάζουν και αργοπεθαίνουν και φανατίζονται από τα φοβικά ΜΜΕ. Ας ανοίξουν τις καρδιές και ας δεχτούν κοντά τους τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν, όχι μόνον από ανθρώπινη και ηθική υποχρέωση, όχι μόνον από συμφέρον, αλλά από τη θρησκευτική συνείδηση του χριστιανού, που δηλώνουν πως είναι.
Ένα μεγάλο μπράβο στον μητροπολίτη και στην εκκλησία που έκαναν το καθήκον τους κατά πώς επιτάσσει η θρησκεία που υπηρετούν και ο ιδρυτής της ο ίδιος.
Όσο γι' αυτούς που αρνούνται τη φιλοξενία σε δομές που έχει επιλέξει το κράτος στο οποίο έχουν προσφύγει, προσπαθώντας να αποφύγει την γκετοποίηση και να μοιράσει και το βάρος και το όφελος στην επικράτειά του, νομίζω ότι δίκαιο θα ήταν να μετρηθεί στην αξιολόγηση της αίτησης ασύλου τους, εάν έχουν υποβάλλει, ως σοβαρή ένδειξη ότι πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες και όχι για πρόσφυγες. Και εναλλακτικά να τους δίνεται η δυνατότητα για μεταφορά μόνο σε κλειστές δομές έως την ολοκλήρωση των διαδικασιών αξιολόγησης των αιτημάτων τους ή του επαναπατρισμού εάν δεν τους χορηγηθεί άσυλο.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment