ν + 2 ανεκπλήρωτες προϋποθέσεις

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά το ν+2 στα δημόσια πανεπιστήμια φαίνεται λογικό αλλά δεν είναι. Είναι ο πάγκος του χασάπη.

Όταν δεν μπορεί κανείς να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά το σύστημα, καταφεύγει σε αυτές τις μαγγανείες όπως η εφορία στα "τεκμήρια".

Θα είχε δύο προϋποθέσεις για να είναι δίκαιο και να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όποιον έχει ταλέντο και διάθεση για δουλειά :

Α. Ότι η "υποτροφία" που κερδίζει κάποιος για σπουδές μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων καλύπτει διαμονή σε campus, διατροφή και βασικά έξοδα διαβίωσης. Δεν μπορεί να είναι στο ίδιο τσουβάλι νέοι άνθρωποι που εργάζονται ταυτόχρονα για να σπουδάσουν ή για να στηρίξουν και την οικογένειά τους, άλλοι που δεν έχουν καν οικογένεια, ή που έχουν κόψει τους δεσμούς με αυτήν, ή που στηρίζουν τους άρρωστους γονείς που το κράτος πρόνοιας δεν αναλαμβάνει να φροντίσει, μεγαλώνουν αδέλφια... Και είναι πολλά, παρά πολλά τα ταλαντούχα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να αφιερωθούν πλήρως στις σπουδές τους. Δηλαδή, δεν είναι φοιτητές με ίσους όρους τα παιδιά των κατώτερων θεών. Είναι πάρα πολλά!

Β. Ότι οι καθηγητές αξιολογούνται ατομικά όπως και τα ιδρύματα για το τι απαιτούν για να περάσει τις εξετάσεις ένας φοιτητής. Δεν γίνεται να είναι στην ίδια σχολή καθηγητές που έχουν ποσοστό επιτυχίας στα μαθήματα τους 5% και άλλοι 90% σε μόνιμη βάση και αυτό να μην έχει καμία συνέπεια, καμία αντικειμενική αξιολόγηση, καμία έρευνα γιατί αυτό συμβαίνει.

Τότε ναι, να διακόπτεται η υποτροφία και νωρίτερα από το ν. Πριν φτάσουμε στο +2.

Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται, η παιδεία γίνεται και ταξική και τοξική. Και διεφθαρμένη . Το κοινωνικό ασανσέρ και το ασανσέρ ταλέντων σπάει. Έχει ήδη σπάσει.

Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν προτιμότερο και θα έδινε ίσες ευκαιρίες:

1. Το κράτος να μειώσει τις θέσεις στα ΑΕΙ σε αυτές που μπορεί πράγματι να στηρίξει πλήρως και χωρίς καμία εξάρτηση για τον φοιτητή. Περιλαμβανομένης κατοικίας σε campus, διατροφής, και κάποιο μικρό επίδομα διαβίωσης.

2. Να εισαγάγει ευέλικτα προγράμματα σπουδών όπου ο φοιτητής θα επιλέγει πόσα μαθήματα θα πάρει κάθε εξάμηνο και να έχει περιορισμένο αριθμό αποτυχιών σε αυτά.

3. Να ελέγχονται και αξιολογούνται καθηγητές με βάση δείκτες επιτυχίας και αποτυχίας στα μαθήματά τους . Αν κάποιος έχει υπερβολικά ποσοστά αποτυχίας, με το ίδιο υλικό, τότε πιο πιθανό είναι πως αυτός δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

4. Εργαζόμενοι φοιτητές να διαλέγουν μαθήματα και να έχουν στη διάθεσή τους τον τριπλό χρόνο να τελειώσουν, με απόδειξη εργασίας και επιλογή μαθημάτων, στα οποία θα έχουν περιορισμένο αριθμό αποτυχιών. Όπως και δικαίωμα διακοπής φοίτησης για δύο χρόνια, για λόγους προσωπικούς, και συνέχιση έπειτα .

Τέλος, όλα αυτά θα λύνονταν εάν, αντί να πληρώνει δημόσια πανεπιστήμια και μισθούς καθηγητών, το κράτος πλήρωνε 80/100.000 υποτροφίες με ένα κουπόνι τον χρόνο, που ο φοιτητής θα διάλεγε σε ποιο πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό, θα εξαργυρώσει. Με υποχρέωση παροχής εστίας και φαγητού στο campus. Όσα δεν έχουν φοιτητές ας κλείσουν κι οι καθηγητές να πάνε σπίτι τους. Ή κάπου που τους χρειάζονται. Κι όσοι φοιτητές δεν ανταποκρίνονται, ας διακόπτεται η υποτροφία .

Δηλαδή, αν το πανεπιστήμιο έπαυε να υπάρχει για τους διδάσκοντες και υπήρχε αποκλειστικά και μόνο για τους φοιτητές του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος