Ακολουθεί μια αιρετική οπτική για το κυρίαρχο αλλά ασυνεπές δεξιοαριστερό στερεότυπο για το Πολυτεχνείο.
Κυκλοφορεί ευρύτατα ένα απαξιωτικό επιχείρημα απέναντι σε όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα, το οποίο είναι ιδιαίτερα αντιφατικό:
Τους καταλογίζεται ότι, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πολλοί κατέληξαν (επιτυχημένα ή λιγότερο) στελέχη αστικών πολιτικών κομμάτων, της Ευρώπης, είχαν μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, άλλοι σε διεθνείς οργανισμούς, τράπεζες, πανεπιστήμια, άλλοι μπήκαν σε μια μεσοαστική ή μικροαστική ζωή, άλλοι έκαναν επιχειρήσεις.
Τους καταλογίζεται, δηλαδή, ότι παρά τις αριστερίστικες τάσεις της εποχής τους, (φυσικότατες διότι είχαν απέναντι τους, πάνω στο κεφάλι τους κυριολεκτικά, μια δεξιά χούντα και όχι ένα αντίστοιχο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, όπως είχαν άλλοι, που λογικό ήταν ορισμένους να τους οδηγήσει στα αντίθετα κινήματα της εποχής τους) έγιναν σταδιακά αυτό που κατά βάθος η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει και αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μέλη εξέχοντα (ή λιγότερο) μιας ειρηνικής αστικής δημοκρατίας. Με τα κανονικά της προβλήματα και προκλήσεις.
Κατηγορούνται δηλαδή ότι εξελίχθηκαν κι έγιναν οι ίδιοι αυτό που το κυρίαρχο σύνθημα για δημοκρατία απαιτούσε, "ψωμί, παιδεία ελευθερία": έγιναν και οι ίδιοι αστοί, μεσαία τάξη.
Ενώ τι έπρεπε να είχαν γίνει για να τους επικροτήσουν οι δεξιοαριστεροί επικριτές τους; Να μείνουν στο περιθώριο; Να γίνουν ή να μείνουν οπαδοί του Μάο και του Στάλιν ή έστω του αγαθού Ρουσσώ και του Μπακούνιν;
Εγώ νομίζω (σε αντίθεση με τον Ρωμέικο φθόνο), ότι αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη επιτυχία του Πολυτεχνείου: η προσέγγιση της πλειοψηφίας μιας ανατρεπτικής και καταπιεσμένης γενιάς που ασφυκτιούσε, στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν, προς το δημοκρατικό μοντέλο. Το ότι ενσωματώθηκαν στις ελίτ και στη μεσαία τάξη της αστικής δημοκρατίας. Έστω ατελή, έστω με τα προβλήματα ενός εμφυλίου και μιας χούντας, έστω και με τα εγγενή προβλήματα της διαφθοράς ή των συντεχνιών και της οικογενειοκρατίας.
Είναι επιτυχία ότι, τελικά, παρά ορισμένα συνθήματα και τάσεις της εποχής (ψυχρός πόλεμος, νέα ανατρεπτικά κινήματα), αυτό που οι περισσότεροι περιείχαν είναι μια υγιής φιλοδοξία παιδιών της μεσαίας τάξης. Να ζήσουν σε δημοκρατικές συνθήκες, ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και η σύνδεσή της με τα δυτικά κινήματα και να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά και οικονομικά εντός της.
Η εξέλιξη των συμμετεχόντων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του και της συμβολής του στη μεταπολίτευση. Γι' αυτό κυρίως θα έπρεπε να τιμάται, όπως και όλες οι τάσεις και οι ήρωες, μικροί και μεγάλοι, του αντιδικτατορικού αγώνα. Για το ότι αστικοποίησε εντέλει τη γενιά του.
Κυκλοφορεί ευρύτατα ένα απαξιωτικό επιχείρημα απέναντι σε όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα, το οποίο είναι ιδιαίτερα αντιφατικό:
Τους καταλογίζεται ότι, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πολλοί κατέληξαν (επιτυχημένα ή λιγότερο) στελέχη αστικών πολιτικών κομμάτων, της Ευρώπης, είχαν μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, άλλοι σε διεθνείς οργανισμούς, τράπεζες, πανεπιστήμια, άλλοι μπήκαν σε μια μεσοαστική ή μικροαστική ζωή, άλλοι έκαναν επιχειρήσεις.
Τους καταλογίζεται, δηλαδή, ότι παρά τις αριστερίστικες τάσεις της εποχής τους, (φυσικότατες διότι είχαν απέναντι τους, πάνω στο κεφάλι τους κυριολεκτικά, μια δεξιά χούντα και όχι ένα αντίστοιχο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, όπως είχαν άλλοι, που λογικό ήταν ορισμένους να τους οδηγήσει στα αντίθετα κινήματα της εποχής τους) έγιναν σταδιακά αυτό που κατά βάθος η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει και αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μέλη εξέχοντα (ή λιγότερο) μιας ειρηνικής αστικής δημοκρατίας. Με τα κανονικά της προβλήματα και προκλήσεις.
Κατηγορούνται δηλαδή ότι εξελίχθηκαν κι έγιναν οι ίδιοι αυτό που το κυρίαρχο σύνθημα για δημοκρατία απαιτούσε, "ψωμί, παιδεία ελευθερία": έγιναν και οι ίδιοι αστοί, μεσαία τάξη.
Ενώ τι έπρεπε να είχαν γίνει για να τους επικροτήσουν οι δεξιοαριστεροί επικριτές τους; Να μείνουν στο περιθώριο; Να γίνουν ή να μείνουν οπαδοί του Μάο και του Στάλιν ή έστω του αγαθού Ρουσσώ και του Μπακούνιν;
Εγώ νομίζω (σε αντίθεση με τον Ρωμέικο φθόνο), ότι αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη επιτυχία του Πολυτεχνείου: η προσέγγιση της πλειοψηφίας μιας ανατρεπτικής και καταπιεσμένης γενιάς που ασφυκτιούσε, στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν, προς το δημοκρατικό μοντέλο. Το ότι ενσωματώθηκαν στις ελίτ και στη μεσαία τάξη της αστικής δημοκρατίας. Έστω ατελή, έστω με τα προβλήματα ενός εμφυλίου και μιας χούντας, έστω και με τα εγγενή προβλήματα της διαφθοράς ή των συντεχνιών και της οικογενειοκρατίας.
Είναι επιτυχία ότι, τελικά, παρά ορισμένα συνθήματα και τάσεις της εποχής (ψυχρός πόλεμος, νέα ανατρεπτικά κινήματα), αυτό που οι περισσότεροι περιείχαν είναι μια υγιής φιλοδοξία παιδιών της μεσαίας τάξης. Να ζήσουν σε δημοκρατικές συνθήκες, ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και η σύνδεσή της με τα δυτικά κινήματα και να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά και οικονομικά εντός της.
Η εξέλιξη των συμμετεχόντων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του και της συμβολής του στη μεταπολίτευση. Γι' αυτό κυρίως θα έπρεπε να τιμάται, όπως και όλες οι τάσεις και οι ήρωες, μικροί και μεγάλοι, του αντιδικτατορικού αγώνα. Για το ότι αστικοποίησε εντέλει τη γενιά του.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment