Λίστα Λαγκάρντ και ψέματα

Θαύμα, θαύμα!

ή πώς η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ έγινε υπόθεση Παπακωνσταντίνου.

Ας δούμε το πράγμα από την αρχή:

Μια λίστα με ονόματα ατόμων που διατηρούν τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία φτάνει στα χέρια των ελληνικών αρχών με άτυπο τρόπο.

Μετά αρχίζουν (ή συνεχίζουν) τα ψέματα.

Ψέμα πρώτο:

Τα καλά μας ΜΜΕ και η πολιτική μας τάξη προσπαθούν απελπισμένα να μας πείσουν ότι είναι θέμα πατριωτισμού ή νομιμότητας να διατηρεί κάποιος τις αποταμιεύσεις του (δηλαδή τους κόπους της εργασίας του) σε τραπεζικούς οργανισμούς χρεοκοπημένους, των οποίων η ανακεφαλαιοποίηση, ακόμη και η διατήρησή στο νόμισμά μας που εξασφαλίζει την αξία τους (δηλαδή η ασφάλεια των καταθέσεών του) εξαρτώνται από μερικές χιλιάδες μεταφερόμενες ψήφους, μερικούς βουλευτές που θα στηρίξουν ή δεν θα στηρίξουν, την περιστρεφόμενη στάση του Σαμαρά, την αποφασιστικότητα του Κουβέλη, την ευθύτητα του Βενιζέλου απέναντι στην καταστροφική βεβαιότητα του Τσίπρα, του Καμμένου και του Μιχαλολιάκου.

Των ίδιων αυτών τραπεζών που υπό τον έλεγχο και πίεση του πολιτικού συστήματος δανείζουν αφειδώς με τα χρήματα των αποταμιευτών, πέρα από το αφερέγγυο ελληνικό Δημόσιο, τα ΜΜΕ τους, τα κόμματά τους, τις ψευτοεπιχειρήσεις τους, τους ίδιους.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο πατριωτισμός ταυτίζεται με την κοινή μ.....κία.

Το γεγονός ότι αν κάποιος έχει τις αποταμιεύσεις του σε οποιαδήποτε τράπεζα, ελληνική ή όχι, σε μετοχές, σε ακίνητα, στο στρώμα του, αφορά μόνο τον ίδιο και τις επιλογές που κάνει για να έχει καλύτερες αποδόσεις και μεγαλύτερη ασφάλεια για την περιουσία του, αποκρύπτεται και συσκοτίζεται. Το ότι η κίνηση κεφαλαίων είναι ελεύθερη και απρόσκοπτη αποσιωπάται.

Επιβάλλουν ένα ψευδεπίγραφο ιδεολόγημα που αποκρύπτει το ουσιαστικό:

Δεν ανήκει η περιουσία των Ελλήνων στο Ελληνικό κράτος. Το Ελληνικό κράτος ανήκει στους πολίτες του.

Εάν οι Έλληνες απολέσουν την περιουσία τους, δεν θα υπάρξει κανείς πουθενά στον κόσμο που θα αναπληρώσει την απώλεια.

Από αυτή την άποψη, πατριωτικό καθήκον των Ελλήνων (και συμφέρον του ελληνισμού) είναι οι πολίτες να διαφυλάξουν όπως κρίνουν σκόπιμο τη νομίμως αποκτημένη περιουσία τους και να την αυγατίσουν επίσης.

Η ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών είναι να δημιουργούν το περιβάλλον εκείνο ασφάλειας και σταθερότητας που θα προσέλκυε και τους ξένους, και όχι μόνο τους Έλληνες, να έχουν σοβαρό κίνητρο για να έχουν τις αποταμιεύσεις τους στην Ελλάδα, προκειμένου να διευκολύνουν την ανάπτυξη.

Είναι η ευθύνη αυτών των ίδιων ηγεσιών που χρεοκόπησαν τις ελληνικές τράπεζες και τα ταμεία, φορτώνοντάς τους ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου τα οποία δεν αγόραζε κανείς, για να μείνουν λίγο ακόμη στην εξουσία και να διορίσουν ακόμη μερικούς. Οι ίδιοι που δεν χρειάζεται η λίστα αυτή για να βρούμε το ονοματεπώνυμό τους και να διαπιστώσουμε ότι κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι.


Ψέμα δεύτερο:

Παρά το ότι η λίστα αφ' εαυτής δεν είναι αξιοποιήσιμη ως αποδεικτικό στοιχείο σε οιοδήποτε δικαστήριο, μπορεί κάλλιστα να χρησιμεύσει ως εργαλείο για να ελεγχθούν περιπτώσεις όπου εμφανίζεται δυσανάλογα μεγάλη περιουσία σε σχέση με τον κάτοχό της, χωρίς καν να υπάρχει αναφορά σε αυτήν. Έτσι έπραξαν όλες οι χώρες που την έλαβαν. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έριξαν μια ματιά στα δηλωθέντα εισοδήματα των κατόχων των λογαριασμών και, εάν αυτά δικαιολογούσαν την περιουσία τους, δεν έδωσαν συνέχεια. Εάν όχι, τους κάλεσαν για εξηγήσεις ελέγχοντας άλλα στοιχεία και όχι τους επίμαχους λογαριασμούς καθαυτούς.

Αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες σε όλες τις χώρες. το κάνουν αυτό μόνιμα, συστηματικά και αθόρυβα και με βάση τις εγχώριες καταθέσεις, εάν υπάρχουν κάπου υπόνοιες. Δεν το κάνουν επιλεκτικά όταν αδειάζουν οι τράπεζες για να εκφοβίσουν τους πολίτες και να τους αναγκάσουν να παραδώσουν στο κοτζαμπάσικο κράτος και τις αποταμιεύσεις τους.

Στην Ελλάδα ο αρμόδιος προϊστάμενος του ΣΔΟΕ, σε μια χώρα όπου οι θεσμοί δεν λειτουργούν και η Διοίκηση αρνείται τις ευθύνες της ως Διοίκηση, γιατί η πολιτική μας τάξη την έχει αποδιαρθρώσει και ευνουχίσει συνειδητά, αισθάνθηκε την ανάγκη να ρωτήσει την πολιτική ηγεσία για το τι να κάνει.

Εκεί είναι και η βασική ευθύνη της πολιτικής μας τάξης: η Διοίκηση δεν δρα αυτόνομα με βάση τους στόχους της και συγκεκριμένες μεθόδους, αυτό που αποκαλούμε Κράτος Δικαίου, αλλά έχει υποκατασταθεί από την πολιτική ηγεσία, η οποία την ευνούχισε και την διέφθειρε.

Το δια ταύτα:

Αντί η συζήτηση να επικεντρωθεί

Α. στο αν υπάρχουν κάποιοι συμπολίτες μας, και καταρχήν πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται δημόσια εξουσία, με σημαντική περιουσία την οποία δεν μπορούν να δικαιολογήσουν (όχι με τα τερτίπια εξωπραγματικών τεκμηρίων αλλά με πραγματικά δεδομένα) και στο πώς αυτοί θα κληθούν να πληρώσουν, ασχέτως αν έχουν την περιουσία τους στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, σε ευρώ, σε ακίνητα ή σε ράβδους χρυσού,

Β. στο αν η Διοίκηση είναι σωστά δομημένη και ανεξάρτητη από την πολιτική ηγεσία, ώστε να κάνει με επαγγελματισμό τη δουλειά της,

κατέληξε στο να συζητάμε για επιτροπές και άλλες ανοησίες, που θα εξετάσουν γιατί ο κ. Παπακωνσταντίνου και όποιος άλλος έσβησε κάποια ονόματα συγγενών του σε μια άτυπη λίστα.

Θαύμα, θαύμα! Στη εξέδρα η μπάλα και πάλι.


Ε, λοιπόν, για να προκαλέσω (χωρίς φυσικά να απαλλάσσω τον κ. Παπακωνσταντίνου για αυτό το πταίσμα, σε σχέση με το πραγματικό τους έγκλημα):

Ναι, οι περισσότεροι το ίδιο θα κάναμε, εάν ο Διοικητής του ΣΔΟΕ και οι αρμόδιες υπηρεσίες, αντί απλά να κάνουν τη δουλειά τους, καταδέχονταν να μας ρωτήσουν. 


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος